Het gevoel dat je al heel je leven niet begrepen wordt, maar ook het gevoel hebben dat je de andere niet begrijpt? Het gevoel dat je "iets" mist, te kort komt of maar niet vindt?
Dat gevoel heb ik al van zolang ik weet ... en het gaat niet over .... misschien daarom dat ik ook nooit lang iemand "een vriend" kan noemen ... gewoon eerder iemand die even deel uit maakt van uw leven en dan weg gaat ...
Wat zijn vrienden eigenlijk? Mensen die je regelmatig ontmoet? Mensen die zelf ook eens bellen om af te spreken? Mensen die je door en door kent? Mensen die graag bij je in de buurt zijn, zonder dat dit ooit uitgesproken wordt? Mensen waar je uren en uren mee kunt praten zonder dat het gezaag wordt? Mensen die ook aanvaarden als je emotioneel bent en je een troostende schouder aanbieden?
Dan zijn vrienden ofwel heel dun gezaaid of die bestaan gewoon niet ... Ik denk eerder het laatste.
Neem nu deze blog, gewoon een ingeving om te kunnen zagen zonder dat iemand het hoort, maar toch altijd dat gevoel hebben van "Als iemand nu dit eens zou lezen, zich erin herkennen, ..."
Mood: Nostalgisch, krop in de keel ... eenzaam Song: Pink Floyd - Wish You Were Here
