Broeierig, heet, Saigon is Saigon. 33° in de schaduw. Geen mug te zien. Volgens mij doodgevallen van de hitte.
Vandaag de "musts" gezien: Reunification Palace, de naam zegt genoeg... Ooit zetel van de Zuidvietnamese regering, waar in 1975 een eind aan kwam. De Notre Dame Cathedrale, de Chinese markt Cholon waar duizenden miljoenen gedroogde vissen te koop zijn en verder álles wat je maar kunt bedenken.
Ben ook naar de Giac Lam Pagode buiten Saigon geweest. Héél mooi, met een prachtig aangelegde vijver met wel honderd miniatuurbeeldjes.
Vietnamezen in Saigon zijn zeer vriendelijk. Vrouwen toveren een stralende "hallo" te voorschijn als ze je zien. Mooi!!! Door mannen wordt je aangeklampt om een verplaatsing te doen met hun tuctuc.
De TGV komt toe in de luchthaven zélf. Terminal 2. Groot ruim luchtig gebouw - de signalisatie laat veel ruimte voor creativiteit en eigen initiatief. Van op niveau 5 vertrekken shuttle-busjes naar "aangesloten" hotels die zich merendeels in Roissy bevinden. Zelf zit ik in de Marriott, schuin tegenover staat het Mercure. In de rubriek "mensjes kijken": in het Marriott kleedt driekwart van de dames zich in avondkledij. De resterende kwart loopt er casual bij zoals ik. Een aantal dames lijkt zó weggelopen van de cover van "Elle". Niet gefotoshopt! Het hééft wel iets al die modellen - die bovendien supervriendelijk zijn. Sorry folks géén foto van hen.
Toen ik 24 dagen geleden de eerste voet op Canadese bodem zette, was één van de eerste dingen die ik zag : Inukshuk. Een bizarre constructie van stenen die elkaar in balans hielden. Ik ontmoette Inukshuk de hele reis door. Het is een verzameling stenen die oorspronkelijk door de Inuit van de Canadese North-West Territories gebruikt werden om reizigers de weg te tonen. Het kon ook een aanduiding zijn dat er een voorraad lag.
Het is hoe dan ook een teken van vriendschap. Vriendschap voor die onbekende reiziger aan wie men de weg wil tonen. Ik heb Inushuk in tientallen mensen en vormen ontmoet : gaande van het "do you need some directions ?", over het symbool voor de toekomstige olympics boven op de berg in Whistler, tot aan het beeld van Inukshuk dat in Vancouver aan English Bay opgesteld staat.
Het teken is me zéér dierbaar geworden.
Ik dank alles en allen die zich aan mij hebben laten zien gedurende deze schitterende reis.
Ik dank ook alles en allen die zich niet hebben laten zien.
brengt je naar Vancouver Noord waar je via Lonsdale Quai (spreek uit als het Engelse "key") de bus kunt nemen die je op een km van Lynn Canyon afzet. Lynn Canyon is op zo'n 20km van Vancouver downtown.
Een van de bezienswaardigheden is de hangbrug. De hangbrug "Suspension bridge" is een zusje van Capillano Suspension bridge, maar ze is wel gratis toegankelijk - dit in tegenstelling tot de andere.
Na het oversteken van de hangbrug kun je naar de bronnen gaan. Dit is dan wel dalen - om terug te keren moet je dus... juist klimmen
Geen foto's vandaag wel dankzij de voortdurende lichte regen het bovenvermeld museum bezocht waar ik hoopte een hele verdieping te vinden gewijd aan Emily Carr. Nou ja, er waren drie schilderijen van haar, waaronder "The Raven" - heel blij dit gezien te hebben.
Verder viel te bekijken : Rebecca Belmore : "Rising to the Occasion" (onder meer video-installaties); Zhang Huan : Altered States (rauwe foto's); Canadian Women Modernists : The dialogue with Emily Carr (schilderijen) en uiteindelijk : KRAZY! The Delirious World of Anime + Comics + Video Games + Art.
De frontdesk van de Sunset Inn waar ik logeer hielp me aan het adres van een carwash waar je gewoon je wagen op de band kunt zetten zoals bij ons. Morgen wagen binnenleveren bij Avis op de luchthaven. Ten laatste tegen 23u zegt mijn papier.
De eerste foto hieronder is die van het BC Stadium, de openingsplechtigheid van de Olympics zal hier doorgaan (heb de indruk dat dit anders wel een likje verf kan gebruiken - benieuwd hoe ze dit gaan oplossen).
Foto's eronder zijn van de Dr. Sun Yat Sen garden genomen in Chinatown. Naar verluidt zou het échte Chinatown zich ondertussen verplaatst hebben naar de voorstad Richmond - de wijk had niet zo'n goede reputatie en wie kon verhuizen is verhuisd... zegt men... Feit is dat ik de weg die ik genomen heb om van Chinatown naar Gastown te gaan niemand zou aanraden... Het stukje Vancouver dat ik dáár te zien gekregen heb is nog slechter dan Glasgow eind zeventiger jaren (daar ben ik eens per ongeluk een paar haltes te vroeg van de bus afgestapt en ben toen ook in de achterbuurten terecht gekomen). Bon, voor de liefhebbers : het is het stuk Carrallstreet tussen Waterstreet en W.Penderstreet. In de gidsen die ik gebruik wordt gewaarschuwd voor een aantal delen en straten van de stad, maar dit stuk stond er niet in vermeld... Je kent het verhaal van diegene die wegliep naar Ispahan ???
In Waterstreet in Gastown zijn enkele prachtige galerijen met Native Art kunst. Prachtige werken gezien van onder meer Lewis die een combinatie maakt van inheemse Canadese kunst en Maori-kunst, wat schitterende kunst geeft. Helaas, geen postkaart te koop...
De onderste foto toont de "wereldberoemde" klok van Gastown die op stoom werkt. In het boek "Vancouver, Secrets of the City", blijkt echter dat de klok oorspronkelijk effectief op stoom werkte, maar omdat het systeem niet stabiel was en dat er continu moest aan gesleuteld worden gaf de bouwer van de klok, Ray Saunders, het op en sloot ze gewoon aan op electriciteit
Toen ik 24 dagen geleden de eerste voet op Canadese bodem zette, was één van de eerste dingen die ik zag : Inukshuk. Een bizarre constructie van stenen die elkaar in balans hielden.
