Mooi gelijkmatig gereden. IK had vandaag een zeer lage hartslag. Geen idee wat daar de oorzaak van is, maar was wel opvallend. Op het groot blad vlot den Betsberg op. Ronduit fantastisch herfstweertje en geen zuchtje wind. Nee ik kan helemaal niet klagen van deze rit.
Na gisteren vandaag opnieuw een lange zwemtraining. En we trekken ook vandaag nog eens een blik 'drills' of 'technische oefeningen' open.
300m warming up swim (dat ging direct al heel vlotjes) 4 * 100m (50m swim - 50m schoolslag) schoolslag? jawel? heb ergens gelezen dat die afwisseling heel goed is als krachttraining en om je bovenlichaam te ontwikkelen. 500m (250m hip-shoulder touch (heupen-schouder tikken) - 250m swim) een ouwe bekende drill: als je hand achteraan uit het water komt en je boven het wateroppervlak je arm naar voor brengt, tik je met je vingers eerst eens je achterwerk en dan je schouder, alvorens je arm weer voor je uit in het water te boren 500m (250m scratch water surface (streel het wateroppervlak) - 250m swim) ook een ouwe bekende: als je hand achteraan uit het water komt, blijf je met je vingertoppen net nog in het water scheren, tot je....enzoverder 500m (250m shark attack (haai valt aan!) - 250m swim) shark attack: zelf uitgevonden: als je hand achteraan ...., vorm je met je elleboog een haaievin, en dan attaqueer je het water met een zeer venijnige insteek. Dit moet ik af en toe doen omdat ik anders een slome zwemmer wordt. 150m swim als cooling down.
een heel goeie training. Na de heel agressieve shark attack, heb ik nog 250m zeer hard doorgezwommen. En daarna hing ik werkelijk in de touwen. Had nog geen middageten binnen, en de energie was werkelijk op. Moest nog met de fiets naar huis en dat ging niet zonder moeite moet ik toegeven. Maar hoe heerlijk voelt dat niet aan: moe zijn van het trainen. Dat is de zaligste vermoeidheid die er is. En honger hebben omdat de tank leeg is. Mmmmmm....
Een fantastisch herfstzonnetje zorgt er voor dat ik al fluitend op mijn fiets spring ondanks de platte band die ik voor mijn vertrek heb moeten vervangen. Vandaag zit er inspanning van 20 minuten aan 75% in het schema. Ik vraag me af of dat gaat lukken zo vroeg op het seizoen, maar ik slaag er zonder enig probleem in om 20 minuten door te sjezen in zone 70% - 75% (135 - 142) (bij fietsen liggen de zones 10 slagen lager dan bij lopen). Ik rijd die 20 minuten continu rond de 33 km/u op de dijk.
Een bezoekje aan David en An hou ik kort, want ze blijken beiden geveld door een griepvirus. Not exactly the place to be. Maar blijkbaar is David wel genezen genoeg om mijn off-season vet even te taxeren.
Heerlijk fietsweertje was dit. Als ik de weerberichten van volgende week mag geloven, is er veel slechter op komst.
13u05 Zwemmen 1u04 (inclusief rusttijden); 2350m
En dan nu het zwembad in voor een eerste echte zwemtraining. Er staan al direct veel meters op de planning, benieuwd wat dat gaat geven. En ook nieuwe drills, nieuwe trainingsopbouw. Ik introduceer de kicktraining : met zo'n drijvend piepschuimen bordje in je handen naar de overkant zwemmen, enkel en alleen met je benen. Goed voor de ligging in het water, en goed voor het efficiënter maken van je beenbeweging. Ik heb immers beslist dat ik vanaf nu in triathlons ook met mijn benen ga bewegen. Vroeger hield ik ze altijd stil om ze te sparen voor fietsen en lopen, maar benen die zo lang stokstijf in het water hangen beginnen op den duur wel te verkrampen, dus ik stap daar vanaf.
Wat deed ik vandaag
6 * 150m (50m kick - 50m one arm training - 50 swim) - dat kicken is lastig, had ik niet verwacht 1 * 600m swim met een stevig tempo stuk van 200m 1 * 600m swim met pull buoy met veel aandacht voor afwerken van de slag 1 * 250m cooling down swim met veel aandacht voor een paar moeders die met hun kindjes kwamen plonsen
Die laatste 250 waren erg lastig. IK had nauwelijks nog kracht in mijn armen, en ook mijn buik- en rugspieren protesteerden waardoor ik verschrikkelijk lag te zwalpen in het water. 2350 meter, 't is geen klein zier zo in 't begin van 't seizoen.
Maar ik ben zo blij dat ik weer aan het trainen ben...zo blij...
Geduld is een schone deugd, liep ik te denken die eerste kilometer. De eerste trainingskilometer van je seizoen loop je in de herfst, het resultaat verzilver je volgend jaar ergens ni de zomer; een triathleet moet veel geduld hebben. 15 minuten warm gelopen, dan een tempo run van 20 minuten aan 75% (hsl 152) en daarna nog een goede tien minuten cooling down. Tussendoor 30 arm- en schouderoefeningen op het marteltuig dat in het liedermeerspark staat.
Die tempo run voelde wat geforceerd aan. Had ik me laten gaan, had ik zeker aan hogere hartslagen gelopen. Goed dat mijn schema me oplegt om het wat kalmer aan te doen. Eerst de basis leggen.
Starten met een rustdag: hoe kom je er bij? 't Is een puur organisatorische kwestie. Ik moet vandaag voor het werk van de ene lesplaats naar de andere lesplaats en terug naar huis en terug .... fietsen. AHA! Even opzoeken: ik zal tegen vanavond 50km woon-werkverkeer gedaan hebben met mijn gewone stadsfiets. Niet zo slecht hé voor een rustdag?
nu ik mijn triathlonseizoen wat vorm probeer te geven, stuurde ik gisteren een mail naar de organisator van de Limburg 226, een Iron Man afstand wedstrijd, met de vraag wanneer zijn wedstrijd zou doorgaan in 2010. Vorig jaar was dat midden augustus. Deze ochtend zat zijn antwoord in mijn mailbox: "waarschijnlijk op 27 juni". Dat brengt die wedstrijd dus plots anderhalve maand dichterbij. Nog 8 maanden te gaan. Ik kreeg er plots een adrenalinestoot van. Ideaal, ik sprong na dat bericht op de fiets voor een rit van 45 km, en zat direct al heel wat scherper op mijn stalen ros..
Deze week dus 2 keer gelopen, 1 keer gezwommen en 1 keer gefietst. Voor de rest nog een 50 tal kilometers woon-werkverkeer. IK ben klaar voor het nieuwe trainingsseizoen. Morgen start ik met een rustdag, daarna gaan we er zes dagen tegenaan.
ik ben bezig met het plannen van mijn eerste trainingweek. Super tof, al dat puzzelen. In de eerste draftversie staat voorlopig volgend lekkers op het menu:
starten met een rustdag, de maandag voor de rest van de week: - zwemmen: 2 trainingen met veel work outs: twee training van elk 2350 meter , optinoneel eventueel nog een derde op zondag - fietsen: 3 relatief korte trainingen samen ongeveer goed voor een klein 4 uur op het zadel - lopen: 3 trainingen tussen de 35 en 55 minuten.
Mijn triathlonseizoen 2009 is er eentje om in te kaderen. Nadat ik vorig jaar Iron man was geworden in Frankfurt, heb ik me dit jaar gefocused op de halve afstand. Ik wist wat me te doen stond: de langste duurtrainingen laten vallen en meer trainen o pweerstand. Ik wou sterker worden, sneller ook. Het hoofddoel was de halve in Brasschaat, maar voor het eerst zou ik een echt seizoen afwerken.
Brasschaat was een mega-succes, misschien wel mijn sterkste triathlon tot nu toe. Ik had mezelf opgepept om te proberen onder de vijf uur uit te komen. Het leek me onmogelijk, maar integendeel ik finishte in zware omstandigheden (hitte) in 4u53m13s. Stikkapot maar ongelooflijk fier! Lees er mijn wedstrijdverslag maar eens op na dat ik postte op 29 juni. Blijkbaar blijf i keen kei in het pieken naar één wedstrijd. Nochtans heb ik ook genoten van de andere wedstrijden:de halve in Leuven kwam te vroeg in het seizoen, maar toonde wel aan dat ik op goede weg was. Na Brasschaat presteerde ik nog sterk op de kwart in Berlare, en was ik ook nog zeer goed bij het zwemmen en fietsen in Gérardmer. Maar toen op de laatste dag van het seizoen ging het licht uit... maar toch finishte ik nog op een mooie plaats.
Na het jaar van de uithouding in 2008, werd 2009 het jaar van de weerstand. Snoeiharde trainingen soms om tegen het gaatje te zwemmen, fietsen en lopen. De resultaten waren verrassend: eindelijk klamp ik aan achteraan het peloton bij het zwemmen: Berlare en Gérardmer waren op dat gebied zeer goed voor mijn doen. Maar de grootste sprong heb ik gemaakt bij het fietsen: daar gaan de prestaties pijlsnel naar omhoog. David, toch wel een zeer sterke fietser, krijgt het nog zwart voor zijn ogen als hij denkt aan de training met de beklimming van de Petit Ballon, aan de klim naar Anghiari in Italië of aan die training langs het Schipdonkkanaal richting Deinze. Fietsen, dat moet zowat mijn sterkste discipline aan het worden zijn. Het lopen blijft zeer goed gaan, maar i kheb het gevoel aan mijn plafond te zitten.
En nu? Volgende week begint de voorbereiding voor het seizoen 2010. Ik ga iets proberen. IK ga proberen om het uithoudingsvermogen te combineren met de weerstand. Het wordt dus een keihard trainingsjaar. Waarschijnlijk ga ik proberen pieken naar midden augustus-eind september: de Iron Man afstand in Limburg (Neerpelt) en de halve afstand in Gérardmer. De Iron Man afstand, omdat ik het een unieke ervaring vond die eerste keer in 2008, en omdat dat smaakt naar meer. Gérardmer omdat het liefde op het eerste gezicht was met die wedstrijd. Ambities uitspreken is altijd moeilijk, en in triathlon betekent een klop van de hamer meestal zwaar tijdverlies, maar ik wil in Neerpelt wel eens kijken of ik onder de magische 11 uur-grens kan geraken op een Iron Man. En in Gérardmer wil ik een serieuse slets van mijn tijd van 2009 afdoen. Voor de rest ga ik zeker nog op zoek naar een vlakke halve afstand in de voorbereiding op deze piek-wedstrijden. En ik zou graag meedoen aan Les 3 ballons, een cyclosportief evenement in de Vogezen.
En mijn grootste ambitie is om nog lang te kunnen genieten van het beoefenen van deze wonderschone sport. Hout vasthouden!
De trainingen beginnen ergens midden volgende week. Vanaf dan hou ik jullie weer dagelijks op de hoogte.
Na een fantastisch seizoen, (dat ik in mijn hoofd wel al geanalyseerd heb, maar die analyse moet ik wel nog eens op mijn blog zetten), heb ik er nu een rustperiode van anderhalve maand opzitten.
Het kriebelt ongelooflijk, en ik ben dan ook deze week begonnen met een inloopweek. Even proeven van de verschillende disciplines en rustig aan voorbereiden op de start van het nieuwe trainingsseizoen.
Wat heb ik gedaan:
Maandag een looptest gedaan. Efkes een dikke 35 minuten gelopen aan een gemiddelde hartslag van 152, da's toch 75%. IK heb in die 35 minuten ook 8,3 km gelopen, een moyenne van 14,1 km/u. Voor longen en hart geen enkel probleem, maar mijn bovenbenen hebben daarna 2 dagen lang pijn gedaan. Ongelooflijk hoe snel mijn spieren het trainen hebben afgeleerd.
Woensdag 600 sit ups gedaan een 40 push ups
Dan donderdag eens gaan zwemmen. 1250 meter. Het ging al iets beter dan vorige week, maar er is werk aan de winkel.
Vrijdag de fiets op, en dat deed verschrikkelijk veel deugd. Er stond verschrikkelijk veel wind, en ik had wijselijk een parcours gekozen waarbij ik de eerste helft pal tegen de wind reed. Daarna terug naar huis gebracht door de rugwind. Op een uitzonderlijk klein verzetje (39 vooraan) 50 km gebold aan een moyenne van 27,5 km/u.
En dan zondag nog eens gaan lopen. Ik was niet echt te houden, en heb van de 56min30sec zeker 45 minuten een stevige tempo run gedaan. Gemiddelde hartslag lag alweer op 151. Ik voel nu al dat die benen weer 2 dagen pijn gaan doen. Maak me een beetje zorgen over die bovenbenen.
Verder heb ik deze week verspreid over 4 dagen ook 75 km woon-werkverkeer gebold met mijn stadsfiets, en probeer ik er een gewoonte van te maken om net voor een douche telkens push ups te doen. Da's me deze week 3 keer gelukt.
Voila dat was ze mijn eerste inloopweek. Volgende week nog eens het zelfde. En daarna zijn we definitief vertrokken voor een nieuw trainingsseizoen. Mijn doelen voor 2010: in mijn hoofd is het allemaal zeer ambitieus, maar daarover later meer.
Voetbal...vorige week op 3 oktober een kramp in mijn kuit geschoten. 5 dagen lichtjes trekkebenend rondgelopen. Het heeft de beslissing die zich opdrong enkel versneld: dinsdag eens gaan zwemmen om alles op een rijtje te zetten en beslist: ik ben met onmiddellijke ingang gestopt met voetballen. Triathlonspieren worden gefolterd tijdens zo'n voetbalwedstrijd. Triathlon en voetbal zijn niet compatibel. De keuze is voor mij in dat geval: triathlon.
Deze week enkel dat zwemmen gedaan. Volgende week zou i ktoch weer eens op de fiets willen kruipen, en ook eens willen gaan lopen. het nieuwe triathlon trainingsseizoen begint op 26 oktober.
Veel goesting om te trainen, maar in een off season moet je je echt inhouden en rusten. Ik heb in de week werkelijk niks gedaan, zaterdag 35 minuten gevoetbald, en zondag anderhalf uurke met mijn zoon de blauwe lus van een mountainbikeroute in Laarna gereden.
Wanneer verwacht ik opnieuw aan de opbouw te beginnen? dat zal eind oktober - begin november zijn.
na Gérardmer is het nu tijd voor een off-season tussendoortje om de batterijen op te laden. Heb ondertussen al 2 keer gelopen, 1 keer gefietst (beide op 't gemakske), en 2 keer gevoetbald (beide afgrijselijk slecht). En ik heb me vorige week laten verleiden tot een koerske.... wat een gans avontuur werd
Een koers voor wielertoeristen in het naburige Munte. Een koers voor wielertoeristen, 40 km, 10 keer rond de kerktoren met dus ook tien keer Munteberg.
Wat te verwachten was gebeurde in de eerste kilometer: niet gewoon van in peloton te rijden, en voor ik het wist zat ik dus helemaal achteraan. wat een gewriemel zeg. Het werd nog erger toen het plaatje van mijn linker klikpedaal halvelings losschoot en ik dus niet meer recht op de trappers kon staan, want dat resulteerde telkens in een voet die losschoot uit de pedaal. Gezellig hoor: vier bochten van 90 graden in het parcours, twee daarvan met direct een stukske bergop, en ik kan niet op de trappers staan. Dat betekent dus na elke bocht het gat op het peloton terug dichtrijden, en ondertussen telkens een paar afvallers voorbijsteken. Het peloton slonk zo in de eerste 7 ronden van 80 naar ongeveer 50 renners. En het ging zeer snel. En ik had dus al zo'n 25 keer een gat voor een paar tiental meter dichtgevlamd. IK zat dus telkens op de rekker aan de staart.
In ronde 8 valt het peloton blijkbaar stil op Munteberg (Hundelgemsesteenweg). Blijkbaar niemand die bergop het tempo wil blijven aanhouden. Ik kom net terug aansluiten, zie dat het stilvalt en beslis mij een beetje te amuseren. Op mijn kousenvoeten (recht op de trappers gaat immers niet) demarreer ik links van de weg, in de hoop iemand mee te krijgen. Dat gebeurt niet en in het peloton blijft iedereen zitten. Ik ga voluit en denk "wie wil winnen, moet mij komen halen". Ik passeer alleen aan de eindmeet met ondertussen een toch jagend peloton achter mij en er zijn nog 8 km te bollen. In de afdaling is één man op komst maar vijf meter voor hij me inhaalt, houdt hij in, want daar is het aanstormend peloton alweer. allez, 't was tof.
Maar op dezelfde plek valt het ook in de negende ronde stil. Ik ga nog eens, maar deze keer houden ze me op een paar tiental meters en na een bocht (surprise surprise) vatten ze me bij de lurven. Game over, nu is het zaak in het peloton de eindmeet te halen, want meespurten doe ik sowieso niet. Maar ook in de laatste ronde valt het opdezelfde plek stil. Ik zoek net een gaatje om nog eens te proberen wegrijden, als het voor mij gebeurt: een valpartij van 4 à 5 man en 't is redelijk chaotisch. Ik ga vol in de remmen, mijn achterband slipt over het wegdek en met veel stuurvaardigheid en een klein beetje geluk vermijd ik de valpartij op een paar centimeters na. Mijn buitenband scheurt, en mijn binnenband ontploft bij dit maneuvre en dus is 1 km voor het einde de wedstrijd gedaan voor mij.
Wat leer ik hier uit? dat ik probleemloos meekan met een toch wel zeer snel koerske (41 km/u gemiddeld) dat ik mits geen probleem met de pedalen een straffe demarrage uit mijn sloffen had kunnen halen, en pak me dan maar eens terug ; ) dat zo'n peloton echt wel angstaanjagend is om in te rijden dat ik dit best niet te veel doe als ik niet graag val dat ik wel verstandig kan koersen dat ik mij wree goe geamuseerd heb dat ik graag coureur was geworden (hihi) dat ook het tussenseizoen 'big fun' kan zijn...
ik hou jullie vanaf nu zo om de week via deze blog op de hoogte van mijn bezigheden, triathlon muizenissen en planmakerijen tijdens dit off-season, en vanaf dat het trainingsseizoen opnieuw begint (midden oktober? begin november?) ben ik er natuurlijk weer dagelijks. knuffel allemaal...
Vrijdagnamiddag komen we (David, ik en mijn grootste supporter, mijn vader) aan in Gérardmer : het regent. Af en toe valt het water zelfs met bakken uit de lucht. Onze mond valt open als we het meer zien, het lijkt wel tekeer te gaan als een wilde Noordzee. Maar de weersvoorspellingen van de plaatselijke bevolking zijn goed « Demain il fait le grand beau ». Inschrijven en fiets afgeven aan de wisselzone, en dan snel naar het hotel en rusten s Avonds een eenvoudige pasta met onze supporters, die ondertussen ook aangekomen zijn, en dan bedje in .. voor een woelige nacht. Das absoluut niet mijn gewoonte voor een wedstrijd, maar deze keer slaap ik dus slecht. In de nacht kan alles zoveel dramatischer zijn dan overdag, en twee dreigingen blijven maar door mijn hoofd spoken. 1. een start met duizend man vanop het strand. Hoe zal dat aflopen ? 2. stel je voor dat die afdalingen er morgen nat en glad bijliggen, ik heb geopteerd om mijn tijdritfiets mee te nemen en niet mijn koersfiets, was dat dan wel de juiste keuze?
De volgende dag blijkt dat allemaal verschrikkelijk mee te vallen. Mijn zwemstart is goed, en ik daal zeer goed vandaag, en lig soms aan 70 km/u nog op mijn stuurtje. Heerlijk ! Eens ik s morgens de laatste voorbereidingen tref in de wisselzone aan mijn fiets, vloeit alle stress weg, en voel ik vooral heel veel zelfvertrouwen. Het is bovendien droog maar friskes. Ideaal weer dus.
De wedstrijd : het relaas
Vijf minuten voor de wedstrijd : ik sta rechts achteraan op het strand te blinken in mijn nieuwe wetsuit. Ik focus me, en voel veel zelfvertrouwen. Het water ligt er rustig bij en die zwemstart boezemt me geen angst meer in.
Zwemmen 1900 m
Als het startschot gaat, duurt het nog wel een minuut alvorens ik in het water ben (gans de meute voor mij moet er eerst in). Het gaat onmiddellijk goed, want ik schuif op in het peloton. Spijtig genoeg kom ik ergens in de buik van een peloton terecht en kan ik nooit echt goed doorzwemmen omdat er geen doorkomen aan is. Dit is zwemmen op 90% van mijn mogelijkheden. Ondertussen krijg ik plots een enorme kaakslag van een zwemmer met een nogal wijde uitzwaai en daar ben ik efkes enkele seconden niet goed van. Na de tweede boei zie ik rechts een gaatje, en ik beslis om het peloton te verlaten, en er gewoon 10 meter rechts van te zwemmen. Helemaal op mijn eentje met het peloton links van mij. Het voordeel is nu dat ik ongehinderd aan 100% kan zwemmen, en dat ik niet naar de boeien moet kijken (gewoon het peloton links van mij houden). Het werkt en ik schuif goed op. IK voel ook dat ik goed aan het zwemmen ben. Ik had aan Iris gezegd dat ik bij een goede zwemproef op ongeveer 42 minuten uit het water zou komen. Maar ik overtreft mezelf, en ben na een goede 40 minuten al aan wal. En dat ondanks het gedrum in het peloton en de minuut op het strand. Zeer goed gezwommen.
T1
De wisselzone is anders dan anders. Je gerief staat niet bij je fiets, maar hangt in een zak aan een genummerde haak. Wisselen doe je in een wisseltent. Die tent zit vol, ik wissel dus buiten. Het gaat redelijk vlot ondanks de chaos, loop naar mijn fiets en ben er mee weg.
Fietsen
Wat een schitterend parcours ! Verschrikkelijk zwaar dat wel, 3 rondes van 31 km met telkens 3 cols. Het gaat echter zeer goed. "Zou ik dan toch een superdag hebben". Ik vlam op de weinige vlakke stukjes...en ook op elk vals plat, klim goed op de cols, en ik daal vandaag ook zeer goed. Op al die stukken steek ik heel veel atleten voorbij, maar vooral op de cols is het opvallend : per col laat ik zeker 30-40 man ter plaatste staan. In de tweede ronde komt Peter Lissens, mijn leermeester van vroeger, in mijn buurt, maar ik laat hem zowel op de col des Feignes als op de col de Grosse Pierre, 2 keer ter plaatse. Na de Feignes komt hij nog terug in de afdaling (ik ga kort daarna even den decor in bij een slecht ingeschatte bocht, maar zonder te vallen), na de Grosse Pierre niet meer. Die afdalingen zijn een pure kick, je ligt op je tijdritfiets en haalt snelheden van 60 à 70 km/u. Maar de weg is volledig verkeersvrij dus das allemaal perfect te doen.
Mijn vader heeft post gevat op de col de Poli (de eerste col kort na Gérardmer). Bij de 2e beklimming roept hij me dat ik 10 minuten na David doorkom, bij de 3e beklimming van die col blijk ik nog steeds slechts 10 minuten na David te zitten. Ik rij dus even sterk als hem. Waow ! Die informatie wou ik liever niet hebben, maar nu ik het toch weet, « ik denk dat vandaag de dag wordt waarop ik David klop op de halve afstand ». Maar op de 8e col, de laatste keer Col des Feignes gaat plots het licht uit. Compleet ! Ik sta bijna stil, krijg de kleinste versnelling met moeite rond. Boem patat ! Ik blijf rustig, want ik recupereer vrij snel dus dat zal nu ook wel zo zijn, maar niks is minder waar. Op de Feignes komt Peter Lissens me ook voorbij gereden, en die zal ik niet meer terug zien. Zelfs de afdaling van de Feignes (met tegenwind) loopt niet lekker, en als ik daarna de laatste keer de col de Grosse Pierre op moet (met een stuk van 16%), doet werkelijk alles pijn, en ik kom niet vooruit. Boven op de col ben ik één brok ellende. Gelukkig kan ik vandaaraf mij als een steen laten vallen naar Gérardmer, al is er nog één kort klimmetje in Bas-rupt. De vorige 2 passages op het groot mes gepakt die klim, maar daar is nu geen sprake van.
T2
Ondanks de afdaling maar Gérardmer, voel ik me een wrak als ik mijn fiets afgeef aan de wisselzone. Ik doe een minder vlotte wissel, en begin vol goede moed
Lopen
.en aan een aardig tempo aan de 21km. Maar dat tempo hou ik nog geen kilometer vol. Mijn lichaam is leeg, compleet leeg. Die klop op de cOl de Feignes kom ik niet meer te boven. Tot overmaat van ramp steken er krampen op in de spieren boven mijn knieën. Er zitten 3 klimmetjes in elke loopronde, en bij die klimmetjes komen de krampen telkens terug. Na kilometer 1 sta ik dus stil, en sta ik mezelf te masseren. Na kilometer 2 opnieuw. Telkens kan ik verder lopen, maar het tempo dat ik hier loop, is gewoonweg zielig. Een paar keer probeer ik het tempo terug op te schroeven, maar mijn lichaam staat het blijkbaar niet toe. Ik zit heel erg diep in die eerste ronde, en zie het eerlijk gezegd niet meer zitten. Het kost me wat tijd om de knop om te draaien, en te aanvaarden dat het doel nu wordt om « te finishen ». Eén van mijn moeilijkste triathlonmomenten tot nu toe : ik moet mijn loperstrots opzij zetten, en dat terwijl ook mijn brein niet echt meer goed functioneert. Bij de 1e doortocht, stop ik bij Iris, en vraag hoe ver het nog is. « Hoe ver het nog is !? » Blijkbaar werken ook de hersencellen niet goed meer, 21 min 7 is 14 hé Christophe. De laatste 14 km kan ik alleen beschrijven als een calvarietocht. Een slakkentempo, de hartslag die slechts hangt tussen 145 en 152, maar het lichaam dat niet toestaat dat je in 4e laat staan 5e versnelling overgaat. Doodjammer en heel frustrerend ! Bovendien moet ik nog 2 keer stoppen om alweer de krampen uit mijn bovenbenen te masseren.
En toch groeit er tijdens dat lopen ergens een fierheid. Trots ben ik dat ik in deze omstandigheden toch weer finish, dat ik geen opgever ben, dat ik niet nukkig uit een wedstrijd stap als ik geen topprestatie kan neerzetten. De finish is letterlijk en figuurlijk hinken op 2 gedachten : de pijn en de ontgoocheling langs de ene kant, maar anderzijds ook de enorme fierheid : « ik heb al elke triathlon die ik gedaan heb uitgelopen. » En ja, ook nu overheerst de fierheid.
Wat liep er mis ?
Hoe komt het eigenlijk dat ik die klop op de col des Feignes niet te boven gekomen ben ? Hoe komt het dat mijn lichaam zo reageert ? Als sporter moet je je niet bezig houden met uitvluchten, de uitleg is altijd op dezelfde plek te vinden, nl. in je voorbereiding. Je oogst wat je zaait. En als je niet die topoogst hebt, dan heb je misschien niet gezaaid zoals het moest.
IK heb dit seizoen gepiekt naar Brasschaat, en het werd een topper. Mijn snelste wedstrijd ooit. In de zomer heb ik gepoogd om de conditie op peil te houden, om in Gérardmer opnieuw te pieken. Ik denk dat ik deze zomer 2 fouten gemaakt heb. Na Italië (eerste deel van juli) ben ik niet meer gaan klimmen. Ik had nog wat ritten in de Ardennen moeten doen om Gérardmer voor te bereiden. Ik heb teveel geteerd om mijn klimtalent, dat er onmiskenbaar is. En .ik heb eigenlijk geen ritten boven de 100km gedaan (eventueel gecombineerd met nog een korte looptraining daarna).
De kwart triathlon in Berlare op 1 augustus was zeer goed, maar heeft ook gecamoufleerd dat mijn uithouding begon te tanen. De weerstand was nog steeds super, maar hoe lang zou ik het kunnen uithouden?
Opnieuw een les geleerd dus. De vorm van Brasschaat was er niet meer . In Brasschaat was ik top, nu zat ik onder die vorm, maar ik heb wel proberen rijden alsof ik die vorm nog had. Gevolg : 2/3 van de wedstrijd super ; 1/3e calvarie.
Wonderschone en eerlijke sport, die triathlon.
Gérardmer : de analyse
Natuurlijk ben je ontgoocheld als je als loper zon zwakke 21 km loopt, maar een koele analyse van mijn resultaten duidt toch ook op een zeer sterke vooruitgang dit jaar.
Met mijn 6u03m45s eindig ik 346e van de 954 starters, en 74e in mijn age group. Eigenlijk een puike prestatie.
In detail :
Zwemmen 0:40:32 (757e tijd) Wisselzone 1 0:04:18 (299e tijd) (661e na T1) Fietsen 3:21:55 (253e tijd) (325e na het fietsen) Wisselzone 2 0:03:06 (471e tijd) (332e na T2) Lopen 1:53:52 (448e tijd) (346e)
Meer dan 200 zwemmers achter mij gelaten, eindelijk hoor ik bij het peloton, zeker als je ziet dat ik daarna door een snelle wissel 96 atleten voorbijsteek in die wissel. Dat zijn dus 100 mensen die net voor mij uit het water kwamen. IK ben er eindelijk bij, en dat geeft een enorme voldoening na al die jaren werken aan mijn allerzwakste discipline. Tijdens het fietsen ben ik dan opgeschoven van de 661e naar de 325e plaats. Als je weet dat ik de laatste 2 cols bijna stilstond, dan moet ik op een bepaald moment waarschijnlijk rond de 250e plaats gehangen hebben, .. en dus zowat 400 fietsers ingehaald hebben. De 3e ronde heb ik 10 minuten trager gefietst dan de eerste 2. Een fameuse klop dus. Mijn looptijd is voor mij beschamend (11,1 km/u verschrikkelijk), maar toch blijf ik dus nog net bij de eerste helft van de lopers. Voor de eerste keer in mijn triathlon-leven verlies ik plaatsen tijdens het lopen.
Als ik terugkom naar Gérardmer, en daar heb ik wel heel veel zin in, en ik kan pieken naar deze wedstrijd zoals ik dit jaar naar Brasschaat piekte, moet ik volgens mij binnen kunnen komen in 5u40-5u45. Gérardmer, you still aint seen the best of me !
Ben mijn pakken aan het maken voor Gérardmer. De fiets is deze voormiddag mooi opgeblonken, en de korte zwemtraining is afgelast. In dit weer kan dat enkel nog een verkoudheid opleveren.
Kijk er enorm naar uit, maar ben ook wel een beetje zenuwachtig. Wordt een verschrikkelijk zwaar parcours (bijna 2000 hoogtemeters blijkbaar), dus fietsgemiddeldes van 35 zoals in Brasschaat zullen niet aan de orde zijn. Ben benieuwd wat het geeft op de fiets, en of er nog energie zal over zijn voor een goede halve marathon. We'll see.
Normaal gezien moet ik morgenavond nog wel iets kunnen posten op de blog vanuit Gérardmer. In het hotel is er gratis internet.
Moe, verdoeme ik ben moe. Al 3 dagen eigenlijk. Heb niet echt het gevoel dat mijn lichaam nu op ontploffen staat, dat het helemaal scherp staat voor zaterdag. Misschien is het wel zo, maar het voelt niet zo. Ach misschien komt het wel morgen of overmorgen, dat killer-gevoel, dat gevoel dat je door het water gaat klieven, dat je de macadam wil doen schroeien met je fietsbanden, dat je loopschoenen wel een motortje lijken te hebben. .... Maar voorlopig voel ik dus vooral een moeheid en die gaat gepaard met muizenissen natuurlijk...en met een foute training
Fietsen 0:50:00
efkes de triathlonfiets uitlaten moest dit worden, maar thuisgekomen had ik 32,1 km/u gemiddeld. Niet moeilijk als je op den dijk een paar minuten aan 40 km/u vlamt nadat je daarvoor al een prik aan 37 gegeven hebt, en ook al één aan 35. Kalf!
Soit, binnen blijven is de boodschap dus. Morgen mooi die triathlonfiets opblinken, alle bagage verzamelen, en veeeeeeeeeeeel rusten.
Nog eens rond de Nieuwdonk gezwommen. In de eerste helft van deze training voelde ik niet veel kracht, eerlijk gezegd. Ik was anderzijds ook wel bezig met mijn stijl. Maar in het tweede deel van de training werd ik enkel sterker. Dat geeft hoop voor zaterdag.
Gisterenavond naar een feestje geweest van 2 uitzonderlijk goed geconserveerde dames van 40. Het was een geweldig leuk feest, en ik heb tot half drie staan tetteren, dansen en ....spaatjes, tonics, colaatjes en vittellekes drinken. (Yep, mijn laatste alcoholische drankje heb ik vorige week zondag al gedronken - een fris pintje bij 30 graden) Ondanks de nul komma nul pro mille alcohol in mijn bloed, heb ik toch een beetje een wazig hoofd vandaag. Waarmee dus bewezen is dat je zelfs van het kijken naar mensen die zat worden, een lichte kater kan krijgen.
Soit, het is dus rustdag vandaag (mijn eerste les in het volwassenenonderwijs aan het voorbereiden). De zwemtraining van deze avond is verschoven naar morgenvoormiddag.
Mijn Iris daarentegen laat er geen gras over groeien, en is nu de deur uit voor een duurloop van anderhalf uur. Maar zij zit dan ook niet in een tapering fase. Toch: respect.
Brrr het was friskes deze ochtend. Vooral aan vingers en tenen. Zo'n typisch tapering ritje. Kort en niet te snel. Had niet echt lichte benen vandaag. Maar dat zal volgende zaterdag wel helemaal anders zijn.
's Morgens mijn 2 kids getrakteerd op een bezoek aan het zwembad. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om efkes wat baantjes te trekken. Ging lekker, vond ik, ik schatte mezelf in op 15:00. Was toch wat ontgoocheld toen bleek dat ik er 45 seconden langer over gezwommen had.
Een redder die altijd goede dag komt zeggen, kwam me voorzichtig wijzen op een verschil tussen de insteek met rechts en links. Kijk, dat vind ik nou eens sympathiek sé. Daar heb ik ten minste iets aan.
16u45 Lopen 1:03:00; gem HSL 124
Dit is dan de laatste echte training voor de tapering. Gewoon nog wat loopkilometers op de teller zetten, maar dan wel aan recovery tempo. Op het einde nog een stevige 200m sprint ingezet. Efkes de benen opblazen, het hart doen schrikken en vooral voelen hoe veel kracht er in de benen zit. Vanaf nu zam ik het immers moeten stellen met bezigheistherapie tot aan de wedstrijd volgende week zaterdag.
, optinoneel eventueel nog een derde op zondag
