Hallo Vrienden,

Ons bereiken de berichten dat het in België aan de frisse kant is en dat het landschap er mooi wit uitziet van de sneeuw.  Het verkeer zit naar het schijnt in de gebruikelijke knoop.

Wel, hier is het zondag en één van de beste dagen die we hadden.  Het kon niet beter passen want vandaag blijven we een ganse dag in het ressort.  We brengen de dag dus door op het strand, aan zee en de zwembaden.

We beginnen met een uitgebreid ontbijt om daarna af te zakken naar het strand.  In de sectie ‘Grand’ zijn we de enigen aan het strand.  Dus een ruime keuze aan stoelen en parasols.  We slagen er elk eentje aan zodat we zeker zijn dat we schaduw hebben waar en wanneer we willen.  We vleien ons neer, lezen in ons boek en turen naar de zee en de weinige activiteit die daar te bespeuren valt.  De zon doet haar best om ons afdoend te verwarmen en een zeebriesje zorgt dat het aangenaam blijft.  Doch dan pas is het oppassen geblazen.  Lieve zal dat ondervinden want tegen de avond ziet ze her en der behoorlijk rood.  De zon steekt hier dus toch meer dan bij ons.  De temperatuur was best aangenaam.  Je ziet hier weinig thermometers maar het zal ongetwijfeld in de buurt van de dertig graden geweest zijn.

In de namiddag verhuizen we naar ons lievelingszwembad.  De kelner begroet ons vriendelijk en smeert ons direct de cocktail van de dag aan, een heerlijkheid.  Een bodem van Fresia Daiquiry met daarboven een mix van Malibu met Amaretto en room.  HEEEEERLIJK.

Zelfs Lieve drinkt er twee.  Als snack laten we een pizza Hawaï en een pizza Ranchera met beef aanrukken.

Als de zon begint te zakken beslissen we om terug te gaan naar onze kamer en gaan we nog buiten op ons terras zitten terwijl er duchtig aan verslagen wordt gewekt.

Vervolgens gaan we binnen om te bloggen, helaas werkt het draadloos internet niet op het terras.

We beslissen om terug naar de Braziliaan te gaan eten en hebben net tijdig gedaan om om  21.00u de Latino Show mee te pikken.

Daarna gaan we met de bus naar de sectie ‘Sunrise’ we willen er een kijkje gaan nemen in de disco maar helaas om 22.25u zijn we net nog vijf minuten te vroeg om die open aan te treffen.  Omdat die vijf minuten weinig verschil zal uitmaken want dan zal er toch nog geen volk zijn besluiten we maar om terug te keren naar onze eigen vertrekken. 

Onderweg pikken we in de coffeeshop echter nog een appeltaartje een kaastaartje met aardbeien en een drankje mee dat we verorberen bij het bloggen.

Dan wordt het bedtijd want morgen trekken we naar Isla Mujeres en worden we weer al om 08.20u aan de palapa verwacht.

Maar daarover later meer.

Nog veel wintersportgenot wensen u Lieve en Marc uit het zonnige Mexico.

24-11-2008 om 14:18 geschreven door travelboymarc  

Hallo iedereen,

We dachten dat we de eerste week het vermoeiendste al achter de kiezen hadden maar dan hadden we verkeerd gerekend.  Voor Chichen Itza dienen we reeds om 07.30u aan de Palapa de bus te nemen, dus drie kwartier vroeger dan voor de andere uitstappen.  Maar ja, een wereldwonder mag zich dan ook laten gelden.  Toen ze enige tijd geleden de zeven wereldwonderen opnieuw verkozen kreeg ‘el castillo’ (de grote pyramidale tempel) van Chichen Itza een plaatsje op de lijst.  En terecht volgens mij.

Omdat de plaats waar we de bus dienen te nemen toch zo een twintig minuten van onze kamer ligt dienen we tijdig te vertrekken en kunnen we niet gaan ontbijten in het restaurant waar we dat normaliter doen omdat dit slechts om zeven uur opengaat.  Maar niet getreurd in de lobby van de sectie Nizuc is de coffeshop en die is open van 05.00u ’s morgens tot 01.00 ’s nachts.

Voor de eerste keer maken we kennis met het assortiment dat ze daar te bieden hebben.  We hebben keuze uit belegde croissants, sandwiches en een heel assortiment zoetigheden.  Je kan dit alles zelfs laten inpakken om mee te nemen.

Maar wij hebben nog de tijd om rustig te ontbijten.  En zijn zelfs de eersten op het afspraakpunt.

Onderweg wordt het wereldwonder al goed in de verf gezet. 

We rijden ook voorbij een veld met blauwe agaven.  De grondstof voor de befaamde tequila.

Tot hiertoe werd tequila enkel gemaakt in de staat Jalisco, maar andere staten maken zich duidelijk klaar om dit monopolie te doorbreken.  De afzet van het eindprodukt in de toeristische bestemmingen zoals Cancun zal daar zeker niet vreemd aan zijn.

Vooraleer we in Chichen Itza toekomen rijden we ook nog even een Mayadorp in om eens te zien hoe deze mensen de dag van vandaag nog leven.  Ze hebben misschien niet veel maar zijn zeker gelukkig en lijden niet onder stress.  Ik denk zelfs dat ze dat woord niet eens kennen.  Ze blijven opteren voor hun traditionele hut zelfs al staat er dikwijls een klein stenen huisje achter die hut dan blijven ze toch nog onder hun palmendak

Het schijnt allemaal te maken te hebben met de temperatuur, frisser in de zomer, warmer in de winter.

En dan is het zover.  We bereiken Chichen Itza en kunnen genieten van de oude gebouwen die hier opgetrokken zijn in drie periodes dat de site bewoond werd door de Maya’s.  Gaande vanaf 300 AD tot in de zestiende eeuw toen de stad verlaten werd nadat de conquestadores hun intrede deden in Yucutan.  De gidsen benadrukken telkenmale dat de Maya’s als volk niet verdwenen zijn maar dat ze hun steden hebben verlaten om zich elders te vestigen.  Meestal dieper in de jungle waar ze voor de Spanjaarden niet te bereiken en zeker niet te verslaan waren.

We bewonderen de mooie gebouwen zoals:

Het wereldwonder zelf, de grote pyramide ‘le castillo’, waar je de ganse kalender kan in terugvinden.  Het gebouw heeft vier zijdne, vier seizoenen.  Elke zijde heeft 91 treden, 91x4= 364 + 1 platform= 365, elke zijde heeft links en rechts van de trappen drie vakken, behalve het bovenste niveau heeft maar twee vlakken, 6x8+2x2=52, weken in een jaar of een cyclus van 52 jaar die de Maya’s berekenden in verband met de verschillende standen van de planeten.  En zo kan je nog wel even verder gaan.

Logisch dat ze voor al deze wijsheid grondige onderzoeken deden, het zal je dan ook niet verwonderen dat een van de oudste gebouwen van de site een observatorium is.

Wat echter zeer spijtig is, is dat een voormalig president in het begin van de twintigste eeuw de ganse site voor 75 usd verkocht aan een vriend.  De nazaten van die man weigeren de site terug te geven aan de staat en zijn begonnen met het commercieel uitbuiten ervan.  Toen ik hier twintig jaar geleden kwam was dit een normale archeologische site, de nazaten hebben er echter een complete openlucht markt van gemaakt.  Ten zeerste betreurd door de overheid.  De gidsen vragen dan ook om binnen de muren niets te kopen van de verkopers, zij hopen het op die manier zo ver te krijgen dat deze zich gaan vestigen buiten de muren van deze zo unieke vindplaats.  Afwachten of het zal helpen, sta me toe de grootste twijfels te hebben.

Ook de tempel van de duizend krijgers met de duidend zuilen en bovenop het beeld van chacmool is een trekpleister.

Spijtig is dat geen enkele tempel meer mag bestegen worden en daardoor verliest het bezoek wel een deel van zijn charme.  Ik kan me dan ook alleen maar gelukkig prijzen dat ik het vroeger nog  allemaal heb kunnen doen en zelfs de grote pyramide nog van binnen heb kunnen bezoeken om het beeld van de rode jaguar met de groene ogen van jade te bekijken.

Na een dikke drie uur ter plaatse te hebben doorgebracht keren we terug naar de bus en gaan we eten in het restaurant El Balam dat wij al voor de tweede keer bezoeken, de dansgroep echter die er optrad ontmoeten we voor de derde maal deze week.

Dan volgt nog een lange busrit van een dikke 150 minuten om terug ons hotel te bereiken.

Aan de lobbybar spoelen we alles door met een glaasje en leer ik één van de barmannen onze geliefde champagnecocktail te maken met suiker, cointeau, cognac en grenadine.

Pancho Villa himself komt ons uitnodigen om ’s avonds naar zijn show te komen, helaas we beslissen om te gaan eten in het restaurant El caribeno en nemen daar rustig onze tijd voor.

Sorry, Pancho Villa.

24-11-2008 om 14:19 geschreven door travelboymarc  

Elke ervaren reiziger weet dat een reis nooit verloopt zoals  ze in het boekje staat

Maandag 24 november was zo een dag.

Vandaag stond een uitstap naar Isla Mujeres op het programma.  Volgens de voucher dienden we om 08.10u bij de palapa ( de strooien hut) te staan.

Zo gezegd zo gedaan.

Samen met een vijftiental andere mensen stonden we daar inderdaad te wachten.

We zagen de éne bus na de andere aankomen en vertrekken maar onze bestemming was er niet bij.  Uiteindelijk daagde er iemand van het hotel op, die alle vouchers nakeek ons vroeg om enig geduld te oefenen en terug naar binnen verdween.

Wat er juist was misgelopen werd ons niet verteld maar men excuseerde zich en men liet een batterij taxi’s aanrukken om ons allen naar de marina te brengen waar de boot naar het eiland moest vertrekken.

Het vervolg kan je al raden, in plaats van te vertrekken om 08.10u was het ruim 10.00u dus toen we aankwamen aan de marina was de boot inderdaad ook al weg.

Maar daarom niet getreurd er werd aangekondigd dat er tien minuten later een tweede boot zou opdagen en dat was inderdaad zo.

We maakten een leuke overtocht van het vasteland naar het eiland.  De boot meerde aan aan de steiger voor het hotel Isla Mujeres Palace.

Naast de steiger was er een vierkant dok afgezet en daarin bevond zich een haai met zijn trainer.  Tegen een kleine vergoeding kon je je daar laten fotograferen in zee met een haai in je handen;  Dit leek ons echt een beetje te kunstmatig dus gingen we niet op het aanbod in en begaven ons naar het strand van het hotel   Daar aangekomen vonden we twee vrije stoelen onder een palapa, aan de andere zijde van de paal stonden ook twee stoelen; in ééntje lag een vrouw (te slapen?) in de andere lag een handdoek.

Ik ging op zoek naar de toaliero ( het handdoekenventje) om twee handdoeken op te halen.  Toen ik  terugkwam op het strand had Lieve het blijkbaar al aan de stok gehad met de buurvrouw die vond dat die twee stoelen ook bezet waren door haar familie.  Geen paniek, wij rustig onze handdoeken uitgespreid op de stoelen en mooi hardop Nederlands pratend verder gedaan.  Toen verscheen enkele tijd later de echtgenoot, die werd al verwittigd dat we hun taal (het waren Amerikanen natuurlijk) niet spraken en dat we de stoelen hadden ingepalmd.  De man probeerde dan in het Spaans te zeggen dat de stoelen in feite bezet waren, ik diende hem van antwoord dat de stoelen vrij waren toen we aankwamen, dat er dus niets op lag en dat op dat moment ook zijn vrouw geen bezwaar maakte. 

Dan gingen Lieve en ik de zee in om te zwemmen en te snorkelen.  Hoewel het water helderas toen we van de boot stapten was het hier in de zwemzone uitermate troebel.  Bijkomend probleem was dan nog dat om onbegrijpelijke reden de afgebakende zwemzone geen meter diep was, hoewel ze zo een kleine vijftig meter diep de zee in liep.  Lieve stootte haar knie zelfs enkele keren aan rotsen die bij vlak onze het oppervlak lagen.  Dus zwemmen in een minimum van tijd voorbij.  Toen we terug aan het strand kwamen merkten we dat de man één van onze stoelen uit de schaduw had verschoven naar volle zon om een nieuwe stoel voor hem onder de palapa te plaatsen.  Dit lokte commentaar uit van mij naar hem toe (omdat hij onze zaken had aangeraakt iets wat wij in het geheel niet gedaan hadden) in het Spaans en plots schakelde ik over naar het Engels, toen viel de kerel zijn mondje open.  Ik heb hem dan gevraagd of dit soms Amerikaanse gastvrijheid of hoffelijkheid was, we namen onze zaken bijeen (we hadden in het water toch al beslist om te gaan eten in het restaurant van het hotel, zusterhotel van het onze dus voor ons ook all-in).  Ik wenste de man nog een fijne dag en zei dat het soms toch prettig was een andere taal te spreken dan de eigen taal en sprak de wens uit dat hij tegen de volgende keer een beetje betere manieren zou leren.  Misschien grof maar op dat moment en tegen die mensen volgens mij volkomen terecht.

We namen voor het eten nog een aperitiefje aan het zwemdok en trokken nog enkele kiekjes in de aanwezige hangmatten en toen ging het weer mis.  Hoewel volgens google de neerslagkans slechts 5% was, de laagste score sinds het begin van ons verlof, begon het toch wel te regenen zeker.  Dus wij snel het restaurant in om te eten.  Toen we gegeten hadden wilden we ons opnieuw nestelen aan het zwembad en opnieuw verbrodde een kleine plaatselijke bui de pret.  We besloten om ons om te kleden en nog even te gaan wandelen langs de voorkant van het hotel.  Even later vertrok onze boot naar het centrum van het hoofddorp op Isla Mujeres voor een toeristisch bezoek en wat inkopen.  Ik vond nog het kerkje terug en de toenmalige nieuwe malecon (dijk), enkele fotootjes

 en dan de winkelstraatjes in.  Hier kochten we dan ons eerste cadeautje voor de thuisblijvers.  Om 16.20u dienden we terug te zijn aan de aanlegsteiger.  We waren op tijd maar geen boot te bespeuren.  Nog snel even onze postkaartjes kopen.  Toen ging het weer mis, de man van de winkel had niet het gepaste wisselgeld om ons terug te geven.  Het koste hem veel tijd om bij verschillende buren te gaan wisselen.  Gevolg; toen wij terug aan de steiger kwamen zagen we onze boot net vertrekken.

Door de herrie van de voormiddag had niemand het aantal opvarenden geteld.  Wij lopen in de hoop dat we er nog net zouden kunnen opspringen maar een gids hield ons tegen en zei: ‘rustig er komt dadelijk nog een boot’.  Toen hij echter vroeg naar welk hotel wij moesten zag hij zich geconfronteerd met een probleem, naar de overzijde gingen wel meerdere boten maar aangezien ons hotel buiten de zone hotelera ligt was er echter maar een bus naar ons hotel.  Enfin, wij hebben de man dan uitgelegd dat het nogal straf was dat wij ’s morgens meer dan een uur dienden te wachten en dat ze op ons nog geen vijf minuten konden wachten, dat er blijkbaar niemand de moeite gedaan had om te tellen hoeveel mensen hij in zijn groep had etc.  Er werd druk om en weer gebeld met de gsm en met de boordradio van het schip.  Toen we aankwamen op het vasteland stond de bus ons nog op te wachten, grappig was nog dat niemand van de wachtenden ons de schuld gaf maar dat ze begrip hadden voor de situatie.

Er dient wel gezegd dat wij ons bij het opstappen hebben verontschuldigd bij de  medereizigers. 

Om te bekomen van de ganse situatie besloten we om eerst iets t e drinken in de lobbybar en ons om te kleden om te gaan eten in ons lievelingsrestaurant ‘La Trattoria’.  Toen we een halfuur later in den stijven eik onze kamer uitkwamen regende het opnieuw.  Nu , La Trattoria  is het restaurant het verste verwijderd van onze kamer.  Normaal kunnen we dat enkel bereiken door de combinatie van bus en golfkar, maar we besloten door te  zetten en dan keerde het tij, toen we aankwamen aan de receptie verscheen er een minibusje van het hotel dat ons rechtstreeks naar het restaurant bracht waar we andermaal een heerlijke maaltijd hadden.

Al rees de vraag: “Wie is er zat?”   (zoek de fout!)

Onderweg echter passeerden we vele bordjes (zie foto hierna) die al sinds de eerste dag voor de nodige animo zorgden.

Maar daarover later meer.

Nog even ontspannen

en dan ‘slaap wel’ en tot de  volgende keer,

Marc

26-11-2008 om 07:39 geschreven door travelboymarc  

Na een dag vol tegenvallers gisteren hebben we vandaag (dinsdag) een rustdag.  Hoewel rustdag?  Na het ontwaken gaan we ontbijten in ons lievelingsrestaurant.  Daarna nestelen we ons aan het zwembad achter onze blok, nemen er een tafeltje in beslag om onze kaartjes te schrijven.  We geven volle gas want we willen met de ‘courtesy bus’ van het hotel naar de ‘zona hotelera’.  De bus vertrekt om 12u en keert om 16.00u terug.  We willen persé onze kaartjes geschreven hebben omdat we zinnens zijn de bus te nemen tot het zusterhotel Cancun Palace vandaar te voet, zo een goed kwartier, naar de shoppingmall Kukulcan daarna vandaar met een plaatselijke bus naar het centrum van Cancun.  In het centrum willen we in de eerste plaats naar de post om onze postzegels te kopen en de kaartjes te posten en dan nog even binnenspringen in Market 28 om te zien of we hier nog een souvenir kunnen vinden voor enkele achterblijvers.

We begeven ons dus tijdig naar de Palapa, waar de bus zijn halte heeft.  De palapa is gelegen voor de ingang van receptie Nizuc temidden het groen.  In het immens grote domein van dit resort zijn: lagunes, mangroves, moerassen enz.   her en der staan bordjes die waarschuwen voor krokodillen (zie blog van gisteren).  Lieve stond er vanaf de  eerste dag sceptisch tegenover.  Dat er dergelijke beesten in de lagunes aan de golf (waar ook het restaurant La Trattoria zich bevindt) aanwezig zijn dat wou ze nog accepteren maar verder….? Neen, grapje.  Van in het begin verdedigde ik de andere mening kwestie van wat animo in het gezelschap te houden.  Tot we echter vorige week in de plas voor onze deur zagen dat het gras/riet op zo een goede meter van de kant plat lag.  Volgens mij een duidelijk teken dat er daar een beest had neergelegen.  Mensen geraken er niet en voor en vogels was de plek te groot.  Ongeloof bij Lieven en hoon en spot.

Maar………….wat zagen we toen we aan de palapa stonden te wachten op de bus???

Inderdaad beste mensen.  Ze zitten er dus toch en de bordjes zijn toch geen stunt bedacht voor de toeristen.  Lieve had ze zelf bemerkt toen ze een vogel (ik denk een aalschover wou fotograferen die een dikke vis aan het verzwelgen was).

Het dient gezegd dat ze haar ongelijk ridderlijk toegaf.

Nu terug naar onze koopjestrip.  We willen terug naar shoppingmall Kukulcan omdat Lieve daar verleden zondag een mooie armband zag.  Na lang wikken en wegen heeft ze beslist om met de centjes die ze van de collega’s kreeg ter gelegenheid van haar pensioen een armband te kopen.  Zo slaat ze twee vliegen in één klap: souvenir aan de loopbaan en souvenir aan de reis naar Mexico.

Aangekomen in het shoppingcentrum bezoeken we nog een andere juwelier en daar slaat het noodlot toe.  Een indringer…..in de vorm van een andere armband die in de smaak valt.  Nu wordt de keuze pas echt moeilijk we pendelen van winkel naar winkel en terug.  Om het helemaal simpel te maken ziet Marc in de winkel die we vandaag ontdekten ook een armband die hem aanstaat. . Met in het achterhoofd een zus die al een hele tijd vraagt wat ze moet kopen voor verjaardag en komende feestdagen (een verstandig lezer heeft maar een kleine hint nodig, nietwaar zusje) schaft Marc zich die armband aan.  Lieve twijfelt nog en na een halfuur wordt de knoop doorgehakt.  Beiden gelukkig als kleine kinderen verlaten we Plaza Kukulcan maar wel véél later dan we oorspronkelijk hadden verwacht. 

Snel hebben we echter een bus die ons naar het stadscentrum brengt maar oei dat lijkt ook veel verder te liggen dan ik me kon herinneren, de rit duurt een klein half uur.  Geen probleem moest het niet zijn dat we om 16.00u  terug in de Cancun Plaza dienen te zijn om de bus naar ons hotel te halen.  Dan is het nog een eindje lopen naar de Post, eerst dienen we echter nog bijkomend dollars te wisselen in peso’s, we krijgen echter een goede koers bij de casa de cambio..Nu snel nog even door Market 28, een plaatselijk ambachtsmarktje.

Hier worden nog enkele geschenkjes gekocht.  Er wordt duchtig afgeboden en hoe meer je koopt hoe meer je beseft dat je je in de voorbije dagen toch wel in het ootje hebt laten nemen maar ja zo zal het altijd wel gaan zeker.  Wij Belgen zijn niet zo vertrouwd met het systeem van afdingen en hebben nog minder zicht op de plaatselijke prijzen van de artikels die wel willen kopen.

Na een quick march van Market 28 naar de halte van één van de buslijnen die naar de zona hotelera gaan  en na een halfuurtje bussen komen we nog net vijf minuten voor vertrektijd aan in het Cancun Palace Hotel.  De lunch is er wel bij ingeschoten al een geluk dat we bij het buitengaan van ons hotel een mooie rode appel meegraaiden, het stilt de grote honger toch al een beetje.

Aangekomen in ons hotel, snel omkleden naar ons favorietje zwembadje een heerlijke Passion Fruit

bestellen en een lekkere pizza.  Probleem opgelost. 

Na het zwemmen nog even bloggen en we besluiten om te gaan eten in het Mexicaans restaurant.  Foute beslissing, uitgerekend vanavond zijn er verschillende grotere gezelschappen die hetzelfde idee hadden.  Resultaat, het restaurant zit volgeboekt en we zien aan tegen een wachttijd van één uur.  Aangezien er toch maar dertien andere restaurants zijn, volharden we in de boosheid (omdat we nog niet in het Mexicaanse restaurant zijn geweest natuurlijk).  We worden naar de bar gestuurd en proberen er de tijd door te brengen met het biepertje dat men ons meegaf.  De kunst bestaat erin het uur aangenaam door te brengen en te zorgen dat als het biepertje afgaat het zoveelste juist glas leeg is.

Wat de maaltijd zelf betreft, wel die was zeker niet slecht maar er zijn restaurants en keukens die ons beter liggen zullen we maar zeggen.

Ruim na elven komen we terug op onze kamer en dan blog ik nog wat , resultaat het wordt weer een nachtje van een dikke vijf uur want morgen loopt de wekker af om 06.15u geloof het of niet om te gaan snorkelen.

Allez, slaap wel.

Marc

27-11-2008 om 00:43 geschreven door travelboymarc  

Vandaag moesten we de laatste maal tijdens deze vakantie vroeg uit bed.  Reeds om 06.15u maakte het indringende geluid van de wekker ons wakker.

Onbegrijpelijk dat een mens tijdens zijn vakantie uit bed moet en dan nog om te gaan snorkelen.  We maken ons vlug klaar en genieten van een goed ontbijt, kwestie van ons te voorzien van de nodige caloriën nodig voor het leveren van een krachtprestatie.

Om 07.40u is het verzamelen geblazen aan de palapa om met de bus te vertrekken naar de Marina Maroma.  Een busrit van een 45 minuutjes.  Deze marina ligt aan het tweede grootste koraalrif ter wereld.  Het grootste is het Barrier Rief, down under dit koraalrif echte, het Palencar Rief, strekt zich uit vanaf het eiland Cozumel tot aan Zuid-Amerika.  Als je even googelt lees je niets dan lovenswaardige kritieken van duikclubs over de ganse wereld.  Ook beroemdheden zoals Jacques Cousteau hebben hier meermaals films gedraaid.

Aangekomen aan Marina Maroma nemen we de catamaran.

De boot gaat op en neer, zo ook het fototoestel en kan het gebeuren dat je een teentje of een haartje kwijt raakt vooral als de fotografe van dienst niet echt zeebenen heeft.

Een beetje verder springen we gewapend met bril, snorkel en vinnen overboord en maken we een snorkeltocht van driekwartier, die veel kracht vraagt omdat een zwemvest verplicht is.  Dat ding bezorgt je een nachtmerrie, het maakt je onbeweeglijk in het water, het schiet telkens omhoog waardoor het langs je oksels en nek schuurt, het wringt tegen in het water kortom a pain in the ass.

Maar hetgeen we te zien krijgen maakt veel goed: mooie koraalformaties, een variëteit van vissen in alle modellen en kleuren, ik krijg zelfs een kleine stervis in de hand, dit alles in het meest heldere water dat je je kan voorstellen.  Je zou je als kleine snorkelaar al een volleerd duiker gaan voelen.

  Na deze lange snorkeltocht hijsen we ons dan ook aan het einde van onze krachten terug aan boord van de catamaran.  Ik drink snel een cola om terug op mijn positieven te komen, Lieve krijgt zelfs dit niet meer door de keel en ziet zo wit als een blanco velletje papier, haar kleur vindt ze pas terug als ze een tijdje later terug met twee benen op het vasteland, in casu het grote zandstrand staat.

Er wordt in de club nog een middagmaal genomen maar dat staat in schril contrast met wat we ondertussen gewoon zijn we zullen ons dus van commentaar onthouden.

Rond 14.30u komen we echter al terug aan in ons hotel. .Nog voldoende tijd om snel ons plaatsje op te zoeken aan ons favoriete zwembad en ons te laten verwennen door de vriendelijke kelner.  Als de zon ondergaat bloggen we nog wat en maken ons klaar om te gaan eten in het Japans restaurant.  Steevast wordt hier gestart met sushi.

We werken het ganse menu af, drinken nog iets in de lobbybar van de sectie Sunrise, begeven ons vervolgens naar Nizuc en verder naar Grand.  Aangekomen in onze kamer herbegint het bloggen en zie uw nederige dienaar schrijft u dit verslag alweer na middernacht.

We zullen er dus maar vlug een punt achter zetten, we hopen voor ons op een deugddoende nacht en wensen jullie (het is bij jullie al 07.30u in de morgen) een aangename donderdag.

Groetjes,

Marc

27-11-2008 om 07:25 geschreven door travelboymarc  

Beste allemaal,

We hadden gisteren afgesproken om onze laatste dag eens uit te slapen maar dat schijnt ons toch niet te lukken want vanaf half zes is er al beweging in de kamer.  Uiteindelijk wordt er rond acht uur dan toch effectief opgestaan.

We maken ons klaar om te gaan ontbijten en doen ineens onze strandoutfit aan.  De zon staat al stralend aan de hemel dus gaan we nog proberen een beetje een kleurtje te krijgen al was het maar om te bewijzen dat we niet altijd op restaurant of in de bar hebben gezeten.

We komen onze kamer uit en kijken dan op een groen partij.  De eerste twee dagen zat er telkens een witte ibis, wegens niet voldoende zon of geen tijd waren er nog geen foto’s van genomen.  Ik had gezegd als die er nu twee dagen zit, zit die hier altijd.  Tot grote frustratie van Lieve liet het beest zich niet meer zien, tot vanochtend dus.  Lieve dus direct in haar nopjes en fotootjes schieten.

Bij het binnenkomen van het restaurant staat er iemand van het management die ons een beoordelingsformulier overhandigd waarop je aan de hand van drie smileys je mening kan geven over zowat elke afdeling van de resort.  Het valt hier trouwens op hoezeer er intern controles uitgevoerd worden op alle plaatsen.  Zo zagen we in de  loop van de week op een avond toen we aan de lobbybar zaten dat de hoofdbarman een wandeling maakte met een drietal mensen in pak twee heren en een dame.  Hij werd er op gewezen dat de lege barstoelen niet evenwijdig met de bar mogen staan (zoals ze denk ik zowat overal staan, maar dat ze met de leuning gedraaid in een hoek van 45° tegenover de bar moeten staan wat ten eerste uitnodigend is om plaats te nemen en voorkomt dat je eerst een stoel moet achteruitschuiven om er op te kunnen gaan zitten maar er ineens zijdelings kan gaan opzitten).  Details maar ze schijnen hier degelijk van tel te zijn.  Je zou er op den duur zelf kritisch van worden dus beste thuisblijvers jullie zijn alvast gewaarschuwd voor als we terugkomen.

Uitgerekend bij dit ontbijt krijgen we een nieuwe ober toegewezen de jongen schijnt het niet goed te verstaan dat we thee met limoen willen.  Hij blijft maar vragen of we hem met suiker of zonder suiker willen en dit terwijl het assortiment suikerzakjes: wit, rietsuiker of zoettabletjes op tafel staan.  Uiteindelijk verschijnt hij met het fruitsap dat we geveraagd hebben maar ook met twee grote glazen ijsthee.  Enfin, ik drink de mijne uit maar voor Lieve vragen we toch maar een tas en een kan warm water.

Na het ontbijt, rond kwart na tien ongeveer, gaat Lieve terug naar de kamer haar blog bijwerken en ik ga naar het strand.

Ze verschijnt pas terug iets voor half één, het zat blijkbaar niet mee met het bloggen.  Maar uiteindelijk is haar blog toch afgeraakt.

We maken samen nog een wandeling langst het strand en gaan rond twee uur naar het restaurant Los Tacos (aan ons favoriet zwembadje).

We laten ons door Jorge een assortiment van elk drie verschillende tacos klaarmaken voorzien van alle toebehoren.

Niet slecht maar toch niet echt onze favoriete keuze. . Daarna volgt nog een vanille-aarbeienijsje

en nemen we een plaatsje in aan het zwembad.  Terwijl we genieten van de stilaan ondergaande zon laten we de laatste twee ‘passion fruit cocktails’ aanrukken.

Rond vijf uur zakken we af naar de kamer waar ik begin met mijn valies in te pakken, het schone liedje is uit.  Lieve speelt wat patience en blogt en begint aan haar valies als ik gedaan heb zodoende kan ik wat bloggen.  Daarvan leest u nu het resultaat.

Voor ons laatste vakantie avondmaal kiezen we voor het restaurant Caribeno dicht bij de kamer.  Als het niet te fris is kunnen we daarna nog iets drinken op het dakterras met zicht op zee.

Ik weet al wat ik volgende week zal missen:

1°) deze service

2°) zo een slaapkamer

28-11-2008 om 01:45 geschreven door travelboymarc