De Vietnamese economie is booming. Voor volgend jaar wordt een groei van 6,5 à 7% voorspeld.
Vietnam: 1ste land om zwarte peperkorrels te exporteren. Vietnam: Nummer 2, na Brazilië, om koffie te exporteren.
In 2000 trad Vietnam toe tot de WTO (World Trade Organization). Het konnu producten onder de naam "made in Vietnam" uitvoeren. De uitvoer van, bvb. rijst gaat voornamelijk naar Indonesië en de Filippijnen en enkele Afrikaanse landen. De Europese markt is "moeilijk" zeggen ze. Het klopt dat Europa bepaalde eisen stelt in verband met het gebruik van pesticiden... om maar één iets te noemen...
In 1997 was er een recessie. De Chinezen hadden een overproductie van brommertjes, plakten er de naam Honda, Yamaha of eender welk ander Japans merk op en boden dit tegen dumpingprijzen aan op de Vietnamese markt. Saigon telt 7.000.000 inwoners. 4 miljoen daarvan hebben een brommertje.
Om het verkeer in Saigon (en hiermee de stad) leefbaarder te maken, zou Vietnam graag een metro bouwen om op die manier het openbaar vervoer aantrekkelijker te maken en een deel brommers uit het stadsbeeld te doen verdwijnen. Ze zullen hiervoor echter financieel moeten geholpen worden. (de Australiërs bijvoorbeeld financierden een brug over de Mekong, waardoor het vrachtvervoer niet meer moet aanschuiven voor de ferry). Zelf twijfel ik of dit invloed zal hebben op het gebruik van de brommer. Heb de indruk dat wat de auto bij ons is, de brommer in Saigon is (en ik houd mijn hart vas als die 4.000.000 brommertjes ooit door wagens vervangen worden...). Andere maatregel: vanaf 1 januari 2010 mogen de brommers niet meer op de pas aangelegde ring (ze zijn er nog volop aan aan het werken) mogen rijden. Deze ring heeft zo'n beetje de functie als een snelweg bij ons.
Bijkomend iets: door de snelle boom van de brommertjes was en is er een tekort aan brommertjes-rijscholen en hel wat Vietnamezen hebben geen licentie om met een 100cc te rijden (licentie nodig vanaf 100cc). Enne, als ze gepakt worden dan "kopen" ze een licentie... Nog een hele weg te gaan hé?!
Broeierig, heet, Saigon is Saigon. 33° in de schaduw. Geen mug te zien. Volgens mij doodgevallen van de hitte.
Vandaag de "musts" gezien: Reunification Palace, de naam zegt genoeg... Ooit zetel van de Zuidvietnamese regering, waar in 1975 een eind aan kwam. De Notre Dame Cathedrale, de Chinese markt Cholon waar duizenden miljoenen gedroogde vissen te koop zijn en verder álles wat je maar kunt bedenken.
Ben ook naar de Giac Lam Pagode buiten Saigon geweest. Héél mooi, met een prachtig aangelegde vijver met wel honderd miniatuurbeeldjes.
Vietnamezen in Saigon zijn zeer vriendelijk. Vrouwen toveren een stralende "hallo" te voorschijn als ze je zien. Mooi!!! Door mannen wordt je aangeklampt om een verplaatsing te doen met hun tuctuc.
De TGV komt toe in de luchthaven zélf. Terminal 2. Groot ruim luchtig gebouw - de signalisatie laat veel ruimte voor creativiteit en eigen initiatief. Van op niveau 5 vertrekken shuttle-busjes naar "aangesloten" hotels die zich merendeels in Roissy bevinden. Zelf zit ik in de Marriott, schuin tegenover staat het Mercure. In de rubriek "mensjes kijken": in het Marriott kleedt driekwart van de dames zich in avondkledij. De resterende kwart loopt er casual bij zoals ik. Een aantal dames lijkt zó weggelopen van de cover van "Elle". Niet gefotoshopt! Het hééft wel iets al die modellen - die bovendien supervriendelijk zijn. Sorry folks géén foto van hen.
Toen ik 24 dagen geleden de eerste voet op Canadese bodem zette, was één van de eerste dingen die ik zag : Inukshuk. Een bizarre constructie van stenen die elkaar in balans hielden. Ik ontmoette Inukshuk de hele reis door. Het is een verzameling stenen die oorspronkelijk door de Inuit van de Canadese North-West Territories gebruikt werden om reizigers de weg te tonen. Het kon ook een aanduiding zijn dat er een voorraad lag.
Het is hoe dan ook een teken van vriendschap. Vriendschap voor die onbekende reiziger aan wie men de weg wil tonen. Ik heb Inushuk in tientallen mensen en vormen ontmoet : gaande van het "do you need some directions ?", over het symbool voor de toekomstige olympics boven op de berg in Whistler, tot aan het beeld van Inukshuk dat in Vancouver aan English Bay opgesteld staat.
Het teken is me zéér dierbaar geworden.
Ik dank alles en allen die zich aan mij hebben laten zien gedurende deze schitterende reis.
Ik dank ook alles en allen die zich niet hebben laten zien.
brengt je naar Vancouver Noord waar je via Lonsdale Quai (spreek uit als het Engelse "key") de bus kunt nemen die je op een km van Lynn Canyon afzet. Lynn Canyon is op zo'n 20km van Vancouver downtown.
Een van de bezienswaardigheden is de hangbrug. De hangbrug "Suspension bridge" is een zusje van Capillano Suspension bridge, maar ze is wel gratis toegankelijk - dit in tegenstelling tot de andere.
Na het oversteken van de hangbrug kun je naar de bronnen gaan. Dit is dan wel dalen - om terug te keren moet je dus... juist klimmen
Toen ik 24 dagen geleden de eerste voet op Canadese bodem zette, was één van de eerste dingen die ik zag : Inukshuk. Een bizarre constructie van stenen die elkaar in balans hielden.
