19 en 20 juli : Rauland â Larkollen & Larkollen - Göteborg
De rit naar Larkollen werd onze laatste met eindpunt in Noorwegen. Hoewel alle weerberichten regen aankondigden, konden we onze bagage droog op de motor binden. Dat scheelde alweer een stuk. De dame des huizes kwam nog uitgebreid afscheid nemen en dan gingen we op weg.Nog één keer de berg op en af en toen begon het landschap langzaam te veranderen. Het werd niet vlak, dat zie je in Noorwegen eigenlijk nooit maar de hoogten werden minder hoog en de bochten minder scherp. Het eerste half uur bleef het droog. Daarna begon het zachtjes te regenen. Als je echter een paar uur door een zachte regen moet . Inderdaad . Ben je toch nat.
De wind begon weer harder te waaien zodra we in de kuststreek kwamen. Een lange ferry-tocht scheidde ons nog van het einddoel Larkollen (een kustplaats nietzo ver van Oslo). Toen we goed en wel op de boot stonden, stopte de regen.Een half uur overtocht en nog een half uur motorrijden later waren we helemaal opgedroogd.
Larkollen is een kuststadje dat een beetje een vervallen indruk laat. Het kuststrand lijkt op dat van Bretagne met heel wat rotsen, zand, zeilbootjes, motorboten (klein en groot).
Ze wisten dat we kwamen, vlak voor het hotel stond een massa volk aan beide zijden van de weg te juichen. Dit hadden we niet verwacht. Bleek natuurlijk dat het niet voor ons was dat al dat volk op de weg stond maar om te supporteren voor de plaatselijke zeepkistenrace.
We hebben dan maar snel onze zeepkisten geparkeerd, de bagage naar binnen gebracht en nog een wandeling gemaakt langs de pier.
Einde van onze tocht door Noorwegen en dus tijd voor een terugblik. Als motorrijder ben je in Noorwegen op de relatief smalle wegen duidelijk in het voordeel. Je ziet heel veel, hebt weinig wachttijden en kan met alle zintuigen ten volle alle indrukken absorberen.We proberen voor onszelf een voorkeur regio te bepalen maar dit is niet eenvoudig. Heel wat regios die we doorkruisten hadden eigenschappen die ons er terug naartoe zouden bewegen.Noorwegen is een één woord prachtig.
Inmiddels werd het 20 juli en dus tijd voor de rit naar Göteborg. Hoewel zon laatste rit altijd wat triests in zich heeft, werd het toch nog een supermooie dag. De zon stond helemaal aan onze kant en de gekozen wegen waren heel prettig te berijden. Netjes op tijd kwamen we aan op de Stena Germanica, de loopbrug naar dek 5 zag er dit keer veel minder schrikwekkend uit. We hebben de voorbije weken andere dingen gedaan ! En hiermee eindigt dan het stukje hoge Noorden. Nog 2 dagen autoweg in Duitsland, Nederland en België scheiden ons van de kids en thuis.
Mooiste momenten : het bochtjes rijden, de prachtige routes die ons elke dag waren voorgekauwd door Scandinavian Tours, ons verblijf in Folldal (de charmes van het hotel, de uitbaters en de fantastische keuken), de dagtochten die ons de kans gaven de streek iets meer in detail te bezoeken, de uitdagingen, de sneeuw, kortom . Een heel mooie reis.
Mindere momenten :af en toe de wel heel strakke wind, sommige afschuwelijk akelige tunnels (heel slecht tot helemaal niet verlicht), de prijs van de wijn (maar we hebben er geen fles minder om gedronken s avonds)
Als we donderdag in Brussel aankomen, zullen we meer dan 4000 km op de teller staan hebben. En behalve misschien de lange rit op de autostrade in Duitsland, wil ik ze allemaal opnieuw rijden.
Bedankt Linda en Rienk van Scandinavian Tours. Het was een toffe ervaring waar we nog lang zullen op terugkijken.
Erg lang zal ik het over vandaag niet hebben. We startten de dag flink wat later dan anders, gingen op het gemak genieten van een lang en overheerlijk ontbijt en keerden dan terug naar de kamer om wat orde in onze wanorde te scheppen.
Tegen 11u waren we uitgedost voor onze dagtocht. Dit keer een onbepakte motor en behalve wat wolken, geen vuiltje aan de lucht.
Scandinavian Tours had ons een trip voorzien van zon 120 km. Het werd een perfecte zondagse wandeling. Geen hoge snelheden, genieten van de bochten en het uitzicht. Regelmatig een stop voor een foto. Tijdens onze rit maakten we wel een paar leuke fotos van de typische Noorse huisjes en hun voorraadschuren. Onze enige deadline voor vandaag : op tijd zijn voor het diner om 18u30.
Veel vroeger al waren we terug. Tijd om wat te luieren, de blog bij te werken (ik had nog 2 dagen te doen), wat van het uitzicht te genieten, koffie te drinken, enfin . Rustdag.
Vandaag was het dan DE dag van de haarspeldbochten. We vertrokken goed op tijd en lieten donkere regenwolken achter ons. Ergens moet het fout zijn gegaan met onze route want voor we het wisten stonden we aan te schuiven aan het veer waar we de avond voordien waren afgekomen. Vreemd, want ik kon me niet herinneren dat we zo vroeg een veer moesten nemen. Even toch ons vertrouwen in onze Garmin opzij gezet en de kaart bij de hand genomen. Inderdaad we waren waar we niet moesten zijn. Jammer van de betaalde 84 Kronen maar de paardjes werden omgedraaid en we besloten een eindje Garmin haar ding te laten doen en wij het onze.
Niet al te veel kilometer later kwamen we weer ophet rechte pad terecht. Aan de snelheid waarmee Tony door de bochten suisde, kon je zijn hunkeren aflezen om aan dat ommetje naar Lysebotn te beginnen. Er was slecht 1 weg om er te geraken en die telde zon 30 haarspeldbochten. Het leuke eraan was dus dat je langs dezelfde weg terug moest. Toen we aan de afslag waren, wist Garmin ons te vertellen dat we 33 km gingen rijden en daarna een U-bocht maken en 33 km terug. Ik begon met een klein hartje aan de rit. De weg was vrij smal en liep op en af en links en rechts door een vreemd soort maanlandschap. Rotsen, hier en daar een meertje, mossen en verder heel veel niets. Op één of andere manier een fascinerend schouwspel dat me die 30 bochten even deed vergeten.
Toen we zon 6 km verwijderd waren van ons doel, was er een cafetaria met zicht op de Lysefjord en de bochten. Mijn maag ging meteen in een gelijkaardige krul liggen. Nee, dit was toch wel boven mijn mogelijkheden. Hier moest ik nog eens goed over nadenken. We aten iets, dronken een frisdrankje en toen kwam de vraag : schat, gaat ge mee naar beneden? Ik aarzelde en zei eerst nee, maar ik besefte dat het nu of nooit was en dat ik er voor altijd spijt zou van krijgen als ik het niet deed. Ik ging dus mee. De snelheid lag zeer laag, de stem van Tony door de intercom loodste me netjes door elke bocht en alsof dat allemaal niet genoeg was, liep plots 1 van de bochten in een donkere, smalle tunnel uit. De tunnel was zon 500 m heen, dan in het donkere gat nog een 180° bocht, 500 m terug en weer ging het verder, steil de berg af.
Ik kon het amper geloven maar was toch beneden geraakt, even de euforie, dan het beklemmende gevoel : we moeten nog terug naar boven. Tony beloofde me dat hij me er weer zou doorpraten. We maakten nog wat fotos en zetten ons op weg terug naar boven. Enkele bochten, dan die donkere tunnel, en meer bochten, steil de helling op. Het bleef doodstil aan de andere kant van de intercom. Eens boven toen ik hem wou bedanken voor de steun, zag ik dat ik het kabeltje van de intercom was vergeten aankoppelen beneden. Ik had het dus gered en alleen nog wel.
Moe maar voldoen vervolgden we onze rit. Het werd een dag van op en neer en de ene bocht sloot netjes aan bij de volgende. Rechte stukken, dat kennen we hier amper.Na een lange vermoeiende dag, landden we in het district Telemark, weer een heel andere streek. Dit lijkt meer een uit de kluiten gewassen Ardennen. Veel hoger en lager met massas bomen en opnieuw met de regelmaat van de klok een meertje. Een prachtige dag en net op tijd voor een super diner met een heerlijk glas wijn in Hotell Austbo. Morgen rustdag : ja ik ben er echt aan toe. (er staan inmiddels 3000 km op de teller van deze reis)
De wind was gelukkig wat gaan liggen en het regende niet. Er hing wat dreigende bewolking maar blaffende honden bijten niet (altijd). We konden de motoren dus weer in het droge beladen en gingen rond 9u op pad. Eerste halte was niet echt ver van Odda : de beroemde watervallen Lätefossen. (zie filmpje in bijlage) Het is maar water dat naar beneden valt maar het heeft toch echt wel iets. Van daar ging de rit verder door de bergen. Voor Roldal komt er een lange tunnel maar bij goed weer werd ons geadviseerd deze niet te nemen maar door de bergen te rijden. Wij vonden het weer goed genoeg en gingen aan het werk. Haarspeldbocht na haarspeldbocht bracht ons heel snel op hoge hoogte. Het pad was breed genoeg voor een kleine auto en de afgrond was vaak erg diep. Kunst is dan gefocust te blijven op de weg en zeker niet opzij te kijken. Onze behendigheid in die bergen neemt met de dag toe en eens boven konden we genieten van een woeste rotsvlakte. Getuigen waren zoals vaak hier en daar enkele schapen die een motor toch niet zo prettig vinden en met graagte opzij springen. De afdaling moest niet onderdoen voor de beklimming. Eens terug beneden vervolgden we onze weg, slingerend door de bergen. Het is moeilijk te beschrijven wat je allemaal ziet. Het groen van alle mossen, struiken, bomen. Het blauw van het water in de fjorden. De huisjes met hun typische rode kleur. De bootjes die her en der op het water dobberen. Er zijn geen woorden voor. Elke dag opnieuw denken we : nu zullen we het wel ongeveer gezien hebben, maar elke dag heeft Noorwegen weer wat nieuws voor ons in petto. Een prachtige dag en 2 veerboten verder, staan we op de oever van de Lysefjord in de buurt van Stavanger. Nog zo'n 20 km scheiden ons van het eindpunt. Via een klein pad langs de rand van de fjord, naderen we Vatne als plots de hemelsluizen over ons worden opengezet. Als verzopen kiekens arriveerden we in 'Kronen Gaard Hotell'. Een uurtje en een lekkere douche later, zaten we al in het gezellige restaurant en lieten ons verwennen door de kok van dienst. De service was reuze, het eten lekker, de wijn smaakte naar meer, de kamer perfect in orde. Jammer dat we morgen alweer verder moeten.
We wisten dat het een lange dag zou worden. Aangezien een voorbereid man er 2 waard is, waren we vroeg uit de veren. Alles gepakt en gezakt en in complete uitrusting maar wel zonder helm natuurlijk aan het ontbijt. Het was inmiddels gestopt met regenen en het leek een bewolkte maar niet te onaangename rit te worden.
We hebben Noorwegen leren kennen als een wispelturige dame wat het weer betreft en vandaag was dit niet anders. Voor de plaats van vertrek voorspelde men bewolkt voor de plaats van aankomst regen. De waarheid zou hopelijk ergens tussenbeide liggen.
Reeds voor 9u waren we op weg en we wisten het droog te houden (over wat druppels spreken we al lang niet meer) tot we onze 1ste veerpont van de vakantie bereikten. Daar zouden we overgezet worden naar Vangsnes. Het geluk was niet aan onze kant. We kwamen daar aan om 10u10 en er was maar 1 veer per uur : wachten dus tot 11u05. Dan de overtocht, vervolgens in sliert de weg op met alle anderen die van het veer waren gekomen. Bij de eerste Shell dus gestopt, volgetankt en meteen maar een vroege lunch (een heerlijk vers broodje met kaas en ham) en een fris drankje.
De stroom autos en motoren was inmiddels lang verdwenen en wij vervolgden met goeie moed onze nog lange weg. De weg klom al vrij snel na Vik aan een behoorlijk tempo en voor we het goed beseften, zaten we alweer tussen de sneeuw. Het was spijtig genoeg ook flink beginnen regenen en er blies een gure wind. Het regenwater vloog horizontaal over de hoogvlakte zonder de grond te raken en het gevecht tegen de natuurelementen kon weer beginnen. Helemaal schuin hangend tegen de wind op de motor bereikten we het einde van de hoogvlakte en begonnen we aan een duizelingwekkende afdaling. Steile stukken en haarspeldbochten wisselden mekaar af. Ik was vooral dankbaar dat de wind hier niet meer zo sterk voelbaar was. Nog een paar vervelende stukken met wegenwerken en al snel stonden we weer in de vallei. Overal waar je keek stortte het water uit de bergen naar beneden in kleine en grotere watervallen. Een fascinerend schouwspel.
Even gestopt voor een foto maar geen tijd te verliezen. We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg en de klok tikte ongenadig verder. Het ontzettende slechte weer en mijn geringe ervaring in de bergen zorgden ervoor dat het allemaal wat trager ging dan je zou hopen.
Op weg naar veerpont nr 2, werden we plots gestopt door een wegblokkade te Eide. Er was slechts 1 oplossing : in plaats van de weg te nemen naar het veer, moesten we door een kilometerslange tunnel die ons naar een ander veer bracht. Resultaat : we stonden op de verkeerde oever van de verkeerde fjord en werden genoodzaakt een lus uit onze route te knippen en meteen door te rijden naar Odda. Ongetwijfeld hebben we een mooi stukje gemist, maar in elk geval waren we op een redelijk uur op de plaats van bestemming. Ook die laatste kilometers werden we niet gespaard van regen en wind. De wispelturige dame (Noorwegen) bleek vandaag ook onvriendelijk te zijn. Ik hoop dat haar humeur morgen beter is en dat we iets minder moeten vechten om het eindpunt van de dag in de buurt van Stavanger te bereiken.
Dat dit een rustdag werd, was al snel duidelijk. Anders dan anders werden we pas wakker rond 8u30. De zware maar prachtige rit van gisteren en de bijhorende regen en wind hadden hun tolgeëist. Een luie ochtend, geen stress, geen verplichtingen, alleen die gletsjer die we wilden zien, de Nigardsbreen, een arm van de Jostedalsbreen. Je zal wel al begrepen hebben dat bre het Noors is voor gletsjer.
Pas rond 11u beklommen we de motor. We zouden die gletsjer bekijken en daar in het Breheimsenteret middag eten. Nog geen vaste plannen wat we erna nog zouden doen al had Tony toch wel gehoopt op wat haarspeldbochten.
De gletsjer was veel dichterbij dan we hadden gedacht. Opnieuw maakte verbazing zich van ons meester. Het zicht was weer eens fantastisch. De wolken ruimden stilaan baan voor een prachtige blauwe lucht en we aten een vegetarische omelet buiten op het terras van het Breheimsenteret. Ondertussen genoten we van het uitzicht. De gletsjer slingerde zich tussen de bergen de hoogte in.
Na heel wat fotos vanuit telkens een andere hoek maar van steeds dezelfde gletsjer, besloten we onze weg verder te zetten. Op de kaart leek het alsof de weg na heel wat kilometer dood liep maar we wilden toch nog een stukje rijden. We klommen stilaan verder de hoogte in.
Heel uitzonderlijk kruiste ons een auto of mobilhome maar het grootste stuk van de rit waren het wij twee en het uitzonderlijke landschap. De bergen, de sneeuw, de watervallen. Na menige bocht kregen we alweer de volgende gletsjer-arm in het zicht. Adembenemend (ik heb het gevoel dat ik dit woord elke dag opnieuw gebruik maar ik kan het echt niet helpen).
Het pad bleef klimmen en ging over van bochtjes in haarspeldbochten (Tony kreeg dan toch waar hij zo op gehoopt had). En dan toch eindelijk . Het einde.
De weg eindigde op een kleine parking aan de voet van een hoge muur van op elkaar gestapelde stenen. Aan beide zijden was er nog een grindpad dat verder naar boven liep. Tony had al snel beslist dat hij het linkse pad toch nog zou doen met de motor. Ik hou niet zo van grind en bleef op de parking achter om van het uitzicht te genieten en fotos te maken.
Na een kwartiertje was Tony terug. De muur stenen was blijkbaar de achterwand van een stuwmeer en het uitzicht was mooi genoeg om het te voet te doen. Ik besloot dus het rechtse pad te voet te doen. Hijgend (mijn fysiek is niet wat het ooit was) kwam ik boven. Opnieuw verstomming. Het stuwmeer lag te glinsteren in de zon en was omringd door bergtoppen vol sneeuw.Een reeks fotos later, begon ik aan de afdaling, het eerste stuk te voet (uiteraard) de rest met de motor.
Mijn techniek in de haarspeldbochten wordt stilaan iets vaster al blijft de snelheid laag. Op het gemakske naar beneden zo kan je maximaal genieten van de omgeving en ben je zeker dat je in 1stuk beneden geraakt.
Terug in Gjerde in het hotel, snel dat pak uit, een topken aan en positie ingepakt in de zon op het terras met een drankje en een ijsje. Mijnen Tony zegt dat hij zo 100 jaar kan worden en ik geloof hem nog ook. De volgende uren genieten we van de rust, de zon (die schijnt tot vanavond laat) en het leven en laden onze batterijen weer op. Morgen hebben we een lange rit op het programma en belanden we stilaan in de fjorden.
We kregen deze morgen wat ze hadden beloofd : regen en nog geen klein beetje. Dat houdt echte motards natuurlijk niet tegen, bovendien werden we vanavond in Jostedal verwacht en de enige manier is dan : rijden. We startten bij Jens die ons nog even meegaf dat we toch voorzichtig moesten zijn want dat alles glad lag als het regende. En gelijk had hij. We vertrokken met wat vertraging (reden onbelangrijjk) en beslisten niet de voorgestelde binnenweg te volgen langs het Rondale national park omdat het weer echt te slecht was. In de plaats stuurde onze Garmin ons via Hjerkinn. Of dit achteraf gezien een betere oplossing was, zullen we wel nooit weten. We reden hoog langs de flank van de berg en de wind was er zo sterk dat we even vreesden nooit beneden te raken. Helemaal gerust zat ik zeker niet op de motor en ik vroeg me af of dit nu wel de manier was waarop ik mijn vakantie wou doorbrengen, vechtend tegen de wind om te overleven. Maar we raakten beneden en gingen ongeacht het weer nog vrij goed vooruit. Veel mooie zichten waren er niet te bewonderen. Alles zat verpakt in een dikke pak regenwolken. Het voordeel is dat je van de ene bergrug naar de andere en van de ene vallei naar de andere rijdt en telkens kan het weer anders zijn. Het werd dus inderdaad af en toe droog en heel af en toe was er dus wel eens een landschap te bewonderen. Na de middag (een opgewarmde zwan-worst tussen een broodje met een flesje seven-up) bereikten we de turistweg over de Jotunheimen. Hoe kan ik hier ooit een beschrijving van geven die jullie een idee geeft over de pracht. Je rijdt kilometers en kilometers door de bergen. Je blijft stijgen en er lijkt geen einde aan te komen. Aan beide zijden van de weg ontvouwt zich een prachtig schouwspel. Hier en daar stukken bedekt met sneeuw, overal waar je kijkt bergmeren en watervallen. Hoewel de bergtoppen nog steeds in wolken zijn gehuld, genieten we met volle teugen. We lassen veel meer stops in dan normaal om nog maar een filmke te maken of nog maar een fotoken te trekken. Wat is het hier weer mooi. Alle twijfel van deze morgen wordt met de grond gelijk gemaakt : ja ... zo wil ik mijn vakantie doorbrengen. De rest van de dag vullen we met bochten, al dan niet haarspeldbochten. Het is inmiddels opgehouden met regenen en de weg is zelfs droog als we Jostedal bereiken. Weer een dag om in te kaderen.
Gisteren had ik wel even Jens en Randi vermeld. Dit ongelooflijk sympathiek koppel verdient wel iets meer aandacht. Randi is een lieve dame die vooral actief is in de keuken en dus meer op de achtergrond opereert. Jens zorgt als geen ander voor zijn gasten. Een leeftijd durf ik op dit koppel niet te zetten maar samen moeten ze rond de 140 jaar zijn schat ik. Met het mes in de aanslag in zijn broeksriem (alsof hij net zelf dat rendier heeft gevild) loopt hij door het hotel en het is een plezier om hem aan het werk te zien in de prachtige eetzaal. Hij brengt de schalen eten en lekkers in grote getale aan en zet alles op een lange tafel. Vervolgens worden de gasten bij mekaar geroepen en legt hij uit wat de pot schaft. Hij benadrukt nog eens dat je 2 afzonderlijke borden moet nemen voor vis en vlees : niet mengen dus !!!! En als je 2 of 3 maal hebt geschept (want het eten is echt verukkelijk) komt hij nog even checken of je niet nog eens zou gaan. Op onze 2de dag heeft Scandinavian Tours een heel leuke dagtrip voorzien. Het weer is voortreffelijk en dus gaan we op pad. Jens, zelf een motorliefhebber heeft ons nog een extra bestemming gegeven want met dat ritje zijn we tegen de middag weer thuis ! (en we worden maar om 18u29 aan tafel verwacht) Hij had gelijk. We hebben beide ritten gedaan en genoten van een heerlijke dag tussen de beesten. Inderdaad, de schapen en koeien lopen hier rond op de weg. De schapen zijn verstandig en gaan netjes opzij. De koeien daarentegen zijn zo nieuwsgierig dat ze eerder dichterbij zouden komen. Tony heeft al snel de manier gevonden om ze op een afstand te houden : toeteren !!
Morgen wordt weer een ander verhaal. Het weerbericht belooft weinig goeds. Dat wordt vertrekken met regenpak ..... maar mogelijks naar een plek met internet en dus de kans om heel wat op onze blog te zetten
Anders dan gedacht, scheen de zon met veel overtuiging deze morgen. Dat was alvast een positief begin van een nieuwe dag.
De route liep zoals we inmiddels gewoon zijn door bergachtig gebied met de nodige op en neers en fantastische bochten. We bleven steevast de rivier volgen en het uitzicht was vaak adembenemend.
Na ongeveer 20 km week de route af en werden we via de blijkbaar typische Noorse binnenwegen (een verharde basis overdekt met een laag stenen van verschillend formaat, verder langs de rivier gestuurd. Net als gisteren dus oppassen geblazen met bruuske manoeuvres, wild optrekken of plots remmen. Maar een mens went aan alles. En waar ik dit gisteren nog een enorme overwinning vond, blijkt dit nu de manier te zijn om de mooiste streken te verkennen. Ik zit dus stilaan een stuk meer ontspannen op dat paard van mij en geniet met volle teugen van al het moois op onze weg. Het programma van de dag was niet al te zwaar en we konden dus regelmatig een stop inlassen om onze ogen uit te kijken en fotos te maken. Wat een landschappen, wat een natuur,
Tegen de middag begint het verlangen naar eten en benzine te steken en we zijn maar wat blij dat we terug in de bewoonde wereld belanden en onze lege magen en benzinetanks kunnen vullen. Met de nodige reserves aan boord zetten we onze weg verder. De uitdaging van de dag, de Jottulhogg, de langste kloof van Europa, te bezichtigen via een ONVERHARDE weg van ongeveer 6 km, kwam heel dichtbij nu. Hoewel het inmiddels was beginnen regenen, was Tony niet te vermurwen, we gingen de Jottulhogg doen. Het eindigde aan het water volgens onze Garmin dus wat kon het probleem nu zijn. Het kon niet hoog zijn, het kon niet ver zijn. Enfin zoals zo dikwijls, liet ik me overhalen. Mijn nieuwsgierigheid naar dit natuurverschijnsel was groter dan mijn vrees dat ik een te moeilijk parcour tegemoet ging. Het begon heel eenvoudig, zachtjes glooiend, niets om me zorgen te maken. Maar al snel werd het toch wat steiler (volgens Tony was het niets in zijn eigen maar ik deel heel uitdrukkelijk zijn mening niet). De klim bleef duren tot we plots begonnen te dalen aan hetzelfde duizelingwekkend tempo. Om efkes duidelijk te maken, zie grafiekje van onze hoogte-metingen. Zon half uur later stonden we aan de andere kant. Ik vooral moe en tevreden dat ik het had gehaald maar met een wrang gevoel. Door mijn niet aflatende concentratie om rechtop en boven of beneden te geraken, heb ik die canyon gewoon gemist. Gelukkig heb ik gisteren een paar fotos gezien op wikepedia. Ik heb de kloof dus gisteren gezien en ik ben er vandaag voorbij gereden. Meer moet dat niet zijn.
Ondertussen was het harder gaan regenen en zo bleef het ook tot we zon 40 km verder ons einddoel van de dag hadden bereikt, Hotell Fjell Stue te Folldal. Dit prachtig berghotel, met schitterende houten meubelen, prachtige lusters (karrenwielen met lampkes erop) en overheerlijk eten, zullen we niet snel vergeten. Het uitzicht is fenomenaal. De zon en de voorbijschuivende wolken zorgen ervoor dat het schouwspel boeiend blijft. Geen seconde is dezelfde als de vorige. Wat een prachtig land is dit en we hebben nog maar zon klein stukje gezien.
Morgen een ritje in de omgeving want we blijven nog een nachtje bij Jens en Randi.
Zoals ons voorspeld was, ging de zon erg laat onder (rond 23u) en kwam ze al heel vroeg (rond 3u30) weer op. Dit hield ons niet tegen toch een nachtje goed door te slapen. Het flesje wijn dat we gisterenavond soldaat maakten zal daar niet vreemd aan zijn.
De ochtend kondigde zich aan zoals wij motards het graag hebben. Wat zon, wat wolkjes en een aangename temperatuur. Meer moet dat niet zijn. We vertrokken rond 10u vanuit Storfors richting Tyrsil, onze eerste halte in Noorwegen.
Het werd een zalige dag cruisen. Geen kat op de baan, rijden tussen bomen, bomen en bomen. We volgden de ganse dag de loop van de rivier de Klaralven. Dan kabbelde het water links van ons, dan weer rechts. Ronduit perfect. Rond de middag zat er een extraatje in de route, we werden van de weg afgestuurd op weg naar Sporthotel Langberget op de berg idd Langberget. Bij aankomst daar vroegen we of we daar iets konden eten. (we gaan niet voor niets den berg op en straks weer af) Ze verwees ons meteen naar het restaurant achter de hoek. Daar liep een lunchbuffet en je moest maar aanschuiven. Na het eten, terug naar de receptie. Daar even doorgeven dat we allebei hadden gegeten (niemand heeft dat ooit gecheckt) en de credit card even door het bakske. Klaar was Kees. Terug de motor op. Het had ondertussen ook wat geregend maar amper de moeite om te vermelden.
We waren zon 25 km van ons einddoel af toen onze Garmin-route plots een vreemde kronkel aangaf. We moesten van de weg af en werden een pad ingestuurd, bezaaid met keien. Niet echt onze favoriete ondergrond want plots remmen, gas geven of een te bruuske stuurbeweging kan je met je klieken en klakken tegen de grond doen belanden. Maar de omgeving was meer dan de moeite waard. Rotspartijen, begroeid met de prachtigste mossen en zoals meestal : behalve wij, geen mens.
Na zon 15 km kwamen we terug op de weg terecht en kort daarna landden we in Trysil. Ook hier weer alles in orde.Nog een wandeling in de omgeving, een bierken op een terras (ze hebben gelijk, bier kost hier stukken van mensen), een lekker avondmaal, nog wat zappen, languit op het bed en danslapen. Morgen weer op tijd op. Het zou wel eens een moeilijke dag kunnen worden. Ze voorspellen heel slecht weer (hoewel daar nu nog niets van te merken is) en bovendien heeft onze reisorganisator een stukje off-road voorzien langs Jotul Hogget. Niet zeker dat ik daar morgen aan begin. Misschien maak ik wel een ommetje en blijf op de weg. Mijn brommerken is niet echt geschikt voor off-road en ik mis wat lef Tony daarentegen
Hopelijk komen we mekaar s avonds toch nog tegen in Folldal J
De wind was gelukkig wat gaan liggen en het regende niet. Er hing wat dreigende bewolking maar blaffende honden bijten niet (altijd). We konden de motoren dus weer in het droge beladen en gingen rond 9u op pad. Eerste halte was niet echt ver van Odda : de beroemde watervallen Lätefossen. (zie filmpje in bijlage) Het is maar water dat naar beneden valt maar het heeft toch echt wel iets. 
Gisteren had ik wel even Jens en Randi vermeld. Dit ongelooflijk sympathiek koppel verdient wel iets meer aandacht. Randi is een lieve dame die vooral actief is in de keuken en dus meer op de achtergrond opereert. Jens zorgt als geen ander voor zijn gasten. Een leeftijd durf ik op dit koppel niet te zetten maar samen moeten ze rond de 140 jaar zijn schat ik. Met het mes in de aanslag in zijn broeksriem (alsof hij net zelf dat rendier heeft gevild) loopt hij door het hotel en het is een plezier om hem aan het werk te zien in de prachtige eetzaal. Hij brengt de schalen eten en lekkers in grote getale aan en zet alles op een lange tafel. Vervolgens worden de gasten bij mekaar geroepen en legt hij uit wat de pot schaft. Hij benadrukt nog eens dat je 2 afzonderlijke borden moet nemen voor vis en vlees : niet mengen dus !!!! En als je 2 of 3 maal hebt geschept (want het eten is echt verukkelijk) komt hij nog even checken of je niet nog eens zou gaan.
