Tijd voor een nabeschouwing. Na 101 dag onderweg, waarvan 4 dagen rust ben ik gearriveerd in Santiago. Het heeft mij 2 paar schoenen, 4 onderbroeken en wat sokken gekost, maar ik ben gearriveerd.
Jaren plannen, testen, praten, van gedachten wisselen zijn er aan vooraf gegaan, maar het resultaat is er. "aangekomen in Santiago ". Krachtiger kan ik het niet zeggen.
Frankrijk was vooral het wandelen belangrijk. Mooie landschappen, natuur, onverwachte ontmoetingen met medebewoners van de velden en de bossen. Prachtige rivieren, bergen en bossen gezien. Heerlijk om hiertussen te mogen wandelen. Spanje is vooral het sociale aspect belangrijk. Toch wel beklijvende ontmoetingen en gesprekken.
Voor mij is het een avontuur zonder weerga. Soms was het spannend om voedsel en overnachting te vinden. Soms waren de etappes zwaar, hetzij door de afstand, het parcours of het weer. Meestal werd dit door de omstandigheden, de omgeving, de sfeer ruimschoots goedgemaakt.
In moeilijke momenten kon ik mij optrekken aan collega's die mijn werk overnamen, berichtjes om een hart onder de riem te steken, mijn gezin en niet te vergeten mijn schat van een vrouw. Zonder haar was ik zeker niet tot het einde geraakt.
Vandaag was het weer van dat. Om 05 uur was men al in de weer om zich te wassen, rammelen met zakken, rugzakken etc. Rustig praten onder elkaar, gordijnen open, licht aan, alsof het allemaal niks is.
Zelf dan ook maar op en om half 8 weg.
Zou warm worden vandaag. Tot 37 graden.
Was net weg of ik werd gevraagd of ik
Spaans of Engels kende. Engels wel dus. Dit heb ik mij beklaagt. Bleek een jehova getuige te zijn. De man bleef me volgen, ik moest rapper en rapper stappen om ervan af te raken. Even later een andere mevrouw met dezelfde vraag. Gezegd dat ik enkel plat Neerpelts sprak, in het Neerpelts natuurlijk. Ze probeerde nog met Duits, maar ik was er dan toch van af.
Verder dan maar. Echt stadjes zijn er niet, enkel verzamelingen van bars en albergues. Wandeling was wel mooi maar niet veel te vertellen.
Op de middag kwam ik 6 Belgische fietsers tegen. Op 16 dagen met de fiets van Antwerpen naar Santiago. Ook straf.
Fietsers zijn vreselijk ergerlijk vandaag en massaal. Met grote snelheid vliegen ze naar beneden. velen zonder bel. Soms springen om weg te raken. Zoals steeds loopt de Camino leeg vanaf 14 uur. Ondertussen de 25 km paal gepasseerd. Ongelooflijk. We gaan het halen denk je.
Plots drama. Een gedenkplaat in het bos van een Nederlandse mevrouw die in Santiago gestorven is in haar slaap. Ik praat een beetje met een Nederlander met de fiets onderweg. Er zou vorige week opnieuw iemand gestorven zijn in Santiago na een mars uit Nederland. Effe slikken. Verder gegaan. Ik wil een straat oversteken en zie overal politie. Na wat rondvragen blijkt een vrouwelijke pelgrim doodgereden te zijn. 18 km van Santiago. Stel je voor. Bloedplas was nog te zien. Veel aangeslagen pelgrims. Dit snijdt de benen af. Na een half uurtje verder gestapt. Wat een emotioneel uur. Sterven in of vlak voor Santiago...
In de buurt van 15 km hotel gezocht. Alles was vol, maar een paar km verder was wel plaats. Daar dan maar naartoe.
Grote luxe vandaag met eigen badkamer en tv (helaas de buren ook). Tv maar afgelaten. 100 dagen zonder tv moet lukken.
In de rugzak is alles klammig en nat geworden door vochtige warmte van gisteren . Alles begint een geurtje te krijgen. Mijn onderbroeken zijn tot de draad versleten en ga zo maar verder. Nog 77 km te stappen deze morgen. Maandag Santiago en dinsdag thuis. Heel gek gevoel.
Het publiek bestaat nu hoofdzakelijk uit weeken toeristen. Mensen die 2, 3 dagen komen wandelen en terug naar huis. Ook heel veel fietsers op de weg. Echte gekken zitten hier thuis. Samen wandelen met anderen gaat niet of bijna niet. Bijna iedereen loopt met dagrugzak en komt in groep aan. We lopen steeds in lanen, tussen bomen dus, zodat van landschap niet veel te zien valt. Door de lichtinval krijg je wel mooie effecten. Als ik de Spanjaarden zie, met wie ik geslapen heb, doen ze geweldig hun best om vriendelijk te zijn, maar ik versta er niks van.
Onderweg steekt mij een klein Aziatisch kereltje voorbij. Full speed. Ik vraag vanwaar de haast. Klein gesprek met de klassieke vragen. Waar en wanneer ben je vertrokken, vanwaar kom je en hoe heet je. Als hij naar mijn naam vraagt, vrees ik het ergste over zijn naam. De man is van Taiwan en ik verwacht mij aan iets onuitspreekbaar. Blijkt dat de man gewoon Tom heet. Plots stopt hij, haalt een boek boven en begint te bladeren. Hij houdt bij wie hoeveel gestapt heeft of gaat stappen. Ik zit redelijk vooraan in zijn hall of fame. Gek dat je ergens figureert in een boek van een volslagen vreemdeling.
Verder valt er niet zo veel te vertellen. ' s Avonds goede auberge en goed gegeten. De 2 mannen van gisteren hier weer ontmoet en gezellige avond gehad. Om 11:00 bed in.
Vandaag eens flink willen zijn. Wekker gezet om half zeven. Ontbijt zou klaar zijn om 07. Weg om 07:30. Dat was het plan. Helaas, helaas. De brave man had zich verslapen en hij had mijn kleren nog. Kondus niet weg. Uiteindelijk weggeraakt om half 9. Vandaag vochtig, nevelig en redelijk warm. Niet zo makkelijk om in te wandelen. Na een paar km een koppel belgen tegengekomen. Van zemst. De man had een nieuwe knie gemaakt met 3 D printing. De man kon goed en stevig stappen. Wat foto's gemaakt bij een echte en valse paal van 100 km. Bij een pauze van De Belgen Paul en Simonne verder gestapt. Zeker moment kruistte ik Constanza, een Italiaanse van 40 jaar. Na wat over koetjes en kalfjes gebabbeld te hebben kwamen we op de waarom van de trip naar Compostella. Zij was yoga lerares em deed het om spirituele redenen. Plots sloegen de emoties los, verstoten door vwder en moeder. Grootvader die haar opving gestorven en daarom deed ze de Camino. Tranen in de ogen. Even ons neergezet en plots kwamen de tranen met tuiten. Ondertussen klamptte ze zich aan mij vast. Wat laten uithuilen. Je weet nooit wat je kan verwachten op deze Camino. Aangekomen in Portomarin, afscheid genomen en hapje gegeten. Een van de weinigen die met mij de pyreneeën overgestoken was vroeg of ze bij me kon komen zitten. Jong, knap, sportief, dat weiger je niet. Totaal uitgeput was. Zat te bibberen op een stoel. Ze wist niet wat haar markeerde. Bleek dat ze een non was. We hebben elkaar zo vaak gezien. Maar dit had ik niet verwacht. in de verste verte niet. Een verlies voor de Franse mannen. IIn ieder geval een slachtoffer van de vriendschap. Wou niet achterblijven en nu volledig gekraakt. Hopelijk haalt ze Santiago, ze heeft vliegtuig ticket, wat tijdsdruk geeft. Wat lang met haar plakken en existentiële levensvragen besproken en dan weer verder. Ondertussen kwam ik de 2 Belgen nog eens tegen.
Uiteindelijk aangekomen in slaapplaats. Hier Ben en Blue ontmoet. Een Schot en een Nieuw Zeelander. Beiden een herseninfarct gehad en doen nu de Camino. Bert ex olympisch roeier en rechter arm en schouder verlamt. Kan ook moeilijk spreken. Blue helikopter piloot geweest, geheugen helemaal weg en slechte coördinatie in been Samen op pad in de camino. Morgen doen ze 35 km. Straffe mannen zeker op 74 en 72 jaar. Rare dag vandaag.
Heet en zwoel vandaag. Mijn mevrouw van ontbijt heeft zich verslapen. Geen goed begin. Zeker niet na avondje stappen. Eerst de 3 verloren kilometers terug inhalen. Om 9 uur was het al echt heet en benauwd. Dat gaat wat geven. Wil ook iets meer stappen dan gemiddeld om tijdig in Santiago te zijn. Wandeling was weer echt mooi, maar helaas met verstand op 0. Er moest ook veel geklommen worden. Geen lange klimmen maar soms steil. Heeel zware dag vandaag. Ook bijna geen pelgrims. Heel de voormiddag maar een 5 tal.. Wel veel taxi's en af en toe een ambulance. Op de middag aankomst in Samos. Op wie kwam ik uit, jawel Mette. Sommige mensen zie je nooit en andere kom je constant tegen. Ik leg wel meer afstand te voet af dan zij met de fiets. Samen cola gedronken en verder. Hier waren nu meer pelgrims. Water inslaan was nodig. Geen stadjes met winkels voor een hele tijd. 3 Franse vrouwen tegengekomen die vergeten hadden drinken in te doen. Niet slim. Later 2 jonge Amerikanen zonder water. Omdat ze te ver waren van een stadje, wat van mijn gegeven zodat ze verder konden. Een van de 2 was vandaag jarig op dezelfde dag als mijn zoon Jo en hij werd even oud. Toeval?? Ik vind het straf.
Vlak voor een stadje steekt Mette en haar fietsvriend mij voorbij. Even wuiven en verder. Ik spring een restaurant in en wie zit daar, jawel onze Deense met haar fietsgezel Gareth. Toeval? ? We moeten gaan lotto spelen. Gezellig iets gegeten. Nog maar eens afscheid genomen en afgesproken elkaar te zien in Santiago. Ben benieuwd.
Na het eten doorgetrokken naar mijn slaapplaats en mijn blog bijgewerkt. Nog 4 dagen en 107.5 km. Spannend
Vandaag klim naar O Cebreiro. De laatste hindernis naar Santiago. Op de top zitten we in Galicie. Nog een Keltisch gebied wat we gaan bezoeken. Maryse en ik zijn gek van alles wat Keltisch is. Galicie hadden we nog niet.
De wandeling dan. Het was er heet. Meer dan 30 graden. Gelukkig met droge lucht. Morgen zal het anders zijn. Het wordt heet en zwoel, maar dat zijn zorgen voor morgen. Maryse heeft gevraagd wat foto's van mij te laten maken. Toen een Duits meisje aan het sukkelen was met haar drinkbus, leek dit een goed moment voor de eerste. Even later kwam Ikbjaap en Hilde tegen. Een Nederlands koppel. Jaap was 72 en had kanker. Hij wou nog eens de Camino stappen. Ze zijn vertrokken in Roncesvalles. Toch straf die aantrekkingskracht van de Camino.
Even later 2 de fotomoment. Heb foto's gemaakt voor een Zuid-Afrikaans koppel. Toen de klim echt begon, klonk in mijn oren Keltische muziek van I Muvrini, A voce revolta. Vooral de pipers zijn fantastisch. Steeds op replay gedrukt omdat de muziek perfect bij mijn stap pastte.
Ondertussen kreeg ik bericht van Mette dat ze boven op mij wacht om samen iets te drinken en te eten. Het doet deugd als er iemand op je wacht. Om 12 uur boven. Fantastisch gevoel, opgepept door de muziek. Eten was heel wat minder fantastisch. Maar ja.
Terug naar beneden. 23 km te gaan tot Triacastella. We dachten zal wel gaan, altijd bergaf. Het ging wel bergaf maar ook veel bergop. Ik was vrijwilliger dus vooruit met de geit. Ijsje gekocht en weer verder. Een fotomoment aan een standbeeld en verder. Vanaf 14 uur zitten de meeste mensen in hun albergue. Veel te vroeg om te stoppen. Volk wordt altijd wel minder maar anders. De echte stappers lopen nu rond. Van alle volk tegengekomen om een praatje te slaan. Ik kom nog 2 Spaanse meisjes van 20 tegen die vandaag begonnen zijn.Schouders al goed rood, kaars bijna uit. Ben bij ze gebleven tot Triacastella. Hoorde achteraf dat ze nog 4 km verder moesten. Had zelf ook prijs overal comppeto. Vol dus. Uiteindelijk is een goede ziel beginnen rond te bellen en vond plaats. Wel 3 km terug achteruit, maar men kwam mij halen. Een hoop Spaanse uitleg toen men bij de supermarkt stopte. Moest zelf mijn eten maken. Van alles meegenomen, paniek bij aankomst. Er was wel een keuken maar zonder potten en pannen. Weer veel Spaanse uitleg waar ik niks van verstond. Uiteindelijk is ze een pan gaan halen en ze heeft de afwas gedaan. Moest ik ook doen. ' s Avonds nog een pintje gaan drinken met Mette en haar fietsgezel. Om 1330 bed in. Nog 5 dagen en 141 km te gaan.
Het was een hete vandaag. 33 graden, veel weg en veel vlakke zon. Vertrokken om 7:45 om ontbijt te zoeken. Helaas niets open of een beschuit met gelei. Daar kunnen wij niet op stappen.
Dan maar vertrokken zonder ontbijt. Voor we de stad uit waren kwam ik een supporter van Chelsea tegen. Enthousiast over Hazard. Zelf wel in de lappenmand door knieproblemen na de afdaling Naar Ponferada.
Vandaag zie ik plots veel fietsers met een rugzak op de rug. Waarschijnlijk vroeger wandelaars en nu fietsers.
Af en toe kom ik nog eens iemand tegen die ik ken van eerdere etappes. Probleem is dat als je steeds lange afstanden doet, je steeds andere mensen tegenkomt. Contacten zijn dan ook veel vluchtiger.
We zaten terug tussen de velden, wijngaarden en dorpjes, maar de bergen komen eraan. In het begin ging het wat op en af. Vanaf Villafranca, waar ik een hapje gegeten heb weer verder. Vlak voor de middag kreeg ik bericht van Mette dat ze me hier opwachtte om een hapje te eten. Samen stappen schept een band. Het is leuk als er iemand op je wacht.
Na Villafranca ging het gestaag omhoog. Leuk stadje trouwens. Helaas langs de weg, niks aan te doen.
In een van de vele dorpjes, zat een groep jongeren op de stoep. Polen, Duitsers, Fransman, Amerikaanse, Oostenrijker etc. Ik moest absoluut meedrinken. Dat hebben we dan ook gedaan, 2 zelfs. Daarna weer verder. Uiteindelijk op onze slaapplaats aangekomen. Weinig volk hier. 5 man. En die waren vroeg slapen ook. Er was een verjaardagsfeestje van de vrouwelijke ober. Cava en allerlei hapjes gekregen. Heel de familie was er. Leuk intermezzo.
Morgen laatste klim van onze trip, o Cebreiro. En het wordt heet.
In de morgen nog maar eens als laatste vertrokken. Grappig zicht als alle bedden leeg zijn en alle schoenen weg.
Prachtige wandeling tussen de gele en witte brem, met fantastische vergezichten etc. Eigenlijk moet je de foto's zien of beter nog zelf komen kijken. Wat de foto's betreft, ik doe nu dagelijks tochten van 35 tot 40 km. Na de douche, was doen is het vaak etenstijd. Foto's via g mail sturen is erg tijdrovend en vaak is wifi te zwak. Ik stuur veel foto's via WhatsApp. Wie ze ook zo wil ontvangen graag een seintje. Anders wachten tot een van de volgende weken.
De tocht naar Ponferada gaat over een bergkam. Na lang zit ik nog eens in de natuur. Bergen vol witte (bijna uitgebloeid) en gele brem. Afwisselend met heide. Daartussen veel blauwe lavendel. Ook nog veel andere bloemetjes.
Vandaag de eerste keer een slang gezien. Kleine bruine en grote groene hagedissen schieten voor mijn voeten.
Het is weer leuk. Dit is de derde dag in mijn leven dat ik alleen wandel en het staat me steeds meer aan. Hier ben je natuurlijk nooit alleen. Altijd mensen voor of achter.
Vandaag Belgen tegengekomen. Er is ook een koppel uit Brugge ergens voor ons. We zullen wel zien of we ze tegenkomen.
Na de klim terug naar beneden. Ben niet zo goed in afdalen maar we zijn er geraakt.
De weg naar Ponferada ging met een grote boog rond de stad en dan er in. Ik schat een km of 3 meer dan nodig om een oude kerk te zien. Beetje overbodig.
Vind Ponferada niet zo een leuke stad. De auberge s waren allemaal vol. Heb mij op een terrasje neergezet om even na te denken. En wie was plots daar, op de fiets, jawel Mette mijn Deense metgezel van vorige week. Heeft wandelen opgegeven en is nu met de fiets. Zij had een oplossing om de slapen, gebeld of er nog plaats was en jawel. Mijn probleem was opgelost.
Gaan uit eten met nog iemand en plots stootten we op onze Brazilianen. Nog een leuke avond ervan gemaakt. Mijn zoon van de Camino, lag wel op bed. Tendinitis.
Na het eten nog even hem gaan bezoeken. Ik ben nog nooit zo geknuffeld geweest als deze avond.
Ik lachtte een beetje met dat vader gedoe, blijkbaar waren ze alle 3 vroeg hun vader kwijt en om een of andere reden vonden ze mij een soort vaderfiguur. Toch effe slikken als je dit hoort. Werd ook bloedserieus verteld.
Voila nu mijn bed in.
Ps nog een Duitser tegengekomen die zijn iphone in de wasmachine gestoken heeft. Om zeep natuurlijk. Zo grundlich zijn ze toch ook niet.
Dag 93 Hospitalo de Orbigo - Rabanal de Camino 37.68 km
Deze morgen even gestapt met een Duitser uit de albergue. Wat foto's van de kleinkinderen uitgewisseld en dan weer verder. Vandaag hebben we terug een leuke wandeling. Ook een beetje spannend. Ik wandel over een strook na Astorga waar de laatste tijd verdwijningen en verkrachtingen gebeurd zijn. Meestal jonge meisjes dus ik heb niet zoveel te vrezen. We zien terug bergen verschijnen. De trip naar Astorga was best leuk. Af en toe zag ik ooievaars rondscharrelen. Gigantisch veel brem ook. In Astorga aangekomen door de stad getrokken. Leuk stadje. Omdat het zondag was, was er veel dicht.
Na Astorga terug klimmen. Een lange trage klim. Was weer een tijdje geleden dat er geklommen moest worden.
Eenmaal boven prachtig uitzicht op de streek achter ons. Deze keer natuur overal. Geen graanvelden , zonnebloemen of wat dan ook, maar brem zover als je kan kijken en zowaar bomen en jawel bossen. Ook de invloed van de Keltische cultuur begin je te zien met runetekens, ommuurde akkers etc.
Af en toe passeerden we een dorpje. vaak kleine juweeltjes.
Na 38 km en niet veerkracht te zijn kwamen we aan op eindbestemming. Blijkbaar ontwijken pelgrims deze regio en slaan dit stuk over. Uitbater klaagt hierover. Ook uren niemand gezien. Niet voor of achter mij.
Voila ben weer bij met mijn blog. Ik lig op mijn bed te typen en ik voel de latten onder mij. Ondertussen zit een vlieg mij te vervelen. Het zal war geven vrees ik.
