Het publiek bestaat nu hoofdzakelijk uit weeken toeristen.  Mensen die 2, 3 dagen komen wandelen en terug naar huis. Ook heel veel fietsers op de weg. Echte gekken zitten hier thuis.  Samen wandelen met anderen gaat niet of bijna niet.  Bijna iedereen loopt met dagrugzak en komt in groep aan. We lopen steeds in lanen,  tussen bomen dus, zodat van landschap niet veel te zien valt. Door de lichtinval krijg je wel mooie effecten. Als ik de Spanjaarden zie, met wie ik geslapen heb, doen ze geweldig hun best om vriendelijk te zijn,  maar ik versta er niks van. 

Onderweg steekt mij een klein Aziatisch kereltje voorbij. Full speed. Ik vraag vanwaar de haast. Klein gesprek met de klassieke vragen.  Waar en wanneer ben je vertrokken,  vanwaar kom je en hoe heet je. Als hij naar mijn naam vraagt, vrees ik het ergste over zijn naam.  De man is van Taiwan en ik verwacht mij aan iets onuitspreekbaar. Blijkt dat de man gewoon Tom heet. Plots stopt hij,  haalt een boek boven en begint te bladeren.  Hij houdt bij wie hoeveel gestapt heeft of gaat stappen. Ik zit redelijk vooraan in zijn hall of fame. Gek dat je ergens figureert in een boek van een volslagen vreemdeling. 

Verder valt er niet zo veel te vertellen. ' s Avonds goede auberge en goed gegeten.  De 2 mannen van gisteren hier weer ontmoet en gezellige avond gehad.  Om 11:00 bed in.