Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Ben Verburgt  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Ben Verburgt  

Pas de Souloumbrie                 

Vanuit Ax-les-Thermes vermijden we de grote baan, door een “binnenweg” te nemen, maar die gaat over de Pas de Souloumbrie en dat hebben we geweten! Al van in de straten van Ax gaat het erg steil bergop (10% en meer) en rijden Ben en Jim van ons weg.  Met Peeke in mijn wiel houden we de twee anderen wel de hele klim in het zicht.  Vlak voor de top krijg ik de Pee eindelijk uit mijn wiel en met dezelfde inspanning geraak ik nog op en over Jimmy en kom als tweede boven na Ben, die op deze klim een maatje te groot was voor ons.

Na deze “opwarmertjes” wacht het echte werk, want met de Port de Lers krijgen we een col van 1ste categorie te verwerken. Vlak erna volgt de Col d'Agnes, na een korte afdaling van 2 kilometer, dadelijk weer 5 kilometer klimmen.

Port de Lers

In de aanloop van de Port de Lers, waar de stijgingspercentages nog niet zo hoog liggen, wordt er weer stevig doorgereden en spelen we Frank al kwijt.  Toch gaat het voor Jimmy nog niet hard genoeg en hij rijdt weg van de rest.

Op het steilste gedeelte van de klim, in Sentenac, rij ik weg van Peter en Ben en spring ik over Jimmy om zo alleen de rest van de klim aan te vatten. In de laatste 3 kilometer zie ik een al wat oudere man een paar haarspeldbochten voor me over de weg zwalken met zijn vrouw in de volgwagen achter hem.De arme man valt bijna van zijn fiets van het verschieten als ik hem in het voorbijrijden “bonjour et bon courage” toeroep.  De Port de Lers is met andere woorden loodzwaar, maar is ook een prachtige klim, met mooie haarspeldbochten, in een bosrijke, groene omgeving.
 

Op de top wacht je een schitterend, desolaat, ruw berglandschap, met als hoogtepunt het Etang de Lers, een bergmeer op 1400m hoogte.  Ik kom alleen boven op deze schitterende klim en omdat het lichtjes is beginnen regenen en de volgwagen niet in zicht is, besluit ik door te rijden naar de Col d’Agnes. Even afdalen en dan weer naar boven vlammen denk ik, maar die eerste kilometer van de Col d’Agnes sta ik zowat te “surplassen” en ben ik mijn klimritme even helemaal kwijt.  Niet zo ver achter me zie ik Ben “Il Falco” al verschijnen, hij heeft in de afdaling tijd weten goed te maken met zijn fantastische dalerscapaciteiten en ik moet me nog reppen om als eerste de col d’Agnes te halen.  Boven houdt ik een minuutje over op Ben; zes minuten later is Jimbo daar en dertien minuten later komt Peter als een verzopen kieken boven.  Het is nu stevig aan het regenen en Peter, Ben en ik  stappen in de mobilhome en zien af van de afdaling in dit hondenweer. We zijn al half bevroren, want de volgwagen was op zoek naar Frank, terwijl wij al op de top stonden.  Enkel Jimmy heeft nog de moed en de fut om Frank te gaan ophalen en met hem samen naar boven te rijden. Ook Frank stapt in de “bus”, maar Jimmy wil van geen wijken weten en rijdt dus naar beneden met de fiets.  Aan de voet van de Col d’Agnes in Aulus-les-Bains slaan we onze tenten op voor vannacht.  Alweer een mooie dag, met een natte apotheose ! Die avond trakteren we onszelf op een etentje in het plaatselijke restaurant en worden we in slaap getikt door de regen op onze tent/mobilhome. 

Col d'Agnès

Auteur van dienst : Jef

26-06-2006 om 00:00 geschreven door Ben Verburgt  

Na een stevig ontbijt vertrekken de vier anderen met de fiets. Ik ruim de laatste dingen op en stap ik in de mobilhome, ik ben vandaag immers chauffeur van de “bus”.

Aulus-les-Bains ligt midden tussen de cols, gisteren daalden van de col d’Agnes af tot in het dorp en vandaag moeten we al vanaf het dorpspleintje beginnen aan de eerste klim van de dag, de Col de Latrappe.  Ik zet me aan de kant van de weg met de volgwagen na een paar kilometers klimmen.  Daar zie ik Jimbo als eerste de bocht doorkomen, gevolgd door Peter en even verderop rijden Frank en Ben.  De beklimming is mooi in het bos gelegen, met haarspeldbochten, geitjes in de berm (en soms op de weg) en is niet te zwaar of te lang; een prima opwarmer dus.  Ik rij de groep terug voorbij en wacht op hen op de top, waar Jimmy met ruim een minuut voorsprong boven komt.  Wanneer Peter en Ben ook boven zijn, halen ze met zijn drieën Frank op, om zich vervolgens in de afdaling te storten.

Col de Latrape

Tijdens de afdaling van de Col de Latrappe is het lichtjes beginnen te regenen en lijken de weergoden ons minder gunstig gezind te worden.  Vanuit de mobilhome heb ik er natuurlijk weinig last van, maar uit solidariteit voel ik wel mee als de jongens in de regen aan de mooie klim van de Col de la Core beginnen.  Waar de vorige klim nog redelijk doenbaar was, kunnen we deze helling toch al serieuzere kost noemen.  Ben begint furieus aan de klim, hij vliegt tegen 21 per uur de eerste stroken op en gooit de anderen meteen overboord.  Hij houdt de hele klim een stevig tempo vast en finisht boven op de col, in de dichte mist en regen, met twee en een halve minuut voorsprong op Jimmy en meer dan drie minuten op Peter.  Ben en Peter rijden al naar beneden, omdat de kou en de regen boven op de top nog guurder zijn dan in het dal; Jim heeft nog de moed om Frank op te halen en samen tot boven te rijden.  Omwille van de regen en het waanzinnige tempo dat de anderen er op na houden, besluit een doorweekte Frank om boven op de Col de la Core in de “bus” te stappen en de verdere rit vanuit de volgwagen te volgen. Jim schiet een extra jasje aan en gooit zich naar beneden, Ben en Peter achterna.

Col de la Core

De volgende klim, is de Portet-d’Aspet, de Pyreneeëncol waar wielerprof Fabio Casartelli in de afzink het leven liet in de Tour van 1995.

Het regent ondertussen “oude wijven”, maar daar trekken de drie musketiers zich geen fluit van aan en zetten dus koers naar de Portet d’Aspet. Imy stuurt ondertussen een berichtje dat hij op de top van de col staat en dat ook hij het voor bekeken zal houden en in de “bus” zal stappen. Jim en Ben gaan in de aanloop naar de beklimming als waanzinnigen tekeer. We rijden vlak achter hem, zodat Frank hen kon filmen en wanneer we op de teller van de auto kijken geeft die 40 km/u aan...Peter laat zijn twee kompanen rijden en begint dus met enige achterstand aan de klim.  Je mag Peeke echter nooit afschrijven en hij slaagt erin om eerst Jimmy en daarna ook Ben bij te halen, maar in de spurt op de top van de Portet-d’Aspet is het toch Ben die het haalt.  Jimbo komt enkele minuten later, vloekend als een ketter boven. Een croissantje binnenspelen, een verse drinkbus en weg zijn ze weer. Ondertussen zitten we dus met drie in de volgwagen en met drie op de fiets, want Imy is ook in de wagen gestapt boven op de Col de Portet-d’Aspet.

Col de Portet-d'Aspet

Nog één col te gaan, maar wat voor één !  De col waarop destijds Luis Ocana de Tour verloor, na een valpartij en een botsing met Joop Zoetemelk in de afdaling, waardoor onze Eddy Merckx alsnog de Ronde van Frankrijk won. 

Ook vandaag geselden de weergoden de flanken van de berg en de lijven van de fietsers.  Benny “il falco” nam in de afzink van de Portet-d’Aspet een voorsprong op Peter en Jimmy, maar moet uiteindelijk op deze klim zijn meerdere erkennen in de Peter, die compleet ontketend Jimmy ter plaatse laat en op en over Ben gaat.  Het braken ligt hem nader dan het praten, maar hij beleeft zijn “moment de gloire” door als eerste te finishen op de col de Menté, met anderhalve minuut voorsprong op Ben en vijf op Jimmy.

Col de Menté

Op de top moet ik al mijn overredingskracht gebruiken om Jimmy te doen inzien dat hij het voorbeeld van Ben en Peter die in mobilhome zijn gestapt, best volgt.  De afdaling van de Col de Menté is te gevaarlijk in de regen en het is welletjes geweest voor vandaag.  Na meer dan vier uur in de regen te hebben gereden, zit nu iedereen in de volgwagen en dalen we af naar Bagnères-de-Luchon voor een stevig avondmaal en een goede nachtrust. We moeten immers uitgeslapen zijn voor de koninginnerit van morgen. Peyresourde, Aspin en Tourmalet, we kunnen er alvast van beginnen dromen !!

Auteur van dienst : Jef

28-06-2006 om 00:30 geschreven door Ben Verburgt  

Rit 4 (Koninginnerit) - 97 kilometer - 3 cols - 45 kilometer klimmen - 3.000 hoogtemeters

Bagnères-de-Luchon - Luz-Saint-Sauveur

Vandaag beschikken we over twee “soigneurs”, want Imy en Frank zullen samen met de volgwagen rijden.  De rit van vandaag is immers een beetje teveel van het goede voor normale, recreatieve fietsers. We gaan namelijk over drie grote Tourcols, de col de Peyresourde (1ste categorie), de col d’Aspin (1ste categorie),  en de col du Tourmalet (buiten categorie!). 

Dit is de rit waar we ons heel de winter voor hebben afgebeuld, waarvoor we op ons eten hebben gelet en waarvoor we ons liederlijk leven even links hebben laten liggen !!  Dit is onze Marmotte in de Pyreneeën !!

Col de Peyresourde

We starten al van in de straten van Bagnères-de-Luchon met de eerste stroken van de klim naar de col du Peyresourde.  Van aan de voet rij ik rustig weg van de anderen, van kortbij gevolgd door Jim en een beetje verder door Ben en Peter. Ik probeer in een stevig tempo naar boven te rijden, zonder te forceren; er staat ons nog genoeg te wachten vandaag…  De beklimming van de Peyresourde is prachtig, met schitterende panorama’s in de haarspeldbochten en een perfect uitzicht op de weg die je reeds hebt afgelegd.  Ik kan dus perfect onder me zien om te kijken hoe ver (of dicht) de anderen zitten. De laatste bochten kan ik rustig aanpakken want ik heb een voldoende ruime voorsprong op Jimbo (één minuut op de top) en kan ik nog wat onnozel doen voor de camera. Frank legt weer alles vast voor het nageslacht!

Ben en Peter reden samen naar boven en moeten drie minuten prijsgeven op de Peyresourde. Helm op, jasje en handschoenen aan en afdalen naar Arreau en naar de Aspin.  Beneden ontdoen we ons van alle kledij en accessoires die we niet van doen hebben tijdens de klim, we eten nog een koek en een banaan en begeven ons naar de voet van de volgende klim.  Ook Imy heeft zin gekregen in een stukje fietsen en kiest de col d’Aspin uit als zijn uitdaging van de dag.

Imy en Peter besluiten om rustig naar boven te rijden, de 3 youngsters daarentegen beginnen als gekken aan de klim: de eerste 6 kilometer sleep ik Ben en Jimmy tegen 24 km/u de col op, dan neemt Ben een kilometer over en moet Jimmy lossen.Ben plaatst vervolgens twee pittige demarrages, maar ik kan evenveel keer antwoorden en wanneer ik dan terug overneem is bij hem het beste eraf en moet hij me laten rijden. Nog 4 kilometer tot de top en ik kan de kadans goed vasthouden op de laatste steile stroken van de Aspin. Boven houdt ik heb vijftig secondjes voorsprong op Ben, anderhalve minuut op Jim en drie minuten op Peter over. Volgens de chrono van Ben reden we de Aspin op in respectievelijk 44 en 45 minuten, wat goed is voor een klimgemiddelde van 17km per uur ! Ook Imy geraakt zonder veel problemen boven en boekt (alweer) een overwinning op zichzelf met het bedwingen van deze col van 1ste categorie.

Col d'Aspin

Zelfde ritueel op de Aspin: iets eten, wat kleren aantrekken en afdalen; beneden aan de voet alles weer uit en klaar zijn we voor de Tourmalet ! Een mythische Tourcol van 2.115 meter hoogte, 17 kilometer klimmen en 1.215 hoogtemeters aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5 % met een maximale strook van 11% in het skidorp La Mongie (cijfers vanaf St.Marie-de-Campan). 

Van bij het begin rijdt Jimmy op een groot verzet weg van de rest.  Peter en ik houden de kloof wel de hele tijd beperkt tot ongeveer honderd meter, terwijl Ben toch al wat verder zit en voor zijn eigen ritme kiest. Na ongeveer 6 kilometer klimmen passeer ik Jimmy en even later kan ik ook Peter uit het wiel rijden. Ben zie ik niet meer rijden en ik zal hem ook pas op de top terugzien. Er wacht me nu dus een solo van 11km, maar met Rammstein, DJ Tïesto en de Guano Apes op de MP3-speler moet dat wel lukken !  Net voor La Mongie informeert Frank me vanuit de volgwagen dat ik vier minuten voorsprong heb op de rest; een hele geruststelling want mijn beste krachten zijn ondertussen wel weggevloeid.  Ik heb echter nog genoeg energie over om met een voorsprong van vijf minuten op Ben te eindigen.  Hij heeft een fantastisch tweede deel van de klim gereden, waarbij hij Jim en Peter nog kon remonteren.  Peter komt één minuut na Ben boven en heeft zwarte sneeuw gezien in La Mongie… Er lag nochtans gewoon witte sneeuw op de flanken van de Tourmalet, maar Peter zag zwarte !!  Ook Jimmy heeft alle kleuren van de regenboog gezien op deze klim. Hij heeft zich op karakter en op quasi één been (hij sukkelde met een achillespeesontsteking) deze col opgewroet en komt compleet leeggereden boven met twaalf minuten achterstand. Ik reed de klim in 1uur en 13 minuten, wat goed is voor een klimsnelheid van 15 km/u gemiddeld, hiermaa kan en mag ik best tevreden zijn !!

Col du Tourmalet

Auteur van dienst : Jef

28-06-2006 om 00:45 geschreven door Ben Verburgt  

Rit 6 - 140 kilometer - 3 cols - 40 kilometer klimmen - 1.992 hoogtemeters 

Luz-Saint-Sauveur - Mauléon-Licharre

Imy besluit om vandaag weer vroeger te vertrekken dan de rest en gaat er voor dag en dauw vandoor.  Hij en Frank zullen de rit verdelen; Imy fietst het eerste en zwaarste deel en vanaf de col de Marie-Blanque neemt Frank over en wordt Imy chauffeur van de bus.

De vier “renners” dus samen op pad.  In het begin van de rit rijden we door de Gorge de Luz, een prachtige weg langs de rivierbedding van de gelijknamige rivier. Zelfs tegen 40 per uur kan je hier van het natuurschoon genieten !  Even later laten we de grote baan links liggen en nemen we de D15 die golvend, parallel loopt met de rivier tot op de Oostelijke flank van de Soulor. Vanaf dat punt, in Marsous, blijft er nog 9 kilometer te klimmen tot de top van de Soulor.

Peter was al de hele rit niet in te tomen en begint als eerste aan de aanloopstrook van de klim, maar na een tempoversnelling van Ben moet hij lossen en geeft hij aan mij de boodschap dat ik het gaatje op Ben zelf zal moeten dichtrijden.  Hier slaag ik echter niet in, maar het gat wordt ook niet groter en we zien elkaar de hele tijd rijden tijdens deze toch wel zware klim.  De Soulor wisselt vrij vlakke stukken af met korte steile knikjes en stevige haarspeldbochten en loopt daardoor niet zo lekker.  Ik eindig op een half minuutje van Ben en enkele minuten later arriveren ook Peter en Jimmy boven op de Soulor.  Jimmy is het constante koersen een beetje beu en besluit om dadelijk door te rijden naar de Aubisque en we zullen hem pas terugzien op de Marie-Blanque, waar we ook Imy weerzien.  Ben, Peter en ik eten iets en dalen dan af richting Aubisque.

De natuurpracht en de overweldigende schoonheid van de bergen slaat ons met verstomming en we genieten met volle teugen van het mooiste landschap van de hele trip!  De vallei tussen Soulor en Aubisque is de meest indrukwekkende die ik ooit heb gezien.  Wanneer je de klim naar de Aubisque aanvat, zie je jezelf meter voor meter boven de wolken uitfietsen; een magisch gevoel.

Op de top van de Aubisque genieten we nog een laatste keer van het uitzicht en storten ons naar beneden, de al even mooie Westelijke flank af, richting Eaux-Bonnes, alweer zo’n prachtig kuuroord in de Pyreneeën.      

Col du Soulor - Col d'Aubisque

We reppen ons door een stuk dal naar de voet van de laatste col van de tocht.  Of dat dachten we op dat moment toch…

Ben is vandaag duidelijk de sterkste, want hij beantwoord een tempoversnelling van mezelf gezwind en gaat er even later zelf vandoor.  Ik zie hem nog een paar keer rijden, maar hij loopt steeds verder van me weg.  Op de top sta ik meer dan twee minuten in het krijt. Wanneer ook Peter enkele momenten later verschijnt, is heel de groep terug compleet en genieten we van een heerlijke picknick.

Zo’n lunch op 1035m hoogte heeft wel wat !

Col de Marie-Blanque

Imy neemt het stuur van de volgwagen over van Frank.  Deze laatste springt op zijn fiets en gooit zich als een steen naar beneden langs de steile Westelijke flank van de Marie-Blanque. Ook wij dalen in vliegende vaart deze col af en zetten, over golvend terrein, koers naar Mauléon-Licharre, onze voorlaatste kampplaats!

Voor deze rit over 2 cols van eerste en 1 col buiten categorie over 140 kilometer, laten we een gemiddelde optekenen van 27 km/u. Straffe kost me dunkt !!

Auteur van dienst : Jef

28-06-2006 om 01:07 geschreven door Ben Verburgt  

Rit 7 - 124 kilometer - 6 cols - 41 kilometer klimmen - 1.385 hoogtemeters

Mauléon-Licharre - Saint-Jean-de-Luz

Het laatste hoofdstuk van onze grote 'oversteek'. Nog ongeveer 120 kilometer fietsen en we zien de Atlantische Oceaan!! Imy vertekt weer vroeger vandaag en Ben rijdt met de volgwagen.

We denken dat het een “hapje” zal worden, want we hebben de grote cols immers al overwonnen en ver achter ons gelaten.  De “molshopen” van de rit van vandaag zullen dan wel geen probleem meer vormen zeker… Althans dat denken we, tot we 7 kilometer verder (in Musculdy) aan de Col d'Osquich moeten beginnen en zowat staan te surplassen in de eerste kilometer. Peter, Jim en ik klimmen lange tijd samen en pas in de voorlaatste kilometer kan ik wat afstand nemen van mijn amigo’s.  Wanneer we alle drie boven zijn, rijden we nog even Frank tegemoet om samen de laatste twee kilometers te klimmen.

Col d'Osquich

We besluiten een minder drukke baan te nemen en zien op de kaart wel een aanduiding van een steile strook in de weg, maar we wisten niet dat dit een heuse col was, de Col de Gamia.  We zullen deze col niet vlug vergeten, want met stroken tot 15% doet dit pijn aan de benen.  Bij mezelf loopt het hier voor geen meter, ik moet voor het eerst dit verlof 39x29 schakelen en al van aan de voet rijden Jim en P van me weg.  Jimmy komt afgescheiden als eerste boven, gevolgd door Peter en nog wat later mezelf.  Frank noemt me boven nog “pinnokio” omdat deze col niet in de planning stond en ook Imy vertelt ons later dat afstappen meermaals in zijn gedachten is geweest bij het oprijden van deze col.  We zullen de col de Gamia m.a.w. niet vlug vergeten. Ondertussen hebben we ook door dat deze rit geen makkie zal worden, er is hier in het Baskenland immers geen meter vlak te vinden en na 6 dagen fietsen is het beste er wel af !

Col d'Ispéguy/Puerto de Izpegui

Op de derde klim van de dag gaat ons licht bijna helemaal uit.  Het eerste deel van de klim blijven we met ons vieren samen, maar wanneer Frank aangeeft liever alleen te rijden, versnellen Pee, Jim en ikzelf het tempo een beetje. Meer dood dan levend komen we met drie samen boven aan.  Op de top en tevens de grens tussen Frankrijk en Spanje, genieten we van een fris colaatje en dalen af richting Erratzu.  In dit typisch Baskisch dorpje zijn we getuige van een traditionele trouwpartij.  Wanneer de jonggehuwden door het dorp worden gereden op een ossenspan, applaudisseren we enthousiast mee en daarna vervolgen we onze weg richting Puerto de Otxondo.  Een lachertje, want nergens steiler dan 6% en gemiddeld nog geen 3%...  Maar ook hier gaat het weer niet van een leien dakje, eerst Fank, dan Jimmy en vervolgens ook ik moeten het wiel van Peter lossen. Op hem lijkt de vermoeidheid van de vorige dagen geen vat te hebben en hij rijdt de hele klim op de “grote plaat” naar boven en komt ruim afgescheiden als eerste boven.

Puerto de Otxondo

We horen onze benen roepen: “en nu alleen nog naar beneden!”, maar het Baskenland blijft ongenadig op en neer gaan.  Het is niet voor niets dat de gelijknamige profronde door deze streek steeds door een begenadigd klimmer wordt gewonnen!!

Op de allerlaatste officiële col van onze trip, de Col de Saint Ignace, een heuveltje van 169 meter hoog en 2 kilometer lang, haal ik nog eens alles uit de kast. Van bij de start van de klim rij ik weg van mijn drie makkers.  Maar het gaatje is niet groot en Peter komt van achteruit terug tot in mijn wiel, om er vervolgens uit te komen en me ter plekke te laten.  Dit kan ik uiteraard niet op me laten zitten en ik knok me terug naar zijn wiel en in de laatste honderden meters spurten we als twee stervende zwanen naar de top. Onze sturen haken in elkaar, we zwalken over de weg en gaan bijna broederlijk samen tegen het asfalt, maar kunnen nog net ons evenwicht bewaren. Na eens goed gelachen te hebben met onszelf, laat Peter me als eerste over de laatste top bollen.  Als ook Frank en Jim boven zijn, dalen we af naar het dorpje Ascain, waar we Imy terugzien. 

De laatste 15 kilometer leggen we samen af in een rustig tempo tot we de oceaan voor ons zien.Een gevoel van euforie en van opluchting maakt zich van je meester; je denkt aan de overwinningen op jezelf, aan de strijd met je makkers, aan het gevecht met de bergen en aan de mooie dingen die we hebben gezien tijdens onze tocht.

Eens gearriveerd op de camping, met zicht op de zee, gaat de fietsbroek uit en de zwembroek aan en nemen we een verfrissende en oververdiende duik in de Atlantische Oceaan.  Het doel van onze reis is bereikt.             

Auteur van dienst : Jef

28-06-2006 om 01:17 geschreven door Ben Verburgt