We hadden al verscheidene ‘temblores’ gevoeld, maar deze week was toch wel de ergste… ’s Nachts werden we opgeschrikt door de bewegingen en het geluid van aardschokken. Ineens hoorden we ook allerlei dingen stukvallen. ‘s Morgens bleken dit de glazen en de vaas te zijn die op de tv stonden. Toen de schokken uiteindelijk gedaan waren, gingen overal alarmen af, begonnen honden te blaffen en hoorden we ook mensen vanuit het appartement naar buiten lopen.
Toen we de volgende dag in het ziekenhuis aankwamen, wisten ze ons te vertellen dat deze aardbeving niets was in vergelijking met vorig jaar: deze was minstens 100 keer sterker. We kunnen ons dan ook niet voorstellen wat dat moet geweest zijn…
Op het einde van de week werden we uitgenodigd op het personeelsfeest van de dienst ‘Gynaecologie’ onder de vorm van een asado. Zo leerden we de dokters ook eens van een andere kant kennen, namelijk met een pint bier in de hand en lappen vlees van 10 kg stovend op de barbecue. Daarna namen we de nachtbus naar Pucon, gelegen aan het meer Villarica met zijn gelijknamige vulkaan. Dit zou de meest actieve van Latijns-Amerika zijn, maar is de laatste 20 jaar maar 1 keer echt uitgebarsten. We maakten een wandeling naar het meer en in de namiddag gingen we raften. ’s Avonds zijn we gaan eten in het Arabisch restaurant van de zus van de directeur van het ziekenhuis op aanraden van enkele gynaecologen. De volgende dag begon om half 7 een tocht naar de krater van de vulkaan Villarica. Hoewel het eerst regende en er werd getwijfeld of het weer wel goed genoeg was, konden we uiteindelijk toch vertrekken. Het was een steile beklimming, waarbij we uiteindelijk boven de wolken uitkwamen en een magnifiek zicht hadden. Daarna vervolgde onze tocht op de gletsjer en hiervoor hadden we spikes, een icepick, helm, wandelstok en hele dikke wanten nodig. Er was een snijdende en felle wind, die ook onze gidsen ongerust maakte. Hierdoor was het te gevaarlijk om een  richel tussen 2 ravijnen over te steken. We hebben nog een uur afgewacht of de wind niet ging liggen, maar uiteindelijk moesten we toch rechtsomkeer maken. De vulkaan bleek trouwens ook veel giftige gassen te spuwen, wat een bijkomend obstakel was. Bij deze hebben we dus een excuus om nog eens terug naar Chili te komen en onze tocht af te maken.

03-04-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vandaag bereikten we de kaap van 5000m hoogte, want we gingen naar ‘Salar de Tara’! Na een stevig ontbijt bij een mooie rivier ten midden van het woestijnlandschap gingen we naar de eerste zoutvlakte. Van daaruit ging het naar een spiegelmeer waarin we, zoals de naam het zegt, onszelf weerspiegeld zagen. Daarna trokken we steeds verder de woestijn in langs een aantal mooie rotsformaties die de bewaker, kathedraal,… werden genoemd. We zochten een leuke picknickplek met zicht op de eeuwigdurende woestijn en aten voor de eerste keer in ons leven ‘bamboe’, dat de consistentie heeft van schorseneren. Els was niet zo’n fan, maar Caroline en An konden het wel smaken. Al een halve dag op grote hoogte was een lichte maaltijd welkom om daarna de hobbelige rit doorheen de woestijn goed door te komen. Enkele reisgenoten kregen al last van hoogteziekte en konden de 45 minuten durende wandeling langsheen ‘de katedralen’ niet meer meemaken. Ook wij kregen daarna in de auto symptomen van desaturatie: hoofdpijn en cyanose thv de lippen was ons deel. Al maar goed dat het daarna terug richting San Pedro ging! Na opnieuw een woelige nacht waren we blij dat we vrijdag niet opnieuw voor een hoogteprogramma hadden gekozen, maar wel voor de mijn Chuquicamata. Dit is een nog steeds functionerende open kopermijn bij Calama. Het zicht op de put van meer dan 3 kilometer was ronduit indrukwekkend net als de kolossen van de machines die ons pad kruisten. Deze verbruikten maar liefst 3 liter benzine per minuut! We bezochten ook de stad waar vroeger vele arbeiders woonden maar die sinds 2008 totaal verlaten is omdat de Chileense regering beslist heeft dat niemand dichter dan 10 kilometer bij de mijn mag wonen omwille van gezondheidsredenen. Het was een trieste aanblik, een stad zoals er in Chili 1000 zijn; met een centrale ‘Plaza de Armas’, dambordpatroon, speeltuin, banken en café’s maar zonder ook maar één levende ziel op straat. Precies het decor van een film! De volgende dag stonden we nog voor een zwaar programma. ’s Morgens om 4h werden we opgehaald om de Tatiogeisers te bezoeken. Dit zijn vulkanische warmwaterbronnen in de grond die ’s morgens omhoog spuiten door het contact met de ijskoude ondergrond. Daarom dus dat we zo vroeg mogelijk (op het koudste moment) daar moesten zijn, -3 graden! De Chileense overheid heeft hier onderzoek gedaan voor groene energielevering maar heeft dit uiteindelijk moeten staken omdat zo de natuurlijke dynamiek van de geisers in het gedrang kwam. Daarom zal dit binnenkort beschermd gebied worden, gelukkig maar, want het was echt ongelooflijk mooi! Hierna ging het naar vulkanische thermen met zicht op de geisers waar we een zalig ochtendbad namen. Na nog enkele korte stops bij vicuña’s (een lama-achtig dier) aan de voet van besneeuwde bergen en een typisch dorpje – waar we een lama-saté aten - stonden we terug in San Pedro. Direct trokken we opnieuw naar de Valle de la Muerte – deze keer wel goed gereden – waar we nu van de echte duinen konden sandboarden, dit ging al heel wat beter! Alleen was het tegen de helling opklauteren nu nog vermoeiender omdat deze veel hoger was! We sloten onze vakantie in San Pedro af met een mountainbiketocht doorheen de Valle de la Luna – de maanvallei. Gelukkig hadden we nog tijd voor een snelle douche om het zand af te spoelen voor we de bus naar Santiago namen – een rit van 23 uur! En alsof dat nog niet lang genoeg was, wachtten ons daarna nog 3 uur bus naar Curico!!

27-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vrijdag namen we om 23u de bus in Santiago om ’s morgens voor dag en dauw in La Serena aan te komen.  Terwijl Caroline verder doorsliep in het busstation, waren An en Els plannen aan het smeden voor die dag. Zo ging het eerst naar een nabijgelegen stadje Coquimbo waar we de stalen kerk van Gustave Eiffel bezochten en  ontbeten tussen de straathonden.  Daarna bezochten we La Serena met een mooie vuurtoren en een marktje waar we bestookt werden door 3 obers tegelijk om toch maar in hun restaurant te eten.  Ondertussen probeerden we ons programma voor de volgende dagen te regelen bij een plaatselijke reisorganisatie. (Hoewel die naam niet waardig…) We zouden de volgende dag naar een Nationaal Park gaan, maar dit kon enkel indien er genoeg reizigers waren. We moesten dus wachten op het antwoord van anderen vooraleer onze trip geconfirmeerd kon worden. Omdat dit te lang duurde en we onze bus moesten halen,  contacteerden we zelf een andere reisorganisatie. Ook deze zei dat ze eerst andere mensen moesten opbellen vooraleer ze onze reis konden bevestigen. We belden 5 min later terug en toen bleek echter alles in orde. We gingen naar het eerste kantoor terug, maar ook daar bleek nu alles in orde. Afgaand op het enthousiasme van de werknemers kozen we voor ons eerste kantoor en cancelden het tweede. Toen we op weg waren naar het busstation, kregen we opnieuw telefoon: het was het eerste kantoor die ons meedeelde dat de reis niet kon doorgaan wegens te weinig deelnemers… Er hadden namelijk ander mensen afgezegd. We hadden het zien aankomen en onze vrees werd bevestigd: we hadden onszelf dubbel geboekt. In Chili kan je veel oplossen met geld en daarna leek het dan ook geregeld. We vertrokken op onze excursie naar het sterrenobservatorium ‘Mamalluca’: hoewel de maan het dichtst bij de aarde stond sinds 18jaar en dus ook zeer veel licht gaf, kon dit voor ons de pret toch niet bederven. Zeker niet nadat we Saturnus écht gezien hadden! Het was wel vreemd toen we even naar de sterrenhemel keken en merkten dat er andere sterrenbeelden aan de hemel stonden omdat we in het zuidelijk halfrond waren. Net toen we helemaal in de wolken waren omdat we Saturnus hadden gezien, kregen we een telefoontje: het was de vrouw van het reisbureau met de mededeling dat het busje het ongeluk gehad had en de volgende dag niet kon uitrijden. Toen we hier tegenin kwamen, bleek de chauffeur plots ook ernstig gewond in het ziekenhuis te liggen. Uiteindelijk raakten we er na vele omwegen ook met het openbaar vervoer. Een rotsig park (El Valle del Encanto) met veel cactussen waar 1000-den jaren geleden al mensen woonden die rotstekeningen maakten. Nu wisten we ook waar de film ‘Lion King’ opgenomen was! Toen onze taxi die we gebeld hadden na 3 kwartier nog niet kwam opdagen, begonnen we maar zelf tot aan de snelweg te wandelen waar we dan een bus zouden proberen tegen te houden.
De volgende dag gingen we naar Pisco Elqui maar we misten op het nippertje onze bus. We namen snel een taxi naar een volgende bushalte, maar onze taxichauffeur had een beter voorstel: hij zou ons voor een prijsje een hele dag rondrijden en zo waren we ook zeker dat we op tijd zouden zijn voor onze bus naar San Pedro ’s avonds, want die mochten we zeker niet missen!
De man beleefde de dag van z’n leven want hij kon zijn geboortestreek tonen aan drie Belgische señoritas en dit mocht iedereen die we onderweg tegenkwamen, weten. We reden door de prachtige vallei met het mooie contrast tussen de dorre heuvels en de groene wijngaarden in de vallei. Onze taxichauffeur kocht voor ons de druiven waarvan de Pisco gemaakt werd en die bleken tegen alle verwachtingen in, ook zeer lekker om te eten.  We bezochten ook een echte Pisco-destilleerderij  waar we eindelijk het verschil tussen Chileense en Peruaanse pisco leerden kennen. En daarna volgde dan… het proeven!  Hierna konden we 16u lang uitrusten op de bus naar San Pedro met een hele resem slechte films…

Bij onze aankomst daar stond ons alweer een hele hoop hostaleigenaars op te wachten om het hunne aan te prijzen. Wij vonden een zeer goedkoop onderkomen bij een gezin met twee kinderen, en het bleek zowat het beste hostal te zijn waar we al gelogeerd hadden! We trokken direct het centrum van San Pedro  in om onze excursies voor de komende dagen te regelen, maar het was een hele klus om de verschillende aanbiedingen van de minstens 20 organisaties te vergelijken. Toch konden we er een goede deal uitslepen! Daarna trokken we per fiets naar de Valle de la Muerte om er te gaan sandboarden maar we namen de verkeerde weg. Deze ging helaas omhoog en omhoog en omhoog. Na deze fysieke beproeving vonden we gelukkig toch nog een zandduin die ons geschikt leek om te sandboarden. Heel vlot ging het niet, maar het was heel tof en gaf ons zin om het nog een keer te proberen. Daarna reden we nog naar een uitzichtpunt over de Valle de la Luna waar we picknickten bij zonsondergang. Hierna dachten we zalig te kunnen slapen in ons hostal maar dat bleek zonder de grote hoogte gerekend, want in de vroege ochtend bereikten we steeds een desaturatiepunt waardoor we wakker werden.
Woensdagochtend stonden we dus al paraat toen om 5.30h de wekker afliep voor ons eerste uitstapje. Hierbij trokken we al direct naar 4500 meter om flamingo’s te zien bij het ochtendgloren en daarna enkele spiegelmeren te bewonderen. We hadden de aanbevelingen in verband met kledij enzo vergeten en zo bleken we de enigen met korte broek en sandalen te zijn. Bij het aanschouwen van de flamingo’s hebben we het dan ook serieus koud gehad! Daarna volgde het ontbijt met de volledige groep. Het werd ons al snel duidelijk dat wij in België toch gezegend zijn wat betreft het taalaspect. Wij waren de enigen die de gids in alle talen konden volgen, ook toen hij ons ‘serpenten’ noemden. We waren wat verbaasd maar het bleek te zijn omdat we ons – net zoals slangen – in alle bochten wrongen om ons aan de eerste zonnestralen op te warmen. Hierna trokken we naar de hoog gelegen meren die mooi contrasteerden met de omgeving. Daar was het al heel wat warmer dus bleek een korte broek toch niet zo’n slechte keuze! Na een verplichte stop in een plaatselijk dorpje kwamen we terug aan in San Pedro, vanwaar direct de volgende tocht begon: naar de Lagunas Cejar, dit zijn zoutputten van dertig meter diep waarin we bleven drijven en met gemak de krant zouden kunnen hebben gelezen. Daarna werden we door de gids afgespoeld maar om al het zout te verwijderen zijn we daarna nog in een zoet meer gesprongen. De avond werd afgesloten met een zonsondergang en een glaasje pisco aan een opgedroogde zoutvlakte.

23-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

We maakten van een verlengd weekend gebruik om het nationale park van Torres del Paine te bezoeken. Achteraf bekeken zijn we heel blij dat we voor deze locatie gekozen hadden en niet voor de Paaseilanden, waar iets later dat weekend een tsunami zou arriveren ten gevolge van de aardbeving in Japan. Donderdag hebben we een hele dag gereisd (bus-vliegtuig-bus) om via de zuidelijkste stad ter wereld, Punta Arenas, aan te komen in Puerto Natales van waaruit we de volgende dag naar het park zouden gaan. Een deel van onze tocht leidde al door de Patagonische vlakte en we zagen de eerst gaunacos (soort van lama’s).
We zouden de standaartocht van 5 dagen (de W) niet helemaal kunnen afwerken, maar toch besloten we om er zo veel mogelijk van te doen. De eerste dag staken we het meer Pehoe over met de boot en ging het richting gletsjer Grey. Een zeer winderinge wandeling van in totaal 8 uur (heen en terug), waarbij we net niet aan de voet van de  gletsjer geraakten, omdat we anders niet voor het donker zouden terug zijn. We gingen de uitdaging aan om in de barre koude de nacht door te brengen in een gehuurde tent. Maar “genoten” eerst nog van een maaltijd pakjessoep en noedels, waarvoor we het kookgereedschap van 2 vriendelijk, maar trage, Californische wandelaars hadden geleend.
Onze tweede dag stonden  we een redelijk verkleumd en met toch stijve spieren op en zetten we de tocht in naar Valle Frances. De enige oplossing om het zo snel mogelijk warm te krijgen, was namelijk wandelen. In de valle klommen we naar omhoog via een rotsig pad naar de gletsjer Frances. Op onze terugweg kwamen we langs heel wat mooie meren en landschappen. Toen ging het verder richting de Torres, maar we moesten tussenin halt houden bij een refugio om de nacht door te brengen. Omdat de vorige nacht ons toch niet zo bevallen was, besloten we hier geen tent te huren, maar gingen we voor een ietwat duur 3-hoogstapelbed in een gemeenschappelijke slaapzaal. Ook hier verorberden we weer ons trekkersavondmaal met soep, tonijn en noedels.
De volgende dag was onze rugzak dus al wat lichter en konden we verder wandelen. Bij de voet van de Torres aangekomen, wilden we een paardtocht maken, maar die was spijtig genoeg al een uur eerder vertrokken. Net niet snel genoeg gewandeld, of te veel foto’s genomen onderweg. J We konden toch genieten van een uitzicht op de puntige bergen van de Torres, hoewel er wolken roet in het eten kwamen gooien. Uiteindelijk kwamen terug aan bij de guarderia del parque (de rangers van het park), vanwaaruit we de bus terug zouden nemen naar Puerto Natales. Toen ons oog viel op enkel guanacos zeer dichtbij, gingen we met ons fototoestel in de aanslag nog even op jacht. Diezelfde avond sliepen we terug in Puerto Natales bij een oud koppel. Op de terugweg brachten we nog een bezoek aan het aparte kerkhof van Punta Arenas. Na een vlucht van 4 uur, slaagden we er nog op het nippertje in om een bus te vinden in Santiago die ons op de snelweg nabij Curico zou kunnen afdroppen. Daar kwamen we dan ook aan in het midden van de nacht, waarna we nog even in ons bedje kropen, vooraleer we opnieuw naar het ziekenhuis moesten.

14-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Na al dat reizen vonden we het nu eens tijd om een weekendje thuis te blijven. Het was het eerste en dadelijk ook het laatste weekend in Curicó, want al de komende weekends zijn al volgeboekt. Ons plan was heel het weekend te werken aan het stagewerk maar voor we eraan begonnen wilden we onszelf vrijdag nog eens trakteren op een avondje uit. We gingen naar de ‘Barrigas y Copas’ waar een livebandje speelde en we genoten van een Pisco, waarvan de Chilenen zeggen dat het hun nationale drank is maar dat ze eigenlijk gepikt hebben van Peru. Toen Alex ons later op de avond vergezelde, trakteerde hij ons nog op een typisch Chileens gerecht, Chorillana, ideaal voor de grote en kleine honger. Dit is een grote schotel frieten met ajuin, vlees en een spiegelei waarvan iedereen samen kan eten. We sloten de avond af in een typische Chileense discotheek, die het best kan vergeleken worden met een fuif in een parochiezaal bij ons. Ook is de DJ erg aanwezig, hij roept constant door de micro en deelt ook zijn persoonlijke gevoelens met het publiek. Meermaals schalde door de zaal: “Soy soltero! Hago lo que quiero!” Ook net dit weekend werden de voorrondes van de Rodeo in Curicó gehouden (want wij zitten hier in de streek van de cowboys = huasos) en de besten mochten naar de finale later dit jaar in Rancagua. Chileense Rodeo is de nationale sport van Chili en totaal iets anders dan wat wij kennen. Daarom dus een kort woordje uitleg. Een koppel van twee huasos die traditioneel gekleed zijn, moeten op hun goed getrainde paarden een stier vooruit drijven in een arena. Hiervoor moet er één paard achter de stier lopen en het andere paard zijdelings bewegen. De arena heeft de vorm van een halve maan en het is de bedoeling dat de stier op het einde van de halve maan wordt vastgeklemd tussen de wand en de borst van het paard dat zijdelings loopt. Daarna moet de stier in de andere richting terug gedreven worden en op het einde opnieuw vastgeklemd worden. Als de stier echter weet te ontsnappen, worden er punten afgetrokken. We hebben er ook ‘Mote con Huesillos’ gedronken, een typisch Chileens drankje bestaande uit zoet sap van gedroogde perziken met daarin gekookte granen. Niet ons favoriet moeten we erbij zeggen! Daarna volgde nog een volksfeest met livemuziek en veel Chilenen op de dansvloer. We zagen er nog eens de nationale dans van Chili, de ‘Cueca’. Dit is een verleidingsdans waarin zowel man (die de haan voorstelt) als vrouw (die de kip voorstelt) met een witte zakdoek zwieren en rondjes rond elkaar draaien, waarbij ze door de knieën gaan. En zondag hebben we braaf aan ons stagewerk gewerkt!

06-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Aangekomen op het eiland Chiloë begonnen we aan onze kerkentocht en bezochten ’s avonds  de houten kerk van Chonchi. De volgende dag trokken we naar de hoofdstad Castro met zijn kathedraal, ook helemaal in hout, inclusief de nagels en andere bouwmaterialen. Daarna gingen we op zoek naar de typische paalwoningen en dat die palen ook echt nodig zijn om het huis in de drassige grond recht te houden, werd  bewezen toen Els bijna in het drijfzand wegzakte. Om deze typische woningen helemaal te kunnen bewonderen, maakten we nog een boottochtje. En ja,  ’s middags aten we weer… zalm. Het verdient hier dus even om te zeggen dat Chili de 2^de grootste leverancier van zalm is na Noorwegen, dus we  konden hier echt niet om heen. Hierna zetten we onze kruistocht verder naar de houten kerk van Dalcahue, vanwaaruit we met de collectivo op de boot naar een klein eilandje gingen met nog twee houten kerken meer, die van Anchao en Quinchao. Voor deze laatste werd even een privé-taxi ingezet. Toen we aan een kraampje van het busstation lieten weten dat we naar de kerk van Quinchao wouden, zeiden ze dat er geen bus meer was, maar dat de vrouw van het eetkraampje wel een oplossing zou weten. Deze schakelde dus even haar echtgenoot in, die thuis op de kleine aan het passen was en die bij haar achter moest laten zodat wij mee in de auto konden. Nog net op tijd haalden we de bus naar Cucao aan het Parque Nacional de Chiloë, waar we in de schemering aankwamen. Onderweg aten we nog empanadas met appel die we van een vrouw op de bus kochten. De ingang van de camping werd versperd door koeien, maar na deze weg te jagen, vonden we  er toch nog een plaatsje. De dag werd dan afgesloten met een kopje chocomelk en een spelletje scrabble in het grote gemeenschappelijke kamphuis van de toch wel iets of wat bizarre familie die de camping uitbaatte.

De volgende dag vertrokken we voor een stevige wandeling langs het strand van Cucao, het nationale park in. De kaart die we bij de camping hadden gekocht, mocht dan wel artistiek zijn, echt duidelijk was ze niet, maar toch hebben we de weg goed gevonden. ’ s Avonds reisden we door naar Ancud, waar we terecht kwamen bij een vriendelijke, maar kordate Chileense bomma. Er was een lek in het plafond van onze badkamer, dus de privé-badkamer werd even voor ons opengesteld. Toch hebben we goed geslapen en na een stevig ontbijt stonden we klaar om de pinguïnkolonie wat verderop te gaan bezoeken. Na een panoramische rit, kwamen we aan op het strand waar we met een boottochtje dicht bij de pinguïns konden geraken. Om onze voeten niet nat te maken, werden we door een aantal vissersmannen op een soort van platform naar de boot getrokken. Na kennis te maken met onze pinguïnvrienden, gingen we met ons gehuurd busje met chauffeur terug op weg om onze bus terug naar Puerto Montt te halen. Totdat we hoorden dat we onderweg nog ergens de typische specialiteit van het eiland Chiloë, Curanto, konden eten. Dit is een mengeling van schelpdieren, kip, spek, worst, aardappelen en kruiden die in een put in de grond omgeven met warme kolen gedurende vele uren wordt klaargemaakt. Na veel discussiëren, besloten we dat we dit toch nog graag zouden willen uitproberen, met als gevolg dat we dit feestmaal op 20 minuten naar binnen moesten schrokken. We haalden toch nog onze bus naar Puerto Montt, maar waren tijdens de rit toch wel een beetje onpasselijk. J

Van daaruit reisden we nog verder door naar het laatste punt van onze zuidenreis Puerto Varas, een mooi stadje aan het meer Llanquihue met een prachtig zicht op de vulkaan Osorno. We logeerden in de tuin van casa yoga (ja, de campinguitbaters werden steeds alternatiever), waar ook een Duitser in de kelder zat. We genoten ten volle met een picknick van het uitzicht op het meer en de vulkaan, bezochten watervallen in  de buurt en rusten uit aan het strand. Totdat het weeral tijd was om terug te keren naar onze thuisbasis. Hoewel we deze keer wel goed op tijd waren, was de bus weer bijna zonder ons weg. Terwijl Els nog water was gaan kopen 5 minuten voor vertrek, moest Caroline de buschauffeur stoppen en An uit de bus springen, zodat ze met z’n allen mee zouden zijn. Dit was nog maar het begin van een bewogen busrit. Er waren een aantal plaatsen dubbel geboekt, waardoor er een oud koppeltje op Els haar plaats zat, zodat die maar op een verhoogje voor An en Caroline ging zitten. Vanuit deze positie zag ze ineens iets pluizig kruipen vanachter in de bus, wat later het muisje “Obesa” bleek te zijn, dat ongeveer een uur later voor de voeten van de buscontroleur kwam gelopen en zo terug bij zijn rechtmatige eigenaar een jongentje van ongeveer 10 jaar terecht kwam. Na een woelige nacht kwamen we dan ’s morgensvroeg aan in Curico, waar we onmiddellijk aan een werkdag op onze nieuwe dienst moesten beginnen.   

27-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Hier zijn we weer! Na een weekje verlof zijn we vandaag alledrie op een nieuwe dienst begonnen. Els op pediatrie, An op obstetrie en Caroline op gynaecologie. Vorige week vrijdag was het begin van een bewogen reis… En of dat leuk het was! We namen ’s avonds de nachtbus naar Puerto Montt waar we dus zaterdag in de vroege ochtend aankwamen. Met veel moeite vonden we uiteindelijk de uitgang van het busstation en konden we Puerto Montt aanschouwen bij het ochtendgloren. Kort samengevat: mooie stad, wat Valparaíso-achtig, hele lekkere vis (vooral zalm; dit hebben we daarom maar twee keer op één dag gegeten) en bovenal: het vertrekpunt van de Carretera Austral: de bijna mythische route die doorheen de wilde onontgonnen natuur  loopt en Puerto Montt (waar voor veel Chilenen Chili stopt) verbindt met het geografische zuiden van het land. Wij dienden wegens tijdsgebrek helaas een shortcutt te nemen naar Chaiten, een stadje verder in de Carretera Austral en drie jaar geleden door een vulkaanuitbarsting volledig van de kaart geveegd. Toen we hier aan kwamen met de boot (ook een nachtboot trouwens, onder het motto “’s nachts reizen kost geen tijd”) hadden we dan ook het gevoel dat we in een soort spookstadje beland waren. Gelukkig was er een bus die ons naar onze volgende bestemming bracht: een stadje van waaruit we hoopten de Yelcogletsjer te kunnen bereiken.

Bij het uitstappen werden we echter vreemd bekeken en op gelach onthaald door enkele fietsers, die dachten de Carretera al fietsend te bedwingen maar gestrand waren met een platte band of drie. Nog snel vroegen we dus wanneer de volgende bus kwam. ‘Morgen!’ riep de buschauffeur nog en weg was hij! Daar stonden we dan, uitermate slecht voorbereid zonder drinken of eten. Het stadje bleek een straat met vijf huizen te zijn en het volgende stadje lag nog ongeveer 50 kilometer verder. Voorbereid op een zware tocht sloegen we de raad van de gestrande fietsers niet in de wind en kochten bij een huis 20 broodjes en lieten onze een fles met water vullen, die we uit de vuilbak hadden heropgevist. Helaas bleek de gletsjer verder dan gedacht te zijn, nog 20 kilometer in plaats van de ingecalculeerde 500 meter tot het begin van het pad. Toen we dit doorhadden waren we al een uur aan het stappen op een stoffige weg en waren ons amper twee auto’s gepassseerd. Toch besloten we te liften en na een half uurtje hadden we weer eens dikke chance: de eerste auto, een gezin uit Santiago met laadbak, stopte. Op onze vraag waar ze naartoe gingen, lachten ze “naar het zuiden” – uiteraard, er loopt maar één weg – en mochten we in de laadbak klimmen. Helaas was de helft al bezet door hun bagage maar we pasten er nog net in. 250 kilometer, een héél pijnlijke kont en twee stoflongen later bereikten we zo het volgend stadje waar we wilden zijn. ’s Avonds gingen we ons daar nog wat afspoelen in natuurlijke thermen met een prachtig uitzicht op het meer.

De volgende dag was het tijd voor het echte werk: we gingen opnieuw voor een tocht naar een gletsjer, el Glaciar Ventisquero deze keer. Deze keer lieten we ons echter aan de ingang van het park afzetten door een gehuurd busje. Op onze tocht daar naartoe werd nog eens een zeer typerend beeld van de Carretera geschetst. De weg hier naartoe was onderbroken voor werken (gaten in de rots schieten om de weg later te kunnen asfalteren) maar liep langs het meer. Uiteraard was er geen alternatieve weg dus de enige oplossing was een overzetboot over het meer, een tochtje van een half uur. Er konden maar zes auto’s op en het feit dat de boot nooit vol zat bewijst nog maar eens hoe weinig verkeer daar is. De wandeltocht (met wandelstok!) was zeer mooi en enkele uren later werden we moe maar voldaan terug in ons dorpje afgezet. En vanaf dan werd het heel spannend. We moesten immers voor 9h de volgende ochtend 300 kilometer teruggeraken om onze boot in Chaiten te halen. Met enige stress vatten we de terugtocht al wandelend aan, want al maakten we er een dodentocht van, te voet zouden we het nooit kunnen redden. Deze keer hadden we minder geluk. In een uur reden ons 8 auto’s voorbij maar geen enkele stopte. Het angstzweet begon ons al uit te breken toen er een busje aan kwam. Dit bleek dan toch openbaar vervoer te zijn dat echter niet richting onze bestemming reed maar wel een heel stuk dezelfde weg en daarna vervolgde richting Argentinië. Daar gingen we dus voor en alles ging perfect tot we in een stadje op 60 kilometer van waar we wilden afstappen strandden. De reden: de bus moest tanken om nog naar Argentinië te kunnen doorrijden en wilde dat in één van de schaarse tankstations langs de Carretera Austral doen: in La Junta. Klein probleem echter; alle diesel bleek hier op te zijn. Na ongeveer een uur stil te staan en een heleboel heen-en-weer-gebel van de chauffeur, besloten Els en Caroline daar nog snel inkopen te doen want het stadje waar we zouden afstappen was weer maar drie straten groot en ging waarschijnlijk geen winkel hebben. Net op dat moment vertrok de busschauffeur terug. An schoot dus naar voor om te zeggen dat er nog twee mensen achter waren maar dat bleek hij te weten en bovendien; hij zou terug langs het tankstation rijden. Geen idee wat ze dan gingen doen, maar An ging ervan uit dat hij Els en Caroline op de hoogte gebracht had. Dit was echter niet het geval en ze verschoten zich dan ook een bult toen ze uit de winkel kwamen en de enige bus die die dag reed uit het zicht verdwenen was. Maar wat bleek? De bus was gewoon wat naft gaan aftappen want een vrachtwagen en een half uurtje later zat iedereeen gewoon weer op de bus en kon de tocht vervolgd worden. Bij de splitsing naar Argentinië stapten we af en kwam in Santa Lucia terecht, eveneens een steenworp groot en totaal verlaten. We vonden onderdak in een hospedaje annex huis dat voor Jan en alleman werd opengesteld, bij een zeer onvriendelijke vrouw met een resem kinderen. Het was gelukkig maar tot de volgende morgen, tot we een busje naar Chaiten konden nemen. Het was ondertussen dinsdag en berekoud, mistig, somber weer. Het zou zo de hele dag blijven, maar het kon ons niet zo deren want na de busrit samen we nog 6 uur op de boot richting het eiland Chiloë. Veel last hebben we er dus niet van gehad!

22-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Hier dan ook nog een korte terugblik vanuit pediatrie/neonatologie. Caroline en An hebben zes weken lang zich mogen verdiepen in de wondere (en krijsende) wereld van het kind.

Op de afdeling Pediatrie vertoefden we drie weken. Elke ochtend stonden we om 8h paraat om mee de zaalronde te doen. Er zijn ongeveer 5 pediaters die elke ochtend de kinderen opnieuw onder elkaar verdelen. Vaak hebben ze maar 2 à 3 kindjes per dag, het is hier immers zomer en dan zijn er  - zoals in België - altijd minder zieke kinderen! Daarna ging het dan meestal met Dr. Bahamontes richting polikliniek. Hier worden kinderen, die in het ziekenhuis gelegen hebben, teruggezien en ook kinderen die verwezen zijn door andere ziekenhuizen. Deze dokter werkt graag met stagiairs en geeft dan ook veel uitleg, wel in héél rap Spaans, maar dat kunnen we ondertussen al wel begrijpen ;-). Hij is de kinderspecialist van de urinewegen en endocrinologie - want ze werken hier inderdaad met heel veel subdisciplines -  Zo is er hier ook een kinderneuroloog, een kindercardioloog etc. Er was ook een kinderpsychiater, maar die heeft na de aardbeving andere oorden opgezocht. En net nu is die hier zeer hard nodig, want er zijn nogal wat kinderen met een soort van posttraumatisch stress-syndroom na de aardbeving. Andere frequente pathologieën zijn ADHD en gedragsstoornissen, obesitas en urineweginfecties. We hebben ook meer exotische dingen gezien zoals Progeria, Epidermolysis Bullosa en Henoch-Schönlein (dat hier echt zeer veel voorkomt!). In de namiddag vertrokken alle pediaters naar hun privépraktijk en bleef er slechts één pediater/neonatoloog over die van wacht was. Maar deze mochten we echter nooit volgen dus in de namiddag zaten we meestal op de dienst om te studeren - wat niet makkelijk was met het gehuil van kinderen die naar huis wilden  - en de nieuw opgenomen kinderen te zien. Gelukkig bleef er ook nog wat tijd over om aan ons stagewerk te werken!

Op Neatologie stonden we eveneens om 8h paraat om dan mee de ronde met de verpleging te volgen en eventueel daarna nog de kindjes te helpen wassen of eten te geven. Hierdoor leerden we snel om neonaten te hanteren, wat de angst om het te laten vallen toch deed afnemen. Een dokter vast krijgen om te volgen bleek hier ook geen sinecure. Sommigen zochten allerlei uitvluchten om geen stagiairs te moeten begeleiden, anderen waren onverstaanbaar door hun Spaans gemompel en de enige dokter die veel uitleg gaf, zadelde ons elke dag op met een 70-tal pagina’s die de volgende dag ondervraagd werden. Als je hierop goed wist te scoren, mocht je de volgende dag een stapje verder gaan in het klinisch onderzoek. Daarna gingen we nog vaak met Dr. Pavez - de onverstaanbare -  naar de polikliniek, waar de ex-prematuurtjes opgevolgd werden. Dit kan het best vergeleken worden bij het kinderheil bij ons. Hier moesten we o.a. altijd uitrekenen of ze genoeg waren bijgekomen in gewicht. Hieruit blijkt nog maar eens waarom een rekenmachine het vaste gadget is van een pediater. Alles moet nu eenmaal per kilo berekend worden…

Gezien de vakantiemaanden waren veel dokters op verlof waardoor we het geluk hadden mee te kunnen volgen met de kinderneuroloog, Dr. Ehrmantraut. Het viel al heel snel op dat er hier meer gehandicapte kinderen zijn; waarschijnlijk te wijten aan het feit dat abortus hier illegaal is.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Voor we onze avonturen tijdens onze reis naar het zuiden op jullie loslaten, willen we eerst toch bewijzen dat we hier ook hard in het ziekenhuis werken. We zijn net van dienst gewisseld, dus een ideaal moment om eens terug te blikken op 6 weken stagen in een Chileens ziekenhuis post-terremoto.

Els brengt hier eerst verslag uit van haar tijd op gynaecologie. Waar ze volop de mogelijkheid had om dit ook echt in de praktijk te brengen. In de voormiddag werd ze meestal door Dr. Alcantara opgeïst, een ex-jezuiet en huisarts in bijberoep, die in de polikliniek ARO (= alto riesgo obstetrico) de hoogrisico-zwangerschappen opvolgt. Na 4 weken kon ze dus met haar ogen toe elke harttoon boven de 20weken lokaliseren en aan de vrouwen met zwangerschapsdiabetes uitleggen dat ze de gevreesde nutricionista in de kelder konden vinden. Tussendoor werden er ook lessen in ethiek, filosofie, literatuur en Europese geschiedenis gegeven. In de namiddag werd het dan ofwel “ingreso” ofwel “pre-parto”. Op ingreso worden alle patiënten die voor de dienst gynaecologie binnenkomen opgevangen door een verpleegster en een vroedvrouw en dus deze laatste 6 weken ook door Els. Na deze eerste controle werd alles zorgvuldig genoteerd in het grote boek: bloeddruk, pols, temperatuur, de 2 voornamen met de 2 achternamen (één van de vader en één van de moeder), het adres (hier zeer ingewikkeld en moeilijk om te begrijpen), pariteit, soort van ziekteverzekering en reden van het consult. Daarna kwam er dan ofwel een vaste dokter (Dr. Olivares, Dr. Gatica wiens hoedje in de tussentijd ook aanwezig was, of Dr. Alcantara) op anderhalf uur beslissen wat er verder met deze patiënten moest gebeuren, ofwel werd de dokter van wacht opgetrommeld. We zagen vrouwen in (bijna-)arbeid, met zwangerschapscomplicaties, infecties, bloedingen, miskramen, enz. Het is toch heel anders werken dan bij ons, ook voor een deel omdat ze na de aardbeving van vorig jaar deze opnamedienst in een veel te klein lokaal hebben moeten proppen, waar we dus met dokter, stagair, verpleegster, vroedvrouw, patiënt en gynaecologische onderzoekstafel in moesten geraken: de patiënten worden dikwijls de les gespeld, de echografiemachine op de spoed heeft zijn beste tijd gehad (voor een echo met de betere machine bij Dr. Muñoz was het vaak 3 dagen of langer wachten) en de privacy tijdens het onderzoeken was beperkt (wat wel de mogelijkheid gaf om als stagair veel zelf te onderzoeken). Chili blijkt ook het enige land in Latijns-Amerika waar abortus nog illegaal is, en er wordt dan ook voor geen enkele indicatie een uitzondering gemaakt. Met een beetje geluk kon Els van op ingreso mee naar een keizersnede of een curetage onder begeleiding van Dr. Jimenez of Dr. Vargas.
Op pre-parto, de eenheid waar de zwangere vrouwen in arbeid werden opgenomen, was het wachten op een bevaling. Gelukkig had deze afdeling zeer comfortabele leren zetels en mocht je als stagair om het half uur de foetale harttonen en baarmoedercontracties gaan evalueren en met een beetje geluk af en toe eens kijken hoeveel centimeter we nog van een bevalling verwijderd waren. Ik heb uiteindelijk vele bevallingen mogen bijwonen (waarvan 1 met forceps), maar het bleek toch moeilijk om zelf een bevalling te begeleiden. De vroedvrouwen verwachtten echt dat je komt bewijzen dat je dit graag wilt doen en omdat heel wat dokters ook verwachten dat je hun activiteiten meevolgt is het niet altijd mogelijk om de hele tijd op pre-parto aanwezig te zijn, het percentage keizersnedes ligt hier ook vrij hoog (vooral om medicolegale en comfortredenen), en in het midden van de bevallingstumult zijn we nog eens met de hele dienst gynaecologie verhuisd van het oude tot noodziekenhuis omgebouwde medisch centrum naar de nieuwe (maar wel tijdelijke) bijgebouwde barakken.
Om al deze obstetrie wat af te wisselen, ging Els ook 2 halve dagen per week in veel te grote groene pakken opereren met Dr. Hernandez van gynaecologie, die haar leerde hoe een hysterectomie tot een goed einde te brengen. De laatste 2 weken volgde ze ook daar de consultaties van de polikliniek mee, om het gynaecologisch onderzoek helemaal onder de knie te krijgen. Deze sessies werden steevast afgesloten met een koffie en eventueel een pastel met manjar bij de patiseria aan de overkant van het ziekenhuis.
De laatste dag op gynaecologie werd afgerond met hooggeëerd bezoek. De president van Chili zelf kwam een kijkje nemen in het nieuwere gedeelte van het ziekenhuis en welke vorderingen er een jaar na de aardbeving allemaal zoal gemaakt waren.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend zijn we op eigen houtje de Andes ingetrokken om te cruisen met onze ‘4X4 Ford-camioneta’. Vrijdagavond mochten we hem gaan ophalen en we trokken er meteen mee richting het oosten van Santiago. (Oost West Thuis Best). Na een zeer mooie rit op de autopista met de ondergaande zon, vonden we een toffe camping aan de rivier. En een voordeel aan geblindeerde ruiten: de achterste passagier werd niet gezien en moest dan ook niet betalen! We dachten rustig te picknicken, maar de plaatselijke honden dachten daar anders over: ze hadden eten geroken! Uiteindelijk hebben we onze broodjes met Palta (advocado, ons vast Chileens beleg) aan hen moeten opofferen om dekking te zoeken in onze laadbak. Het viel ons dit weekend nog maar eens op hoeveel straathonden hier rondlopen.

De volgende dag begonnen we aan onze klim naar de natuurlijke warmwaterbronnen ‘Baños de Colina’ op 2550 m hoogte. Het was er zeer koud en winderig, maar het uitzicht prachtig en het water heet. (52°C) Kortom: puur genieten! Ook van de heen- en terugweg hebben we genoten, alleen onze oren soms iets minder aangezien we luidkeels meekweelden met allerhande hits... Rijden door het Andes-gebergte met zijn steeds veranderende landschap in een stoere 4X4 geeft toch wel een speciaal gevoel.

De volgende dag was zondag, de 13^e  en dit bleek nog erger dan vrijdag de 13^e … Van alles wat we vandaag in ons hoofd hadden, kwam niets in huis: we wilden nog een mijn ‘Sewell’, termen ‘Termas de Flaco’ en een 17^e eeuwse hacienda ‘Los Lingues’ bezoeken.
De ene was enkel met een georganiseerde tour te bezoeken, de andere enkel te bereiken tussen bepaalde uren en de laatste gesloten voor restauratie…  Hoeveel pech kan een mens hebben op een dag. Gelukkig kregen we toch nog even een goed gevoel omdat we iets voor de Chilenen konden terugdoen: vandaag waren namelijk niet wij de lifters van dienst, maar namen we drie plaatselijke jongelui mee in onze laadbak! We sloten de dag nog af zoals echte Chilenen: we reden onze auto tot bijna in de rivier en genoten daar van een heerlijke picknick en zonsondergang!

13-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els