gedachtenkronkels van een businesscoach Meredith Vets staat in het leven met passie.
Zingen (Pop In Wonderland), een carrière van 20 jaar (consultant, key accountmanager, salesmanager) bij één van de topspelers in de HR-interimwereld,
paardrij-instructeur, salestrainer, in elkaar prutsen van juweeltjes, genieten van haar gezin & boerderijtje, managementcoach, student aan de universiteit van het leven, en meer recent ...NLP-trainer bij De School voor NLP en businesscoach voor haar eigen bedrijf Triangis (www.triangis.be).
Meredith zet paarden in als één van de mogelijke bouwstenen van coachingtrajecten.
Daarnaast volgt ze gretig opleidingen allerhande, over mensen of over dieren. Groei & ontwikkeling is fun!
Haar volle, rijke dagen zijn dan ook gevuld met gedachten die vaak als pingpongballetjes alle kanten opgaan. Over hoe mensen lijken op dieren, over hoe mensen net niét lijken op dieren, wat mensen kunnen leren van dieren, en wat nét niet. Vandaar deze blog.
Een conversatie met haar eigen gedachtenkronkels, en hopelijk ook met u... Feel free...
21-10-2011
verhuis
Beste lezer,
Dit artikel is het laatste op dit adres. Deze blog is namelijk verhuisd! Ga een kijkje nemen; de verf is nog nat en het ruikt nog naar verse tapis-plain. De nieuwe blog is helemaal in de Triangis huisstijl. Laat me gerust weten wat je ervan vindt!
Ennn.... blijf vooral lezen. Weet je, ik geniet zo van het schrijven op zich. In mijn drukke dagen zorgt het voor een momentje van rust; ... het herschikken van pingpongballetjesgedachten zeg maar. Het is des te leuk dat mensen me regelmatig zeggen dat ze inspiratie vinden in mijn gekke gedachtekronkels.
Samen met u, (vandaag klok ik af: 2651 lezers), blijf ik graag nog een tijdje gefascineerd, verwonderd en soms verbijsterd kijken naar het leven, naar de mensen en naar de (andere) dieren.
"Ha, hier zijn we." Ik slaak een zucht van verlichting ...
Ze staren me aan. Oriental Seduction, Fresh sensation, aromatherapie Relax, Breath of fresh air, Morgenfris, Starry Night, Touch of Craziness, Tiarabloem, Summerpink, Aloe Vera, Sensitive Care, Zonnig geel, ... Wasverzachters, in allerlei geuren en kleuren. Met duizelingwekkende namen. En ik voel mijn hart kloppen in mijn keel.
Elk gedrag heeft een positieve intentie... Dat is één van de vooronderstellingen van NLP. Vooraleer u (en meestal ook de extraverten uit een nieuwe groep) uitroepen: "hela! Wat dan met de monsters van deze wereld wiens naam we nu niet vermelden?"! Elk gedrag heeft een positieve intentie ... naar zichzelf toe. Op één of andere manier is er altijd wel een deel binnen in onszelf dat ons dingen laat doen, waarvan dat deel écht meent dat het goed en nuttig is.
Zo weet ik rationeel dat wasverzachters die ik hier in rijen uitgestald zie staan, superslecht voor het milieu zijn. Dat je beter wat azijn aan het laatste spoelwater toevoegt. Dat wasverzachters bovendien véél te duur zijn (zeker die Crystaldinges waar ik gulzig naar graai). Dat ik hier zo staan te kicken op die belachelijke namen écht erover is en me diep diep zou moeten schamen.
En toch en toch... ik kan me haast niet inhouden terwijl ik de doppen van de flessen ruk en ruik en ruik en ruik. Om dan met 4 nieuwe geuren in mijn kar en met een glimlach op mijn gezicht mijn karretje verder te duwen. Het limbische deel in mijn hersenen zendt gelukshormonen doorheen mijn systeem.
Duh!!??? Omwille van wasverzachter. Ik heb even een pesthekel aan mezelf. Zo oppervlakkig zeg, en zo onecologisch! Gedurende de rest van de inkopen tracht ik op een rijtje te zetten wat er is gebeurd. Volledig onbegrijpelijk gedrag lijkt het me. Compulsief en puberaal. En dan den ik aan : "elk gedrag heeft een positieve intentie." En met mildheid bevraag ik intern (me, myself en I) wat er gaande is. En ik ontdek dat, altijd als ik een week in Nederland heb gewerkt, ik de dag erna naar de supermarkt ga en daar telkens zo'n "wasverzachtersaanval" krijg. En ook wasproduct & Calgon als toetje! Plots schiet het me te binnen: "Zorg!" Dat is het! Dat is mijn positieve intentie die erachter zit. Als ik ga trainen voor Danone, betekent dit voor mijn man en mijn gezin, dat ik er niet ben. Dat mijn man voor de dieren moet zorgen, en voor de kinderen. (De dieren is meer werk, dit geheel terzijde)
En dat ik mij daar misschien toch wel een klein beetje schuldig om voel, en vooral ... dat ik de was zal doen van zodra ik thuiskom! En als ik de was doe voor hen, dan geeft me dat een goed gevoel. Een gevoel van Zorg. Want het is een gezin uit de duizend. Ik zorg graag voor hen, alez een beetje. Want ik ben nochtans niet echt wat men noemt: "het zorgende type". Mijn man is degene die kookt bijvoorbeeld.
Onlangs zei ik nog luidop terwijl mijn man ah koken was en ik euh ... erop toekeek:
"Soms vind ik het wel jammer dat ik niet echt zo'n zorgend type ben." Alex verslikte zich in een stuk wortel en mijn zoon die voorbij liep schoot in de lach. Beiden: "Jij, niet het zorgend type?! Toch wel hoor!" Toen ontstond gedurende een 5-tal minuten een pingpongwellesnietesspel, waarbij ik toch wel wat verwonderd was over de stelligheid van hun "pong". Ik ben dus toch wel een beetje zorgend. Volgens hen. Op mijn manier. Een bijzonder indirecte, ietwat bizarre manier. De wasverzachtersmanier.
Van veel structuur word ik onrustig. Een ontspannende dag is voor mij een dag waarop ik mijn gedachten de vrije loop kan laten en, van de hak op de tak, de ene activiteit afwissel met de ander zonder causaal verband. Een half blogartikel, een wasje insteken, een mail beantwoorden waar ik wat op zat te broeden, blogartikel afschrijven, wat opruimen, een half uurtje beelden monteren, even dag zeggen aan de geiten, een paar toertjes haken, een boterhamke eten, de hoeven uitkrabben van de pony's, mijn benen ontharen, ... héhé... chaotische orde in plaats van een strakke voorgekauwde voorspelbaarheid. Toen ik lang geleden eens met een vriendin op reis ging met de kinderen naar een bungalowpark, stelde ze ah begin van de week voor om een schema te maken van wat we elke dag zouden klaarmaken. Ik kreeg het er onmiddellijk benauwd van. Zij had gelijk hoor, met kinderen dien je toch best wat structuur aan te brengen. Anyway, structuur is jarenlang nooit mijn ding geweest.
Rituelen en Symbolen zijn voor Structuur wat de Zwarte Pieten zijn voor Sinterklaas. Handige hulpjes. Opwekkers en instandhouders.
Nog maar de laatste 2 jaar ben ik de waarde beginnen in te zien van het aanbrengen van symbolen om structuur te brengen in het leven - het leven in zijn geheel. Ik ging er prat op om mee te gaan "met de flow". In elk moment staan. Dat is nog steeds zo hoor. Maar "de lange termijn overschouwen en daarin "honken" aanbrengen voeg ik steeds meer en meer toe. Hoort het bij volwassen worden? Toen ik vanochtend het interview met Tom Barman las in De Morgen schoot dat even door mijn hoofd.
Een fotosessie bij een fotograaf in het kader van een communiefeest. De foto's die dan achteraf, in mooi handgeschept papier worden rondgestuurd naar familie. Kleinburgerlijk gedoe vond ik dat. Nu kijk ik er wat genuanceerder naar - zoals met alles is je innerlijke beleving afhankelijk van je perceptie en invalshoek.
Rituelen zijn vertalers van Waarden. Dat wat we belangrijk vinden.
Een jubileum, een gouden horloge (waar is dat ritueel naartoe?), beschuit met muisjes of suikerbonen, ... allemaal sociale afspraken die cultureel bepaald zijn, klassiek of eigen aan de familie/individu. Ze geven extra betekenis aan wat men in het leven belangrijk vindt. Welke de handelingen zijn (want rituelen zijn bijna altijd "doe-gericht"; je moet er toch een beetje moeite voor doen) kan sterk verschillen. Eigenlijk doet "wàt je doet" er niet echt toe. Daar ben ik nog maar pas achter. Het gaat 'm erom dàt je een handeling aanduidt als "zwarte piet", vertaler van de waarde. Van rituele slachtingen over het opheffen van het glas en "klinken",... rituelen zijn zo oud als de mens zelf.
Ik weet niet vanwaar mijn weerstand vandaan kwam. Ook bij het voorbereiden van ons huwelijksfeest was het eerste dat ik dacht: "geen servietten die in het rond draaien bij "de lac des connemara". Nochtans zijn we de week voor ons huwelijksfeest naar een huwelijksfeest geweest waar de servietten rondzwierden op de tonen van Sardou, ... en ik voelde me toch ontroerd. Herkenning, mens zijn onder de mensen, iets tijdloos ... dat is wat symbolen en rituelen ons bieden.
De voorbereiding en het huwelijksfeest zelf was een innerlijke ontdekkingstocht door het land van de Rituelen en Symbolen. Uittesten in hoeverre ik me ervoor wou openstellen. En ook mijn grens ervaren, mijn nog steeds bestaande weerstand.
Jezelf verbinden met iemand, trouwen ... het is op zich een ritueel.
De symbolen waar ik verder nog van heb genoten tijdens deze dag: - something new, something old (een caméebadge van Tanneke (die mij heeft opgevoed en stierf toen ik 9 was) aan mijn petticoat bevestigd, something borrowed (een speldje van één van mijn stiefdochters), something blue. - de trouwring: om er nog extra betekenis aan te geven hebben we ze zelf, gemaakt, tijdens een workshop met Wim Meeussen. - het vragen van getuigen: mensen die je als mentor/engelbewaarder ziet ... We waren gulzig en kozen er 4. - de openingsdans: deze samen voorbereiden en oefenen (jaja!) was gewoon héérlijk! Heel intiem. Pas door het te ervaren, en doorheen te gaan snap ik "het". (Ook zo'n openingsdans vond ik vroeger maar een flauwe bedoening) - Rijst bij het buitenkomen van het gemeentehuis: we wisten het niet vooraf, maar het was er wel. Leuk! (De betekenis erachter; vruchtbaarheid toewensen, negeren we uiteraard volkomen) - De speeches... de speeches van onze getuigen én van mijn man hebben me diepdiepdiep ontroerd.
Verder was het huwelijksfeest ook voorzien van niet zo traditionele symbolen/rituelen. Zoals bijvoorbeeld: Vrouwen die hun pumps uitschoppen en samen uitgelaten op blote voeten dansen ... laat dit bij deze een ritueel zijn op elk trouwfeest van meisjes van boven de 40! Spontaan "The morning I wake up, before I put on my make-up" zingen nadat de ring over mijn vinger schoof, waarna de kinderen en getuigen spontaan antwoordden "I say a little prayer for you!" en waarna iedereen aanwezig in het gemeentehuis rechtstond en begon mee te klappen en zingen. Spontaan!
Diepe dankbaarheid gaat naar vier vrouwen die op majestueuze wijze de afwezigheid van een moeder en een vader op mijn trouwfeest compenseerden. Reinhilde, Saskia, Anke en Marion ... dankjewel.
Rituelen en symbolen gaan, in alle culturen en in alle tijden over familiewaarden. Over de jaren heen, doorheen elke levensfase er zijn voor elkaar. Als een rots in de branding. "We komen misschien niet zo goed overeen, maar we zijn er toch maar." Een deel zijn van een geheel dat bevattelijker is dan "de planeet" of "het universum".
Daar al beginnen met "be the change you want to see in the world."
Weet je, ik ben ervan overtuigd dat een mens fundamenteel alleen staat in het leven. Alleen geboren worden, alleen sterven, en daartussen komen en gaan anderen. Dat is een overtuiging waar ik veel kracht uit putte, maar vaak ook wanhoop.
Dankzij de mooiste dag van mijn leven, mijn trouwdag, voelt dit milder. Ik ben deel van een groter geheel dat dichter bij mij staat dan ik dacht.
Tags:huwelijk, rituelen, symbolen, Tom Barman, De Morgen, familie, waarden
06-09-2011
Pleidooi voor het huwelijk, deel 1
Wie had dat kunnen denken ... Dit hoorde ik van vele vrienden van vroeger voorbije zaterdag. "Meredith, getrouwd!"
Laat staan dat iemand ooit zou vermoeden dat ik een "pleidooi voor het huwelijk" zou schrijven. Zonder blikken of blozen. En nee, niet ironisch, maar oprecht gemeend. Ik heb immers nooit een affiniteit gevoeld met het huwelijksbootje . Ik vatte het niet, ik zag het niet, ik voelde het niet, soit... het leek me niet iets dat ik ooit zou doen. "Waarvoor is dat nu nodig? Kost vooral veel geld ...waarvoor? Om een briefje in de schuif te hebben liggen ? ..Uiterlijk vertoon, amerikaanse toestanden, stijve gewoontes, een verplichte en opgelegde gebeurtenis die men voor familie/ouders doet, met als klap op de vuurpijl de lac de connemara ... " Dat waren zowat de gedachten die rond het thema door mijn hoofd gingen. Men kan pas iets echt begrijpen als je het hebt meegemaakt, zei mijn oudtante zaliger. Vandaar dus bij deze.
Een pleidooi voor het huwelijk.
Deel 1.
Zorgvuldigheid
Een paar jaar geleden knipte ik een column uit De Morgen, geschreven door Bernard Dewulf, getiteld "Zorgvuldigheid". Jarenlang heeft deze column aan mijn koelkast gehangen. Daaraan moet ik denken bij het buitengaan van de lingeriewinkel. Het leuke van het dorp waar ik woon is dat er altijd wel mensen zijn waar je een praatje mee kan slaan. Niet dat ik zo sociaal ben, u denkt misschien van wel, maar dat is echt niet zo. Maar een praatje zo nu en dan "no strings attached", daar ga ik wel voor. Dus heb ik het met de vriendelijke dame van de lingeriewinkel over de voorbereidingen van ons trouwfeest. We zijn nog 2 weken voor dé dag en ik verbaas me over mezelf. Ik vertel haar dat ik "het toch wel wàt vind". Wat ik bedoel met "wàt" is voor mezelf niet duidelijk. Uiteraard was ik blij toen Alex me voorstelde om te trouwen. Omdat hij de man is met wie ik oud wil worden, omdat de laatste 4 jaren hij mij zoveel heeft ... enfin, het vervolg kent u wel. Het trouwfeest "an sich" vond ik niet echt de hoofdzaak. Gewoon een barbecueke in onze tuin, ik koop een jurkje bij de H&M (en eentje dat ik daarna nog kan aandoen, no way dat ik 1000 euro uitgeef voor een sissi-kleed dat ik 1 keer zal aandoen), we zetten een paar koelboxen en iedereen pakt zijn gerief, hopla. Dat was het plan. Het is toch wel anders uitgedraaid. Tot mijn verbazing. Het is een beetje verwarrend. Dit vertel ik haar. Ze glimlacht wijs en zegt: "Tja, als je samenwoont, dan gaan de dagen voorbij. Je werkt en bent bezig. De maanden gaan voorbij, de tijd vliegt. Je bent een jaar samen en om dat te vieren ga je met zijn tweetjes gezelllig iets eten bij de Griek. En dat is het en dan gaan de dagen weer over in weken en maanden en jaren. Je staat er niet zo bij stil. Als je gaat trouwen, is heel de periode van voorbereiding er. De periode van verloofd zijn. En dat zorgt ervoor dat je er... sowieso ... bij stil staat. Dat je nadenkt over je relatie. Meer en dieper dan anders. Je relatie wordt vastgelegd bij wet. Voor vrienden en familie kies je voluit. Je denkt na over dé dag. En het moet goed zijn. Over elk detail denk je na. Dat is het verschil." Ze knikt en lijkt even terug te gaan in de tijd. Naar haar eigen huwelijk?
Zorgvuldigheid, het woord blijft in mijn hoofd hangen. Dewulf beschreef de schoonheid van zorgvuldigheid. Iets gewoon doen of iets zorgvuldig doen. Het belang van zorgvuldigheid. Dat is het verschil. En ik merk het. Het groeit in mij. En ik merk het aan "mijn verloofde". En ik glimlach. Het is een bijzondere periode. We zijn nog even verloofd. Dan zullen we getrouwd zijn. Mijn gedachten gaan naar ons. Hoe we samenwonen, hoe onze relatie zich ontwikkelt. Hoe we samen zijn. Zorgvuldige gedachten die zich vertalen in zorgvuldige acties van voorbereiding. Ik geniet van deze zorgvuldigheid. En ik kijk uit naar dé dag. (Terwijl ik een paar maanden geleden nog al lachend antwoordde: "Het is een dag als alle andere hé.)
"May I ask you a question?" Verlegen komt de Française naar me toe tijdens de pauze van een training bij Danone. Haar gebroken Engels is aandoenlijk, en koppig weigert ze Frans te spreken met mij. Helaas pindakaas, ik voel me comfortabeler in het frans dan in het engels, en ben al heel de dag mijn tong aan het dubbeldraaien, soit. Als Française in Nederland werken is Engels nu eenmaal de voertaal. "I want to ask you a questioonn about my sistèerr" Ik knik aanmoedigend. "My sistèerr wants to worrk wiss Aussies." Een beetje verward herhaal ik haar vraag. "with Aussies?" Ze knikt en gaat verder. "Do you know howe she can worrk wiss Aussies?" "Euh..." antwoord ik deskundig. Ik vraag me daarbij het volgende af: 1) Waarom wil haar zus persé werken met Australiërs 2) Maar vooral: waarom vraag ze dat aan mij????"
Ze gaat verder: "My sistèerr looves Aussies!" Uiteraard. Ik hou mijn gezicht in de plooi. "Alrready as a child she loves Aussies but she doesn't know howe she can worrk wiss zem" Vastberaden om dit raadsel uit te spitten vraag ik haar: "And did she allready wént there?" Ze knikt hevig: "yess yess, all ze time!" Moest ik een stripfiguur zijn zou er nu een krulletje boven mijn hoofd verschijnen. Bestaat er een overtreffende trap van "verward"? Verwardst? Enfin, zooo dus ga ik verder: "Then, when she has a lot of contacts with Aussies, it will be allright, no? How can I help you in this?" Het feit dat ik dringend moet pipi doen (ja, ook trainers moeten plassen tijdens plaspauzes) maakt dat ik het gesprek toch ietske wil versnellen. "Well, I wondèrr, when you work with Aussies, do you rrride them?" Ik verslik me. Of ik Australiërs berijd?! Ik deins een stap achteruit. "I don't ride Aussies! I don't even work with Aussies." "Oh..." hier stel ik haar duidelijk teleur. "I thought I hearred you say you also work with Aussies. I am sorry."
Hij wrijft het zweet van zijn voorhoofd met een gebruinde arm. "Kan u even wachten, we zijn zo klaar" vraagt hij verontschuldigend. In zijn blik zie ik schaamte. "Geen probleem, ik heb tijd" glimlach ik en laat mijn raampje wat naar beneden om het zonnetje te laten binnenschijnen in mijn wagen. Ik zie hoe hij aan het werk gaat. Duidelijk een harde werker. Gespierd lichaam, warrige blonde haren.
Even later komt hij terug en ik zie dat hij oogcontact zoekt en iets wil zeggen. Uit het niets vertelt hij: "Tja, twee jaar geleden was ik topverkoper bij X (bekend automerk). Met de crisis werden een aantal mensen aan de deur gezet, vooral de duursten hé... Ik dacht echt dat ik terug ergens als verkoper aan de slag zou kunnen gaan... twee jaar lang heb ik actief gesolliciteerd... maar niemand wil blijkbaar een man van in de 50. En ja, nu werk ik aan de vuilkar..." Ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden, ik had me niet aan zijn levensverhaal verwacht, eerder aan het praatje over het weer of over wegenwerken zo. Hij gaat verder: "Ik heb echt mijn best gedaan om iets te vinden, alez ... 30 jaar ervaring als verkoper, je zou denken dat er toch 1 bedrijf in geïnteresseerd is ... blijkbaar niet, ...." Hij schudt zijn hoofd, een beetje in zichzelf gekeerd en lijkt het zelf nog niet goed te geloven. Ik luister alleen, mijn hoofd wat schuin uit het raampje, mijn adem wat inhoudend want zijn verhaal raakt me. Hij zucht en kijkt naar zijn collega's die naar hem teken doen. "Ach, het valt wel mee hoor, maar ik had dat nooit kunnen denken. Ik bij de vuilniskar...maar ja, een mens moet toch iets doen hé... ik kon niet blijven hopen." Ik vertel dat ik zijn verhaal herken, ... ik heb steeds met veel liefde in de uitzendwereld gewerkt maar zelf de knelpunten van de arbeidsmarkt ervaren. Langs zowel de kant van de werkgever als van de werknemer. Complexe situatie, niet zo 123 op te lossen. Ik heb begrip voor beide kanten, maar nu ik deze man hoor, en beluister kan ik het alleen maar jammer vinden voor hem. "Ik kan zoveel meer betekenen voor een bedrijf" voegt hij eraan toe. "Maar ik krijg zelfs niet de kans om me voor te stellen, door de geboortedatum op mijn CV wordt ik niet weerhouden en dat wordt me ook zo gezegd. De premies die ze voor 50-plussers kunnen krijgen helpen niet veel." Ik zeg hem dat ik veel respect heb voor het feit dat hij toch niet bij de pakken is blijven zitten. "Ik wil toch iets nuttig doen voor de maatschappij" zegt hij. En in zijn ogen zie ik naast van schaamte nu ook een glimp van trots. Hij steekt zijn hand omhoog en ik rij door. De eerste blik van schaamte in zijn ogen blijft nog dagen hangen.
Welk werk doe je en in hoeverre bepaalt dit jouw identiteit ?
"Je hebt maar 1 leven, als je dat beseft, - écht beseft - , dan kies je voor 1 van de 2 dingen: Pluk de Dag of Ploeg de Tijd, en maak van je leven iets vruchtbaars."
Deze woorden van David Van Reybrouck (de schrijver van Congo, een geschiedenis) vanochtend tijdens het programma Touché, op Radio 1 troffen me diep. Heel het interview trouwens, hoe hij vertelde over vrienden die verongelukten in een skilift... hij zat net in een andere cabine....
Het besef dat elke dag een geschenk is... Hij vertelde verder ook nog heel inspirerend over keuzes maken in het leven, je passie volgen, behoedzaam omgaan met tijd, zijn moeilijke jeugd met vele confrontaties met vergankelijkheid ... een aanrader als je het interview kan herbeluisteren (kan dat? ik denk van wel; via de site van Radio 1 veronderstel ik).
Nog een "nagel-op-de-kop"-quote: "Eenduidig en geconcentreerd bezig zijn met 1 ding dat je passioneert, dat is toch het mooiste wat er is."
Ploeg de tijd, ... je leven vorm geven, bewust leven ... het behoort vast en zeker tot mijn missie om mensen hiertoe te inspireren. Zo'n momenten van herkenning, dàt zijn toch echt wel kersen op de taart van de dag.
Of het nu komt door het warme Blauw van de Rode Zee, of eerder door de geur van klaprozen en bieten in Oost-Vlaamse velden, ... of misschien wel door een Show uit 1958 van de formidabele Toon Hermans die mijn zoon en ik zonet samen integraal bekeken (gewéldig kado voor moederkesdag!), ... mijn hoofd zit vol met kolderideetjes... en ik bedenk me dat Toon een prachtige scene zou kunnen gemaakt hebben rond de volgende Nieuwe Olympische Sporten die mijn fijne gezin op vakantie in Egypte bedachten:
- het Stijgstappen, met als specialisatie het Bovenhands en het Onderhands Stijgstappen - het Paaldrijven, met als specialisatie het synchroon paaldrijven, het solo-synchroon paaldrijven, het solo-stijl-synchroon paaldrijven, het simultaan-solo-stijl-synchroon paaldrijven, en de moeilijkste: het ritmisch-manueel-solo-stijl-synchroon-paaldrijven En niet te vergeten: - het Zwembadzwanzen
Vandaag is de dag Hij komt maar 1 keer Morgen dan is het Vandaag al niet meer Niet zeuren, geniet van het leven, dat mag Maar doe het vandaag want Vandaag is de dag.
"Elke minuut, elk uur, elke dag bevinden we ons op een kruispunt waar we keuzes moeten maken. We kiezen zelf de gedachten die we onszelf toestaan te denken, de passies die we onszelf toestaan te voelen en de daden die we onszelf toestaan ten uitvoer te brengen. Elke keuze wordt gemaakt in de context van het waardensysteem dat we hebben gekozen als leidraad voor ons leven. De selectie van dat waardensysteem is, op een uiterst wezenlijke manier, de belangrijkste keuze die we als mens kunnen maken."
(Benjamin Franklin)
We brachten de dag door in het gezelschap van Mohammed, een aardige meertalige (perfect nederlands!) gids. Onder een hete zon (45 graden op een bepaald moment) zagen we hem serieus "afzien" ; geen water mogen drinken tot 18u30. Toch klonk hij fier en rustig als hij ons uitlegde wat de Ramadam voor hem betekent. Vijf keer per dag bidden; vijf keer per dag stilstaan wat belangrijk is, nadenken over je denken & doen, jezelf tot de orde roepen, beheersing toevoegen. Voor ons, mensen die tegelijkertijd wilde dieren zijn, zijn zulke routines in feite heel gezond. Rituelen die zorgen voor een pauzeknop uit het jachtige leven. Elke godsdienst heeft zulke rituelen. Oprecht gelovige mensen, die hun geloof actief en met positieve intenties praktizeren, ... en wiens hoogste waarde is een goed mens te zijn ... bij komt dan een Griekse spreuk bij me op: Xaleppa ta kala, het mooie is moeilijk. Want al gauw onstaan machtstructuren rond godsdienst die het wilde dier in de mens opnieuw wakker maakt.
Dus kan het ook zonder zo'n structuur.... laat het een individuele beslissing zijn om trouw te zijn aan de waarden waar je voor staat. En niet als dure woorden, maar concreet elke seconde opnieuw stilstaan bij: wat ik nu doe, klopt dit met hoe ik wil zijn? Klopt dit met de waarde die ik belangrijk vind? We laten ons immers zo vaak meeslepen door de dingen van de dag. Agenda, drukte, gsm, mails, je moet nog dit-je moet nog-dat.... ik kén het. Toen ik bij Danone de deelnemers een oefening liet doen rond hun waarden en concrete tijdsindeling, deed ik de oefening mee en realiseerde ik me dat "gezin" voor mij ergens aan de top stond van mijn waardenhiërarchie, en ik die week amper thuis was geweest...nobody's perfect, ... maar toch wil ik mijn best doen om bewust bezig te zijn met mijn denken, voelen en doen.
Ik tracht me zoveel mogelijk bewust te zijn van de keuzes van gedachten & daden die ik elke dag heb. Misschien soms te veel ... (volgens mijn huisgenoten). Soms is het ook goed om gewoon te zijn zonder al te veel na te denken. Maar ik ken mezelf en mijn temperament hum hum. Geduldig reageren in plaats van geïrriteerd, als het mij lukt om dit bewust te doen, dat geeft zo'n rust. Tussen Prikkel en Respons is er immers 1 seconde keuzemogelijkheid! Probeer maar eens niet te reageren zoals je anders zou doen, maar jezelf even op de Pauzestand te zetten, en bewust kiezen welke respons het meest overeenkomt met de waarden die je in je hart draagt. Dat voelt echt OK!
Mild zijn voor mezelf en voor anderen. Dat wil ik en daar wil ik bewust voor kiezen. Toen ik een paar dagen geleden op de boot "The Oceans's Diva' (in El Gouna, aanrader!: te booken via the Orange Concept) ons fototoestel in de Rode Zee liet vallen, ben ik een paar uurkes bezig geweest met het ombuigen van mijn gedachten. Ik kon mijn eigen nek wel omringen.
De boom van het Leven Lang lang geleden was er in een dor en droog land een wonderbaarlijke boom.
Hij stond op een open veld, en reeds van heel ver kon je hem zien.Het leek alsof het landschap in zijn richting was gericht en voor hem boog.Vogels cirkelden rond de boom en er klonk steeds een symfonie van vogelgeluiden in de blauwe lucht die de boom omsloot. Niemand wist hoe oud de boom was.De dorpswijzen beweerden dat de boom even oud was als de Aarde zelf.
Vanuit de stam ontsprongen twee dikke basisstronken die uitmondden in een web van door elkaar gekronkelde takken.Onvruchtbare vrouwen kwamen bij de boom, smeekten voor een kind, wanhopige mannen vroegen hem om raad, en de wolven spraken met hem tijdens maanloze nachten. Niemand echter at van zijn vruchten... De vruchten waren nochtans prachtig.Ze hingen glanzend en sappig aan de majestueuze takken, zo hoog dat de onwetende kinderen er nét niet bij konden.Enkel zij durfden te verlangen. Later kwamen ook zijde vreemde waarheid te weten.
De helft van zijn vruchten was uitermate giftig. Ze zagen er evenwel allemaal nét hetzelfde uit. Elke vrucht zag er even aantrekkelijk , mooi en verleidelijk uit.En door de grillige takkenkronkels kon men niet zien van welke basisstronk de tak voortkwam waaruit de eetbare vruchten groeide.
Van de twee stronken droeg één de vruchten van de dood, en de ander de vruchten van het leven. De helft van de boom vernietigde, de andere helft deed groeien. Men wist echter niet welke leven bracht, en welke dood. Daarom had men lang geleden besloten om wel naar de boom te kijken, hem te bewonderen,maar in geen geval van geen enkel van zijn vruchten te eten.
Na een bloedhete zomer, kwam een kurkdroge herfst, en daarna een ijskoude winter.Sneeuwstormen braken de daken van schuren en de opgeslagen voedselvoorraden werden vernield.De strenge vorst die aanhield tijdens de daaropvolgende lente bevroor de knoppen in hun ontwikkeling en hongersnood brak aan.Aan de boom bleven de vruchten onverstoorbaar groeien en bloeien.Onaangestast door stormen, vorst en droogte.Mensen verzamelden zich rond de boom, deels nieuwsgierig, vol ontzag en ook wel een beetje bevreesd. De mensen onderzochten de bladeren, de structuur, en maten de grootte van de vruchten.Ze trachtten conclusies te trekken uit hun onderzoek, maar werden het meer en meer oneens met elkaar.
Er ontstonden twee groepen.Een groep mensen vond dat ze het risico maar moesten wagen.Ze vonden dat,op basis van de resultaten van hun onderzoek, vermengd met trial & error , er van de vruchten moést worden gegeten.Indien men stierf omdat men een giftige vrucht had gekozen, dan was dat maar zo,uiteindelijk zou de hongersnood hen allemaal wel treffen en zouden ze allen sterven van ontbering. De andere groep vond dat er, in géén geval , levens op het spel mochten worden gezet.Indien de natuur hen hongersnood oplegt, heeft niemand hier schuld aan. We moeten ons bij ons lot neerleggen, dat was hun stelling. Het zou moord zijn, om mensen toe te staan om van de vruchten te eten.Of toch in ieder geval 50% kans op moord, en zij wilden dit niet op hun geweten hebben. Ze vonden dat ze zich moesten concentreren op het vinden van creatieve oplossingen om om te gaan met de hongersnood.
Hun discussies laaiden hoog op en de verwarring en het onbesluit werd alsmaar groter.Elke dag werd er vergaderd rond de boom en gingen de twee groepen alsmaar bitterder en verbetener met elkaar in discussie.
Op een dag, vernam een vader dat zijn zoon zo zwaar ziek was dat hij nog maar een week te leven had. Voor de vader had het leven geen enkele zin meer. De man beende verbeten naar de groep bekvechtende mensen, baande zich een weg naar de boom,en klom omhoog langs de stam,zijn ogen brandend van verdriet en verlangen.De dorpelingen staarden hem aan toen hij naar een vrucht reikte, deze van de tak trok, zijn ogen sloot en een grote hap nam van de vrucht.Hij klom terug naar beneden, en nam nog een hap.
Plots liet de boom alle rijpe vruchten vallen, die groeiden aan de stronk van het leven. De vader zuchtte luidop. Tegelijkertijd teleurgesteld en gelukkig. Hij besefte dat hij het dorp een grote dienst had bewezen. De man wees naar de gevallen vruchten, en zei:neem maar, eet maar, ze zijn heerlijk.Aarzelend raapten de dorpelingen een vrucht van de grond, hun magen verkrampt van de honger en vervuld van hoop.De vruchten waren zoet, vlezig en voedzaam.Nog voor ze in de magen verdwenen van de mensen groeiden nieuwe vruchten op de lege plekken tot volle wasdom.Weer nam de man van dezelfde tak een vrucht, en opnieuw liet de boom de goede vruchten vallen.De mensen vormden weer één groep, en lachend en zingend vierden ze zeven dagen en zeven nachten feest,terwijl ze hun buik vol aten van de vruchten van de gulle boom.
Na die periode van feesten keerden de routine terug in het dorp. De boom leverdehun dagelijks voedsel en naarmate de weken verstreken brachten ze een overzicht in kaart van de takken waaraan eetbare vruchten groeiden.
Na een paar maanden hadden ze hier een goed zicht op, en wisten perfect vanuit welke basistronk de goede vruchten werden geleverd en welke stronk en takken de giftige vruchten toonde.Eerst hield men deze takken en vruchten angstvallig in het oog opdat zeker niemand zich zou vergissen van tak.Maar hoe meer ze naar de boom keken, hoe meer ze wrok begonnen te koesteren tegen de kwade helft van de boom.De helft die hen jarenlang had doen ontzien van die heerlijke vruchten, waardoor kinderen honger hadden geleden, de helft die mensen kon doden in één oogopslag. Nu ze duidelijk konden zien welke stronk en welke takken de dood in zich droegen,konden ze er niet meer anders naar kijken, dan als naar een last, een smet op hun dorp.
De kwade stronk, de kwade takken, ... werd hun gemeenschappelijke vijand.Hun wrok groeide.
Op een dag ontsnapte een kindaan het oog van zijn ouders en klom joelend de boom in.Anderen zagen het, renden erheen en trokken het kind uit de boom.Opgewonden verzamelden ze zich rond de boom en praten over wat er had kunnen gebeuren moest het kind een kwade vrucht hebben geplukt.Hun gezichten verwrongen zich tot haat en in volle razernij liepen ze naar hun huizen en kwamen terug met bijlen, zagen, hakmessen en ander gereedschap waarmee ze de dikke knoestige basisstronk, de bron van het kwaad te lijf gingen.Met wraaklustige kreten moedigden ze elkaar aan, tot ze de boom hadden geamputeerd van zijn stronk met giftige vruchten. De dorpelingen vierden feest tot in de late uurtjes, blij met de overwinning.
Maar ... de volgende ochtend brak hun aller hart ... bij de aanblik van de boom.
Alle vruchten lagen rot en verpulverd verspreid op de grond.De geamputeerde stronk had een zwarte kleur gekregen, een zwavelgeur bereikte zachtjes de neuzen van de mensen.De donkerbruine stam van hun eens zo geliefde boom was grijs geworden, en de takken die gisteren nog fier hun smakelijke vruchten droegen, waren gekrompen en broos, de bladeren bruin en slap.
Weet je, ik geniet zo van het schrijven op zich. 
