Ik ben Wouter, West-Vlaming, alleenstaande (gescheiden) vader van Myrron en Maryth en gek op cultuur in de breedste zin van het woord. Muzikant ook, maar wel op heel amateuristisch niveau.
Reisleider van beroep. Een gids dus, die met groepen op stap gaat in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, maar ook langs de slagvelden van Europa.
Daarnaast ben ik voorzitter van War And Remembrance vzw en van het Brothers In Arms Memorial Project. Zaken die onlosmakelijk met militaire geschiedenis te maken hebben. Eén van mijn vele passies.
Ik ben ook penningmeester van Reisleiders Vlaanderen vzw en geef les aan de opleidingen Reisleider Europa, Reisleider Vlaanderen, Reisleider Battlefield- en Herdenkingstoerisme, en Regiogids Westhoek bij Syntra West.
Deze blog is bedoeld als digitaal dagboek, waarbij ik mijn gedachten en ervaringen deel met iedereen die er zin in heeft.
Ik ben reisleider. Ik ben gids. Mijn passie is mensen
meenemen op ontdekking in nieuwe culturen, in prachtige verhalen, in
adembenemende natuur en in verhelderende geschiedenis. Ik krijg een kick als ik
mensen zie genieten. Ik hou van de verwondering in hun ogen, en van de
heimelijke glimlach die bij elke anekdote opnieuw op hun lippen verschijnt.
Toen ik resoluut voor het reisleiden koos, nam ik een
risico. Een financieel risico vooral. Reisleiders hebben geen vast inkomen, en
zijn afhankelijk van de vraag van autocaristen en verenigingen om wat centen te
verdienen. Het toerisme is ook seizoensgebonden, dus moet je als reisleider
elke cent opzij zetten om de luwe wintermaanden door te komen. En hopen dat het
toeristisch seizoen volgend jaar net iets vroeger kan beginnen, zodat je die
laatste weken minder kopzorgen hebt.
Wereldwijd hebben reisleiders het niet makkelijk. Er bestaat
– noch in België, noch in Europa – een sociaal statuut voor reisleiders.
Overheden, maar zeker ook de opdrachtgevers, hebben geen oren naar dit statuut.
Iedereen mag reisleiden, iedereen mag gidsen. Ook wie geen of slechts een heel
beknopte opleiding daartoe heeft gekregen. Dat resulteert in een willekeur aan
goedkope krachten, mensen die voor het plezier mee op stap gaan. Mensen die
reisleiden om er eens uit te zijn, of iets van de wereld te zien. Gidsen die
onvoorbereid een groep mee op sleeptouw nemen. Oneerlijke concurrentie voor de
reisleiders die het wel professioneel aanpakken. Een doorn in het oog van
mensen die een langlopende opleiding volgden en heel wat centen in de
voorbereiding van een specialisatie als reisleider staken. De doodsteek vaak
voor wie voor en van het reisleiden wil leven.
De autocarsector heeft nood aan kwaliteit. Zeker nu de
sector heel hard wordt getroffen door de pandemie. Nood ook aan solidariteit.
Het wordt tijd dat er afspraken worden gemaakt omtrent vergoedingen. Tijd ook
om voorwaarden te koppelen aan wie als reisleider op een autocarreis mag
fungeren. Met wederzijds respect voor autocaristen en reisleiders…
