Walter is nog steeds boos, tja ik heb in zijn auto gerookt en dat wil hij niet, dom van mij! hij rookt niet meer en dan moet iedereen maar stoppen, ik ben er nog niet aan toe. Ik heb geen respekt voor hem zei hij???? respekt? daar moet hij over zwijgen want als ik moet beginnen tegen hem over respekt van hem naar mij toe dan is alles nog niet gezegd, dat hij niet vergeet wat hij mij aan gedaan heeft, smerige foto's die hij laten trekken heeft en die stonden dan op de film van een verlof in Duitsland van ons dat ik hem cadeau gedaan heb voor zijn 50ste verjaardag, is dat respekt en dankbaarheid? dan die affaire met die die trees in Anwerpen, was dat respekt? leugens en bedrog naar mij toe, dat vond ik absoluut geen respekt! maar dat vergeet hij of wil er niet aan denken, want....volgens hem droom ik toch maar en ben ik niet goed wijs, maar dan heeft hij een verkeerde voor. Enfin die stomme sigaret doet het zover maken dat ik dus niet meer kan gaan werken, geen auto? geen werk! mijn auto neem ik niet want die is met niks in orde en ik ga daar niet mee rijden, ik heb het geld niet en ik zoek niet weer geld te moeten geven aan de rechtbank, we zitten al diep genoeg . En...als ik mijn geld kon houden dan kon ik hem laten maken, nu gaat alles naar de advokaat, voor schulden waar ik niets mee te maken heb, dat vergeet hij! We zullen zien maandag, als ik hem niet mag gebruiken zeg ik doodgewoon mijn werk op, ik ben het toch al heel mijn leven gewoon om dingen op te geven die ik graag doe, dat heeft altijd geweest en het is nog zo, verdomme soms wou ik dat die leukemie van mij verder gevordert was, dat ik het leven adieu kon zeggen, adieu leven en verdriet hier is toch geen geluk meer voor mij weggelegd en dat zal nooit komen, waarom nog leven? waarom nog mij ergeren en dingen opkroppen die het niet waard zijn, ik ben heel dat stom en en nikswaardig leven beu! voila dat moest er weer eens af.
Een rotdag vandaag, enfin dit telt voor vele dagen, het lijkt of ik voor niemand besta, ALS ik eens iets zeg luistert men niet, ik ben tegen mezelf aan het praten en dat is thuis hetzelfde, Walter luistert ook de helft van de tijd niet naar mij, alleen heeft hij kritiek op alles en nog wat. Niets kan ik goed doen; kritiek op alles wat ik zeg of doe, de hond thuis is nog beter af dan ik.
Ligt het aan mij? ben ik nu zo een vervelend wezen? ben ik zo onuitstaanbaar? ik houd me nu stil en zeg zo weinig mogelijk, zowel thuis als op mijn werk. Maar ik ben dat beu, ik voel me een onzichbaar nutteloos iets, onzekerheid wordt met de dag erger. Ik hou dit geestelijk niet vol.
