je bent een olifant in de porseleinkamer en ik durf te stellen dat je daar trots op bent. Af en toe wat keet schoppen hier en daar, onrust wekken en volop in de tegenwind gaan staan, het is een hobby als een ander. Je hebt intussen de respectabele leeftijd bereikt waar je karakter één is met jezelf en voor geen verandering meer vatbaar, zelfs als je dat zou willen. Je doet maar, het is je recht, meer zelfs: je natuur.

Je gevoel van eigenwaarde moet enorm zijn, je ego gigantisch, maar ook hierin ben je vrij. Maar hopelijk, beste, besef je dat jouw handelingen enkel en alleen gevoed worden door frustratie, jarenlang opgehoopt en zich uitend door die immer opgestoken, gebalde vuist die wild om zich heen klappen uitdeelt.

Beste, 

hier en daar heb je misschien nog wat krediet, maar besef dat die serieus aan het afkalven is. Ik hoor je denken dat het je niets kan schelen, maar ooit komt boontje om zijn loontje en krijg je die gebalde vuist als een boemerang recht in je gezicht. Zeg dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.

Beste,

indien u zich aangesproken voelt, trek dan dan het schoentje aan of sla zoals gewoonlijk keihard terug met die immer gebalde vuist van jou en maak intussen meer stuk dan je lief is. Misschien werkt het wel therapeutisch en graak je zo verlost van je eeuwige frustraties. Hopelijk, beste, blijft er tegen dan nog iets over van de porseleinkamer. Ik hoop het voor jou, uit het diepste van mijn hart. Het ga je goed!