Tom

De laatste 2 maanden zijn heel intensief geweest voor mij. Ik ben op dit moment helemaal uitgeput, maar rusten helpt precies niet. Ik word daar soms enkel meer moe door. Daarom probeer ik desondanks de vermoeidheid mij bezig te houden, leuke dingen te doen met anderen,.... Natuurlijk heb ik de laatste tijd veel moeten studeren, zeker de laatste twee weken voor het rapport. Dat was heel zwaar, en ik gebruikte al mijn tijd om te studeren en af ten toe eens te rusten. Ergens anders had ik geen energie voor. Ik had gehoopt dat ik meer energie ging krijgen in de herfstvakantie, maar die energie is er duidelijk nog niet. Het lijkt alsof de routine van op school me goed heeft gedaan en ik nu een beetje ineenstort omdat ik die routine niet meer heb. Het helpt ook niet dat ik de laatste tijd heel stijve spieren heb in het bestraalde gebied. Soms voel ik me heel goed en voelt het bot aan zoals vroeger, maar tegenwoordig zijn de spieren rond mijn rechterheup heel stijf en heb ik daar soms krampen. Als ik dan mijn oefeningen van de kinesist doe, helpt dat wel maar de krampen komen deze week telkens weer terugkomen. Gisteren was ik ook mijn griepspuit gaan halen en ik heb daar een beetje op gereageerd. Gisterenavond had ik koorts, maar vandaag gaat het al beter. Ik voel me nog niet super, maar ik denk niet dat ik nog ziek ben.

Gelukkig voel ik me mentaal nog wel goed de laatste tijd. Ik krijg immers veel steun van mijn vrienden en heb veel mensen rondom me. Ik kan ook goed praten over mijn problemen. Ik maak me wel veel zorgen over de toekomst want mama moet binnenkort geopereerd worden aan haar rug. Dan moeten Jonas en ik veel in het huishouden gaan helpen want mama moet rusten. Papa heeft nooit tijd om te helpen want hij moet 's avonds de praktijk open doen. Ik wil graag genoeg mama helpen, maar ik ben bang dat het te vermoeiend zal zijn. Het voelt ook wel een beetje als een plicht om mama te helpen, want zij heeft mij ook altijd geholpen het afgelopen jaar. Ik kan tegenwoordig gewoon niet veel met elkaar combineren. Voorlopig kan ik me enkel focussen op school. Eigenlijk wil zowel school, sport, afspreken met vrienden, helpen in het huishouden, gitaar spelen en zingen... met elkaar combineren. Dat gaat echt niet goed. Mijn geduld is bijna op, maar deze keer houdt het meer stand dan op het einde van de behandeling. Ik begin iets sneller met alles tevreden te zijn.

Ook voor mijn rapport bijvoorbeeld. Het was iets slechter dan vroeger maar het is natuurlijk het vijfde jaar dat altijd moeilijk is en ik ben natuurlijk nog niet de oude, dus moet ik ook niet verwachten dat ik evengoed kan presteren dan vroeger. Ik had maar één onvoldoende en eigenlijk is dat een mijlpaal voor mij. Het was natuurlijk voor wiskunde, mijn slechtste vak. Ik was eerst niet echt tevreden, maar nu voel ik me echt wel trots. Ik maak veel vorderingen. En als het in dit tempo kan verdergaan, dan ben ik heel blij en opgelucht.