Raar, opwindend, fascinerend... de wondere wereld van cult-DVD's
27-02-2010
Dat heet dan gelukkig zijn...
Eigenlijk moest dit een lofzang voor Rambo IV worden (wees gerust, dat komt nog), maar nu gaat het over...
Happiness (1998, Todd Solonz)
Zijn we niet allemaal op zoek naar geluk? De hoofdrolspelers in deze film ook. Helaas voor hen hebben ze echter allemaal een miserabel leven.
Deze film, die zo'n 2,5 uur in beslag neemt, nu volledig uit de doeken doen, is nutteloos. Het handelt over een gezin met 3 volwassen dochters.
De 1ste dochter is een succesvolle schrijfster, maar is ongelukkig omdat iedereen haar graag mag om haar succes i.p.v. haar persoon zelf. Elke avond ligt ze dan ook in bed met WEER een nieuw mannelijk speeltje, maar haar leven is eigenlijk leeg. Ze wordt echter beloerd door haar geperverteerde buurman...
De 2e dochter is ogenschijnlijk effectief gelukkig, want ze heeft een gezin van 2 kinderen en haar man is een psychiater. Er is maar 1 probleem : haar man is eigenlijk een pedofiel, wat duidelijk blijkt de avond dat een kameraadje van zoonlief blijft slapen...
De 3e dochter is een goed, wat naief mens die geen geluk kent in de liefde en eigenlijk er zo naar hunkert, dat ze niet beseft dat iedereen eigenlijk enkel maar wil profiteren van haar...
Ohja, en de vader van dit zonnestralende kroost wil na 40 jaar getrouwd zijn scheiden van moeder, simpelweg omdat hij alleen wil zijn!
Ik wil niet teveel kwijt over het verhaal om een aantal verrassingen niet te onthullen. Sowieso is het een film die meer geinteresseerd is in de gevoelens, situaties en vooral triestige eigenschappen van al deze mensen. Zowel de titel als de (meestal) vrolijke muziek, die doorheen de film gebruikt wordt, is in groot contrast met de miserabele gebeurtenissen waar deze karakters zich doorheen moeten worstelen. Verrassend is dat de film, ondanks de loodzware thema's, meestal de lachspieren beroert.
Maar wat is het magische element wat dit tot een uitstekend film maakt? Alle personages zijn mensen, met al hun sterke punten, maar vooral hun gebreken. Er zijn geen karikaturen van gemaakt, sterker nog, ik kan me voorstellen dat veel mensen zwetend in de bioscoopstoeltjes hebben gezeten, aangezien er veel herkenning is. We zijn uiteindelijk allemaal op zoek naar het geluk en komen daarbij soms zelf terecht in situaties waar we enige tijd later met enige schaamte op terugkijken. En in deze film wordt het allemaal getoond 'as it is', zonder dat iemand veroordeeld wordt, hoe makkelijk dat ook zou zijn.
Neem nu het pedofiele personage. Het zou bvb. héél makkelijk geweest zijn om de psychiater af te schilderen als een onuitstaanbaar, lelijk kereltje, maar hij wordt hier getoond als een gewone familieman, met een goede job en een gezin, een man die eigenlijk alles heeft, maar door zijn 'onnatuurlijke drang' uiteindelijk de ondergang tegemoet gaat. Zijn laatste scène (voortreffelijk gebracht) bekijk je dan ook met een (ongemakkelijke) mengeling van walging doch ook medelijden. Geen makkelijke opdracht om een monster een menselijk gezicht te geven!
De hele film is overigens op een ongelooflijk hoog niveau geacteerd (zelfs de kindacteurs zijn uitstekend). Verder is alles mooi in beeld gebracht door de regisseur, goed gebruik makend van symboliek en soms lange, statische shots waardoor de isolatie en ellendigheid van de hoofdpersonages (alsook de kleurloosheid van de omgevingen waar ze zich door begeven) nog benadrukt worden.
Ik kan alleen maar een zéér grote aanbeveling geven aan deze sterke, compromisloze film!
Gisteren geen berichten, maar ik had er dan ook geen tijd voor, want ik had een afspraak met Vampire Weekend!
Deze fantastische band trad op in de Ancienne Belgique te Brussel (er geraken was weer een andere zaak ), wat ik niet kon missen nadat ik hen op Pukkelpop had bezig gezien.
Maar apart in een grotere zaal met een volle 90 minuten te gaan is natuurlijk héél andere koek. Doch werd ik teleurgesteld?
Neen. Nadat ze, 8 minuten over tijd, aan hun optreden begonnen waren, was meteen duidelijk dat het een fantastische avond zou worden, waarbij zo goed als alle nummers van hun beide CD's de revue passeerden.
Vol energie met een fantastische leadzanger (Ezra Koenig, met wit sjaaltje rond de nek), een meezingend en -dansend publiek en een sfeervol ingericht podium (kristallen lusters, straffe belichting)... het was dubbel en dik genieten!
Grote gebeurtenissen in de historie van de mens hebben altijd al tot inspiratiebron gediend voor de meeste filmmakers. Kijk maar eens hoeveel films er gemaakt zijn over bvb. de 2e Wereldoorlog (meest recentelijk nog Inglorious Basterds).
Ook de Vietnam-oorlog is al gretig tentoongespreid op het witte doek. En zoals dat wel meer het geval is, vallen de meeste films met dit onderwerp in 1 van 2 kampen.
Oftewel pakt men het serieus aan met de bedoeling om op een serene manier de gruwelen van zulk een oorlog aan te tonen (treffende voorbeelden zijn The Thin Red Line of Full Metal Jacket, beide klassefilms).
De populairdere vorm is die waarbij men de basiselementen neemt (Vietnam, jungle, oorlog) en er een populistische actiefilm van maakt, met veel aandacht voor de gruwelijkere en sappigere elementen (meest recentelijk het uitstekende Rambo IV).
Raad eens in welk kamp onderstaande valt?
The Last Hunter (1980, Antonio Margheriti)
Wel, verbazend genoeg is het een mengeling van beide stijlen geworden! En dat levert dus niet alleen een interessante film op met de nodige smeuigheid (gore special effects hebben een prominente plaats), doch ook een werk dat net iets meer onder de oppervlakte gaat in vergelijking met andere genregenoten uit die tijd.
Het verhaal zelf is redelijk simpel : kapitein Henry Morris wordt opgedragen om een anti-militaristische radiozender midden in vijandelijk gebied uit te schakelen. Op weg naar zijn einddoel maakt hij verschillende scenario's mee die duidelijk maken dat de Vietnam-oorlog geen lachertje was voor de soldaten aan beide kanten van het gevecht.
Zoals dat wel meer gebeurde in de gouden jaren van de Italiaanse 'exploitation film'-industrie, is deze film overduidelijk geinspireerd door de op dat moment populaire trendsetters. Enkele scènes (en de algemene toon doorheen de volledige film) doen onvermijdelijk denken aan Francis Ford Coppola's Apocalypse Now, en het is niet meteen een film die je vrolijk stemt.
Doch de uitstekende special effects, de meer dan behoorlijke aandacht die aan de uitwerking van het geheel zijn besteed (uitstekend in beeld gebracht met spectaculaire actie-scènes) en dialogen die niet lijken geschreven te zijn door een kleuter (wat niet wil zeggen dat de Engelse dubbing je soms toch doet glimlachen) zorgen ervoor dat deze film over het algemeen een behoorlijk hoog niveau haalt.
Aanrader voor de liefhebbers!
De DVD van het Amerikaanse bedrijfje Dark Sky Films is van een hele goede kwaliteit. Een mooie widescreen-versie (anamorf uitgevoerd, hier en daar wel een beetje soft beeld met detailverlies) met een duidelijke Engelstalige track (en Engelse ondertitles, mooi!).
Verder ook nog een aantal extra's, zoals een galerij met foto's uit de film zelf, de trailer en dan nog als hoofdmoot een interview van zo'n 20 minuten met de zoon van de regisseur, die enkele leuke anecdotes kan meegeven.
Film is een ontzettend interessant medium, ondertussen al meer dan 100 jaar oud. Er zijn er in die tijdspanne ontzettend veel van gemaakt.
Films zijn in staat om ons te ontroeren, te informeren, te laten nadenken en ons te onderhouden, of zelfs allevier tegelijkertijd!
En er zijn er uiteraard ook die nergens in slagen, omdat ze gemaakt zijn voor een vooropgesteld publiek dat blijkbaar het IQ dient te hebben van een demente baviaan !
Als filmliefhebber heb ik, naar eigen mening, een nogal 'uitgebreide smaak'. En de eigen, persoonlijke smaak is nog altijd de beslissende factor of we iets goed vinden of niet (en dat geldt uiteraard ook voor muziek, theater, voedsel, etc...).
Waarom dan deze blog? Simpel, hiermee wil ik eigenlijk mijn persoonlijke smaak inzake film delen met iedereen die geinteresseerd is om het te lezen.
En zoals de naam van mijn blog het al laat vermoeden : ik spits me hierbij voornamelijk toe op de wat louchere kant van het spectrum. Films die niet meteen aanvaard worden als zijnde de 'normale smaak van de gemiddelde mens'.
En dat is eigenlijk spijtig, want er is ontzettend veel moois te ontdekken in dat gedeelte van het filmlandschap, ook al vereist dat van de kijker soms wel enige aanpassing en een hoge tolerantiefactor m.a.w. het Hollywood-systeem mag dan groot en almachtig zijn, aan de rand van dat grote, afgebakende gebied opereerden toen en nu mensen die de toeschouwers héél wat anders aanboden dan de gemiddele romantische komedie of '100 miljoen dollar'-gebudgetteerde kaskrakers.
Let wel, daar is totaal niets mis mee, maar soms loont het om eens verder te kijken onder het motto :
), wat ik niet kon missen
!
m.a.w. het Hollywood-systeem mag dan groot en almachtig zijn, aan de rand van dat grote, afgebakende gebied opereerden toen en nu mensen die de toeschouwers héél wat anders aanboden dan de gemiddele romantische komedie of '100 miljoen dollar'-gebudgetteerde kaskrakers.
