Ons ma en haar zoon in een nieuwe wagen.
Gelukkig, een nieuwe wagen.
Met airbags en andere goede zaken.
Anders waren ze misschien dood geweest.
De auto perte totale.
Zij heeft haar pols verstuikt/gebroken??
De airbag deed zijn werk maar haar arm sloeg tegen iets hard aan.
Ze werden aangereden door een auto die te snel reed.
Ze reden op de hoofdweg.
De auto kwam van opzij.
Ik heb haar niet in haar bed gestopt maar ging wel langs met kramieken boterhammen en yoghurtpotjes.
Voor morgenvroeg.
Ze zal in haar kleren slapen.
Ze wordt niet graag betutteld.
Mijn zoon bezocht vandaag net zijn vriend die dat zwaar ongeluk heeft gehad, nu ongeveer twee jaar en twee maanden geleden.
Weer een weirdo dag.
Mijn oudste dochter zal brommeren naar een feestje.
Ze zit achteraan op een brommer.
Als dat maar goed afloopt...
Waarschijnlijk wel, het is al genoeg geweest voor vandaag.
Soms hangen er dingen in de lucht.
Vanavond hou ik het rustig in mijn satijnrode pyjama die ik gekocht heb in de spullenhulpwinkel.
Mijn gestreepte pyjama was versleten.
Hier gold geen recup meer.
Nu zit ik dus in het nieuw.
Voor slechts zeven euro vijftig.
"Oiro" zoals het personeel van de spullenhulpwinkel zo mooi pleegt te zeggen met elk het accent van hun streek.
Polen, Rwanda, Kenia, Zuid-Amerika.
Boeken van Amélie Nothomb en muziek van Noir Désir.

25-02-2012 om 23:22 geschreven door tosca  

Ik heb mijn eigen "ziel" gezien.
Noem het innerlijk, of stemmetje of wat dan ook.
Het leek op gematerialiseerde muziek, op flinterdunne gouddraadjes...
Ik had niet gedronken, ik had griep en hevige koorts...
Net als in films gelijk "Sense and sensibility"...
Ik sliep lang en goed.
Op het werk zijn er vele afwezigen vanwege ziekte.
Ik zet voorlopig door.
Ook al omdat de wachtzaal bij mijn dokter altijd barstensvol zit en je alleen al ziek zou worden van te moeten wachten tussen snotterende en hoestende mensen.
Thee en Vicks.
Mijn partner balsemt me in met Vicks.
De ongezonde werkomstandigheden (geen ventilatie en altijd circulerende ziektekiemen) brengen me ertoe ander en beter werk te zoeken.
Uiteraard verander ik niet als ik niet zeker weet dat er iets anders voor me klaarligt waar ik zeker zes weken kan blijven.
Donderdag mag ik gaan solliciteren.
Er staat nog altijd een 4 voor de leeftijd, dus het is het proberen waard.
Wie weet welke tram ik nog zou missen.

21-02-2012 om 00:00 geschreven door tosca  

15-02-2012 om 22:30 geschreven door tosca  

Hij is weer een en al in de weer om me niet te verliezen.
Maakt groentesoepjes klaar, pompt mijn fiets op, herstelt mijn remmen.
Ik laat me vangen, laat me vallen.
Hij is de vader van mijn kinderen en hij houdt van mij.
Ik voel ook nog wel liefde, edoch...
Als ik s' avonds thuiskom, word ik verwelkomd door de dochters.
Ze hebben mij gemist.
De ene heeft pijn in de buik vanwege haar maandstonden, de andere wil een broek kopen van één of ander merk.
Ik ben blij dat mijn (iets moeilijkere) werkweek erop zit.
De koude bracht moeilijke telefonische contacten teweeg.
Gelukkig zijn er nog vele nieuwe Belgen die wel openstaan voor mijn voorstellen.
Hard selling, soft selling.
Elke dag weer wonderen verrichten.
"Je t'aime chérie", zegt hij als ik thuiskom.
"Chuis (je suis) pompée, tu sais..." zucht ik dan.
In bed glijden we in elkaars armen, het is koud en we zoeken de warmte op.
Vandaag pluisden de kids in mijn verleden.
Dokkiedoc.
Wie heeft het uitgemaakt?
Dokkiedoc.
"Wat een asshole!!!" zeiden ze dan.
"Ach, hij huwde iemand uit zijn milieu..." antwoord ik...
"Je verdedigt hem nog..." zeggen ze.
In de liefde ben ik een softie.
"Zeg ma, ik dacht dat je arty was en je viel op traditionele types..."
"Behalve je pa dan", zucht ik diep.

09-02-2012 om 22:31 geschreven door tosca  

Soms moet een mens de laatste restjes energie bijeensprokkelen en opnieuw beginnen.
Ik dacht aan Canada, het idee is nooit uit mijn hoofd verdwenen, neither the place, the location.
Het werk evolueert zoals altijd tot een kutsituatie, rennen wie kan, sauve qui peut.
Ik moet de "shit" die anderen achterlaten, opruimen.
"Je bent geen CEO," argumenteert mijn dochter.
Het huilen staat me nader dan het lachen.
Mijn partner polst naar de financiële toestand en die ziet er voorlopig (tot ik mijn groot belastingstegoed terugtrek) weinig rooskleurig uit en hij singelt me "t'as toujours des problèmes" naar het hoofd.
Ik ben het zat om zo behandeld te worden, op het werk en thuis, en plan over alles een streep te trekken en op zoek te gaan naar een fantastische vent.
O neen, niet de fouten maken die anderen maken.
Op je achtenveertigste ben je geen twintig meer.
Een buddy.
Dat heb ik nodig.
Een hele toffe vriend, een soort lat-relatie.
Leeftijd?
Tussen 46 en 50.
The one.
The only.
Het ontbrekende stuk puzzel in de puzzle.
Misschien het verlengde uit een vroeger leven in de Middeleeuwen, wie weet.
Vanaf zaterdag ga ik op jacht met pijl en boog.
Lacht cynisch.
Ik weet dat ik mijn veilig kot zal moeten verlaten.
Het zal misschien direct geen groot succes worden, maar bon, een paar ervaringen kunnen er nog altijd bij.
Ach neen, ik ben serieus en weet wat ik zoek.
Voor minder doe ik het niet.
Hij zoekt mij.
Goh, die vent zal een heilige moeten zijn.
Mij en al mijn shitproblemen erbij nemen.
Chaos, ultimate chaos.
Ik beloof plechtig aan mezelf om eerlijk te zijn vanbij het begin.
Ik ben té slim (?), net niet jong genoeg, net niet oud genoeg, een ondefinieerbare squaw die mensen bang maakt vanwege haar zesde zintuig.
Een heks, quoi... Een lief lief vrouwtje maar o, wat kan ze prikken.
Het zal alles moeten zijn of niet moeten zijn.
Toch voel ik dat hij bestaat.
Highway 48, moet kunnen toch...
Hij is groot, bruinharig, (ja hij verft zijn haren), slank tot gemiddeld potig, passioneel.
Spannend.
Ik zal niet neen zeggen, maar ja...
Verlos me uit de klei.
Neem me mee naar ...
Of volg me naar...
Ik kan beginnen met eerst opnieuw te solliciteren voor een betere job.
Betere job.
Meer inkomen.
Meer uitjes.
Meer gelegenheden om buddy tegen te komen.
Soms kan men niet anders dan initiatieven nemen.
Ik zie niet meer om.
Deze trein wil ik niet missen.
Hou jullie op de hoogte.
Spannend, niet????

06-02-2012 om 22:46 geschreven door tosca