Met die leuze zal ik me in de komende weken of maanden moeten sussen. En of hier waarheid in zit. De motivatie om beter, sterker en harder voor de dag te komen zal alleen maar toenemen.
Sinds Reusel had ik echt het vertrouwen om Kasterlee tot een goed einde te brengen, echter een chronische blessure bracht roet in het eten. Opgeven zat niet in mijn hoofd en tot de laatste week voor Kasterlee was het een golfslagzee van vallen en opstaan. De fietstrainingen verliepen vlot en redelijk pijnloos, echter de looptrainingen zorgden telkens voor de nodige teleurstelling. Toch wou ik niet van opgeven weten, en wilde ik blijven proberen om op het einde niet te kunnen zeggen dat ik er niet alles voor gedaan had.
Elke training was een kleine marteling. Steeds weer die opkomende pijn, en weg hoop. Na een dagje rust, pijn verdwenen, en hoop weer levend. Deze rollercoaster van emoties was zwaar voor mij en mijn omgeving, maar ik zou blijven proberen tot de laatste week voor Kasterlee.
Uiteindelijk toch de strijd verloren. 4 weken relatieve rust na Reusel, 2 weken nog keihard getraind om conditie recht te trekken. Conditioneel zou ik wel geprobeerd hebben, maar de knie is een verloren zaak. Met zekerheid zou ik de wedstrijd niet kunnen beëindigen. Starten om vooraf te zeggen dat ik zou opgeven zit niet in mijn karakter. Geen Kasterlee voor mij dus in 2009.
Niet gerealiseerde dromen houden de motivatie scherp. Ik zal volgend jaar zeker opnieuw proberen en de ambitie zal zeker niet minder zijn.
4 weken rust in het vooruitzicht. Ik loop er de muren van omhoog, maar... wat niet doodt maakt je sterker...
Na een goede start in de duathlons in Olen en Brecht voelde ik me geroepen om goed te presteren op het BK winterduathlon in Lichtaart. Het parcours was lekker technisch, en hier zou ik optimaal kunnen profiteren van mijn MTB-kunde om mee te kunnen strijden vooraan. Het loop-onderdeel verloopt elke week beter en beter, dus het moest wel lukken.
De zaterdag voor de wedstrijd echter grote problemen op het werk. Weg voorbereiding, weg wedstrijd, werken geblazen! Gans het weekend mij plichtsbewust op het werk opgesteld, en dus geen duathlon;
Stilaan begon de roep naar Kasterlee luider te klinken, en vond ik het wel gepast om eens te testen op een langere afstand, zoals de duathlon in Reusel... 15km lopen - 60km MTB - 7.5km lopen. Ongeveer de helft van de hel van Kasterlee. Geen specifieke voorbereiding hierop gedaan, echter de conditie zat wel goed. Geen directe ambitie, gewoon effe proberen op het gevoel en kijken wat dit geeft. Nadien zou ik beslissen of ik dan al dan niet zou inschrijven voor Kasterlee...
Het parcours in Reusel lag er goed bij. Hier en daar wat modder, het was wat frisjes, maar de zon deed de buitenlucht goed aanvoelen. Er hing een leuk sfeertje, en ik kwam ontspannen aan de start. Het looponderdeel gewoon op gevoel begonnen, zonder weet hoe snel ik bezig was. Halfweg het eerste loopdeel merkte ik dat ik blijkbaar toch bij de toppers van de jaren voordien in het groepje zat. Rondom mij zag ik Nick Baelus, Camille Hendrickx en Peter Vermeulen, ... , de verwachte namen voor Kasterlee. Het gaf een geweldig gevoel om met dergelijke namen voorop te kunnen lopen;
Het fietsen ging goed en met drie konden we ons afscheiden van de rest van het veld. In de laatste ronde geraakte we nog met 2 voorop. Camille Hendrickx moest de laatste ronde ons laten rijden. Samen met Nick Baelus aan de wissel om het laatste looponderdeel in te zetten, echter Nick was zeer snel weg, en nam direct enkele meters. Mijn voeten waren als ijsklompen en een stekende pijn aan mijn knie stak op. Toch wist ik die prachtige 2e plaats vast te houden. Blijkbaar hadden we niet getreuzeld en zelfs het parcoursrecord met een dikke 5 minuten verbeterd. Geheel onverwacht en supergelukkig. Zou ik dan toch een plaats verdienen in de duathlon wereld en misschien in Kasterlee?
Van de hemel echter naar de hel... Na Reusel nu reeds 3 weken relatieve rust. Het verdict is hard en sport doet relativeren. Iliotibiaal bandfrictiesyndroom.... Nooit eerder last gehad van dergelijk blessure, echter sporten is op dit moment onmogelijk. Steeds weer die stekende pijn. Is het dan toch niet voor mij weggelegd?
In de euforie van Reusel de inschrijving voor de Hel van Kasterlee bevestigd, echter deze Hel die mijn Hemel moest worden lijkt voor mij nu ver weg...
Kasterlee zal nooit uit mijn gedachten zijn, ... is het niet dit jaar, dan zal het voor de volgende jaren zijn, maar ik ben overtuigd van mijn kunnen...
Na een bittere pil in de zomer in de Transalp was het even zoeken om de focus opnieuw in een juiste richting te brengen. Een drukke maand augustus bracht niet direct de verhoopte revanche op sportief vlak, dus zou ik me maar richten op een naseizoen met winterduathlons en mogelijk nog strandraces;
Op het internet het nodige opzoekwerk gedaan, en zo kon ik toch een mooi kalenderke samenstellen met een aantal winterduathlons in de regio. In gans mijn leven me er slechts 2x aan gewaagd, maar telkens met een bevredigend resultaat. Wat zou dat nu eens brengen als ik me er wat meer op zou focussen in de toekomst?
Vanaf september me aan het nodige loopwerk gezet om vanaf oktober toch enigzins voorbereid aan de duathlons te kunnen beginnen. Een maand looptraining is wat kort, maar mijn MTB-kunde zou toch veel kunnen goedmaken;
3 oktober in Brecht al eens even geprobeerd voor mijn eerste duathlon. Het was eerder een klein gebeuren, echter met toch de nodige weerstand in het deelnemersveld. Er stond een stevige wind, en dat zou het voor ons zeker niet makkelijk maken. De eerste loopbeurt liep stroef, echter eenmaal op mijn fiets had ik snel een vlot ritme te pakken. Ik kon snel van plaats 21 naar de 2e groep voor de 6e plaats rijden, waar ik echter grotendeels zelf het werk kon opknappen. Ik moest doorzetten om de snellere lopers achter te houden, dus bleef mijn ding doen in het fietsen. In het lopen nog een aantal plaatsen moeten inleveren en uiteindelijk 9e aan de finish. Goed genoeg om te kunnen starten. Toch weer wat ervaring opgedaan in het knoeien tijdens het wisselen van schoeisel, en wat ritme opgedaan. Ik wist waaraan ik moest werken in de volgende weken...
Mijn focus lag al langer op de duathlon in Olen op 18 oktober. Ik vind hier een parcours op 500m van mijn deur, dat ik als het ware met mijn ogen dicht kan afhaspelen. Hier had ik de voorbije jaren mijn eerste ervaringen reeds opgedaan met telkens een 7e plaats als resultaat. Ik ben toch weer een aantal ervaringen rijker, dus mik ik op beter;
De start verliep voor mij wat chaotisch met een valpartij vlak voor mijn neus. Even halt houden, een klein sprintje om terug vooraan aan te sluiten, en we waren in het lopen reeds met een 15-tal licht afgescheiden voorop. Verbazend voor mezelf kon ik mezelf in deze groep standhouden, en wist ik op een 8e plaats aan het fietsen te beginnen. Het parcours lag er in optimale vorm voor de echte MTB-ers bij, en met 3 konden we snel een 2-tal minuten uitlopen op nummers 4 en 5. Snel, sneller, snelst, en de teller loopt boven de 45km/h, tijd voor mij om af te haken vooraan. Mijn moteurke kent toch zijn grenzen. Blijven ronddraaien met die pedalen en de voorsprong op nr. 4 en 5 behouden. De wisseling naar het lopen verloopt vlot, en ik kan mijn 3e plaats vasthouden....
Op naar de volgende. En ergens ver weg roept een klein stemmetje om de Hel van Kasterlee...??
Transalp 2009 is voor ons een kort verhaal geworden, zonder veel succesverhalen . Het is in ieder geval niet gelopen zoals vooraf gedacht.
De eerste ontgoocheling startte reeds op de eerste dag met het schrappen van de eerste rit wegens veiligheidsredenen. "Hallo Jan die heutige etappe wurde aus sicherheitsgrunden abgesagt. Finde dich om 09:00 uhr im startgelände für das briefing ein", meldde het bericht op mijn GSM dat ik 8u50 die dag aankreeg. Gans de nacht regen en sneeuwval hadden de weg op de hoogste bergtoppen onmogelijk gemaakt voor de doortocht van de Transalp. Tot 40cm sneeuw en temperaturen van -7°C zouden het ons te moeilijk maken. Dit zou de eerste maal zijn in twaalf jaar Transalp-geschiedenis. Eén etappe geschrapt, dit zou zowiezo al geen volledige transalp worden, wat de uitdaging niet kompleet zou maken.
Dezelfde dag is er 's avonds wederom een briefing met een speciale mededeling. De tweede etappe zou ingekort worden, en het laatste deel door de vallei wordt geneutraliseerd. De organisatie wil niemand in korte broek en mouwen aan de start zien staan! De situatie op de hoogste toppen noodzaakt deze beslissing. Wederom een kleine ontgoocheling, want we zijn toch gekomen om te fietsen...
Eén extra rustdag later stonden we in Reith Im Alpbachtal dan toch klaar aan de start. Highway to Hell klinkt door de speakers en we zijn vertrokken. We staan ongeveer rond de 600e plaats in de box en het duurt een aantal kilometer op die eerste klim vooraleer we echt doorgang hebben om te fietsen. De dag verloopt vlot, echter we zijn veel te dik aangekleed. We maken vlug plaatsen goed, en verteren op reserve de eerste klimmen zeer goed. Niemand weet ons te passeren, en we kunnen steeds opschuiven. We finishen op een 50e plaats! Dit betekent startrecht in de 2e startbox vlak achter de toppers.
Met goede moed en ambitie staan we in Mayrhofen reeds vroeg aan de start om onze plaats in de startbox veilig te stellen. Eén klim van 30km en nadien 65km afdaling zou ons goed moeten liggen, aangezien we vlot een groot verzet moeten kunnen draaien in de vlakkere stukken. De nacht vooraf echter had mijn lichaam reeds andere plannen. Maag en darmen hadden reeds een aanzet gegeven, echter ik voelde me nog redelijk goed in orde. Direct bij de eerste beklimming kreeg ik het reeds hard te verduren. We waren zeer goed vertrokken en gepositioneerd, echter mijn lichaam wilde niet meer. Spierpijnen in nek en rug. Ik kon op geen enkel moment diepgaan en afzien. De kracht vloeide uit me weg, en was amper in staat om mijn fiets over een brug te tillen. We werden voortdurend voorbij gefietst, en ik kon amper het wiel van mijn voorganger vasthouden. Op eigen tempo verder fietsen, echter mentaal was de klap reeds zwaar te verduren, en dacht ik reeds aan opgeven. Dit kon toch niet waar zijn? De laatste 20km verlopen echter terug zeer vlot. Ik krijg terug kracht in de benen en voel me beter en beter worden. Zou het dan toch een dipje geweest zijn?
83e in de uitslag en 75e in algemene stand. We mogen nog net in de eerste box starten. Een mentale opsteker. Na het douchen en eten, lijkt alles terug goed te gaan. Ik besluit om 's avonds op mijn bed te blijven liggen om extra te recupereren, en we zouden de dag nadien er weer flink tegen aan kunnen gaan!
's Nachts echter krijg ik koortsrillingen, en moet ik voortdurend naar WC lopen. De energie en kracht in mijn lichaam lopen volledig weg. Buikgriep! Waarom nu? Zelden of nooit ben ik ziek, en net nu in deze week moet me dit overkomen. Hier heb ik me een dik half jaar op voorbereid. Inschrijvingen, organisatie mobilhome en andere logistiek, tijd en energie in trainingen, uren alleen op de fiets weg van huis, afstellen van de fiets, testen materiaal, ..., allemaal een maat voor niets. Conditioneel kwam ik niets te kort. Ik was volledig in orde voor deze week! Mijn positie op de fiets was perfect, en het materiaal dik in orde. We waren op alles voorbereid, echter ziekte!?
Voor mij was de Transalp gedaan, echter Bert kreeg toelating om individueel dit avontuur verder te zetten. We zouden het evenement op die manier toch volledig kunnen meemaken.
De volgende dagen wist Bert zich telkens tussen de 40e en 50e plaats te positioneren aan de aankomst. Niets forceren, op eigen tempo, zou hij dit wel uitrijden. We zouden nog wel eens terugkomen om dit samen ook af te werken.
Echter halfweg de 5e rit van Sarnthein naar Kaltern rinkelt mijn GSM ..."Bert belt"... "Kunnen jullie mij oppikken in Nals, want ik ben hard gevallen, en mijn knie laat niet toe nog verder te fietsen" "Echt niet?"...
Het wordt plotseling heel stil in de mobilhome. Is dit dan echt het einde van wat een mooi avontuur moest worden? Zo plots? Een klein half uur later zijn we bij Bert aangekomen en stellen we vast dat de knie enorm gezwollen is. Hij kan zijn been amper nog plooiien. Op het einde van een lange technische afdaling heeft een rollend rotsblok zijn fiets onderuit doen schuiven.
De transalp zit erop, echter het voelt aan als een open einde... Dit lijkt niet afgesloten.
In ieder geval betekent dit geen einde aan onze ambitie, en willen we deze lege bladzijde ooit toch gevuld zien. Het is een prachtig evenement. Goed georganiseerd en in een prachtige omgeving. We hebben er in ieder geval veel van opgestoken en geleerd. Het loopt niet altijd zoals gewenst, maar falingen leggen andere uitdagingen bloot en creëren nieuwe opportuniteiten. We komen nog wel eens terug!
Bedankt aan ieder voor de steun en tot de volgende afspraak!
"4 Bikes MTB team heeft de 24 uren van Westerlo op haar naam geschreven. Om 16.00u deze namiddag had het winnende team 130 ronden afgelegd op het parcours dat deels door het centrum liep. Kriekel Cycling Team eindigde op plaats 2 met 129 ronden, evenveel als de nummer drie in het klassement Team Nutrimax."
Met deze Telex begon mountainbike.be op 29 juni zijn berichtgeving. Inderdaad, in het weekend van 27-28 juni hadden we met een ploeg van 6 personen, de 24 uren MTB-race van Westerlo gewonnen!
Reeds lange tijd hadden we al eens wilde plannen dat het wel eens tof zou zijn om deel te nemen aan de 24u-wedstrijd. Steeds was het wel moeilijk om een ploeg te vinden van 6 om deze uitdaging tot een goed einde te kunnen brengen. Tot ongeveer een maand voor de eigenlijke wedstrijd toch eindelijk groen licht kwam en we een ploeg samen kregen - 4 Bikes MTB team. De ploeg bestond uit onszelf, Jan en Bert Verboven, en verder nog Bert Vervecken, Sven Vaneyndt, Jan Gevers en Kurt De Pooter. Een evenwichtig en stabiel team.
Als ploeg hadden we geen ervaring met dit soort uitdaging. We hadden geen gezamenlijke voorbereiding, echter als individu konden we elk ons mannetje wel staan. We zouden in het weekend zelf wel bekijken hoe dit zou lopen, en een vaste strategie vooraf leek ons moeilijk op te zetten.
In de eerste ronde hadden we onze start gemist, echter we konden reeds vlug aansluiting vinden vooraan. Vanaf dat moment hebben we steeds mee het beeld bepaald vooraan. Naarmate de tijd vorderde kregen we toch een strategie op papier gezet. Alles leek te kloppen, en we bleven gelukkig van grote pech gespaard.
Ongeveer halfweg wisten we alleen weg te rijden en iets later slaagden we erin om minstens één ronde te nemen op de rest van het deelnemersveld. Deze situatie konden we tot het einde volhouden.
De sfeer onderweg was heel plezant. Het ging er gemoedelijk en respectvol naar iedereen aan toe. De organisatie was top, en het weer kon eigenlijk niet beter zijn.
Ik kreeg de eer om de laatste 2 ronden af te leggen, en als winnaar over de eindstreep te bollen. Als enige uit het team was ik er nog nooit in geslaagd om in de sport als eerste te mogen finishen, en deze blanco bladzijde is bij deze ook gevuld.
Een prachtige ervaring. Een super team, en een schitterende entourage! Bedankt Peter voor de praktische regelingen.
Na Waimes hadden we beslist om voor in te schrijven voor 'The beast of the East'. Zonder twijfel kozen we voor de 115 km, aangezien we deze voorbereiding goed kunnen gebruiken voor onze challenge in de zomer.
Startnummer 366 en 367 geeft recht op de derde box, en tweede startgolf. 10 min na de eerste start kunnen we van start gaan. We staan beide goed gepositioneerd op de eerste rij, en beginnen samen op kop van de ganse groep aan de eerste helling van zo'n 1.5km vlak na de start. Boven stellen we vast dat er slechts een 4-tal personen volgen, de rest zit reeds op achterstand. Goed vertrokken dus, echter we zullen de ganse rit grotendeels alleen moeten afwerken, zonder beschutting van een grotere groep.
Dit is een prachtige omgeving. Korte klimmen, langere klimmen, mooie en gevaarlijke afdalingen. Een veeleisend parcours dus, uitgezet in volle natuur (95% boswegen) met 20 hellingen, die samen bijna 25km klimmen inhouden.Technisch veeleisend, en steeds aandachtig zijn. Onderweg even opgeschrikt door een val van Bert, echter we kunnen onze weg zonder problemen verder zetten. Het weer is ook weer prachtig van de partij.
We blijven vlot samen, echter vanaf 80km, in de buurt van het kasteel van Reinharstein krijg ik, Jan, het zeer lastig. Bert moet dikwijls inhouden, maar zelfs dan kunnen we nog deelnemers voor ons remonteren. De 3 lastigste klimmen, met 15 tot 20% stijging, bevinden zich bovendien in de laatste 20km, en het is soms twijfelen tussen verder fietsen, of te voet gaan.
Had ik maar eerder mijn vloeibare voeding ingenomen, want na mijn laatste 'zakje voeding' krijg ik terug kracht in mijn benen. De laatste tien kilometer verlopen terug zeer vlot, zodat we met een goed gevoel de rit kunnen afsluiten.
We finishen op plaats 52 en 53, op een totaal van 400 finishers. In totaal hebben we 6u20 gereden, goed voor een gemiddelde snelheid van ongeveer 18.5 km/u. We vermoeden dat een startplaats in de eerst startbox toch nog tijdswinst zou kunnen opleveren, aangezien we toch nog 2e en 3e van onze startbox finishen. Voor mijn 'klopje' hadden we nog vlot een gemiddelde van 19.5 km/u.
Om het MTB-gevoel nog wat meer vorm te geven, beiden beslist om op 06 juni aan te treden in Langdorp voor de traditionele chronorit. Dicht bij huis zouden deze MTB-wegen ons bekend moeten zijn. Dit zou vlotter moeten kunnen dan in Waimes.
Men kan vrij vertrekken tussen 10u en 12u. Om de drukte in het begin wat te vermijden, nemen we ons voor om tussen 11u en 11u30 te starten. De start verloopt heel vlot. Het eerste uur vlot kunnen doorfietsen op voor ons bekend terrein. Telkens aan de bevoorradingen kort gestopt om wat energie op te doen. Gans de rit verloopt vrij vlot en zonder verrassingen. Naar het einde hebben we wel wat meer te maken met oponthoud van iets tragere deelnemers voor ons, en verliezen we wat tijd.
Goede organisatie, knap parcours, weeral goed weer om te fietsen. We halen een gemiddelde van ongeveer 25 km/u, en een tijd van 3u24 over 85km. Goed voor een 20e en 21e plaats voor ons beiden op 700 finishers. Goed gevoel, en een goede voorbereiding op de ultieme race van de oostkantons...
De winst was weggelegd voor Ken Vandenbulcke (3u09) die Sven Nys met enkele minuten wist voor te blijven!
Reeds enkele maanden zijn we stevig aan het trainen om ons voor te bereiden op wat komen komt. Het is overdreven te stellen dat we specifiek enkel voor de Transalp trainen. Elk jaar malen we wel onze kilometers. Ikzelf, Jan, om enkele cyclo's te overwinnen, mijn broer Bert voor de wedstrijden op de weg.
Toch willen we dit jaar enkele specifieke tochten meenemen in het kader van de voorbereiding naar wat komt in de zomer.
21 mei 2009 starten we samen in Waimes voor een MTB marathon van 75 km, met name Les Cimes de Waimes. Er vallen +/- 1700 hoogtemeters te overwinnen, in de streek van de oostkantons.
We zijn vooraf niet ingeschreven omdat we de beslissing om al dan niet deel te nemen nog wat wilden afwachten. Uiteindelijk toch beslist om te starten en ter plaatse ingeschreven, met als gevolg achteraan het pak te moeten vertrekken. We staan in de laatste box, en dienen een tiental minuten later te vertrekken als de eerste boxen;
De start wordt direct gevolgd met een lange klim, die we met z'n tweeën als eerste van onze box afwerken. We zijn goed vertrokken en houden de vaart er goed in...tot de files. Veelvuldig last gehad van tragere rijders voor ons uit de eerste boxen. Herhaaldelijk dienen we te stoppen. Tussen de files door maken we goed tempo, echter het is toch lastig. Korte, steile klimmen, en zeer technische passages. Dit is toch wel een andere discipline dan fietsen op de weg met de koersfiets. Onze onderrug doet fel pijn en ons tempo verzwakt naar het einde. Toch kunnen we als 8e en 9e finishen van onze box, en dit geeft een 129e en 130e plaats in het totaal klassement. Dit moet beter kunnen, echter toch tevreden aangezien onze beperkte voorbereiding op dit soort werk.
Onderweg hebben we ons verbaasd toen Jeff Luyten (Junior nota bene) ons voorbij kwam gesneld in de korte nijdige klimmen. We probeerden, maar konden geen antwoord bieden. Verbazend sterk van deze jonge kerel. Wat moet ons dat brengen binnen enkele jaren?
Sporten en fietsen is reeds van kindsbeen af met ons gelinkt. Als kind zijn we met fietsen opgegroeid in de fietsenzaak van onze ouders. Bij de jeugd zaten we samen in de atletiek. Na het lopen begon het fietsen...
Reeds enkele jaren heb ik een aantal doelen die ik graag wou meemaken zoals een aantal cyclosportieven genre Merckx, Marmotte, ... en zo ook de Transalp Challenge. Een 8 daagse etappewedstrijd met de MTB doorheen de alpen over off-road paden, vanuit het Duitse Mittenwald naar het Italiaanse Garda Meer. Een hele uitdaging lijkt ons, die zelfs voor goed getrainde atleten de nodige voorbereiding vereist. Ooit werkelijkheid?
Na een gezamenlijk avontuur in de Marmotte, de Criquelion en de Bart Brentjens Challenge spelen we sinds vorig jaar met het concreet idee om deel te nemen aan de Transalp Challenge. Reeds veelvuldig besproken, een zware uitdaging, schijnbaar onmogelijk, zo ook om ingeschreven te geraken. Slechts enkele minuten op één dag in december zou de server openstaan voor inschrijvingen. Slechts 550 teams over gans de wereld zijn bevoorrecht om te starten.
Die middag in december lopen de zenuwen hoog op. Om 12u is dan het zover. De inschrijvingsknop verschijnt op het scherm en razend nerveus probeer je dan zo snel mogelijk de inschrijvingsgegevens in te vullen. Daarna is het wachten. ... Enkele uren later komt dan die mail van de organisatie met de bevestiging dat we mogen deelnemen: Team 4Bikes Jan Verboven - Bert Verboven We zijn erbij!! Enthousiast iedereen op de hoogte gebracht. De echte voorbereiding kan beginnnen;
Via deze weblog willen we onze voorbereiding schetsen, en nadien willen we via deze weg het thuisfront op de hoogte houden van ons avontuur in de Alpen.
Transalp 2009 is voor ons een kort verhaal geworden, zonder veel succesverhalen . Het is in ieder geval niet gelopen zoals vooraf gedacht. 
