Elke wereldburger zou jaloers moeten zijn op het politieke bestel van België. De perceptie kan zijn dat België geen crisis kent, of sterker nog in voorspoed en rust leeft. Immers, het Belgische parlement keurt in ijltempo de ene onbenullige wet na de andere goed. Deze week werd de wet over de dubbele naamgeving en de keuzevrijheid erin goedgekeurd. De bevoegde minister was trots dat die ‘belangrijke’ wet gestemd is.

Deze wet is, Frankrijk buiten beschouwing gelaten, alweer uniek in de wereld. Inderdaad, er zijn nog landen waar een dubbele naamgeving mogelijk is, denk maar aan Spanje. Maar daar draagt een persoon de naam van de vader en van de moeder. Een keuzemogelijkheid wordt er niet toegestaan. In ons land is het mogelijk dat een geboren kind enkel de naam van de moeder draagt. Op zich is daar niets op tegen, maar het stelt wel de vader buitenspel.

Een kind wordt gebaard door de doorgaans natuurlijke moeder. De ontstane band tussen kind en moeder is meer verstrengeld dan met de vader, wat geenszins wil zeggen dat de liefde voor de vader minder is dan voor de moeder. De vader kon tot vorige week enkel zijn doorgeven aan zijn kind als teken van erkentelijkheid en bescherming. Thans is de mogelijkheid geboden om dit door te knippen.

De naamgeving aan een kind van de tweede generatie wordt door deze wet een loterij. Dit kind kan tot 10 mogelijke combinaties van familienamen krijgen, en dit is verbijsterend. Het kan voorkomen dat een kind een dubbele naamgeving draagt die telkens verwijst naar de familienaam van de moeder van de ouders van de eerste generatie.

Bij een oefening op school waarbij gevraagd wordt naar de naam van de grootvader langs vaderskant kan het kind in complete verwarring komen, want het draagt zijn / haar naam niet. Dit voorbeeld is misschien ver gezocht. Maar what’s in the name.