Hoezeer we het ook willen, het lukt ons maar niet om een eenheid
-een vaste groep- te vormen. OOk al doen we nog zoveel moeite en onze uiterste
best, de slaagkan is altijd uiterst miniem....Tenzij iets of iemand een bepaalde
emotie bij ons allen teweeg brengt, want dan slagen we er -wonder boven wonder-
wél in om met ons allen (en dat is een heleboel) een sterk front te vormen. Die
theorie heb ik enkele dagen geleden zelf in praktijk mogen waarnemen en alhoewel
het hier slechts om enkele personen ging, geldt hetzelfde voor de hele
mensenmassa.

Persoon A (ik noem geen namen, die mag u zelf
verzinnen) gaat voor het eerst met het vliegtuig op vakantie. Alles verloopt
goed, want de personen B en C helpen A ten volste. De heenvlucht blijkt geen
enkel probleem en ook bij de terugvlucht lijkt er niks aan de hand, want er kan
nu eenmaal niks mislopen aangezien persoon B en C tot daar begeleidt hebben en
wegwijs gemaakt hebben. Maar als B en C even later vernemen dat A er toch is in
geslaagd zijn vlucht te missen, klitten de familie van B en C die overigens geen
echte band hebben, toch samen als éen front tegen A en dat enkel alleen door de
emoties, bestaande uit woede, onbegrip en verslagenheid.

Een simpel en eenvoudig voorbeeldje uit het
dagdagelijkse leven van mijzelf. Andere voorbeelden zijn de aanslagen van 11/09
of de tsunami van 2004 in Thailand. Beide raakten de bevolking en plots ontstond
er bij iedereen een gevoel van samenhorigheid, van eenheid, want hoe zouden we
er anders in geslaagd zijn om voor de getroffen gebieden van de tsunami een
enrom bedrag verzameld te hebben? Door eenheid natuurlijk!