Competitie, sport, cultuur, vriendschap, Afrika ineen
Zoals 2 jaar terug neem ik met het Humanitair Cycling Team Menen deel aan de "Tour du Sénégal", een rittenwedstrijd over 9 dagen die meetelt voor de Afrika Tour. Via deze blog wil ik je een kleine voorbeschouwing geven over ons avontuur, en hopelijk vinden we voldoende internetcafés waar we een goed verslag kunnen typen over elke dag daar
EINDOVERWINNING is een feit en geëindigd met een schitterende etappe
Deze rit verliep over een prachtig decor. We reden 6 plaatselijke ronden langs de zee, om na die ronden het centrum in te duiken en te finishen op de brede Avenue de Charles De Gaulle in Dakar. Het was een lastig rondje, in totaal klommen we een 715m, ofwel een halve Mont Ventoux. De stress was toch aanwezig bij iedereen van de ploeg, want het geel nu nog verliezen zou enorm pijnlijk zijn. Tijdens laatste etappe voelde ik mij perfect! Misschien zelfs de beste benen van de hele ronde. Na wat schermutselingen aan de start begon onze laatste Senegalese opdracht en het bleek al vlug dat we enorm sterk waren op het zware parcours. In de beginfase reed er een groep van 5 renners weg. Onze bram was het zakje zand in de kopgroep en alles kwam terug samen. Daarna reed negen man weg waaronder terug die dekselse Kameroeners en ik reed er naar toe. Meer dan 1 minuut kreeg de groep niet en alles liep samen. Daarna was Joeri zelf iets van plan. We deden samen een duoaanval, maar Lybië liet ons niet rijden omdat Joeri nog groen gevaar was voor hen. Na de plaatselijke ronden moest nog 10 km afgelegd worden en voor het afsluiten van die ronden probeerde ikzelf nog eens en nam 3 man mee. We reden een 4 tal km voor, maar nu er was Slovakije die alles terug samenbracht en het zou dus terug uitdraaien op een massasprint. Ik nam Joeri in m'n wiel en hij sprintte ei zo na naar zijn derde overwinning. Slechts één cm schoot hij tekort. Ikzelf werd 4e, Roeland 5e. Ook Sven kwam nog opzetten en eindigde ook knap in de top 15 (precieze plaats weet ik niet). Bram eindigde in het peloton, die al ferm uitgedund was door het zware parcours.
Maar... de belangrijkste opdracht was volbracht en JOERI had de ronde gewonnen! Mooier hadden we het niet kunnen dromen... Na een schitterende ceremonie protocolaire was iedereen uiteraard supercontent. Verdere details volgen nog.
Voor de geïnteresseerden: de laatste rit is morgen in Dakar. En daar verblijft Filicité (tis filicité en niet Filicitas). Ze zal de koers volgen in de wagen. Cool é
De rit Somone-Thies-Somone (130km) is lastig en dat wist ik nog van 2 jaar terug. Er zijn wat heuveltjes en de wind blaast er soms goed in de zij, ideaal om een waaiertje te trekken. Maar alles kwam goed. Door ons beulenwerk werden alle pogingen tenietgedaan en Joeri blijft dus in het geel. Ik eindigde redelijk leeg in het peloton. Ik wist eigenlijk niet dat een gele trui verdedigen zo lastig kan zijn. Alle druk komt op ons ploegje terecht en we zijn al maar met 5. Maar ik ben wel enorm content. Nu komt de eindoverwinning wel erg dichtbij. We gaan straks zwemmen en eens goed gaan eten. Ik zal alles eten dak tegenkom.
Vandaag waren we er eigenlijk niet zo gerust in. Iedereen zag gisteren ferm af en alle ploegen die nog kunnen winnen geloven erin. De rit tussen Saint Louis en Thies (195km) moesten we zonder kleerscheuren kunnen doorkomen om met geel naar huis terug te keren. Er was koers vanaf km 0 en voor we het wisten waren we met 12 renners weg, waaronder Bram en ik. Het enige nadeel was dat er een Kameroener en een Lybiër meewas die vanvoor stond in het klassement. Dus wij 2 bleven rustig in de wielen hangen. De samenwerking tussen de 10 anderen was perfect en de voorsprong steeg en steeg. We hadden maximaal 6 minuten op gele Joeri en de trui was virtueel in het bezit van Lybië. Bij ons heerste er toch wel lichtjes een gevoel van paniek en ik riep een paar keer de volgwagen om raad. Moesten we ons laten uitzakken om op kop te rijden? Ondertussen wisten Sven en Roeland niet echt meer van welke parochie ze waren. Ik sprak af met Bram dat we zouden wachten tot na de eerste tussensprint, want daar zijn er bonificatieseconden te verdienen. De Lybier en de Kameroener wilden die seconden pakken, maar ik kon er een stokje voorsteken en won de tussensprint. Door het feit dat ik die tussensprint won, was er wat animo in de kopgroep en die splitte in 2 groepjes. We waren toen met 7 vanvoor, waaronder wij Belgen en van die Lybiër waren we verlost. Toen zag de situatie er veel beter uit, want Lybië moest nu wel rijden in het peloton als ze de etappe nog wilden winnen. Alleen die sterke Kameroener moesten we nog klein krijgen. De voorsprong zakte beetje bij beetje, maar niet snel genoeg, dus Joeri had graag iemand van ons in het peloton gehad en ik liet mij 35 km voor de aankomst afzakken om daar op kop te rijden. En alles kwam op zijn pootjes. De vluchters werden gegrepen, Lybië won de etappe en Joeri bleef in het geel. IDEAAL
Na de koers bezochten we het weeshuis waarvoor we, ism de Senegalese vriendenkring, geld inzamelden. Wat we daar zagen, was erg confronterend. Baby'tjes van 0 tot 1 jaar die aan hun lot werden overgelaten omdat sommigen geen middelen hebben om hun kindje te onderhouden... Erg dat zo'n dingen in deze wereld nog kunnen gebeuren. We waren blij dat we hen op deze manier toch een beetje konden steunen.
In de 6e etappe van Saint Louis naar Louga en terug (135km) werd ik 2 jaar geleden 6e dus was ik gemotiveerd om het terug goed te toen. Toen maakte ik deel uit van de 6 koppige kopgroep. (van 6sen gesproken:) Na 5 km stond er een kopgroep van 3 renners. Door verkeerde informatie van de volgwagen lieten we hen rijden. Dat was nie zo verstandig want er stond iemand op 2 minuten van Joeri dus het was rijden geblazen. Met 3 man van de ploeg draaiden we rond en dat was echt afzien. En warm dat het was! Ik bad tot God om regen maar dat kwam niet. Dan informeerde ik eens bij Allah, maar die deed ook alsof zijn neus bloedde. Dus het was verder bijten. Gelukkig kregen we de steun van Lybië en de 3 leiders werden gegrepen. Het eindigde op een massasprint en daarin toonde Joeri zich de snelste!! Zo liep hij ook verder uit in het klassement. Ik eindigde in het peloton. Nu wordt het kwestie van goed recupereren want morgen mogen we terug op kop rijden. We keren van terug van SL naar Thies over 196 km! Als we morgen nog geel hebben, ziet het er echt goed uit.
In de klassieker in de ronde tussen thies en Saint Louis van 187 km werd er in de eerste 2 uur niet zo snel gereden. Misschien niet zo slecht voor Joeri en zijn pols. Maar toen er door het grote deel van het peloton een drank- en plaspauze werd gehouden kregen de Lybiërs het idee om alles op de boord te trekken. Gevolg? 20 leiders en ik niet mee. Ik zat toen tussen de wagens met bidons op mijn rug. Gelukkig was Joeri mee en ook Roeland bevond zich bij de leiders. Ik kwam na de leiders met 8 man (waarbij groene Sven) binnen op 13 minuten en werd 25. Mijn gemiddelde hartslag was 137 terwijl dat ik tot 203 kan. Ik was dus eigenlijk wel een beetje gefrustreerd want moest totaal niet diep gaan. Maar vanvoor maakte Joeri het goed. Op 34 km van aankomst demarreerde Joeri uit de kopgroep en had 2! minuten voorsprong op de 2e. Hij werd ook de nieuwe leider. Van een nummer gesproken! Iedereen van de organisatie keek gelijk zot. En Joeri blonk op het podium met zijn gele trui en gebarsten pols:) Nu wordt het kwestie om hem ter verdedigen zodat we met de eindwinst naar Belgie kunnen terugkeren. Dat zou de max zijn!
Na een goeie nachtrust en lekker ontbijt (stokbrood en nutella) waren we klaar voor 165 km tussen Kaolack en Thies. We waren van plan om aandachtig te blijven maar niet teveel krachten te verspillen. Na 5 km gebeurde de eerste van de 8 tal valpartijen en wie was er in betrokken? jawel... onze Joeri. De kopman sprong terug op zijn fiets en Bram, Roeland en ik brachten hem terug naar het peloton. Hij klaagde wat over zijn pols, maar zei dat verder alles wel ok was. Ondertussen controleerde Kameroen de koers en door de tegenwind bleef het ondanks de valpartijen redelijk rustig in het peloton zonder noemenswaardige aanvallen. Ik voelde me echt goed en bleef bij Joeri. Rino gaf op na een lekke band omdat er niet direct een wiel voorzien was. 30 km voor de meet ontplofte de koers en we lieten ons niet verassen. De enorm hitte (39 graden!) en de hellingen maakten de finale erg lastig. Maar toch kregen we een massaspurt met een uitgedunde groep. Daarin werd Sven 2e, Joeri 7e en ik 8ste. Met 3 ploegmakkers in de eerste 10 en Sven in het groen was op het eerste gezicht schitterend. Maar net na de aankomst viel Joeri bijna van zijn stokje en het ziet er niet zo best uit. Een blauwe pols is geen goed teken en we vrezen voor een polsbreuk. Joeri wordt momenteel onderzocht maar starten doet hij zowieso. Ik moet denken aan Tyler Hamilton in de Tour van 2003 en ook een beetje aan Frank VDB. Die werd ook 7e op het WK '99 met jawel... een gebroken pols. We moeten nu vooral positief blijven en hopelijk brengt het onderzoek goed nieuws. Ondertussen slapen we terug in Mbour. Ondanks alles zijn we toch wel een beetje tevreden, want Sven straalt in het groen en het is hem van harte gegund na al zijn miserie! Conclusie na een kleine week: het is er veel warmer dan 2 jaar terug want het regenseizoen is voorbij, het is een schitterende groep en ik persoonlijk verbeter elke dag, nu nog gezond blijven!
Vandaag was Mbour de startplaats en Koalack de aankomstplaats, ofwel 108 km met een lichte tegenwind. Over deze rit valt niet veel te vertellen. We reden tactisch niet zo goed en waren nooit mee als er een groepje wegreed. Tot 3 maal toe reden we met ons team op kop om onsnappingen teniet te doen, met als resultaat dat we de definitieve ontsnapping misten. Wat er verder voor frustraties zorgt is het feit dat iedereen naar ons kijkt om gaten dicht te rijden. We worden blijkbaar iets overschat. Maar ik denk dat Libië en Slovakije in de breedte een betere teams zijn. Dat zijn allemaal ferme kerels met een brede kas, waar je liever niet mee in ruzie komt. Op het laatste reed Joeri nog weg en werd mooi 6e. Wij eindigden allemaal in het peloton op 1 minuut 30 van de Cameroenese winnaar die ook de nieuwe leider werd. Persoonlijk voelde ik mij beter dan gisteren en was gerustgesteld. Maar de benen van 2 jaar terug zijn er nog niet. Joeri wordt 5e in de stand en we aten en sliepen in "hotel de Paris", waar alles naar wens verliep! De vervelende zaken van gisteren waren vergeten en kwamen tot de conclusie dat we in Afrika waren en dat we hier een beetje meer geduld moeten hebben dan bij ons. In de vooravond bezochten we allemaal de markt in Kaolack. Dat is de grootste markt in Afrika, zonder die van Marrakech gerekend. Wat je daar ziet hou je niet voor mogelijk: groot, vuil, namaakbrol, vlees die stinkt, bedelende zwartjes... Toch de moeite om eens te bezoeken.
Vandaag reden we van Dakar naar Mbour over een afstand van 88 km. De start was me er eentje. Voor de start hadden we te maken met sabotage. Roeland zijn stuur stond los, zijn zadel zakte en mijn voorversnelling stond los. Gelukkig hadden we alles vlug door. Onze concurrenten wilden oorlog op een onfaire manier, wij waren van plan ravanche te nemen op een faire manier. De officiële stad lag buiten dakar en de wind zat schuin, ideaal om een waaiertje te trekken. Onze intenties waren goed, maar we slaagden niet in onze opzet. Er was enorm veel file om Dakar te verlaten, daardoor was de officieuse start met 30! km verlengd. Dus slechts een goeie 50 km koers met pal wind in de rug. Ondanks een ferme aanval van joeri werd het een massasprint die terug voor chaos zorgde. De aanduiding van de kilometers klopte niet waardoor de aankomst plots opdook zonder dat we het beseften. Toch werd Sven knap 2e, maar er zat veel meer in. Joeri was perfect geplaatst en hij kon eigenlijk niet verliezen. Ik voelde me enorm slecht. Ik reed paar keer op kop om enkele aanvallen te neutraliseren, maar meer zat er niet in. Ik had net het gevoel al een ronde gereden te hebben. Goed rusten was dus de boodschap en hopen op veel beterschap. Maar van dat rusten kwam niet veel ter sprake. We reden na de koers 25 km rond om onze slaapplaatst te vinden en ondertussen waren we 3 uur verder zonder eten en drinken. Gelukkig kwam alles goed en konden we eten en 's avonds bezochten we mensen uit Menen die op reis waren in Mbour. Daar konden we eens goed eten. Sven was door zijn 2e plaats en boni's leider geworden in de jongerenstand.
In de vooravond bezochten we allemaal de markt in Kaolack. Dat is de grootste markt in Afrika, zonder die van Marrakech gerekend. Wat je daar ziet hou je niet voor mogelijk: groot, vuil, namaakbrol, vlees die stinkt, bedelende zwartjes... Toch de moeite om eens te bezoeken.
