Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
30-10-2011
GAAN OF NIET GAAN
Zou ik naar het kerkhof gaan vandaag? Ik heb nooit een goede band gehad met onze pa. De man is nu anderhalf jaar dood. Hij heeft me nooit erg graag gezien, hij zette me aan de deur met achthonderd frankskes en daarmee moest ik het rooien. Ik had toen nul levenservaring. Heb watertjes doorzwommen, dat willen jullie niet weten. Maar goed, ik ben een sterke vrouw geworden. Ik had het graag anders gehad, zo'n liefhebbende pa die je steunt in moeilijke momenten. Maar goed, als ik op het kerkhof kom, moet ik janken, janken om zoveel dat er niet geweest is. Ik doe veel voor mijn kinderen - zeggen de mensen. Maar, je kan nooit genoeg doen. Ik heb een hele sterke man nodig om me van onze pa te genezen. Ik heb de indruk dat ik altijd de sterke moet spelen om iedereen te helpen. Ik ben ook wel sterk. Maar ik kan ook janken, zoals daareven, toen ik een blogstuk las van iemand wiens pa net overleden is en met wie hij een zeer goede band had. Pijnlijk als dat net in deze allerheiligenperiode moet gebeuren. Het bos ligt naast het kerkhof. Het wordt kerkhof + boswandeling - denk ik. ALLEEN. MET MEZELF. Van geboortepijn tot nu mijn eenzaamheid die ik deel met duizenden nu ik weet dat de mens een ader is zoekend naar een ader zoekend naar de kiespijn van een ver verleden... (Jotie 't Hooft de Treurige Prins)
Een heel vriendelijke dame aan de lijn gehad. Toch even griezelen als ik denk aan deze sterke vrouw en hetgeen ze als kind heeft meegemaakt. De gruwel van WO II. Een Joodse dame die als kind, als klein kind vanalles heeft meegemaakt. Ik had zoveel zin dat kleine kind in mijn armen te nemen, te beschermen tegen die vieze kloterij die ze heeft meegemaakt, ook in haar omgeving. Hoe konden mensen zo wreed zijn. Dit mag nooit verzwegen worden, slikte ik. Respect. Ik hoop dat ik op haar leeftijd nog zo flink en fier ben. Mijn jongste dochter van zeventien gaat dit jaar op reis met de school en ze zullen ook Auschwitz bezoeken. Ozwieckim. Ik weet nu al dat ze wit zal worden en die middag waarschijnlijk niet veel zal kunnen eten. Ze is ook erg gevoelig. Toen onze pa opgebaard lag, draaide ze wit weg. Ze viel bijna flauw. Maar Auschwitz, dat is pas huiveren. Het is nog niet zo lang geleden. Dat is dubbel huiveren.
Er zijn van die mensen die plezant gestoord zijn. Helemaal in de ban van Steven Spielberg en Tintin, ons aller Kuifje, maar ik noemde hem altijd Kuifke, als ik nu eens motion capture in mijn kristallen bol zou doen. Voor alle duidelijkheid : motion capture = bewegingen van mensen vastleggen in een realistische animatie. We worden teveel geleefd en moeten meer uit onszelf leven, vind ik toch. Misschien toch eens uitproberen. Zonder kwaad te berokkenen aan anderen. Zo ethisch zijn we ook wel. Ik zie me samen met hem in een bos dat ooit van mijn opa was en dan werd opgeëist door de Vlaamse Gemeenschap. Het is nacht. De uil roept oehoe en hij wijst me de sterren aan. Diegene die ik nog niet kende. Dit bos zou van mij kunnen zijn, sis ik. Nu is het van iedereen. Zowat. Materie glipt tussen de vingers. Alleen de emotie blijft bestaan. What the fuck is geld? Bezittingen? Sterren bezitten eilanden die ooit overstroomd worden. Zoals Atlantis. Misschien ben ik rijk. In mezelf. Hij kust me terug de werkelijkheid in.
Een pasklaar antwoord heb ik niet. Maar ik geloof in gratis. Gratis soepbedelingen, gratis fruitbedelingen, gratis ontbijt, gratis sandwiches, gratis kranten en tijdschriften, gratis drinks en feestjes. Het liefst in een losse ludieke sfeer. Ik geloof ook in recyclage en recyclagewinkels. Kringwinkels, spullenhulp en dergelijke. Het is al lang geen modeloze boel meer maar erg trendy en hip soms. Verder is budgetteren ook belangrijk, zeker ivm scholen. September is een financiële aderlating voor vele ouders. Soms kan men niet op reis gaan, so be it. Men kan ook reizen naar binnen, in de geest en waaw, wat een ontdekkingstocht. Zou dat de vijfde dimensie zijn? Het bewustzijn dematerialiseren en ergens anders op een andere plek in uw gedachten materialiseren, bijvoorbeeld je beeldt je in dat je in New York rondwandelt, kijkt eerst wat op internet, leest een boek en dan floep, je beeldt je in dat je in New York bent. Je komt bijvoorbeeld Ben Stiller tegen tijdens het joggen. In Central Park. Je koopt een Starbuckskoffie. Je eet een te vettige donut, maar kom, voor één keer kan dat geen kwaad. Je komt terecht in een soort snackbar waar je als middageten lekkere eitjes geserveerd krijgt door een serveerster met heel veel rood haar en teveel lipstick en een te groot décolleté maar o, wat een benen, eindeloos. En dan komt er een man naast je zitten (voor de vrouwen dan) waarmee je wel op date zou willen vertrekken naar Mars of naar de maan. Afin, het is maar een voorbeeld van hoe je kan reizen in de geest. Ook zonder veel centen. Kortom, ik vraag me af of vele problemen niet opgelost kunnen worden vanuit de mensen zelf. Als men afhangt van anderen voor uitkeringen enzo, is het altijd onzekerheid, men moet altijd wachten. Bij werken in loonverband heeft men al iets meer zekerheid. Maar de echte creativiteit zit in de mens zelf. Men moet zich door niemand iets op de mouw laten spelden. Morgen gaat deze dame terug de boer op om te werken (in loonverband). De fiets is al van stal gehaald en de banden flink opgepompt. Het zal weer wennen worden aan het avondritme. So be it. (de pendel had ja gezegd)
de romantische locaties en beelden van de schilderijen van Renoir. Maar ik kan eveneens de mooie slanke personen op de schilderijen van de Vlaamse Primitieven waarderen. Of de landschappen van Breughel op zoek naar feesten en ondeugende personen. Als kind maakte ik moodboards van wintertaferelen met getekende modellen in Phildarboekjes. Call it a reconstruction of heaven. Voor mij moet de wereld altijd iets magisch hebben. Het leven ook. Volgende week begin ik terug te werken. "Tu penses qu'ils vont te prendre de nouveau???" "J'crois oui, sinon, je fais autre chose..." Ik gebruik de pendel en die zegt ja. Dus, ze zullen mij terug nemen na mijn korte vakantie - lees tijdelijke onderbreking. Af en toe las ik een break in. Kwestie van de elastiek niet te laten breken. De herfst zal hot worden en ik ben er helemaal klaar voor, terug vol energie om de pannen van het dak te verkopen. Wat is mijn drive? Misschien de moodboard uit mijn kindertijd, wie zal het zeggen.
Het is me een zootje, op deze aardbol. Je draait de knop open en krijgt veel mizerie te zien en te horen. Over Koptische Christenen in Egypte die met onverdraagzaamheid te maken krijgen. Over een meisje van zestien die uit het leven stapte vanwege pesterijen. En toch, pesten is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Zelfs nu nog. Mijn jongste dochter springt in de bres als er iemand zou kunnen gepest worden. Toen ze peuter/kleuter was, was ze een heel gevoelig kind. Ze had prachtige grote ogen en huilde snel. Hoogsensitief? Anyway, ik speelde spelletjes met haar en deed alsof ik haar plaagde. Als een moederkat. Eerst huilde ze, dan speelde ze mee en begon ze te lachen. Ik ga niet zeggen dat ik überpedagoog of überpsycholoog ben maar goed de aanpak loonde want nu is ze zeer zelfzeker, ze komt op voor zichzelf en ze springt zelfs in de bres voor anderen. Ik beklaag het me geen cent dat ik af en toe mijn carrière op een lager pitje zette. Zo kon ik toch af en toe bij mijn schatten blijven. Kinderen opvoeden vraagt tijd. Er zijn vele klinkende en ronkende namen zoals "zorgbegeleider" en andere zaken maar ach, je verdedigt jezelf maar beter zelf. Ooit deed ik een vervangingsjob op een school, een soort concentratieschool. Sorry voor de naam maar dat was het. Er moest geroepen worden en de kinderen waren zeer agressief, hoe zou je zelf zijn. Er waren kinderen die uren in de wind naar urine roken of iets dergelijks, iets zweetachtig, tekort aan hygiëne quoi... Ik zei het tegen iemand die zei dat ze hier niets aan kon doen, gezien de situatie : kinderen van illegalen enzo... Ik werd een paar illusies armer en besloot een andere job te zoeken. Straks trek ik de stad in, op zoek naar het nieuwe boek van Dimitri Verhulst. Iets over de intrede van Christus in Brussel. Goh, die vent heeft wel iets, misschien meer nog dan de gave om te schrijven, massa's originaliteit en een kritische gevoeligheid. Een snoepje in de herfst, zeker weten.
Madam recup heeft een reputatie opgebouwd tot in de universitaire aula waar mijn dochter les krijgt. Het zat zo. Haar gsm was stuk en uiteraard leende ik haar mijn antiek geval uit dat nog altijd goed werkt. Muziek van La Bamba bij ontvangen oproepen, electronische uitgave. Enfin, een specialleke. De medestudenten : "Zeg, stemt uw mama voor groen..." (Niet dus, ik ben a-politiek momenteel, dat de winnaar mag winnen maar ik stem niet meer voor al die zakkenvullers). Of ook : "Zeg, dat is een museumstuk..." Uiteindelijk heb ik me dan deze week een nieuw ding aangeschaft nadat mijn dochter zelf een nieuwe "topper" had aangeschaft. Het was even wennen maar goed, ik verkoop abonnementen, dus ik ben snel weg met al die dingen. Toch ben ik trouw aan mezelf. Aan de recup. Ik doe zo lang mogelijk met dingen. Bijvoorbeeld. Mijn zoon heeft kaften nodig voor de univ. Ik koop de helft nieuwe en de helft in de kringloopwinkel. Goedkoop en lief voor moeder aarde. Ik probeer mijn kinderen toch iets bij te brengen daarover al zijn ze natuurlijk jong en dol op uitgeven. "Zou je toch niet thuisblijven..." "Neen, mama, ik ga naar het festival, ook al regent het..." Ach, deze moederkat heeft al lang begrepen dat de kroost zijn zin wil doen. Ik ben nog niet vergeten hoe ik was toen ik jong was. Nu word ik verondersteld madam te zijn, mevrouw... In mijn hoofd blijf ik mamzel... Al word ik honderd jaar. Een mamzel met recupneigingen. Het is nu niet dat ik de vuilbakken zou doen. Maar toch... Ik maak graag heel graag van iets oud iets nieuw. Zelfs van kapotte planten. Nieuwe vondst : een zwarte kartonnen cadeaudoos van een buur-orthodontist bij de papierafval kreeg een nieuw leven als juwelenkist. My new black box.
"Is het gratis? Want ik kom enkel als het gratis is." "Neen, jammer genoeg niet..." Dat wordt dus geen brunch. Geen politiek meer voor mij. Met het loon van ministers kan men x mensen aan het werk zetten - sist een stemmetje in mij. En de bibliotheek geeft wel een gratis ontbijt of gratis koffie en taart. Er moesten meer van die gratis toestanden zijn. Ben ik nu een tafelhoer? Ach, neen, natuurlijk niet. Bij mij thuis is het altijd de zoete inval. Alleen alcohol koop ik niet zo vaak vanwege te duur. Anyway, als ik veel geld zou hebben zou ik af en toe de gewone mens plezieren door gratis toestanden. Ze moeten zo al genoeg letten op de centjes.
