Een rustige training in de Vlaamse Ardennen. Vooral op souplesse gereden, en op elke helling rustig aan. Oorspronkelijk had ik voor vandaag een 20-tal kilometer meer voorzien, maar aangezien ik gisteren een ongeplande duurloop had ingelast, heb ik deze training wat ingekort.
Free run vandaag, gewoon alles laten afhangen van het gevoel in de benen, maar zeker niks forceren. Het werd uiteindelijk een mooi opgebouwde tempo run waarbij ik van minuut 10 in de zone 70-75% zat en pas na een goede tien km in 75%-80% terechtkwam. ideaal. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegschuiven...heerlijk...
Nog 5 weken voorbereiding voor de laatste wedstrijd van mijn seizoen: de halve triathlon in Gérardmer. Een voorbereiding die wordt doorkruist door een trektocht in de midi pyrénées volgende week. Komt wat ongelegen want met 15 kg op je rug da's lastig voor rug en benen maar conditioneel heb je daar de ballen aan. Maar dus eerst nog een week hard trainen.
Een wedstrijd ... maar eigenlijk een zware training. Het geeft een gans ander beeld. 2 dagen voor de wedstrijd doe je nog een lange duurloop, je rust niet echt voor de wedstrijd, past je eten niet aan, en...je bent helemaal niet zenuwachtig.
En ook op de wedstrijd zelf pak je het anders aan. Je staat aan de start en hebt geen enkele tijd in je hoofd, geen enkel doel...gewoon genieten. Ik zet dan ook mijn tijdsrtregistratie op mijn Polar niet aan, nee, ik zet zelfs mijn kilometriek niet aan. Enkel mijn hartslag meet ik.
Zwemmen 1500m
Wat 1500m moest worden, is er uiteindelijk zo'n 1700m geworden. De start was een aanfluiting. Ik lig nog maar net in het water en heb zeker nog 50m (of 100) te zwemmen naar de startboei als het startschot blijkbaar al gegeven is. Pfff. DE eerste 50 meter krijg ik er dus (samen met de helft van het deelnemersveld) gratis bij. Het parcours is ook zeer slecht aangeduid, er liggen veel te veel en veel te kleine boeien in het water. En dat maakt het allemaal zeer onduidelijk. Achteraf blijkt dat enkel de 2 eerste zwemmers het juiste parcours gezwommen hebben, de rest heeft minimum 150 meter te veel gezwommen. Ik incluis.
1700meter dus, maar ...mijn beste zwemprestatie op wedstrijd ooit. Ik zwom agressief en krachtig. En kwam uit het water na 0:32:32. Zelfde tijd als 5 jaar geleden op mijn eerste triathlon, maar toen was het 700m minder lang Omgerekend heb ik dus een goeie 19 minuten per kilometer gezwommen. Nog nooit voor mekaar gekregen. IK ben heel blij met het zwemmen.
Fietsen 40 km
Op de fiets geef ik mezelf geen respijt. Onmiddellijk strak tempo. Ik passeer een tiental atleten in de eerste kilometer, en als ik in het dorp van Berlare even achterom kijk,blijkt dat ik een groepje van 7 op sleeptouw neem. Als we nu mooi ronddraaien...maar nee hoor ondergetekende moet alle kopwerk op zich nemen .... tot er plots een andere sterke fietser overpakt. Samen rijden we de andere 5 eraf, en vlammen aan een waanzinnig tempo naar een peloton van 10 man dat voor ons uit rijdt. Ik rij tegen mijn maximum hartslag, en net op het moment dat we aanpikken bij dat peloton is het alsof ik ontplof. Ik zie sterrekes, krijg de pedalen niet meer rond en rij waarschijnlijk nog 20 km/u. Het gaat niet goed met me, en ik overweeg om af te stappen, maar uiteindelijk bedenk ik me dat dit een training is en dat die afgewerkt moet worden, en ...dat er alweer veel supporters staan te wachten dus ...verder doen. Ik vind na een tijdje opnieuw een kadans, begin alweer vlot rond te draaien en haal een zekere Filip in, die ik al eens ontmoet heb op zwemtraining. Misschien kunnen wij mooi ronddraaien...helaas....hij is al blij dat hij mijn wiel kan houden. De volgende 20 km zit hij in mijn wiel, dan rij ik hem eraf, en rij ik alleen verder. Tof hoor, zo'n stayerwedstrijd...ik heb gewoon 95% op kop gereden.
Lopen 10 km
10 km nou ja. De organisatie zegt dat het 1 km verder is dan vroeger, en als je weet dat de winnaar 40 minuten gelopen heeft over de '10 km', ja dan kan ik dat best geloven. Ik schiet zeer furieus uit de startblokken, maar dat wordt snel minder. Ik heb continu dorst en het is warm. Ik zal tijdens het lopen continu tussen hartslag 170 en 175 lopen. zeeeeeeer lastig. Je weet dat dit zowat de maximale hartslag is die je 10 km kan uithouden, en toch heb je niet echt een gevoel van hoge snelheid. Achteraf blijkt wel dat ik de 45e looptijd gelopen heb. Dat is dus zeer sterk.
De einduitslag is ook sterk. In mijn 3 vorige deelnames hier ben ik nog nooit bij de eerste 50% geëindigd. Nu eindig ik 66e van 170 deelnemers, 19e in mijn leeftijdscategorie en slechts 55seconden achter David.
Even op een rijtje: Zwemmen 0:32:32 133e tijd (133e plaats na zwemmen) Fietsen (inclusief de 2 wissels) 1:05:24 72e tijd (101e plaats na fietsen; 32 ingehaald) Lopen 0:50:35 45e tijd (66e plaats na lopen; 35 ingehaald) Totaal 2:28:31 66e (19e bij Veteranen A)
Het was een zeer goede training! En ik ben vooral zeer gelukkig met mijn zwemprestatie.
Compleet af te raden 2 dagen voor een wedstrijd, maar zoals reeds gezegd de wedstrijd zaterdag is een training dus daar laat ik mijn andere trainingen niet voor vallen.
By the way, de Scheldemeersen lagen er quasi volledig verlaten bij. Nul lopers, 2 wandelaars en pakweg 6 fietsers tegengekomen op anderhalf uur.
Vandaag nog eens gaan zwemmen in Vosselare put. Alweer zonder wetsuit want watertemperatuur was heerlijk: 20°. Goed werk geleverd want echt wel aan mijn stijl gewerkt en ook een kleine tien minuten op kracht getraind. Maar is wel een uiterst korte trainin g natuurlijk.
Oh ja, dat had ik nog niet vermeld op deze blog. Ik doe deze week voorlopig niet echt veel intensieve trainingssessies. Dat komt omdat al mijn intensieve trainingen gebundeld zijn op zaterdag. Dan doe ik mee aan de kwarttriathlon aan het Donkmeer in Berlare. Puur als training.
In principe heb ik iets tegen die wedstrijd omdat het een drafting wedstrijd is. Bij het fietsen mag er dus naar lievelust gestayerd worden. IK vind dat stayeren (in elkaars wiel rijden, kortom in peloton rijden) eigenlijk een negatie van de eigenheid van triathlon. Maar soit, het is ook wel de wedstrijd waar mijn triathlon verhaal begonnen is. En het is altijd goed om eens terug te grijpen naar de roots. Aangezien ik het zie als een training, ga ik er niet voor taperen, en ga ik ook niet met een bepaald doel afzakken naar Berlare. Behalve dat het een goede pittige training mag worden.
Nog een grappige anekdote: gezien het een stayerwedstrijd is, zijn triathlonfietsen zoals de mijne, waarbij de versnellingen aan de clippers bevestigd zijn, verboden. Kortom, ik moet aantreden met mijn klassieke koersfiets waar ik dan een superklein gesloten triatlongreepje op mag monteren. Een mens heeft dan geïnvesteerd in een triathlon machine. Greg Lemond lacht zich een breuk als hij me straks ziet sleutelen aan mijn koersfiets.
Mijn hartslagmeter zegt me dat ik deze voormiddag 1497 kcal heb verbrand en 55% daarvan was vet. Mooi zo. Voor de rest: ik had zeer slechte benen vandaag. En 't was een rit in de Vlaamse Ardennen, dus vrij lastig. Het was gelukkig de bedoeling een rustige trage training te doen. Drie kwart gereden op mijn klein blad vooraan (een 39).
Ondanks mijn slechte benen toch een enorme prestatie geleverd: mijn versnellingsapparaat stokte en gooide mijn ketting er telkens weer af. Ik heb mijn bike repair kit genomen en die versnelling ter plaatse eigenhandig gerepareerd. Voor wie mij een beetje kent, klinkt dit verhaal als een puur verzinsel, ik weet het, maar het is echt gebeurd.
Ik moet by the way toegeven dat ik na meer dan 10 maanden doorgedreven trainen last begin te krijgen van trainingsmoeheid. Zowel fysiek als mentaal begint het toch wel zwaar te wegen, merk ik. De drive is er een beetje uit. Heb nood aan een welverdiende rustperiode merk ik. Kan natuurlijk ook te maken hebben met de hoofdvogel die reeds afgeschoten is in Brasschaat (28 juni). Daar heb ik bovendien echt voor gepiekt. Nu probeer ik wat krampachtig die conditie te behouden voor de mooie wedstrijd in Gérardmer (5 september). Niet evident blijkbaar.
Vandaag zonder wetsuit in de blaarmeersen getraind. Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken: het liep voor geen meter, gepruts..
17u Fietsen 1:14:23; 39,8 km; 32,1 km/u
Hartslagmeter vergeten aandoen maar was toch niet van plan er veel rekening mee te houden. Eens goed doorgevlamd op bochtig parcours met veel korte hellingskes of lange stukken vals plat.
"Als ik zoveel tijd zou hebben als jij dan zou ik ook veel aan sport doen." Dat is nu eens een argument waarmee ze bij mij niet moeten afkomen sé. Tijd heeft iedereen en die maak je vrij, hetzij om naar de 57e herhaling van de Kampioenen te zitten kijken (nooit graag gedaan), hetzij om voor de 7e keer op rij te staan zeveren en zwalpen op de vlasmarkt in Gent (been there done that), hetzij om je domweg in de rat race van druk druk druk uit te sloven, hetzij.... hetzij om te sporten.
Heel veel sporten vraagt natuurlijk wel ook een beetje planning. Deze namiddag bijvoorbeeld was er een barbeque bij vrienden. Voor velen de ideale uitvlucht om te zeggen: "zie je wel dat ik geen tijd heb om te lopen" ... Wel alhier de oplossing: loop er naar toe.
Vandaag dus van Merelbeke naar Sint Martens Leerne gelopen, een heerlijke tocht van anderhalf uur, en ik had goeie benen vandaag. En onder andere deze stond op de mp3 vandaag. Heerlijk onbeschaamde kwaliteits kitsch!
Heb me vandaag bezig gehouden met wat work outs. 600 sit ups met de ab coach, 50 push ups en 50 borstspieroefeningen met de halters. Daarna nog eens als vanouds naar de Gentse Feesten geweest. Alhoewel .... om 4 uur lag ik al in mijn bed. Wel een compleet geflipt maar ijzersterk optreden (al leek het meer op een trip) gezien van disco drunkards. check this out: video
tempo run van 30 minuten aan 70%-84%, al was grootste gedeelte wel aan 80-84% en er net iets boven... wat een laffe warmte zeg hier in België. Ik had later op de dag pijnlijke en zware benen. raar, want na vier dagen zonder training zou ik moeten vliegen...
Sorry voor de blog stilte. Was op reis in Italië, lap top was mee maar ik had geen internet toegang.
Woensdag 08 juli
7u Lopen 0:45:45 ; 10,8 km ; 14,2 km/u ; gem hsl 146 (71%) ; max hsl 161
Een paar uurtjes voor je vertrekt op reis toch om 6u40 opstaan om nog eens te kunnen gaan lopen. Traag opgebouwd en dan evolueren naar matige tempo run. Ben blij dat ik het nog gedaan heb, want de volgende dagen zal ik vooral in de auto zitten en/of luieren aan het meer van Lugano.
Zaterdag dan doorgereden naar San Sepolcro, waar we samen met het gezin van triathlonvriend David een huis met zwembad gehuurd hebben: het wordt een weekje lui genieten, gecombineerd met trainen.
Zondag 12 juli
Namiddag Zwemmen 0:20:00
Lago di Montediglio, tien minuten te voet afdalen en we staan aan een mooi meer .altijd wat onwennig zon meer dat je nog niet echt kent, maar het water is lekker warm, en voor we het weten zwemmen we (zonder wetsuit) hier alsof het onze thuishaven is.
We weten begot niet hoe het op dit moment loopt in de tour de France, maar dat hindert ons niet om hier zelf te koersen. Ik heb een zeer goede dag, en laat David op elke helling een poepje ruiken. Ik speel met de pedalen, en klim nu eens op het grote blad dan weer op het kleine. Ik oefen ook op afdalingen, en dat gaat beter en beter.
Op de laatste helling naar onze gite blijkt dat ik met mijn 39 blad vooraan niet klein genoeg heb, want het is hier verdomd scherp naar omhoog. Ik mag al blij zijn dat ik geen voet aan grond moet zetten. David rijd er mij dan ook af, met het snot voor zijn ogen
Dinsdag 14 juli
18u30 Zwemmen 0:25:00
Alweer zwemmen in het meer. David merkt dat ik ook zonder wetsuit heel mooi verticaal lig in het water. Daarvoor heb ik dus blijkbaar geen wetsuit nodig. Dat is zeer goed nieuws. Zelfs in wedstrijden zonder wetsuit zou ik redelijk presteren dus. Das dan alweer een zorgenkind minder. Maar er is iets grondigs mis met de houding van mijn rechterhand, en daar gaan we deze week eens op letten sé.
Met David over een heel lastig parcours, continu op en af. Af en toe wat doorgelopen heen. Dan rustig naar David terug om te eindigen met een heuveltraining. De zware helling naar onze gite 5 keer op en af. Tsjakka ! ! !
Een straf parcours op en af rond het meer van Montediglio. Ik leg er stevig de pees op, doe het overgrote deel van het kopwerk, en sluit af en met een straffe 5 km sprint van Anghliari naar San Sepolcro, dan efkes cooling down tot in Gragnano om David er dan meedogenloos af te rijden op de laatste helling van 3 km naar onze Azienda. Topconditie en opnieuw bevestiging van klimmerskwaliteiten.
Donderdag 16 juli
Avond Zwemmen 0:35:00
Alweer in datzelfde meer. En door te letten op mijn nieuwe hand-houding voel ik dat ik meer kracht steek, dat ik vloeiender zwem. Misschien is hier wel een nieuwe stap vooruit in de maak.
Gisteren avond voor het eerst iets te gretig aan de Italiaanse wijntjes gezeten. Kater dus, maar allez nu we hier zijn toch weer de fiets op. Er was sowieso een rustige training voorzien vandaag, en dat komt me goed uit. We rijden wel een col van 19 km lang, maar het is geen al te steile en een schoon gelijkmatige. En ik voel me vandaag het best in het wiel van David.
En 's avonds nog een kwartier gezwommen in het meer....
Morgen rijden we naar de Ligurische kust en maandag/dinsdag terug naar huis. Geen trainingen de volgende 4 dagen dus. Maar voor een vakantieweek was de vorige week toch nog een redelijk straffe. Alleen lopen heb ik niet veel gedaan.
Allez die nieuwe schoenen van een goeie maand geleden zijn aangepast in de hoop dat ze nu goed zitten, maar helaas: rechterschoen zit goed, linkerschoen helemaal niet. Is alsof er een vuurtje gestookt wordt aan mijn hiel. Snel dus terug naar huis gelopen. Jammer.
Na vijf dagen rust na de zware wedstrijd in Braaschaat, begin ik er nu weer aan. Ben vandaag eens een stukje meegereden met mijn voetbalmaten. Het ging zeer traag, en dus ben ik in daar in de Vlaamse Ardennen elke helling opgevlamd om af en toe eens een trainingsprik te voelen. En ik ben met Filip L. voor en na de rit nog wat kilometers gaan bollen.
Brasschaat is een wedstrijd waarin ik perfect mijn vooruitgang kan meten. Ik heb deze wedstrijd 2 keer gelopen, nl. in 2007 en 2009. Beide keren ging het om hetzelfde parcours, er is slechts één verschil: in 2009 was het zwemmen 300m korter.
Ik heb mijn tijd van 2007 dus herberekend ervanuitgaand dat het in 2007 ook 2700 zwemmen zou geweest zijn ipv 3000m. Op die manier zijn beide wedstrijden perfect te vergelijken. Met die herberekening is de 5:34: 56 van 2007 herleid tot een 5:26:45.
33minuten en 32seconden sneller. Zeer sterke vooruitgang.
Zwemmen: 2007: 1:15:11 over 2700m 2009: 0:57:05
18 minuten en 6 seconden sneller gezwommen dan in 2007. Een reuzensprong. Te verklaren door: 1. in 2007 was ik een zeer slechte zwemmer 2. door aanhoudend (en soms bijna obsessief) te trainen ben ik een matig zwemmer geworden 3. de tips van Peter Lissens in 2008
14 minuten. ook hier een reuzensprong. Te verklaren door: training training training
Lopen: 2007: 1:34:56 2009: 1:35:12
16 seconden trager. Een status quo dus Te verklaren door: 1; de hitte in 2009 2. de andere tactiek in 2009 : alles inzetten op het fietsen 3. de leeftijd. Ik denk niet dat lopen een sport is waarin ik op mijn leeftijd nog veel vooruitgang ga maken. Ben zeker nog sterker geworden tussen 2007 en 2009, maar de curve topt af, vrees ik. Ik zal hard moeten trainen om dit loopniveau nog een paar jaren te kunnen aanhouden.
De wissels: 2007: 0:07:13 2009: 0:04:43
2 minuten en een half sneller. Te verklaren door: de ervaring
Wat me vooral veel plezier doet: ik heb de laatste 2 jaar keihard getraind, overgestapt van een gemiddelde trainingsarbeid naar een zwaar programma (bijna dagelijks trainen). Maar ik ben ook beginnen werken met een uitgekiend trainingsprogramma (gebaseerd op schema van Amerikaan Mike Llerandi) dat traag opbouwt en waarmee ik dus jaarlijks tien maanden zoet ben: het heeft zijn vruchten afgeworpen. Voila, dat is het dus, trainingsdiscipline heeft me op 2 jaar als triathleet veel sterker gemaakt.
En nu? verder genieten van deze zware maar oh zo (h)eerlijke sport. En ... ik speel met de gedachte volgend seizoen een zwemtrainer onder de arm te nemen. We zien wel.
Rusten da's waar ik nu mee bezig ben. en eerlijk gezegd iets anders zou niet lukken. Ik val zelfs nu en dan gewoon in slaap. Ben duidelijk heel diep gegaan.
Ondertussen is er toch weer een beslissing gevallen, geen Frankfurt volgend jaar maar wel de Ironman distance triathlon in Neerpelt.
Morgen begin ik mijn schema op te stellen voor de halve van Gérardmer (5 september). Dat schema wordt een moeilijke evenwichtsoefening na de overduidelijke piek van eergisteren. Maar daarover de volgende dagen misschien meer.
Wat was dit, man ? Nog nooit zo afgezien als gisteren ? Helemaal tot aan het gaatje gegaan. Ik heb mijn grens ontdekt.
Eerst en vooral wil ik de supporters bedanken. Jullie hebben me er meerdere keren door gesleurd als de wanhoop nabij was. En t was ook voor jullie warm hé.
De wedstrijd. Voor de 2e keer ga ik dus proberen onder de vijf uur te geraken. Ik vind het eerlijk gezegd net iets te hoog gegrepen, maar dat zou het dan ook nog zoveel mooier maken als ik het zou halen.
Zwemmen Daar lig je dan in dat water met nog 499 anderen te wachten op het shot. En het blijft duren .Pang ! off we go. In het begin een gewriemel, maar vrij snel heb ik zeer veel ruimte. Na een paar minuten besef ik dat ik bij de start mijn chrono heb vergeten indrukken. Dat doe ik dus snel in het water. Het water, dat bovendien beter voelt dan ooit. Ik vind heel snel een juiste kadans. Een kadans die perfect aanvoelt. Ik kan sneller, maar dan zou ik na 200m weer stilvallen, om dan een paar honderd meter weer te versnellen (het scenario in Leuven dus). Nee nu heb ik een kadans die ik dus 2700m zal uithouden. Behalve expect the unexpected zei ik toch . 600m voor het einde ongeveer, plots onaangekondigd een verschrikkelijke kramp in mijn rechteronderbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn, denk een fractie dat de wedstrijd gedaan is, begin me als een gek te stretchen (probeer maar eens in het midden van een meer), en kan verder zwemmen, al schiet er af en toe nog eens een scheut in. Muizenissen dus, vanaf dat moment spookt het in mijn hoofd dat ik in deze omstandigheden bij het lopen ga moeten opgeven.
Transition 1 Ik kom uit het water, en moet onmiddellijk stretchen. En loop al mankend naar mijn fiets. De wissel is verschrikkelijk pijnlijk, die kramp schiet er een paar keer in en uit, mijn kousen en schoenen aandoen moet gebeuren langs de verkeerde kant van de pijngrens. Maar ondertussen hoor ik ook van de supporters dat ik een straffe tijd gezwommen heb. Eindelijk!
En inderdaad, na 1 uur verlaat ik de wisselzone. In mijn 5 uur schema was gepland dat ik dan uit het water zou komen. Ik heb voorsprong.
Fietsen Het fietsen. Nieuwe kilometriek op de fiets geplaatst, en die geeft blijkbaar in de standaardmodus continu ook de gemiddelde snelheid aan. Geen idee hoe je die standaardmodus verzet , dus ik ga 80 km mijn gemiddelde snelheid zien. Ik had op voorhand al bedacht dat ik niet zou rekenen op het lopen, maar meer op het fietsen. Nu ik vress voor krampen bij het lopen, verhoog i kmijn inzet op het fietsen nog. Ik ga als een gek tekeer. Vlammen. De eerste 10 minuten zelfs aan hartslagen boven de 170, daarna zakt hij naar 163, later zakt hij tussen de 150 en 155. Expect the unexpected fase 2 : op een borduurke verlies ik een volle drinkbus. De volgende bevoorrading is nog heel ver. Bij deze hitte een grote handicap Maar ik blijf vlammen. Na 39 km kom ik door in Brasschaat bij de supporters met een gemiddelde van 35,7 km/u. Ik ben mezelf aan het opblazen. Maar nu is er geen weg terug. De tweede ronde begint de pijn reeds. Ik rijd nog 40 km tegen mijn kilometriek, en tegen mezelf. Afzien. De druk in de benen begint echt pijn te doen, maar ik wil van geen wijken weten. Die toptijd in het fietsen wil ik niet meer afgeven. Alle tijd die ik win bij het fietsen, heb ik op overschot voor het lopen denk ik dan maar. Ik pep mezelf zelfs één keer luidkeels op. Een glorieus moment : voor mij uit rijd een pelotonnetje van 6 man, en die zitten gewoon in elkaars wiel en draaien gezellig rond. Een schande. Het mag niet, want het gaat hier om een individuele tijdrit. Je moet 10 meter laten tussen jezelf en je voorganger. Ik nader dat peloton, ga er reglementair over en laat ze ter plaatse. Ik kijk achterom, zie dat ze aan het ronddraaien zijn om mijn wiel te pakken, maar ik rij er gewoon van weg. Schitterend gevoel. In triathlon rij of loop ik nooit tegen anderen, het is een gevecht tegen mezelf, maar zo zes pipos die de eigenheid van triathlon geweld aandoen, die tellen voor mij niet mee.
Kilometer 70, mijn benen ontploffen, maar ik steek een tandje bij. Als ik nu de benen laat rusten verlies ik alle winst die ik opgebouwd heb. Ik ga nog 10 km total loss, en moet zwaar in de remmen om de wisselzone niet in te vlammen. (een moyenne van 35km/u in een individuele tijdrit van 80km : onwaarschijnlijk)
Transition 2 De wissel fietsen-lopen verloopt perfect, en er is goed nieuws : die kramp uit het zwemmen is spoorloos. Verdoeme maat, is hier een toptijd in de maak ?
Lopen DE start van het lopen, altijd een goed moment voor mij, ik zit meestal snel in een goede kadans. De supporters gaan verschrikkelijk tekeer. Machtig gevoel. Achter mijn zonnebril pink ik een traantje weg. Maar het is snel duidelijk wat me te wachten staat : de hel ! ! ! Het loopt voor geen meter. Ik zit stikkapot en het is verschrikkelijk warm. Ik giet alles in mijn lijf wat mij bij de bevoorradingen en door mijn nonkel wordt aangereikt. Sportdrank, cola en vooral liters water. Maar ik vind nooit een gestade kadans. Het is wroeten vanaf kilometer 1. Gans die 20 km leg ik af ongeveer tussen hartslag 163 en 167. Het plezier is er op dat moment ook vanaf, moet ik zeggen. Het is verschrikkelijk. Maar ik heb één grote levensles geleerd in de Iron Man vorig jaar : de ongelooflijke kracht die uitgaat van het onmiddellijk counteren van negatieve gedachten. « Ik kan niet meer , komaan Christophe, loop naar die piloon." Aan die piloon, "ok nu die vier zijden van dat vierkant in het parcours, tot aan het stadion." Of bij het begin van de 2e ronde komt de gedachte : "moet ik nog 3 rondes zo afzien ?" Die wordt onmiddellijk gecounterd met : « de volgende ronde is al de voorlaatste. » Verbazingwekkend blijft het hoe op zon momenten het mentale een enorme rol begint te spelen. Want laten we eerlijk zijn, een top looptijd ga ik hier niet halen. Bij het ingaan van de laatste ronde, weet ik dat die 5 uur er echt inzit. Ik mag gewoon niet volledig stilvallen. Maar ik voel ook dat het moment waarop ik ga stilvallen niet ver meer af is. Het wordt een calvarietocht om mijn tempo aan te houden. Alles maar dan ook alles doet pijn : mijn hoofd, mijn schouders, mijn ribben, mijn longen, mijn maag (ik heb al meerdere keren water al lopend terug uitgespuwd omdat i khet niet binnen kreeg), mijn heupen, mijn onderrug, mijn benen, En dan draai je op voor de finishlijn, en het bord boven de finish zegt 4 :59 :10. De supporters brullen als gek. Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar ik heb ook gebruld denk ik. Delirium! De max !
Ik krijg een welgemeende proficiat van de organisator, ik zeg hem dat ik onder de 5 uur wou binnenkomen en dat dat net gelukt is. En hij zegt me : "meer dan gelukt. De aangegeven tijd is de tijd van de profs en die zijn 6 minuten voor jullie gestart." Ik weet niet wat ik hoor : 4u53 of 54. Het hart springt in mijn borstkas, ik roep nog snel iets naar Iris en ga het atletendorp in, zo fier als een gieter.
En daar .ga ik compleet kapot. Ik dwaal wat rond, zet me in het gras, en begin te wenen van pure ellende. Ik ben helemaal tot aan het gaatje gegaan. Mijn lichaam is compleet kapot. Na een babbelke met een andere atleet, wat drinken, wat eten, en de lieve attenties van een medewerkster van de organisatie sukkel ik naar de supportersruimte, val mijn kinderen en vrouw in de armen, en verbroeder met de andere supporters. En het lichaam recupereert redelijk snel. En weet je wat er ook zo leuk is aan supporters : dat je na de wedstrijd honderduit je wedstrijdverhaal kan doen. Je hebt dat echt nodig, want ook je kop staat op springen.
Ik beloof mezelf min of meer dat ik niet moet blijven gaan voor telkens weer een betere tijd. Maar één ding : Iron Man worden vorig jaar was sterk, maar deze mag er gerust naast staan : 40 jaar en dit zou wel eens mijn snelste triathlon ooit kunnen worden. Gegokt op het fietsen en gewonnen.
En David ? Die toont met gekneusde ribben en 4u51 wat voor een ongelooflijk sterke beer hij is. Een klassebak ! !
