Met nog één Vlaamse klassieker te gaan, de Brabantse Pijl, kunnen de beschouwingen over de Vlaamse voorjaarklassiekers geschreven worden. Meestal zullen deze gaan over de geleverde prestaties van onze (Vlaamse) wielerhelden. Maar meer dan voorgaande jaren moet er tijd vrijgemaakt worden om de leefbaarheid van de Vlaamse klassiekers te vrijwaren. De diverse ongevallen indachtig, moeten er duurzame maatregelen komen die het organisatorische van één klassieker overstijgen.

Het ontbreekt het peloton sinds de eeuwwende aan leidersfiguren en collegialiteit. We hebben een Boonen en een Cancellara die het peloton enigszins kunnen dirigeren. In de Giro van enkele jaren terug deed Cancellara de rit neutraliseren, wegens het gevaarlijke parcours. Anno 2014 zijn er tal van toprenners in wording, vrijwel jonge talenten, die zich niet meer laten leiden door collega’s. Het ploegbelang is prioritair

Ook de  top van het peloton wordt breder, dankzij de specialisatie voor bepaalde koersen. Dit heeft als gevolg dat de finale wordt aangesneden met 50 tot 60 renners die allemaal denken deze klassieker te kunnen winnen. Hierdoor wordt het koerspatroon volledig hertekend. Vroeger steevast mocht een kopgroep minuten wegrijden in de wetenschap dat ze in de finale tekort kwam om het tot aan de meet uit te zingen. Eens de kopgroep weg was, zaten de kopmannen op hun gemak en werden ze omringd door hun ploegmaten. Vandaag is dit minder uitgesproken, waardoor de zenuwachtigheid in het peloton voortdurend aanwezig is. In jargon uitgedrukt, de druk naar voor in het peloton neemt toe, waardoor renners in gaten duiken die er niet zijn. Vandaar dat valpartijen schering en inslag zijn.

Het ‘in gaten duiken’ vereist stuurmanskunst en in het peloton rijden, is een uitdaging. In hun opleiding wordt daar veel te weinig aandacht aan geschonken. De beste leerschool is de piste. Pistiers zal men zelden zien vallen en kunnen veel gemakkelijker wringen doorheen het peloton. Niet zelden nemen ze hun ploegmaten of kopmannen mee op sleeptouw.

Een bijkomend probleem is dat renners vanuit de volgwagen gestuurd worden via een communicatiesysteem, ook wel oortjes genoemd. De renners krijgen zoveel consignes vanuit de ploegwagen dat de alertheid van deze renners afgebot worden. Sterker nog, vanuit de ploegauto wordt voortdurend aangegeven om tijdig te drinken en te eten. Op die wijze worden renners teletubbies. Zo wordt vastgesteld dat in semi-klassiekers waarin geen oortjes aanwezig zijn, de renners onbeholpen koersen, waardoor ze vlugger een klop van de hamer krijgen. De natuurlijke selectie in de wedstrijd kent een normaler verloop. En vaak is het zo dat er in die wedstrijden minder gevallen wordt.

Ten slotte moeten de toeschouwers langs de weg, die elk jaar toenemen, meer discipline aan de dag leggen. Wielrennen is bij uitstek de sport, waarbij supporters hun idolen van zo dichtbij kunnen aanraken. Verschillende renners hebben daar schrik voor. Ook staan mensen op gevaarlijke punten om toch maar die ene glimp te kunnen opvangen. Renners die aan 60 km/uur rijden, hebben enkel oog voor het wiel voor hen. En alles wat er langs hen gebeurt, wordt door hen niet gezien.