13 april 2014 - marathon rotterdam... Het was zo ver. Ik had er 5,5 maand voor getraind en was er zeker van dat ik er klaar voor was.
Om 10u30 werd het startschot gegeven. Mijn doel was de marathon uitlopen en als het even kon in een tijd van 3u20. Dat zag ik als een scherpe maar realistische tijd. In november lag de lat nog iets lager... Uitlopen. Na verloop van tijd begon ik er toch een tijd op te kleven... 4u werd 3u45 en 3u30 om uiteindelijk stiekem op 3u20 uit te komen, al heb ik dit nooit luidop durven zeggen.
Rustig beginnen... Eerste 10km wat aftasten en voelen hoe de benen waren. Op het 10 km punt kwam ik op 48 minuten door. Perfect op schema. Na verloop van tijd liep mijn tempo wat op en het voelde ok. Tot aan 30 km was er geen vuiltje aan de lucht... Goed tempo, benen voelde goed, gellekes op tijd en stond genomen, snelste 5km van de wedstrijd tussen 20 en 25kmpunt en een tussentijd die een eindtijd rond de 3u17-3u18 voorspelde. Kon niet beter.
Maar dan... De man met de hamer...van 30 tot 35 km voelde ik de vermoeidheid opkomen. Het ging nog maar het begon pijn te doen. Iets vertragen maar het komt wel goed. Na 37 km kwam de man met de grote hamer... Pijn in de benen en vooral mijn kuiten die ik nog nooit gevoeld had. Mijn hoofd zei nog wel... Versnel, maar mijn benen weigerde. Het was op... de laatste 5 km waren de langste ooit. Ik was nog steeds aan het lopen, alhoewel, dit kon je moeilijk lopen noemen. Ik dacht bij mezelf... Als je nu begint te wandelen dan loop je geen meter mee. Ik wou dit risico niet nemen. Genieten van de sfeervolle Coolsingel kon ik niet. Ik kon enkel naar de finishlijn zien en 1 meter erna mezelf op een nadar gooien. Pijn pijn en nog eens pijn. Ik klokte af op 3u21 maar echt genoten had ik niet. De eerste uren na de marathon zei ik tegen mezelf en iedereen die in mijn buurt kwam... Dit doe ik nooit meer! Ik strompelde naar de sportzaak waar mijn kleren lagen en ben daar nog een half uur op de grond gaan liggen. Belde naar huis en vertelde dat ik niet wist wanneer ik ging thuis zijn want ik kon verlopig niet met de auto rijden
