Met het einde van het congres van de N-VA, is de kiescampagne echt begonnen. De begrotingscontrole in februari zal een wandeling door het park worden om zo weinig mogelijke schade te berokken aan hun partijen.

De strijd om de kiezer mag dan wel losgebarsten zijn, maar het besef dat België op 1 juli van dit jaar een gedaantewisseling krijgt, wordt door meerdere partijen nauwelijks naar voor gebracht. Integendeel, vorige week werden we door alle partijen getrakteerd op miljarden euro’s belastingsverminderingen, loonsverhogingen,…, en elke partij stelt dat hun voorstel het meest realistische is. Het is doodjammer dat er geen onafhankelijk orgaan is dat deze beloftes kan berekenen naar haalbaarheid. En het is bovendien laakbaar dat ze de beloofde miljarden ons niet hebben gegeven tijdens de huidige regeerperiode. Eigenlijk zijn beloftes onrealistisch en verkiezingspropaganda en kunnen ze op 25 mei de prullenmand in omdat 1 partij nooit de absolute meerderheid haalt.

Deze beloftes zijn nog minder geloofwaardig met de uitvoering van de zesde staatshervorming en het begrotingspad opgelegd door Europa. Europa eist dat België nog 11 miljard euro bespaart.

Vlaanderen krijgt in juli een pak bevoegdheden bij die thans in handen zijn van de federale staat. Maar Vlaanderen krijgt slechts 80% van de financiële middelen. Met andere woorden, Vlaanderen moet meer doen met minder geld. Dat alleen al is een uitdaging voor de volgende regering. Deze besparing zal de burger pijn doen. Het kan niet anders. De partij die met deze boodschap naar de kiezer trekt, verdient een Oscar voor moed, maar pleegt zelfmoord.

De aankomende verkiezingen zijn te belangrijk om er lichtzinnig mee om te gaan. Vanaf dag één na de verkiezingen zal kordaat opgetreden moeten worden om een werkbare coalitie op de been te brengen. Een coalitie die de zesde staatshervorming correct uitvoert, die de nodige besparingen doet en die een warme samenleving nastreeft.