Na een dag vol tegenvallers gisteren hebben we vandaag (dinsdag) een rustdag.  Hoewel rustdag?  Na het ontwaken gaan we ontbijten in ons lievelingsrestaurant.  Daarna nestelen we ons aan het zwembad achter onze blok, nemen er een tafeltje in beslag om onze kaartjes te schrijven.  We geven volle gas want we willen met de ‘courtesy bus’ van het hotel naar de ‘zona hotelera’.  De bus vertrekt om 12u en keert om 16.00u terug.  We willen persé onze kaartjes geschreven hebben omdat we zinnens zijn de bus te nemen tot het zusterhotel Cancun Palace vandaar te voet, zo een goed kwartier, naar de shoppingmall Kukulcan daarna vandaar met een plaatselijke bus naar het centrum van Cancun.  In het centrum willen we in de eerste plaats naar de post om onze postzegels te kopen en de kaartjes te posten en dan nog even binnenspringen in Market 28 om te zien of we hier nog een souvenir kunnen vinden voor enkele achterblijvers.

We begeven ons dus tijdig naar de Palapa, waar de bus zijn halte heeft.  De palapa is gelegen voor de ingang van receptie Nizuc temidden het groen.  In het immens grote domein van dit resort zijn: lagunes, mangroves, moerassen enz.   her en der staan bordjes die waarschuwen voor krokodillen (zie blog van gisteren).  Lieve stond er vanaf de  eerste dag sceptisch tegenover.  Dat er dergelijke beesten in de lagunes aan de golf (waar ook het restaurant La Trattoria zich bevindt) aanwezig zijn dat wou ze nog accepteren maar verder….? Neen, grapje.  Van in het begin verdedigde ik de andere mening kwestie van wat animo in het gezelschap te houden.  Tot we echter vorige week in de plas voor onze deur zagen dat het gras/riet op zo een goede meter van de kant plat lag.  Volgens mij een duidelijk teken dat er daar een beest had neergelegen.  Mensen geraken er niet en voor en vogels was de plek te groot.  Ongeloof bij Lieven en hoon en spot.

Maar………….wat zagen we toen we aan de palapa stonden te wachten op de bus???

Inderdaad beste mensen.  Ze zitten er dus toch en de bordjes zijn toch geen stunt bedacht voor de toeristen.  Lieve had ze zelf bemerkt toen ze een vogel (ik denk een aalschover wou fotograferen die een dikke vis aan het verzwelgen was).

Het dient gezegd dat ze haar ongelijk ridderlijk toegaf.

Nu terug naar onze koopjestrip.  We willen terug naar shoppingmall Kukulcan omdat Lieve daar verleden zondag een mooie armband zag.  Na lang wikken en wegen heeft ze beslist om met de centjes die ze van de collega’s kreeg ter gelegenheid van haar pensioen een armband te kopen.  Zo slaat ze twee vliegen in één klap: souvenir aan de loopbaan en souvenir aan de reis naar Mexico.

Aangekomen in het shoppingcentrum bezoeken we nog een andere juwelier en daar slaat het noodlot toe.  Een indringer…..in de vorm van een andere armband die in de smaak valt.  Nu wordt de keuze pas echt moeilijk we pendelen van winkel naar winkel en terug.  Om het helemaal simpel te maken ziet Marc in de winkel die we vandaag ontdekten ook een armband die hem aanstaat. . Met in het achterhoofd een zus die al een hele tijd vraagt wat ze moet kopen voor verjaardag en komende feestdagen (een verstandig lezer heeft maar een kleine hint nodig, nietwaar zusje) schaft Marc zich die armband aan.  Lieve twijfelt nog en na een halfuur wordt de knoop doorgehakt.  Beiden gelukkig als kleine kinderen verlaten we Plaza Kukulcan maar wel véél later dan we oorspronkelijk hadden verwacht. 

Snel hebben we echter een bus die ons naar het stadscentrum brengt maar oei dat lijkt ook veel verder te liggen dan ik me kon herinneren, de rit duurt een klein half uur.  Geen probleem moest het niet zijn dat we om 16.00u  terug in de Cancun Plaza dienen te zijn om de bus naar ons hotel te halen.  Dan is het nog een eindje lopen naar de Post, eerst dienen we echter nog bijkomend dollars te wisselen in peso’s, we krijgen echter een goede koers bij de casa de cambio..Nu snel nog even door Market 28, een plaatselijk ambachtsmarktje.

Hier worden nog enkele geschenkjes gekocht.  Er wordt duchtig afgeboden en hoe meer je koopt hoe meer je beseft dat je je in de voorbije dagen toch wel in het ootje hebt laten nemen maar ja zo zal het altijd wel gaan zeker.  Wij Belgen zijn niet zo vertrouwd met het systeem van afdingen en hebben nog minder zicht op de plaatselijke prijzen van de artikels die wel willen kopen.

Na een quick march van Market 28 naar de halte van één van de buslijnen die naar de zona hotelera gaan  en na een halfuurtje bussen komen we nog net vijf minuten voor vertrektijd aan in het Cancun Palace Hotel.  De lunch is er wel bij ingeschoten al een geluk dat we bij het buitengaan van ons hotel een mooie rode appel meegraaiden, het stilt de grote honger toch al een beetje.

Aangekomen in ons hotel, snel omkleden naar ons favorietje zwembadje een heerlijke Passion Fruit

bestellen en een lekkere pizza.  Probleem opgelost. 

Na het zwemmen nog even bloggen en we besluiten om te gaan eten in het Mexicaans restaurant.  Foute beslissing, uitgerekend vanavond zijn er verschillende grotere gezelschappen die hetzelfde idee hadden.  Resultaat, het restaurant zit volgeboekt en we zien aan tegen een wachttijd van één uur.  Aangezien er toch maar dertien andere restaurants zijn, volharden we in de boosheid (omdat we nog niet in het Mexicaanse restaurant zijn geweest natuurlijk).  We worden naar de bar gestuurd en proberen er de tijd door te brengen met het biepertje dat men ons meegaf.  De kunst bestaat erin het uur aangenaam door te brengen en te zorgen dat als het biepertje afgaat het zoveelste juist glas leeg is.

Wat de maaltijd zelf betreft, wel die was zeker niet slecht maar er zijn restaurants en keukens die ons beter liggen zullen we maar zeggen.

Ruim na elven komen we terug op onze kamer en dan blog ik nog wat , resultaat het wordt weer een nachtje van een dikke vijf uur want morgen loopt de wekker af om 06.15u geloof het of niet om te gaan snorkelen.

Allez, slaap wel.

Marc

27-11-2008 om 00:43 geschreven door travelboymarc  

Elke ervaren reiziger weet dat een reis nooit verloopt zoals  ze in het boekje staat

Maandag 24 november was zo een dag.

Vandaag stond een uitstap naar Isla Mujeres op het programma.  Volgens de voucher dienden we om 08.10u bij de palapa ( de strooien hut) te staan.

Zo gezegd zo gedaan.

Samen met een vijftiental andere mensen stonden we daar inderdaad te wachten.

We zagen de éne bus na de andere aankomen en vertrekken maar onze bestemming was er niet bij.  Uiteindelijk daagde er iemand van het hotel op, die alle vouchers nakeek ons vroeg om enig geduld te oefenen en terug naar binnen verdween.

Wat er juist was misgelopen werd ons niet verteld maar men excuseerde zich en men liet een batterij taxi’s aanrukken om ons allen naar de marina te brengen waar de boot naar het eiland moest vertrekken.

Het vervolg kan je al raden, in plaats van te vertrekken om 08.10u was het ruim 10.00u dus toen we aankwamen aan de marina was de boot inderdaad ook al weg.

Maar daarom niet getreurd er werd aangekondigd dat er tien minuten later een tweede boot zou opdagen en dat was inderdaad zo.

We maakten een leuke overtocht van het vasteland naar het eiland.  De boot meerde aan aan de steiger voor het hotel Isla Mujeres Palace.

Naast de steiger was er een vierkant dok afgezet en daarin bevond zich een haai met zijn trainer.  Tegen een kleine vergoeding kon je je daar laten fotograferen in zee met een haai in je handen;  Dit leek ons echt een beetje te kunstmatig dus gingen we niet op het aanbod in en begaven ons naar het strand van het hotel   Daar aangekomen vonden we twee vrije stoelen onder een palapa, aan de andere zijde van de paal stonden ook twee stoelen; in ééntje lag een vrouw (te slapen?) in de andere lag een handdoek.

Ik ging op zoek naar de toaliero ( het handdoekenventje) om twee handdoeken op te halen.  Toen ik  terugkwam op het strand had Lieve het blijkbaar al aan de stok gehad met de buurvrouw die vond dat die twee stoelen ook bezet waren door haar familie.  Geen paniek, wij rustig onze handdoeken uitgespreid op de stoelen en mooi hardop Nederlands pratend verder gedaan.  Toen verscheen enkele tijd later de echtgenoot, die werd al verwittigd dat we hun taal (het waren Amerikanen natuurlijk) niet spraken en dat we de stoelen hadden ingepalmd.  De man probeerde dan in het Spaans te zeggen dat de stoelen in feite bezet waren, ik diende hem van antwoord dat de stoelen vrij waren toen we aankwamen, dat er dus niets op lag en dat op dat moment ook zijn vrouw geen bezwaar maakte. 

Dan gingen Lieve en ik de zee in om te zwemmen en te snorkelen.  Hoewel het water helderas toen we van de boot stapten was het hier in de zwemzone uitermate troebel.  Bijkomend probleem was dan nog dat om onbegrijpelijke reden de afgebakende zwemzone geen meter diep was, hoewel ze zo een kleine vijftig meter diep de zee in liep.  Lieve stootte haar knie zelfs enkele keren aan rotsen die bij vlak onze het oppervlak lagen.  Dus zwemmen in een minimum van tijd voorbij.  Toen we terug aan het strand kwamen merkten we dat de man één van onze stoelen uit de schaduw had verschoven naar volle zon om een nieuwe stoel voor hem onder de palapa te plaatsen.  Dit lokte commentaar uit van mij naar hem toe (omdat hij onze zaken had aangeraakt iets wat wij in het geheel niet gedaan hadden) in het Spaans en plots schakelde ik over naar het Engels, toen viel de kerel zijn mondje open.  Ik heb hem dan gevraagd of dit soms Amerikaanse gastvrijheid of hoffelijkheid was, we namen onze zaken bijeen (we hadden in het water toch al beslist om te gaan eten in het restaurant van het hotel, zusterhotel van het onze dus voor ons ook all-in).  Ik wenste de man nog een fijne dag en zei dat het soms toch prettig was een andere taal te spreken dan de eigen taal en sprak de wens uit dat hij tegen de volgende keer een beetje betere manieren zou leren.  Misschien grof maar op dat moment en tegen die mensen volgens mij volkomen terecht.

We namen voor het eten nog een aperitiefje aan het zwemdok en trokken nog enkele kiekjes in de aanwezige hangmatten en toen ging het weer mis.  Hoewel volgens google de neerslagkans slechts 5% was, de laagste score sinds het begin van ons verlof, begon het toch wel te regenen zeker.  Dus wij snel het restaurant in om te eten.  Toen we gegeten hadden wilden we ons opnieuw nestelen aan het zwembad en opnieuw verbrodde een kleine plaatselijke bui de pret.  We besloten om ons om te kleden en nog even te gaan wandelen langs de voorkant van het hotel.  Even later vertrok onze boot naar het centrum van het hoofddorp op Isla Mujeres voor een toeristisch bezoek en wat inkopen.  Ik vond nog het kerkje terug en de toenmalige nieuwe malecon (dijk), enkele fotootjes

 en dan de winkelstraatjes in.  Hier kochten we dan ons eerste cadeautje voor de thuisblijvers.  Om 16.20u dienden we terug te zijn aan de aanlegsteiger.  We waren op tijd maar geen boot te bespeuren.  Nog snel even onze postkaartjes kopen.  Toen ging het weer mis, de man van de winkel had niet het gepaste wisselgeld om ons terug te geven.  Het koste hem veel tijd om bij verschillende buren te gaan wisselen.  Gevolg; toen wij terug aan de steiger kwamen zagen we onze boot net vertrekken.

Door de herrie van de voormiddag had niemand het aantal opvarenden geteld.  Wij lopen in de hoop dat we er nog net zouden kunnen opspringen maar een gids hield ons tegen en zei: ‘rustig er komt dadelijk nog een boot’.  Toen hij echter vroeg naar welk hotel wij moesten zag hij zich geconfronteerd met een probleem, naar de overzijde gingen wel meerdere boten maar aangezien ons hotel buiten de zone hotelera ligt was er echter maar een bus naar ons hotel.  Enfin, wij hebben de man dan uitgelegd dat het nogal straf was dat wij ’s morgens meer dan een uur dienden te wachten en dat ze op ons nog geen vijf minuten konden wachten, dat er blijkbaar niemand de moeite gedaan had om te tellen hoeveel mensen hij in zijn groep had etc.  Er werd druk om en weer gebeld met de gsm en met de boordradio van het schip.  Toen we aankwamen op het vasteland stond de bus ons nog op te wachten, grappig was nog dat niemand van de wachtenden ons de schuld gaf maar dat ze begrip hadden voor de situatie.

Er dient wel gezegd dat wij ons bij het opstappen hebben verontschuldigd bij de  medereizigers. 

Om te bekomen van de ganse situatie besloten we om eerst iets t e drinken in de lobbybar en ons om te kleden om te gaan eten in ons lievelingsrestaurant ‘La Trattoria’.  Toen we een halfuur later in den stijven eik onze kamer uitkwamen regende het opnieuw.  Nu , La Trattoria  is het restaurant het verste verwijderd van onze kamer.  Normaal kunnen we dat enkel bereiken door de combinatie van bus en golfkar, maar we besloten door te  zetten en dan keerde het tij, toen we aankwamen aan de receptie verscheen er een minibusje van het hotel dat ons rechtstreeks naar het restaurant bracht waar we andermaal een heerlijke maaltijd hadden.

Al rees de vraag: “Wie is er zat?”   (zoek de fout!)

Onderweg echter passeerden we vele bordjes (zie foto hierna) die al sinds de eerste dag voor de nodige animo zorgden.

Maar daarover later meer.

Nog even ontspannen

en dan ‘slaap wel’ en tot de  volgende keer,

Marc

26-11-2008 om 07:39 geschreven door travelboymarc  

Hallo iedereen,

We dachten dat we de eerste week het vermoeiendste al achter de kiezen hadden maar dan hadden we verkeerd gerekend.  Voor Chichen Itza dienen we reeds om 07.30u aan de Palapa de bus te nemen, dus drie kwartier vroeger dan voor de andere uitstappen.  Maar ja, een wereldwonder mag zich dan ook laten gelden.  Toen ze enige tijd geleden de zeven wereldwonderen opnieuw verkozen kreeg ‘el castillo’ (de grote pyramidale tempel) van Chichen Itza een plaatsje op de lijst.  En terecht volgens mij.

Omdat de plaats waar we de bus dienen te nemen toch zo een twintig minuten van onze kamer ligt dienen we tijdig te vertrekken en kunnen we niet gaan ontbijten in het restaurant waar we dat normaliter doen omdat dit slechts om zeven uur opengaat.  Maar niet getreurd in de lobby van de sectie Nizuc is de coffeshop en die is open van 05.00u ’s morgens tot 01.00 ’s nachts.

Voor de eerste keer maken we kennis met het assortiment dat ze daar te bieden hebben.  We hebben keuze uit belegde croissants, sandwiches en een heel assortiment zoetigheden.  Je kan dit alles zelfs laten inpakken om mee te nemen.

Maar wij hebben nog de tijd om rustig te ontbijten.  En zijn zelfs de eersten op het afspraakpunt.

Onderweg wordt het wereldwonder al goed in de verf gezet. 

We rijden ook voorbij een veld met blauwe agaven.  De grondstof voor de befaamde tequila.

Tot hiertoe werd tequila enkel gemaakt in de staat Jalisco, maar andere staten maken zich duidelijk klaar om dit monopolie te doorbreken.  De afzet van het eindprodukt in de toeristische bestemmingen zoals Cancun zal daar zeker niet vreemd aan zijn.

Vooraleer we in Chichen Itza toekomen rijden we ook nog even een Mayadorp in om eens te zien hoe deze mensen de dag van vandaag nog leven.  Ze hebben misschien niet veel maar zijn zeker gelukkig en lijden niet onder stress.  Ik denk zelfs dat ze dat woord niet eens kennen.  Ze blijven opteren voor hun traditionele hut zelfs al staat er dikwijls een klein stenen huisje achter die hut dan blijven ze toch nog onder hun palmendak

Het schijnt allemaal te maken te hebben met de temperatuur, frisser in de zomer, warmer in de winter.

En dan is het zover.  We bereiken Chichen Itza en kunnen genieten van de oude gebouwen die hier opgetrokken zijn in drie periodes dat de site bewoond werd door de Maya’s.  Gaande vanaf 300 AD tot in de zestiende eeuw toen de stad verlaten werd nadat de conquestadores hun intrede deden in Yucutan.  De gidsen benadrukken telkenmale dat de Maya’s als volk niet verdwenen zijn maar dat ze hun steden hebben verlaten om zich elders te vestigen.  Meestal dieper in de jungle waar ze voor de Spanjaarden niet te bereiken en zeker niet te verslaan waren.

We bewonderen de mooie gebouwen zoals:

Het wereldwonder zelf, de grote pyramide ‘le castillo’, waar je de ganse kalender kan in terugvinden.  Het gebouw heeft vier zijdne, vier seizoenen.  Elke zijde heeft 91 treden, 91x4= 364 + 1 platform= 365, elke zijde heeft links en rechts van de trappen drie vakken, behalve het bovenste niveau heeft maar twee vlakken, 6x8+2x2=52, weken in een jaar of een cyclus van 52 jaar die de Maya’s berekenden in verband met de verschillende standen van de planeten.  En zo kan je nog wel even verder gaan.

Logisch dat ze voor al deze wijsheid grondige onderzoeken deden, het zal je dan ook niet verwonderen dat een van de oudste gebouwen van de site een observatorium is.

Wat echter zeer spijtig is, is dat een voormalig president in het begin van de twintigste eeuw de ganse site voor 75 usd verkocht aan een vriend.  De nazaten van die man weigeren de site terug te geven aan de staat en zijn begonnen met het commercieel uitbuiten ervan.  Toen ik hier twintig jaar geleden kwam was dit een normale archeologische site, de nazaten hebben er echter een complete openlucht markt van gemaakt.  Ten zeerste betreurd door de overheid.  De gidsen vragen dan ook om binnen de muren niets te kopen van de verkopers, zij hopen het op die manier zo ver te krijgen dat deze zich gaan vestigen buiten de muren van deze zo unieke vindplaats.  Afwachten of het zal helpen, sta me toe de grootste twijfels te hebben.

Ook de tempel van de duizend krijgers met de duidend zuilen en bovenop het beeld van chacmool is een trekpleister.

Spijtig is dat geen enkele tempel meer mag bestegen worden en daardoor verliest het bezoek wel een deel van zijn charme.  Ik kan me dan ook alleen maar gelukkig prijzen dat ik het vroeger nog  allemaal heb kunnen doen en zelfs de grote pyramide nog van binnen heb kunnen bezoeken om het beeld van de rode jaguar met de groene ogen van jade te bekijken.

Na een dikke drie uur ter plaatse te hebben doorgebracht keren we terug naar de bus en gaan we eten in het restaurant El Balam dat wij al voor de tweede keer bezoeken, de dansgroep echter die er optrad ontmoeten we voor de derde maal deze week.

Dan volgt nog een lange busrit van een dikke 150 minuten om terug ons hotel te bereiken.

Aan de lobbybar spoelen we alles door met een glaasje en leer ik één van de barmannen onze geliefde champagnecocktail te maken met suiker, cointeau, cognac en grenadine.

Pancho Villa himself komt ons uitnodigen om ’s avonds naar zijn show te komen, helaas we beslissen om te gaan eten in het restaurant El caribeno en nemen daar rustig onze tijd voor.

Sorry, Pancho Villa.

24-11-2008 om 14:19 geschreven door travelboymarc  

Hallo Vrienden,

Ons bereiken de berichten dat het in België aan de frisse kant is en dat het landschap er mooi wit uitziet van de sneeuw.  Het verkeer zit naar het schijnt in de gebruikelijke knoop.

Wel, hier is het zondag en één van de beste dagen die we hadden.  Het kon niet beter passen want vandaag blijven we een ganse dag in het ressort.  We brengen de dag dus door op het strand, aan zee en de zwembaden.

We beginnen met een uitgebreid ontbijt om daarna af te zakken naar het strand.  In de sectie ‘Grand’ zijn we de enigen aan het strand.  Dus een ruime keuze aan stoelen en parasols.  We slagen er elk eentje aan zodat we zeker zijn dat we schaduw hebben waar en wanneer we willen.  We vleien ons neer, lezen in ons boek en turen naar de zee en de weinige activiteit die daar te bespeuren valt.  De zon doet haar best om ons afdoend te verwarmen en een zeebriesje zorgt dat het aangenaam blijft.  Doch dan pas is het oppassen geblazen.  Lieve zal dat ondervinden want tegen de avond ziet ze her en der behoorlijk rood.  De zon steekt hier dus toch meer dan bij ons.  De temperatuur was best aangenaam.  Je ziet hier weinig thermometers maar het zal ongetwijfeld in de buurt van de dertig graden geweest zijn.

In de namiddag verhuizen we naar ons lievelingszwembad.  De kelner begroet ons vriendelijk en smeert ons direct de cocktail van de dag aan, een heerlijkheid.  Een bodem van Fresia Daiquiry met daarboven een mix van Malibu met Amaretto en room.  HEEEEERLIJK.

Zelfs Lieve drinkt er twee.  Als snack laten we een pizza Hawaï en een pizza Ranchera met beef aanrukken.

Als de zon begint te zakken beslissen we om terug te gaan naar onze kamer en gaan we nog buiten op ons terras zitten terwijl er duchtig aan verslagen wordt gewekt.

Vervolgens gaan we binnen om te bloggen, helaas werkt het draadloos internet niet op het terras.

We beslissen om terug naar de Braziliaan te gaan eten en hebben net tijdig gedaan om om  21.00u de Latino Show mee te pikken.

Daarna gaan we met de bus naar de sectie ‘Sunrise’ we willen er een kijkje gaan nemen in de disco maar helaas om 22.25u zijn we net nog vijf minuten te vroeg om die open aan te treffen.  Omdat die vijf minuten weinig verschil zal uitmaken want dan zal er toch nog geen volk zijn besluiten we maar om terug te keren naar onze eigen vertrekken. 

Onderweg pikken we in de coffeeshop echter nog een appeltaartje een kaastaartje met aardbeien en een drankje mee dat we verorberen bij het bloggen.

Dan wordt het bedtijd want morgen trekken we naar Isla Mujeres en worden we weer al om 08.20u aan de palapa verwacht.

Maar daarover later meer.

Nog veel wintersportgenot wensen u Lieve en Marc uit het zonnige Mexico.

24-11-2008 om 14:18 geschreven door travelboymarc  

Beste Fans,


De eerste week is helaas al voorbijgevlogen en de verschillende uitstappen hebben toch hun sporen achtergelaten.  We zijn blij dat we vandaag eens wat langer mogen blijven liggen en voor de rest van de dag staat er weinig op het programma.

Enkel om vier uur in de namiddag nemen we deel aan de ‘kitchentour’ een bezoek achter de schermen van het hotel;

We beginnen de dag rustig en gaan ontbijten in één van de restaurants aan de Nizuc (zonsondergang in Maya) zijde van het hotel.  Hier treffen we voor het eerst Lieve haar Belgian Waffles aan en nog een heel assortiment andere zoetigheden.

We zien hier een paar echte Amerikanen aan de slag en trekken onze ogen open van de combinaties die er gemaakt worden.  Zo bv. een Belgian waffle overgoten met een half glas siroop, volgestouwd met gebakken spek, netjes gedrapeerd met een gepocheerd ei waarvan de dooier wordt opgengeprikt om het geel dan te camoufleren met ketchup.  Mijn maag begint precies een beetje te draaien.  Dus begeef ik me vlug naar een maagvriendelijker alternatief.

Ik ga naar de stand van de smoothielady, die je eigen samenstelling fruit, toebehoren, de door u gekozen smaak yoghurt, samenvoegt tot een lekker geheel.

Daarna wordt het lekker luilekkeren aan het strand.  De weergoden zijn met ons dus dat valt al dik mee. 

Als ze dan nog van alle kanten drankjes aandragen mag je zeker niet klagen.

%

’s Middags eten we aan ons kleine verscholen zwembadje vlug een gevulde aardappel in de schil.

Maar net op tijd zijn we in de lobby om deel te nemen aan het bezoek achter de schermen.  Onze eerste stop is het ‘warehouse’, een gigantisch magazijn van 14.000m² met een hoogte van 16m.  Een gigantische supermarkt.  Hier tref je alle producten aan die in het hotel gebruikt worden: van de kleinste vijs tot maar liefst 18.000 plasmascherm TV’s die klaarstaan om verscheept te worden naar hun nieuw te openen project in Punta Cana (Domenicaanse Republiek).

Vervolgens stoppen we aan de wasserij.  Dit is de grootste industriële wasserij van Latijns Amerika.  Het is er lekker fris en er heerst een aangename sfeer om te werken.  Hier worden echter immense hoeveelheden wasgoed per dag doorgejaagd.

Eindigen doen we in de keuken waar we zien dat alles in eigen beheer gebeurd wat het eten betreft.  Elke dag worden er zo een 10.000 stuks pistolets en croissants doorgejaagd; ook eigen brood, cakes, donuts, eigen verse pasta  enz.  enz.     Ook hiervan in bijlage enkele treffende beelden.

%

Terug van de tour stoppen we naar goede gewoonte in de lobbybar en drinken we een glaasje champagne.  Vier om precies te zijn, mooi verdeeld; drie voor Marc en één voor Lieve. en zodoende is iedereen content.  Al zou dat éné glaasje precies soms toch al wat te weinig worden.

De fles wijn en het drankje na het diner laten hun sporen achter en de zin om nog te bloggen is ver te zoeken.  Vandaar dat u één dagje langer op ons wedervaren diende te wachten.

Vandaag zaterdag bezochten we één van de nieuwe 7 wereldwonderen, nl. Chitzen Itza. 

Maar daarover leest u morgen weer want dan is het weer rustdag en dus makkelijker om nog een bijkomende blog te maken.

Voor ons slaapwel, voor jullie stilaan een goede morgen en bij leven en welzijn dus tot morgen.

Groetjes,

Marc

23-11-2008 om 07:03 geschreven door travelboymarc  

Beste mensen,

Gisteren besloten we onze blog door jullie te vertellen dat we gingen eten in het restaurant ‘La Trattoria’, gelegen aan het clubhuis van de 27-hole van Moon Palace.  Zogezegd, zo gedaan.  En we hebben het ons zeker niet beklaagd de reviews die we gelezen hadden en die lovende kritieken gaven over dit restaurant kunnen we enkel beamen.  Hoewel in hetzelfde domein gelegen bedraagt de afstand tussen onze kamer en het restaurant toch zo een slordige drie kilometer.  Die afstand kan je overbruggen door: ten eerste een deel te wandelen tot de lobby van de sectie Nizuc, daar de bus te nemen naar de lobby van de sectie Sunrise, halverwege uit te stappen aan de bar, dan een golfkarretje te nemen tot het clubhuis van de golf.  Of je kan proberen aan de lobby van Nizuc de bestuurder van een golfkarretje te overtuigen je ineens naar de golf te brengen.  Hadden jullie getwijfeld aan mijn capaciteiten desbetreffend?  Neen, toch?  Dus het golfkarretje bracht ons rechtstreeks naar het restaurant.

Gezien de zeer geslaagde avond, willen we jullie zeker op de hoogte houden van dit gastronomisch avontuur.  Na een glas champagne Dubois als aperitief vergezeld van een drietal warme hapjes gingen we aan tafel.  We opteerden voor een carpaccio van vis met pesto,











om te vervolgen met een soep van geroosterde eend met een ravioli van spinazie.  De hoofdschotels liepen een beetje uit elkaar, voor Lieve risotto met een filet mignon en voor mezelf een saltimbocca à la romana.  Een dessertje kozen we uit het aangeboden assortiment, Lieve nam het kleinste (hahaha) een compleet assortiment en ik contenteerde me met een kleine tiramisu, dit overgoten we met een fles franse  Chardonnay en met een thee met limoen.  Helaas kenden ze wel Limoncello maar hadden ze het niet in huis.

Alles bij elkaar was het dan weer al na eenen als het licht uitging en om 06.20u waren we weer al in de weer.  Na een stevig ontbijt , hier achter het hoekje, gingen we naar de Palapa van Nizuc waar we om 08.10u de bus dienden te pakken voor de excursie naar Coba.

Coba is een Maya-site die redelijk recent werd ontdekt en geheel in de jungle gelegen is.  Op de dag van vandaag is nog 95% niet blootgelegd;  Hoewel Coba op de tijdslijn van de geschiedenis vrij recent is en pas laat verdween als Maya-site lijken mij de ruines het meeste vervallen.  Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de gebouwen in de loop van de voorbije eeuwen volledig overwoekerd werden en de wortels van de bomen hebben dan hun verdere afbraakwerk gedaan.  Niettemin is de piramide van Coba op dit moment de hoogste van Mexico met zijn 42 m.  We hebben hem beklommen de Nohoch Mul.  Zie bewijzen in bijlage: 







 Mijn, benen zijn behoorlijk stijf van de klim in Ek-Balam en ik had dus een beetje schrik voor het welslagen van deze opdracht.  Een goede motivatie was echter dat boven op de top het tempeltje staat met boven de ingangsdeur het beeld van de afdalende god, beeldje dat Von Däniken gebruikte in zijn film ‘Waren de goden astronauten?’ om zijn stelling te bewijzen.

Daarna ging het naar het restaurant waar een plaatselijke maaltijd werd aangeboden.  Men voerde enkele dansjes op en helaas voor ons was het dezelfde groep die wij enkele dagen in een andere restaurant zagen optreden en één van de dagen gaan we naar Chitzen Itza, dan eten we in hetzelfde restaurant als twee dagen geleden en wordt dat naar alle waarschijnlijkheid ontmoeting nr. 3.

Ook de plaatselijke souvenirshop werd bezocht.  Helaas vrees ik dat er niet veel bij is waar we julie blij kunnen mee maken, sommige dingen zijn knap maar waar moeten we ze weer al zetten in ons interieur????

Toegekomen in ons hotel begaven we ons meteen naar de lobbybar voor een cola van de grote dorst en daarna voor Lieve een Banana Monkey en voor mij een Margaritha voor de grote smaak.

Na het bijwerken van Lieve haar blog (twee dagen te laat) beslisten we om terug te keren naar het clubhuis van de golf, deze keer om te gaan eten in het Oosters restaurant ‘Bambu’.  De heenweg verliep zoals voorzien; deel te voet, deel met de bus, deel met de golfcar.

Tradities dienen om in ere te houden, dus begonnen we met een coupe champagne begeleid door een drietal hapje: een sate van gebakken banaan met een kaasfondue, een satéké met pindakaas en een miniloempia.  Vervolgens een Udon soep (kippesoep, met pasta en een scampi in een deegjasje.  Dan kwam voor beiden een reuzebord voorzien van warme groentjes, en een terepanyaki van rundsvlees, vis en scampi., dan diepgevroren gebakken ijs met chocoladesaus en begeleid met een warme thee.  De gehele maaltijd werd overgoten met een heerlijke Chileense wijn: Rambu Sur (en we zijn nu al een tiental minuten verloren om op de naam van de wijn te herinneren, hoe zou dat komen, Lieve ging hem nochtans onthouden).

De maître hier spreekt een aardig mondje Frans en wil zijn kunnen natuurlijk tonen aan de anderen en zwermt heel de avond rond onze tafel. 

Op de terugweg stappen we in het golfkarretje dat ons maar tot aan de lobby van Nizuc zal brengen, het ander koppel stapt netjes uit en ondertussen hebben we met onze enkele woordjes Maya de chauffeur al zo blij gemaakt dat hij ons voor de deur in Grand afzet.

Zo beste mensen, tot hier ons wedervaren.  Nu moet ik enkel nog enkele fotootjes voor jullie bijvoegen, mijn blog online zetten en dan kunnen we gaan slapen.  Helaas zal het dan weer al behoorlijk na middernacht zijn.

Maar morgen is een rustdag en staan er enkel administratieve verplichtingen op het programma zoals het verlengen met een week van onze kamer, het regelen van het transport hotel naar luchthaven (helaas is week 1 alweer voorbij). En om 16.00u, hebben we een afspraak voor een kijkje achter de schermen van deze gigantische organisatie, nl. de keukentoer.  We zijn nu al onder de indruk van de realisaties van deze mensen.

Zo, bedankt om onze blog te lezen en tot weldra voor meer.

Groetjes,

Marc

21-11-2008 om 07:29 geschreven door travelboymarc  

Hallo iedereen,

Eindelijk krijgen we eens een dag verlof in onze vakantie.  Ik bedoel een dag dat we niet voor het ochtendgloren het bed uit moeten om ons klaar te maken voor de een of andere excursie.

Hoewel reeds voor acht uur zijn we wakker en maken we ons ditmaal echter op ons gemakske gereed.  Gezien het nog vroeg is en de zon zich nog verschuilt achter de wolken beslissen we om vandaag eens te gaan eten in het restaurant ‘La Gondola’ aan de andere kant van de resort.  Na een fikse wandeling en een busrit komen we dan aan.  We kregen direct een goed plaatsje aan het raam met zicht op het zwembad en het strand en zee.  Als tegenprestatie dienden we dan wel een evaluatieformulier in te vullen over het hotel.  Het buffet verschilde veel van de andere restaurants.  Hier had het eten een Mexicaans tintje.  Dat ging van de tortilla’s, over de voor u op het moment zelf bereide taco’s.

Maar eerst dien je dan te beginnen met een glaasje Bloody Mary of champagne, ook hiervoor vind je alle attributen op het buffet.

Er waren méér dan tien warme gerechten.  Zo aten we onder andere cactusbladeren in een tomatensausje met gehakt, plus een rits andere gerechten die allemaal lekker binnengleden.

Bijzonder waren ook de gebakjes met Philadephia-kaas.  Zelfs ons Lieve een notoire kaashater heeft er eentje met smaak verorberd.

Na ruim één uur verlaten we het restaurant en beginnen een fikse wandeling langs het strand.

We rusten even uit op de strandmeubeltjes die er ook al mogen zijn.

Onderweg hebben we nog een stop voor het schieten van enkele foto’s, onder andere van een paar pelikanen.

Ondertussen priemt de zon door de wolken en we beslissen er een echte rustdag van de maken en begeven ons naar een klein zwemdokje gelegen achter ons gebouw.

  Door weinigen gekend maar met een prachtige omkadering van gebouw over drankservice naar bediening van het eten.  Wij kiezen voor een pizza Hawaï op ons ligbed wat door de kokkin betreurt wordt gezien het mens speciaal voor een tiental zwembadliggers paella had gemaakt met dikke gamba’s, maar dat ging er helaas bij ons na het uitgebreide ontbijt niet meer in.

Het ijsje nadien nog wel.  Hoe zou dat nu toch komen, ik het na het ijsje zelfs nog een ijslolly met sinaasappelsmaak gegeten.  Echt jeugdsentiment naar vervlogen tijden.

Enige activiteit dringt zich op dus gaan we in de late namiddag maar even twee rondjes minigolven.  We wandelen terug door de tuin en komen als het ware van zelf in lobby bar terecht.  Ik leer Lieve een cocktail Alexander kennen (niet echt haar ding, te flauw waarschijnlijk) en neem zelf een champagnecocktail.  Zij maken dat ook met een klontje suiker maar doen er dan Angosturabitter in.  Niet slecht maar ik vind onze eigen creatie toch beter. 

We verplichten onszelf om het bij dit ene glaasje te houden want we mogen onze lezers niet ontgoochelen.  Bij een colaatje zijn we goed aan het bloggen als de kamermeid aanklopt voor de ‘turndown service’, de bedjes worden klaargemaakt voor de nacht.  Dan hoef je zelf niet met die zware sprei te sleuren, een flesje water wordt op de nachttafel gezet (alhoewel we hier het nut niet van inzien – ijskast steekt vol en op de kast naast de koffiezet staan er ook zes), de handdoeken die vandaag al gebruikt zijn worden andermaal vervangen (het is maar voor als ge vies van uzelf zijt zeker).

We trekken het weer al te lang want vanavond gaan we eten in het Italiaans restaurant van de golfclub ‘La Trattoria’, volgens internet reviews één van de beste van de veertien mogelijkheden.  Wait and see and read tomorow.

Wij danken jullie voor alle berichtjes en zijn blij dat ons ma vanaf morgen onze afleveringen als het ware live kan volgen.

Groetjes aan iedereen vanwege de redactie.

20-11-2008 om 02:53 geschreven door travelboymarc  

Hallo aandachtige lezers,

Zoals verwacht was het vandaag weer vroeg uit de veren, om 6.30 liep de wekker af en sprongen we uit bed om ons klaar te maken en te gaan ontbijten en daarna zo snel mogelijk naar de Palapa van sectie Nizuc.

We vertrekken met de bus naar Ek Balam dat we na een rit van ongeveer twee uur dertig minuten zullen bereiken.  We bereiken de staat Quintana Roo en rijden doorheen Yucatan, echt mayaland.  We zien hoe de plaatselijke bevolking zich kleed en woont.

Daarna rijden we verder naar Ek-Balam.

Deze site is vrij origineel omdat in tegenstelling met deze die we tot op heden volgden en dit omwille van feit dat deze gebouwen met stucco bezet zijn en derhalve een groot verschil vormden met de ruines die we tot hiertoe te zien kregen.

Na het bezoek aan de archeologische site reizen we verder Vallodolid, de tweede grootste stad van Yucutan gebouwd onder invloed van de Spanjaarden.

De bus stopt op het pleintje voor de kerk.

Wij verliezen geen tijd en lopen direct verder naar de Cenote Zaci.  Slechts  één man weet dat we van het plein verdwenen zijn;  Een cenote kan je vergelijken met een onderaards meertje. 

Deze cenote is heel hoog maar voldeed toch niet aan onze verwachtingen. 

Net zoals in Mexico city wordt het verhaal van het volk bewaard voor het nageslacht dit op een wijze die voor elkeen makkelijk te begrijpen is m.a.w. met muurschilderingen.  Op het centrale plein beslissen we nog even het gemeentehuis binnen te lopen om deze schilderingen te bekijken?.

Op de terugweg legt onze gids David ons uit hoe gesofistikeerd de Maya-kalender wel was.  Inderdaad, zij hadden al de vier seizoenen, de 52 weken, de 365 dagen met om de vier jaar eeen schrikkeljaar.

Zo gaat de terugrit in elk geval al vlug vooruit.

Aangekomen in het hotel steven we direct af op de lobbybar en proberen er enkele cocktails; Strawberry Daiquiri, Banana Monkey voor Lieve en Isla Larga en een Planters Punch voor Marc.

Zo wordt het weeral stilaan tijd om aan eten te denken.  We gaan naar het dichtst bijgelegen restaurant en krijgen als aperitiefhapje een salade van surumi en een bladerdeegje met een stukje vis in.  Daarna eten we mosselsoep met saffraan.  Lieve vervolgt met een mixt van brochettes met kip en rundvlees.  Groot was mijn verbazing maar zeker mijn vreugde toen ik bemerkte dat er op top van mijn Zarzuela de Pescado een rivierlangoustje ligt.

Om af te sluiten in stijl kiest Lieve als dessert charlotte van banaan met chocolade en Marc een mousse van Pina Colada bedekt met eiwit en even in de oven geplaatst.  Alles overgoten met een  thé

Daarna was het blogtime en de jacuzzi lonkt ook weeral, kwestie van de stramme spieren (door de beklimming van de hoogste Maya tempel tot op heden).terug los te maken. En natuurlijk ook een beetje voor de lol.

Allez, tot later…….

Veel groetjes.

19-11-2008 om 06:40 geschreven door travelboymarc  

Malo Kim,

Gezien we in het land van de Maya's zijn dienen we ons ook een beetje wegwijs te maken in hun taal en de begroeting wil zeggen een 'goede zon', met andere woorden 'een goede periode gewenst vanaf zonsopgang tot zonsondergang'.  Dus iets makkelijker dan bij ons die indelen in morgen, middag en avond.

Maar voor we over vandaag beginnen dienen we nog even aan te sluiten aan de blog van gisteren.  Na het bloggen zijn we gaan eten in de Nizuc section, het restaurant waar we ooit eens ontbeten,  was ’s avonds geheel anders aangekleed en gaf een totaal andere indruk met damasten tafelnappen, servieten en achtergrondmuziek van een dwarsfluitspeler.  We bleven bij onze witte wijn maar ditmaal vroegen we een Argentijnse, iets pikanter van smaak maar zeker ook niet slecht.

Terug in de kamer vonden we het hoog tijd om de jacuzzi een uit te testen.  Ondanks het feit dat het niet de eerste keer was dat we een dergelijk toestel in gang zetten liep het toch behoorlijk mis.  Zou de drank er iets mee te maken hebben?  In elk geval na de druk op de knop schoten de massagestralen in gang, net iets te hevig het water spoot omhoog de naam jetstraal waardig en vloog over de rand van de jacuzzi tot tegen het bed van Lieve.  Op een hik en een wip stond de helft van de kamer blank voor we goed en wel beseften wat er aan het gebeuren was en vooraleer we het heuvel konden verhelpen.  Enfin gelukkig is het hier vrij warm en als we na een ontspannen moment uit het ding kropen was het water al voor de helft opgedroogd.  De rest hebben we dan maar snel met een handdoek opgenomen, enkel de mat tussen de twee bedden, ja zover was het water al gelopen, was vanmorgen nog niet droog.  Maar ja, het zal zeker niet de eerste keer zijn dat ze dat hier in het hotel meemaken.  Een bescheiden foto van ons avontuur willen we aan dit blog niet ontzeggen, Lieve staat liever niet te pronken voor de ganse wereld dus houden we het maar bij één foto en dan nog van de  minst fotogenieke.

Door het net vertelde oponthoud viel het goede voornemen om voor middernacht te gaan slapen dus weeral eens in duigen.

Toen de wake-up-call rinkelde om 6.30u was het in feite nog veel te vroeg, wie zei er ook weer dat vakantie rustgevend is?

Na een stevig ontbijt (men had ons gezegd dat we er moesten tegen kunnen tot 14u) kwamen we net op tijd aan aan de Palapa om de bus te nemen naar Tulum en Xpu-Ha.  Onze gids was Simon, de chauffeur Cico en de begeleider Gabriel.

Zij zouden ons wegwijs maken in de geschiedenis van de Maya’s.

Een eerste stop was er dan ook eentje waar de ambachtelijke huisnijverheid van de Maya’s aan de man werd gebracht;  Zaken die niet zo direct in ons interieur passen.

In Tulum werden we begroet niet door de draaiende Derwishen van Konya maar door de vliegende Indianen.

De site van Tulum dateert van de laatste periode van de Maya-cultuur en ikzelf bewaar er herinneringen aan als één van de mooiste die ik tijdens mijn vorige reis in Mexico bezocht.

En blijkbaar zijn er nog andere bewonderaars.  Mijn zus zou ze weer al met plezier (?) begroet hebben.

De hoofdreden waarom Tulum zo uniek is ligt in het feit dat het de enige gekende site is die aan de kust gelegen is.  De oude ruïnes steken dan ook prachtig af tegen het hemelsblauwe water.   Oordeel zelf.

Voor het bezoek aan deze site was er in het programma twee uur uitgetrokken.  Gezien de omvang van de site zeer ruim berekend.  Onze gids Simon echter had ons gewaarschuwd dat hij zou beginnen te  praten en zijn mond niet zou houden voor we buiten waren.  Ieder was vrij hem te volgen of op eigen houtje op verkenning te gaan, te zwemmen of whatever je ook wilde doen maar de man vertelde met zo een enthousiasme dat de ganse groep bijeen bleef en dat deed hem blijkbaar ook plezier want hij kon niet ophouden en het bezoek liep dan ook een halfuur langer uit.  Tulum zal dan in onze gedachten ook voor altijd verbonden blijven met Simon, de zo enthousiaste verteller die probleemloos overschakelde van Engels naar Spaans en tegen ons zelfs in het Frans probleemloos een praatje kon maken.  Ere aan wie ere toekomt dus ook zijn foto op deze blog.

Nadien gingen we eten in een zusterhotel van het onze gelegen in het ecologisch park van XPU-HA, ook weer all-in.  Hoewel we beseften dat we in dit hotel toch niet graag 14 dagen zouden verblijven.  We zijn er gaan kanoën  in de mangrove rond het hotel en er zaten vele dieren.  Al bleven de kroko’s die Lieve zo graag in vrijheid zou zien, voorlopig toch nog binnen de voor hen voorbehouden zone.

Lieve mensen, ondertussen is het hier weer al na 20u, Lieve staat paraat om te gaan eten dus zal ik me ook maar snel gaan omkleden.  Vanavond wordt het waarschijnlijk Braziliaans, hoe het meeveel vertellen we dan morgen wel weer.  Trouwens we moeten morgen weer vroeg op want we gaan voor de ganse dag naar Ek-Balam en Valladolid.  We houden onze vingers gekruist dat we terug Simon als gids hebben en die kans is volgens hem groot.

Slaap wel (voor ons) en goede morgen voor jullie en tot de volgende blog.

Malo o Kim  (zie uitleg hierboven, maar ditmaal voor de periode van de dag zonder zon)

18-11-2008 om 03:12 geschreven door travelboymarc  

Na een korte nachtrust (het bloggen is ook voor Lieve nieuw en wilt niet zo goed vlotten als ze wel zou willen, dus wordt het half twee voor de lichten uit gaan), wordt er om zeven uur en minuten al terug druk geblogd.

We wassen en kleden ons en rond half negen zijn we klaar om richting een van de restaurants te vertrekken.  Ik stelde voor om vandaag naar de Caribeno te gaan en daar hebben we zeker geen spijt van gehad.  Het is een rustig restaurant met uitgebreid buffet met alles erop en eraan.

Het weer vandaag zit niet zo goed mee, het is winderig en de ochtend begint vrij fris (allez in Mexicaanse termen toch).  Voor vandaag was er niet echt iets gepland, dus wordt er tijdens het ontbijt nog overlegd wat we gaan doen.  We mogen het niet te laat maken want morgen gaan we naar Tulum en naar het ecologisch park XPU-HA.  Wat dat inhoud weten we niet maar we kunnen er wel gaan snorkelen.  Onderweg wordt er gegeten in een zusterhotel van de Palace keten en dienen we enkel de drankjes die we onderweg gebruiken te betalen, eens in het hotel ginds is alles weer inbegrepen.

We dienen om acht uur gepakt en gezakt maar vooral voorzien van een stevig ontbijt klaar te staan aan de palapa van de sectie Sunrise.  Dus dat wordt opstaan voor zeven uur.  Vakantie noemen ze dat.

Ondertussen is de kogel door de kerk en na het bloggen gaan we straks met de bus van het hotel naar een van de zusterhotels in de zona hotelera en vandaar wandelen we te voet naar de shoppingmall.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ondertussen zijn we terug in onze kamer.  De grote shoppingmall Plaza Kukulcan heeft een grote gedaanteverandering ondergaan.  Met een prachtige inkomhal met een majestueuze koepel boven een fontein.

Winkels van de duurste merken, het verloor wel de charme die het twintig jaar geleden had en doet in feite in geen enkel opzicht aan Mexico denken, het is een shoppingcentrum dat eender waar ter wereld zou kunnen staan.

Lieve ziet in één juwelierswinkels een zilveren armband met ingelegde halfedelstenen.  Enkel de prijs zorgt er voor dat ze momenteel een tweestrijd levert: ‘beauty or Money’?

Na het winkelen wandelden we een kwartiertje tot aan het Cancun Plaza hotel.

Daar namen we de lunch en hadden daarna nog net de tijd om een cocktail te drinken en toen kwam het busje, het busje kwam zo……

Terug in het hotel zijn we na een sanitaire stop terug in gang geschoten om te bloggen en de foto’s van vandaag te bekijken.  Gezien het sombere weer zien ze er allemaal wat donker uit.

Maar het was al de ganse week voorspeld dat zondag de slechtste dag zou zijn, zelfs met regen.  Laat ons hopen dat ze gelijk hebben en dat het vanaf nu enkel nog maar beter wordt.

Je hoeft geen medelijden met ons te hebben dat we vaak op de kamer zitten want we ontdekten enkele verborgen schatten, zowel op koele als op warmere plaatsen.

Hoewel zoals reeds gezegd trekken we morgen naar Tulum en daarvoor dient het voor mij ook niet te warm te zijn. 

Het is hier nu zeven uur ’s avonds en als ik dit epistel online krijg dan wordt  het weeral tijd om ons om te kleden en naar een of ander restaurant te gaan, al dient gezegd dat het meer voor de honger die komt als van de honger zal zijn;

Na het avondmaal staat de jacuzzi op het  programma.  Hopelijk doen we er niet teveel badschuim in en loopt de zaak hier niet onder, enfin daarover morgen misschien meer.

Dus beste lezers, de groetjes van ons beiden

17-11-2008 om 02:05 geschreven door travelboymarc  

Voorwoord

Zoals alle groten projecten dient ook ons eerste groot blogproject onderhevig te zijn aan kinderziektes vandaar de vertraging in de start. Technische problemen lagen aan de basis van deze late start.  In Mexico heeft men namelijk een andere aansluiting op het elektriciteitsnet dan in België.  De computer opstarten was dus in eerste instantie een probleem.   Ik hoor het u al zeggen, beste lezer, ja een volleerd reiziger  dient dit te weten.  En ja hoor, schrijver dezer was zich daar terdege van bewust.  Eerlijkheid gebied me echter om hier schuldig te pleiten.  Zoals de trouwe lezer reeds weet woog mijn valies in de eerste plaats teveel.  Als je dan een halve dag verlof hebt voor je vertrekt dan wil je daar iets aan veranderen en hier en daar waar mogelijk snoeien.  Zo werd tijdens een telefoontje met Lieve beslist dat ik mijn kabeltjes voor het fototoestel niet allemaal zou meesleuren gezien zij toch dezelfde bij had.  Dus haalt Marc de fototas uit de valies en haalt er enkel zijn fototoestel en laadapparaat uit om mee te nemen.

En ja hoor, wat blijft er in de fototas achter de verloopstekker België – Mexico.

Nu hebben we even creatief moeten zijn en overtuigend om een simpele Mexicaan zover te krijgen dat hij een goede Mexicaanse kabel verknipt om hem als eindstuk aan onze onthoofde verlengkabel te zetten.  Wordt het te technisch, geen probleem, feit is dat het probleem werd opgelost en we dus met enige vertraging van start kunnen gaan.

Dankwoord

Bij deze eerste Mexicaanse episode hoort dan ook een stevig dankwoord:

Ten eerste: onze grote dank aan Paul die er een dag verlof aan opofferde om ons midden in de nacht naar de luchthaven  te brengen.

Ten tweede: gaat onze dank begrijpelijkerwijze aan de anonieme Mexicaanse helper die waarschijnlijk nooit zal weten dat hij het internet haalt.

Ten derde: een woord van dank aan u trouwe lezer voor al die keren dat u vruchteloos inlogde op onze webstek.

Eindelijk van start

Zoals verwacht was Paul tijdig bij Lieve en vervolgens bij mij om binnen de vooropgestelde tijd vrijdagochtend de luchthaven van Zaventem te bereiken.  Ook Jetairfly deed zijn duit in het zakje en liet haar vliegtuig op het geplande uur probleemloos de lucht in gaan.

Tijdens de vlucht werd ons behalve het geplande middagmaal ook nog een ontbijt geserveerd.

Het moet gezegd dat de kwaliteit van het aangeboden eten het gemiddelde overtrof.

Hoewel enkel de niet-alcoholische dranken gratis waren hebben we dit toch overleefd.

Helaas mochten we tijdens de tussenstop in Varadero (Cuba) het vliegtuig niet verlaten.  De eerste mojito zagen we hierdoor dus verloren gaan.  Zoals gepland bereikten we Cancun op het middaguur.  Cancun is sinds mijn vorige bezoek in 1991 nog verder uitgegroeid tot toeristische toppen en dit liet zich voelen in lange wachttijden voor de politie- en douanecontrole.

Eens buiten de luchthaven stond er een jonge man van Elitetours te wuiven met het bordje van de Moon Palace en dienden we enkel nog te wachten op het busje dat ons naar het hotel bracht.  Moon Palace is zo groot dat het drie verschillende sectoren heeft: Sunrise (grootste en meest volkse, Nizuc (gemoedelijker en een beetje rustiger) Moon (de recentste, nog niet volledig af) en over de kamers kan u zelf oordelen op basis van de foto’s van ons nedrige stulpje die u hierna aantreft.

%

















 

Vrijdag waren we toch moe van de reis en blij toe we de receptie van Moon bereikten.  Lieve werd er direct bedacht met een bloempje en het vervullen van de administratieve formaliteiten verliep merkelijk vlotter met het glaasje champagne in de hand.  Met een golfkarretje werden we naar ons tijdelijk verblijf gevoerd, even uitpakken een eerste verkenningsronde gemaakt. Gaan eten in één van de buffetrestaurants waar ons een Franse Chardonnay werd aangeboden met de maaltijd.  Daarna zijn we gaan praten met Martha, de verantwoordelijke voor RCI en hebben we onze eerste uitstappen vastgelegd.  We ontdekten een verborgen zwembadje (één van de zeer vele, vast meer dan 10) waar we de enige gasten waren.  Marc maakte er snel een duikje maar Lieve bleef (misschien door het nuttigen van haar eerste Margarita) veilig aan de kant.  Daarna zijn we gaan eten in het seafood restaurant waar Lieve door oververmoeidheid (of door de tweede Franse Chardonnay, wie zal het zeggen) het moeilijk kreeg om haar gehele vis te verorberen.  Zonder dessert vertrokken we kamerwaarts en vroeg ging het licht al uit.

Is het dan te verwonderen dat we vanochtend al vroeg van de partij waren, vastbesloten om met nieuwe moed onze technische problemen te lijf te gaan en gezien u nu dit verhaal kunt lezen is ons dit dus gelukt.  Verder werd de dag gevuld met mini-golf, mujer timida, snack, pina colada, Sushi (we dachten direct aan Viv)

en terepanyaki en tempura (dit laatste zowel van vlees, vis en zelfs ijs met chocolade).  De Chileense Chardonnay zorgde dit keer voor de nodige energie om in de stemming te geraken om naar de voorstelling van de Mariachi’s en de show over Mexico te gaan kijken.  Daarna snel kamerwaarts om te bloggen en nu is het middernacht dus stilaan zullen we ook daar een einde gaan aan maken.  We wensen u allen beste lezers een aangename zondag en voor onszelf een goede nachtrust.

Morgen , voor ons dus nog zondag, slapen we eerst uit om na een ruim ontbijt te genieten van een vrije dag met waarschijnlijk een poging om ons huidige resultaat te verbeteren (hoewel ik nu reeds in de top tien van de vijftig beste sta) , misschien nog een beetje zwemmen en kano of kajakken.  Dit laatste hangt allemaal af van het weer, tot hiertoe vrij zonnig overdag behoorlijk warm maar daarnet rond 22.30u begon het te regenen zodat we ons van de show in Sunrise naar onze kamer lieten voeren (te voet een ruime 25’, dus te vermijden in de regen).

De armen van Morpheus wenken ons, dus beste vrienden, tot een volgende keer.

We eindigen met een quizvraag: "Mag Lieve de cocktails?" 

 Marc

16-11-2008 om 00:00 geschreven door travelboymarc  

10-11-2008 om 16:39 geschreven door travelboymarc  

Aandachtige lezers,als jullie zijn, hebben ongetwijfeld opgemerkt dat het aftellen begonnen is.  Voor de vluggers die het misten verwijs ik naar de linkerkolom.
Het voorbije weekend werden ook al enkele daden gesteld die mezelf het gevoel geven dat het verlof nu, eindelijk, dichterbij komt.  Zo ging ik in de stad op zoek naar vakantielectuur.  Voor een prikje kon ik drie thrillers uit de reeks 'zwarte beertjes' op de kop tikken.
Zondag tijdens een bezoek aan mijn petekind Ilona werd afgesproken met Paul dat die ons bij ons vertrek naar de luchthaven voert.  Och arme, de man moet er niet alleen verlof voor nemen maar ook nog midden in de nacht de baan op.  Reeds bedankt op voorhand Paul.
Eerlijkheid verplicht me echter om melding te maken van het feit dat er zich nog vrijwilligers hadden aangeboden.  Het is dan ook een zeer prettig gevoel te kunnen vaststellen dat je vrienden hebt waar je zelfs op een onmenselijk tijdstip kunt op rekenen.  Bedankt dus allemaal.

Binnenkort zullen Lieve en ik eens moeten overleggen welke uitstappen we wensen te maken.
De Maya-ruines eisen hier natuurlijk een belangrijk voorrecht op.

Uitstappen die ons de moeite waard lijken zijn:

1) Chitzen Itza

2) Valladolid met zijn kerken en cenotes (grotten)

3) Isla Mujeres met zijn stranden en helder water

4) Tulum met zijn Maya ruines aan de kust

5) Coba en  Ek Balam

en mogelijk nog andere

Maar belangrijk is dat onze fans

ons al opwachten.

Hasta luego!

16-10-2008 om 08:37 geschreven door travelboymarc  

07-10-2008 om 16:09 geschreven door travelboymarc