Tom

Deze keer was het natuurlijk helemaal anders omdat ik nu zelf kanker heb. Ik nam deel als vechter, wat betekent dat ik aan een aantal activiteiten die speciaal georganiseerd worden voor mensen die kanker hebben, of kanker gehad hebben aan mocht deelnemen. Ondanks het verschrikkelijke weer was het geweldig om er bij te zijn. Er was een extreem gevoel van hoop en samenhorigheid. Zeker de kaarsenceremonie was de moeite waard. Toen speelden enkele acteurs een toneelstukje over kanker en werd er ook gezongen en een getuigenis gedaan. Toen heb ik wel enkele traantjes gelaten.

Ondanks dat ik alle steun voelde en het super gezellig was, was het levensloopweekend super zwaar voor mij. Niet alleen lichamelijk, omdat ik heel veel gewandeld heb maar vooral mentaal. Ik ben het niet meer gewoon om veel aan mijn ziekte te denken. Sinds ik terug ga naar school is er in mijn hoofd een soort illusie dat alles weer is zoals het vroeger was, zijn normale gangetje gaat. Maar dat is niet zo. En dat besefte ik dit weekend. Het is precies zwaarder nu, dan vroeger om te beseffen dat ik nog altijd niet de oude ben. Vaak denk ik dat dat ook helemaal niet nodig is. Ik wou altijd al een andere versie van mezelf worden. Een betere, meer zelfzekere versie, die minder snel panikeert en meer van de belangrijke dingen geniet. Die dingen die ik graag wou verbeteren, zijn al een beetje gelukt, maar nog niet zoals ik wil. Daardoor draait het op school en thuis momenteel niet zoals ik wil. Ik draai soms thuis helemaal door omdat ik niet weet waarmee eerst te beginnen, terwijl ik nog altijd vaak super moe ben. Daarom ben ik vandaag een dag thuis gebleven van school, maar dan heb ik de dagen daarop weer extra werk want ik moet die lessen inhalen. Dat geeft me super veel stress. En dat terwijl ik super blij zou moeten zijn dat ik eindelijk weer naar school kan en stilletjes aan de draad terug kan oppakken. Momenteel kan ik er niet super hard van genieten want ik moet me heel te tijd forceren om alle dingen die ik wil doen te doen. Toch blijf ik het doen. Ik vind het belangrijker om goede schoolresultaten te hebben, fit te blijven, aan mijn sociale contacten werken, muziek maken... dan uit te rusten en er voor te zorgen dat ik goed zorg voor mijn lichaam. Ik denk dat mijn lichaam er maar aan moet wennen, om terug alles te doen en kunnen zoals vroeger, of misschien wel meer. Het voelt al super lang alsof ik terug actie moet ondernemen en gewoon even moet doorbijten. En inderdaad, als ik dat doe voel ik me overdag minder moe. Alleen moet ik het een aantal dagen later bekopen en kan ik niets anders dan bijna de hele dag in bed liggen.