Wie me kent, weet dat ik een wielerliefhebber ben. In mijn glorietijd heb ikzelf op een recreatief niveau gefietst met een 3-wieler. Tijdens die periode heb ik het afzien kunnen waarderen. Echt, eens je kan afzien op de fiets, groeit de passie alleen maar: het snot van mijn gezicht afvegen, dicht aan mijn overslagpols rijden (niet te lang en altijd wetende dat je overslagpols 220 slagen per minuut is minus je leeftijd), stikkapot zittende wetende dat ik nog 34 km van huis was, … Heerlijk!

En nu volg ik de koers via diverse kanalen: tv, krant, websites alsook mensen die dicht bij de renners staan, zoals Rik Van Slycke (sportleider bij Dekeuninck Quick-Step), Paul Van Hyfte (chauffeur volgauto’s) en Pieter Bruggeman (mecanicien bij Shimano). 

Om de koerspanning nog dichter bij te brengen ben ik lid van een grote besloten groep mensen die gokken op wedstrijden. Gokken is een groot woord want het kost me niks en het brengt niets op.

Vanuit deze invalshoek ben ik zo vrijblijvend om hier een 10-tal renners te vermelden van wie ik denk dat ze ‘kunnen’ scoren in de voorjaarsklassiekers.

1)      Soren Kragh Andersen (Den) 24 jaar, Team Sunweb: is een gepatenteerd hardrijder en is schaduwkopman naast ‘Bling Bling’ Michael Matthews. De Ronde van Vlaanderen moet hem liggen.

2)      Dylan Theuns  (Bel), 26 jaar, Bahrein Merida: is vorig jaar echt doorgebroken. Houdt van nijdige en iets langere hellingen. Hoewel hij de E3-prijs Harelbeke zal betwisten, verwacht ik hem meer in De Brabantse en De Waalse Pijl. Of zijn peilen reiken tot in Luik – Bastenaken – Luik hangt af van de conditie die dag.

3)      Egan Arley Bernal Gomez (Col), 21 jaar, Team Sky: hem zullen we zeker zien in de Ardennen. Dit heeft hij vorig najaar belooft. Hij geldt als een fenomeen, maar zoals iedere Colombiaan is hij snel volgroeid en bestaat de kans dat hij binnen 2 jaar al aan het maximum van zijn kunnen zit. Bij een Westerse wielrenner verwacht men zijn echte topprestaties op 28 – 29-jarige leeftijd.

4)      Jasper Philipsen (Bel), 20 jaar, UEA-Team Emirates: heeft perfect de overstap gemaakt naar een Worldtourploeg. In de recentste Tour Down Under wist hij reeds een sprint te winnen op een verbluffende manier. Werd vorig jaar werd hij omschreven als nog beter te zijn dan Tom Boonen, wat wijst dat hij meer kan dan sprinten alleen. Hij zal heel veel voorjaarsklassiekers rijden. Enig nadeel: hij deelt het kopmanschap met Fernando Gavirria.

5)      Mads Pedersen (Den), 23 jaar, Trek-Segrafredo: is een werkmier die vorig jaar reeds meermaals in beeld kwam tijdens de finale van onder meer de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Hij woekert mijn zijn enorm krachtenpotentieel, maar moet zich helaas opofferen voor John Degenkolb en Jasper Stuyven.

6)      Mike Teunissen (Ned), 26 jaar, Team Jumbo – Visma: heeft de overstap gemaakt van Team Sunweb om meer zijn kansen te mogen gaan. Vorig voorjaar reed hij al met de besten mee, zoals Mads Pedersen. Hij moet in staat zijn om nog meer gensters te gooien. Deelt het kopmanschap met Wout Van Aert.

7)      Wout Van Aert (Bel), 24 jaar, Team Jumbo – Visma: in tegenstelling tot vorig jaar kan hij rekenen op een ploeg die hem beter kan omringen. Hoewel hij geen super gevoel kan overhouden van het voor hem afgelopen veldritseizoen, is hij gemotiveerd en in staat om goede resultaten te behalen.

8)      Mathieu Van Der Poel (Ned), 24, Corendon – Circus: overvleugelde het bijna afgelopen veldritseizoen en wil er graag een verlengstuk aan breien in het voorjaar. De wedstrijden die hem als gegoten moeten liggen zijn de Brabantse Pijl en de Amstel Goldrace. Niemand twijfelt aan zijn talent, maar zijn enige zwakte is zijn ploeg die hem bijstaat.

9)      Matej Mohoric (Slo), 24  jaar, Bahrein – Merida: wat heb ik vorig jaar genoten van zijn kunnen. Als neoprof liet hij menig renner zijn poepje ruiken (figuurlijk). Net als Peter Sagan laat hij zijn fiets zijn ding doen. Hij rijdt een 5-tal klassiekers. Ik verwacht hem in Milaan – San Remo, alsook in Gent-Wevelgem moet hij zijn streng kunnen trekken.

10)  Remco Evenepoel (Bel), 19 jaar Decueninck – Quick-Step: wordt overladen met superlatieven en terecht. Hem opnemen is weliswaar een echte gok, want hij zal slechts aan één klassieker deelnemen: de Scheldeprijs. Deze kan hij niet winnen omdat hij niet kan sprinten. Hij zal moeten werken voor Jakobsen, Viviani of Hodeg.

08-02-2019 om 08:17 geschreven door TVDW  

Kinderen onder de 6 jaar worden best toegewezen aan één ouder wanneer het koppel beslist om uit elkaar te gaan. Het co-ouderschap kan voor de verdere ontwikkeling van het kind een belemmering zijn. Het is een wetenschappelijke conclusie, die navolgbaar is maar die op zijn zachts gezegd met de nodige zorg moet bekeken worden.

Kinderen die alternerend een weekje bij de mama en bij de papa wonen, hebben meer last met het inslapen, kunnen meer prikkelbaar zijn en zijn minder zelfregulerend. Dit kan weggenomen worden door deze kinderen tot aan hun zesde te settelen in een zo vertrouwd mogelijke omgeving, waar dezelfde regels gelden en het repetitieve karakter de zelfontplooiing van het kind ten goede kan komen. De ouder bij wie het kind niet woont, kan zijn of haar kind(eren) zien op afgesproken tijdstippen en zelfs voor meerdere uren in de voor het kind belangrijke setting.

Tot daar de theorie. Is deze steeds haalbaar? Neen, ondubbelzinnig neen. Vooreerst wordt in deze theorie een van beide ouders schromelijk benadeeld. Ten tweede wordt vrij vlug voorbij gegaan dat de communicatie bij scheidende koppels niet zelden optimaal is. Het belang van hun kind(eren) staat buiten kijf en alsook de daaraan gekoppelde opvoeding, maar een bezoekrecht organiseren in de thuissituatie van de ex-partner kan zelfs nefast zijn voor alle partijen. En dat dient vermeden te worden.

Elke situatie is natuurlijk anders en een pasklare oplossing ligt soms niet binnen handbereik, maar kan vergemakkelijkt door alle actoren die betrokken zijn bij de opvoeding van deze jonge kinderen in stelling te brengen en hun de liefde en levenskwaliteit aanbieden die ze verdienen.

21-04-2014 om 11:46 geschreven door TVDW  

Met nog één Vlaamse klassieker te gaan, de Brabantse Pijl, kunnen de beschouwingen over de Vlaamse voorjaarklassiekers geschreven worden. Meestal zullen deze gaan over de geleverde prestaties van onze (Vlaamse) wielerhelden. Maar meer dan voorgaande jaren moet er tijd vrijgemaakt worden om de leefbaarheid van de Vlaamse klassiekers te vrijwaren. De diverse ongevallen indachtig, moeten er duurzame maatregelen komen die het organisatorische van één klassieker overstijgen.

Het ontbreekt het peloton sinds de eeuwwende aan leidersfiguren en collegialiteit. We hebben een Boonen en een Cancellara die het peloton enigszins kunnen dirigeren. In de Giro van enkele jaren terug deed Cancellara de rit neutraliseren, wegens het gevaarlijke parcours. Anno 2014 zijn er tal van toprenners in wording, vrijwel jonge talenten, die zich niet meer laten leiden door collega’s. Het ploegbelang is prioritair

Ook de  top van het peloton wordt breder, dankzij de specialisatie voor bepaalde koersen. Dit heeft als gevolg dat de finale wordt aangesneden met 50 tot 60 renners die allemaal denken deze klassieker te kunnen winnen. Hierdoor wordt het koerspatroon volledig hertekend. Vroeger steevast mocht een kopgroep minuten wegrijden in de wetenschap dat ze in de finale tekort kwam om het tot aan de meet uit te zingen. Eens de kopgroep weg was, zaten de kopmannen op hun gemak en werden ze omringd door hun ploegmaten. Vandaag is dit minder uitgesproken, waardoor de zenuwachtigheid in het peloton voortdurend aanwezig is. In jargon uitgedrukt, de druk naar voor in het peloton neemt toe, waardoor renners in gaten duiken die er niet zijn. Vandaar dat valpartijen schering en inslag zijn.

Het ‘in gaten duiken’ vereist stuurmanskunst en in het peloton rijden, is een uitdaging. In hun opleiding wordt daar veel te weinig aandacht aan geschonken. De beste leerschool is de piste. Pistiers zal men zelden zien vallen en kunnen veel gemakkelijker wringen doorheen het peloton. Niet zelden nemen ze hun ploegmaten of kopmannen mee op sleeptouw.

Een bijkomend probleem is dat renners vanuit de volgwagen gestuurd worden via een communicatiesysteem, ook wel oortjes genoemd. De renners krijgen zoveel consignes vanuit de ploegwagen dat de alertheid van deze renners afgebot worden. Sterker nog, vanuit de ploegauto wordt voortdurend aangegeven om tijdig te drinken en te eten. Op die wijze worden renners teletubbies. Zo wordt vastgesteld dat in semi-klassiekers waarin geen oortjes aanwezig zijn, de renners onbeholpen koersen, waardoor ze vlugger een klop van de hamer krijgen. De natuurlijke selectie in de wedstrijd kent een normaler verloop. En vaak is het zo dat er in die wedstrijden minder gevallen wordt.

Ten slotte moeten de toeschouwers langs de weg, die elk jaar toenemen, meer discipline aan de dag leggen. Wielrennen is bij uitstek de sport, waarbij supporters hun idolen van zo dichtbij kunnen aanraken. Verschillende renners hebben daar schrik voor. Ook staan mensen op gevaarlijke punten om toch maar die ene glimp te kunnen opvangen. Renners die aan 60 km/uur rijden, hebben enkel oog voor het wiel voor hen. En alles wat er langs hen gebeurt, wordt door hen niet gezien.

12-04-2014 om 12:50 geschreven door TVDW  

De voorbije week hebben verschillende politieke partijen hun berekend kiesprogramma kenbaar gemaakt om bij te dragen aan hun geloofwaardigheid. Dit kenbaar maken is een totaal nieuw gegeven in ons land. De grote vraag is of daarmee de kiezer geholpen wordt, of sterker nog, of dit de kiesuitslag zal bepalen. Dit zal voer zijn voor de analytici na de verkiezingen. 

Dat door het becijferde programma een partij zich meer kwetsbaar opstelt, is een lachertje. Iedere partij komt uit bij dezelfde thema’s: creëren van jobs, het betaalbaar houden van de sociale zekerheid, minder (loon)lasten en de ontvetting van de verschillende overheden.

Het zijn voor de hand liggende thema’s en hun cijferwerk is volksmisleiding. Concreet: de sociale zekerheid heeft een budget van ruim 100 miljard. De partijen hameren op activering van werklozen en het snoeien in tijdskredieten. Dit is een wenselijk voornemen, maar het gaat hier slechts om 7,9 miljard waarin ze hopen te besparen.Ook om hun programma betaalbaar te houden, wordt er teveel uitgegaan van meevallers, zoals de economische groei en de terugverdieneffecten die daaruit voortkomen. En indien er toch nog een gat dicht te rijden valt, rekenen ze massaal op de meeropbrengsten uit fiscale fraude, die de melkkoe geworden is van de jongste legislatuur.

Wat bovendien opvalt in hun cijferwerk, is de afwezigheid van Europa. De Belgische of Vlaamse regering heeft slechts een beperkte autonomie. De uitdagingen die Europa ons oplegt, zijn gigantisch: het begrotingstekort aanpakken met structurele maatregelen, de arbeidsmarkt flexibeler maken en meer inzetten op groene stroom. Als we naar dit laatste item kijken, is het heel bedroevend gesteld. Ons land heeft beslist om de kerncentrales te laten uitdoven. Dit betekent dat er tegen 2025 eventjes 13.000 Megawatt moet gevonden worden, waarvan 12% bijkomend uit groene stroom. Als men weet dat het jaren kan duren vooraleer een energiecentrale volop kan draaien, is enige actie wenselijk. En investeren kost geld en het geld is op.

Ten slotte wordt de recente staatshervorming vanaf juli uitgevoerd. De deelstaten krijgen extra bevoegdheden en hefbomen, maar slechts 80% van de middelen. Als men dit alles in overweging neemt, is de conclusie dat de komende regeringen een erg strak beleid dienen te voeren en zich niet laten verzanden in een ideologisch steekspel dat de maatschappij echt niet dient. Meer dan ooit heeft de burger nood aan een duidelijke wetgeving in plaats wetten die enkel dienen om een steekvlam te blussen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en het minste dat we vragen is goed bestuur dat bijdraagt tot een warme maatschappij.

22-03-2014 om 12:40 geschreven door TVDW  

Elke wereldburger zou jaloers moeten zijn op het politieke bestel van België. De perceptie kan zijn dat België geen crisis kent, of sterker nog in voorspoed en rust leeft. Immers, het Belgische parlement keurt in ijltempo de ene onbenullige wet na de andere goed. Deze week werd de wet over de dubbele naamgeving en de keuzevrijheid erin goedgekeurd. De bevoegde minister was trots dat die ‘belangrijke’ wet gestemd is.

Deze wet is, Frankrijk buiten beschouwing gelaten, alweer uniek in de wereld. Inderdaad, er zijn nog landen waar een dubbele naamgeving mogelijk is, denk maar aan Spanje. Maar daar draagt een persoon de naam van de vader en van de moeder. Een keuzemogelijkheid wordt er niet toegestaan. In ons land is het mogelijk dat een geboren kind enkel de naam van de moeder draagt. Op zich is daar niets op tegen, maar het stelt wel de vader buitenspel.

Een kind wordt gebaard door de doorgaans natuurlijke moeder. De ontstane band tussen kind en moeder is meer verstrengeld dan met de vader, wat geenszins wil zeggen dat de liefde voor de vader minder is dan voor de moeder. De vader kon tot vorige week enkel zijn doorgeven aan zijn kind als teken van erkentelijkheid en bescherming. Thans is de mogelijkheid geboden om dit door te knippen.

De naamgeving aan een kind van de tweede generatie wordt door deze wet een loterij. Dit kind kan tot 10 mogelijke combinaties van familienamen krijgen, en dit is verbijsterend. Het kan voorkomen dat een kind een dubbele naamgeving draagt die telkens verwijst naar de familienaam van de moeder van de ouders van de eerste generatie.

Bij een oefening op school waarbij gevraagd wordt naar de naam van de grootvader langs vaderskant kan het kind in complete verwarring komen, want het draagt zijn / haar naam niet. Dit voorbeeld is misschien ver gezocht. Maar what’s in the name.

01-03-2014 om 14:36 geschreven door TVDW  

In Leiden, Nederland, zijn de inwoners woedend op hun Wethouder omdat hij, zonder hun medeweten, al een tijd een pedoseksueel huisvest die zijn straf heeft uitgezeten. De adresgegevens van die man werden door een krant bekendgemaakt. Het gevolg is dat zijn woning beklad wordt en dat hij wellicht zou moeten verhuizen. Dit bewijst eens te meer dat wij als samenleving niet overweg kunnen met het complexe pedofilieprobleem.

Dat wij schrikken dat een vrijgelaten pedoseksueel bij ons komt wonen, is menselijk, want elke ouder wil zijn / haar kind behoeden voor pedoseksuelen. Maar dit betekent niet dat we de reïntegratie mogen belemmeren indien hij zich houdt aan de maatschappelijke waarden en normen. Deze afbakening dient nauwlettend bewaakt te worden door een deskundige en blijvende nazorg.

Heeft de Wethouder een fout gemaakt door zijn inwoners niet in te lichten? Ondubbelzinnig neen wegens de uitingen van het NIMBY-syndroom. Elke misdadiger die zijn straf uitgezeten heeft, moet toch gehuisvest kunnen worden of willen we een dorp of stad bouwen voor ex-gedetineerden, wat neerkomt op een verlenging van het gevangenisschap

Dichter bij huis vraagt een pedofiel (niet te verwarren met een pedoseksueel) euthanasie aan omdat hij bang is een misdrijf te plegen. Pedofilie behoort tot de groep parafilie die behandelbaar is, maar het moet nog bewezen worden dat pedofilie een ongeneeslijke ziekte is, wat een belangrijke voorwaarde is voor de toepassing van euthanasie. Wat wel zo is, is dat pedofilie vaak leidt tot psychisch lijden en vaak gepaard gaat met andere psychische problemen.

De persoon die aangeeft te willen sterven uit angst, voelt zich vereenzaamd, depressief en beleeft nog nergens plezier aan. Hij wil er niet meer zijn. Dit is een schrijnend gegeven en verdient medeleven. De keuze voor het leven dient altijd vooropgesteld te worden, ook al schuilt het gevaar dat de behandeling faalt en de man zich alsnog vergrijpt aan kinderen. Daarom moet het ons aanzetten om nog meer in te zetten op maatgerichte en gediversifieerde zorgverlening en preventie. Want elk vergrijp aan een kind is er één te veel.

22-02-2014 om 17:50 geschreven door TVDW  

Deze week is de wet goedgekeurd die het mogelijk maakt om ook kinderen die ongeneeslijk ziek en wilsbekwaam zijn te euthanaseren. Deze wet is het sluitstuk van een debat dat het parlement 37 weken heeft gevoerd en waarvan sommige politici vonden dat het nu echt tijd was om dit ter stemming te brengen, wegens te “belangrijk”. Wie deze wet leest, fronst wellicht de wenkbrauwen omdat deze wet te slordig is: wanneer is een kind wilsbekwaam, het deskundigheidsrapport van psychologen is een resultante van momentopnames en is an sich waardeloos, of draagt in het beste geval slechts een fractie bij tot het geheel.

Meer nog dan het inhoudelijke van deze wet, rijst de vraag of deze wet en andere wetten, geschoeid op leest van het individu, het maatschappelijk belang voorop stelt. Het is goed om, binnen maatschappelijk gedragen grenzen, de mogelijkheid te creëren over het eigen lot te beschikken. Maar het is onweerlegbaar dat die grotere individuele keuze de maatschappij beïnvloedt. Hierdoor zal men blijvend moeten waken dat beiden evenveel respect verdienen en beschermd worden, zodat een nieuw en harmonieus evenwicht kan gevonden worden.

Meer en meer zal dit evenwicht op de proef worden gesteld en zal het maatschappelijk gedragen individualisme leiden naar een individualistische maatschappij, waarin het zorgdragen voor de ander en het omgaan met lijden vervelt. Want dit is de essentie van deze levensbeschouwende wetten: het zoeken naar menswaardige alternatieven wordt bemoeilijkt omdat een pasklaar en onomkeerbaar antwoord in het bereik ligt. Het omgaan met lijden is aan inflatie onderhevig, terwijl het lijden en ook de dood afhankelijk is van het leven en niet andersom.

Bovendien zij er initiatieven waarbij het lijden menswaardig opgevangen kan worden, ook al is deze persoon terminaal ziek. De zorgverstrekkers, maatschappelijk werkers en talrijke vrijwilligers kunnen, samen met de familie, de zieke persoon nog altijd kwaliteit van leven aanbieden waarbij het lijden zelf een belangrijke plaats inneemt.

15-02-2014 om 12:09 geschreven door TVDW  

De verloren generatie, toegenomen kansarmoede, schoolmoeheid, stijgende criminaliteit bij jongeren, het verdere spagaat tussen allochtonen en autochtonen, de repressieve aanpak door het willekeurig uitdelen van GAS-boetes, … Als men de kranten openslaat en men leest dergelijke koppen, is het niet om vrolijk van te worden. Het maatschappelijke deficit dreigt en de daarmee gepaard gaande onverschilligheid en onverdraagzaamheid neemt gestaag toe. En toch is het hoopgevend dat mensen zich verzetten tegen deze kille vooruitzichten. Er worden interessante studies gepubliceerd en er worden initiatieven opgezet.

Een interessante studie, waarover een artikel werd gewijd in een krant, toonde aan dat de criminaliteit en het zich afzetten van de maatschappij niet zozeer gebonden is aan origine dan wel aan het absenteïsme in het onderwijs. Eigenlijk is dit een valabele verklaring, omdat het schoolgebeuren (kennisoverdracht en het aanleren van sociale vaardigheden) een groot aandeel heeft in het leven van jongeren. Dus, er moeten inspanningen gedaan worden om jongeren die dreigen af te haken, te blijven motiveren om naar school te gaan. Dit wil niet zeggen dat de focus moet verschuiven naar die doelgroep. Dit werkt stigmatiserend en geknakt riet breekt men niet.

Ook de link leggen naar armoede is hierbij heel belangrijk. Een kind uit een arm gezin moet heel wat meer inspanningen doen wil het niet in armoede blijven, want kindarmoede heeft met uitsluiting te maken. Immers, kinderen in armoede lijden aan armoedestress, omdat ze nergens worden uitgenodigd, of ze worden strategisch ziek op hun verjaardag om te ontsnappen aan te trakteren.

De tijd dat alles zou worden opgelost met overheidsgeld is voorbij. Kansarmoedebestrijding en de invulling van onderwijs reikt heel wat verder dan de bevoegdheden van ministers. Akkoord, zij moeten de bakens uitzetten en een gepast beleid voeren. Een beleid waarin alle actoren actief kunnen participeren (onderwijzers, maatschappelijk werkers, zorgverstrekkers, ouders, …) is van primordiaal belang zolang het kind of de jongere centraal staat in dat beleid. Om het beleid dichter bij de mensen op het werkveld te brengen, is het een uitstekende zaak dat er initiatieven genomen worden die tot doel hebben deze mensen te ondersteunen en het draagvlak voor diversiteit verder uit te bouwen.

Dat het voor leerkrachten soms heel moeilijk werken is, is helaas realiteit. Ze doen hun uiterste best maar stoten te dikwijls op belemmeringen en onbegrip. Zo hebben ze, naast kennisoverdracht, oog voor het blijvend prikkelen en positief uitdagen van kinderen en jongeren. Bovendien waken ze erover dat de verscheidenheid juist een verrijking kan zijn.

En toch is het blijkbaar onvoldoende. Er moet dringend afgestapt van het prestatiegericht denken door sommige ouders en de repressieve aanpak van de overheid. Dit verengt de maatschappij zodanig dat de gelijkheid norm wordt waarbij de samenhorigheid grondig verstoord wordt.

08-02-2014 om 20:34 geschreven door TVDW  

Met het einde van het congres van de N-VA, is de kiescampagne echt begonnen. De begrotingscontrole in februari zal een wandeling door het park worden om zo weinig mogelijke schade te berokken aan hun partijen.

De strijd om de kiezer mag dan wel losgebarsten zijn, maar het besef dat België op 1 juli van dit jaar een gedaantewisseling krijgt, wordt door meerdere partijen nauwelijks naar voor gebracht. Integendeel, vorige week werden we door alle partijen getrakteerd op miljarden euro’s belastingsverminderingen, loonsverhogingen,…, en elke partij stelt dat hun voorstel het meest realistische is. Het is doodjammer dat er geen onafhankelijk orgaan is dat deze beloftes kan berekenen naar haalbaarheid. En het is bovendien laakbaar dat ze de beloofde miljarden ons niet hebben gegeven tijdens de huidige regeerperiode. Eigenlijk zijn beloftes onrealistisch en verkiezingspropaganda en kunnen ze op 25 mei de prullenmand in omdat 1 partij nooit de absolute meerderheid haalt.

Deze beloftes zijn nog minder geloofwaardig met de uitvoering van de zesde staatshervorming en het begrotingspad opgelegd door Europa. Europa eist dat België nog 11 miljard euro bespaart.

Vlaanderen krijgt in juli een pak bevoegdheden bij die thans in handen zijn van de federale staat. Maar Vlaanderen krijgt slechts 80% van de financiële middelen. Met andere woorden, Vlaanderen moet meer doen met minder geld. Dat alleen al is een uitdaging voor de volgende regering. Deze besparing zal de burger pijn doen. Het kan niet anders. De partij die met deze boodschap naar de kiezer trekt, verdient een Oscar voor moed, maar pleegt zelfmoord.

De aankomende verkiezingen zijn te belangrijk om er lichtzinnig mee om te gaan. Vanaf dag één na de verkiezingen zal kordaat opgetreden moeten worden om een werkbare coalitie op de been te brengen. Een coalitie die de zesde staatshervorming correct uitvoert, die de nodige besparingen doet en die een warme samenleving nastreeft.

02-02-2014 om 19:32 geschreven door TVDW  

Bij haar aantreden als minister van Justitie, stelde Annemie Turtelboom dat het goed was dat Justitie voortaan geleid zou worden door iemand die geen juridische achtergrond heeft. Inderdaad, Minister Turtelboom is licentiate in de economie. Ze wou haar departement leiden als een manager. 

Nu het einde van de legislatuur in zicht is, duiken er meer en meer stellingen op dat de chaos op Justitie compleet is: er is geen communicatie meer, beslissingen worden opgelegd, de gevangenissen zitten overvol, de gerechtspsychiaters en onderzoekers zijn onderbetaald of zelfs niet betaald, de onvrede bij de magistratuur neemt ongeziene proporties aan en de ingevoerde wetten blijken alsnog hiaten te vertonen.

Dit allemaal op het conto schrijven van de minister is niet de bedoeling. Justitie is eenmaal een logge en rigide instantie waarop meerdere ministers zich de tanden hebben stukgebeten. Maar het is ongezien dat de communicatie tussen minister en mensen op het werkveld zo stroef verloopt. Een goede manager mag zich niet hautain gedragen, moet zijn medewerkers voldoende ruimte geven om hun taken efficiënt te kunnen uitvoeren en moet toekomstgericht denken. De hieronder beschreven voorbeelden tonen aan dat de volgende minister van Justitie een betere manager verdient.

Het strafwetboek is dringend aan vernieuwing toe in plaats van oplapwerk. Een jurist die het strafwetboek doorneemt, zal er tal van anomalieën en tegenstrijdigheden in terugvinden. Het kan zo erg zijn dat een gewiekste advocaat een vonnis onontvankelijk kan laten verklaren. De rechters weten dat en erkennen dat een inschattingsfout thans minder erg is dan een fout te moeten maken op basis van wetten. Dat dit moeilijk te begrijpen is, komt omdat er wetten zijn gemaakt op bestaande wetten met als doel achterpoortjes te sluiten. En sommige wetten werden daarbovenop uitgebreid waardoor de essentie van die wetten kan uitgehold worden. Met andere woorden, het strafwetboek is geen samenhangend geheel en dient herschreven te worden op de hedendaagse maatschappelijke normen.

Deze week werd bekendgemaakt dat de nieuwe gevangenis van Beveren-Waas een assisenzaal krijgt. Losstaand van het gegeven dat dit de onpartijdigheid in het gedrang kan brengen (men gaat iemand die opgesloten zit en waarvan de schuld nog niet is bewezen berechten op een locatie die verweven is met schuld), is dit nauwelijks of niet doorsproken met de magistratuur. Rechters en advocaten vielen uit de lucht en kwamen met tegenargumenten aandraven. Minister Turtelboom lachte op Reyers Laat de aanwezige advocaat net niet uit. De redenering luidt dat dit ten eerste kostenbesparend is en dat ten tweede de voorzitter zelfstandig kan beslissen of het proces zal gehouden worden in de gevangenis of in een justitiehuis. Het eerste kan van tafel geveegd worden door logistieke onbekwaamheid te poneren. Het tweede zal ertoe leiden dat weinig voorzitters zullen kiezen voor een proces in de gevangenis. Dan zit Justitie met een ongebruikte assisenzaal wat de kosten juist doet oplopen.

01-02-2014 om 16:40 geschreven door TVDW