Ik ben Tom Van Hoof
Ik ben een man en woon in Laakdal (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 24/02/2002 en ben nu dus 23 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, kunst, basketbal, badminton, joggen, natuur.
altijd optimistisch
Tom
leven met kanker
28-04-2018
de keuze is genomen
De afgelopen dagen waren heel heftig. Woensdag zat ik gedrenkt in ongerustheid en onzekerheid over de toekomst. Donderdag gingen we weeral naar Leuven om een gesprek te hebben met de psycholoog en de oncoloog. Ik heb toen al mijn vragen gesteld en daardoor werd ik al iets kalmer. Tenslotte gingen we vrijdag nog naar de radiotherapeut om uitleg te vragen over de bestraling. Er was ook een oncoloog bij en zij vertelde ons dat ze nog eens had samengezeten met de ander oncologen en chirurgen en radiotherapeuten en dat ze toch een advies voor ons hadden. Omdat ze het er allemaal over eens waren dat ik een betere levenskwaliteit zou hebben in de toekomst als er bestraling zou toegepast worden raden ze aan om voor bestraling te gaan. Ze baarden zich ook zorgen over de operatie en betwijfelden of het echt wel een grotere kans op het wegblijven van kankercellen garandeert. Ik heb natuurlijk de hele uitleg over de bestraling gekregen en van bijwerkingen en gevolgen valt het precies allemaal toch beter mee dan ik dacht. Eigenlijk ben ik echt wel opgelucht dat ik nu geen verminkende operatie moet ondergaan .
Samen met mijn ouders heb ik dus gekozen voor bestraling. De bestraling zal gelijktijdig zijn met de chemo. Zo zal mijn behandeling dus minder lang duren !
Waarschijnlijk starten ze volgende week terug met een chemokuur en vanaf de start van de tweede kuur zal ik elke week 5 keer bestraald worden. Dat gaat waarschijnlijk heel intensief worden en omdat bestraling zorgt voor stijve botten, gewrichten en spieren krijg komt ook de kinesist nog veel langs in het ziekenhuis. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje zenuwachtig voor de bestraling maar eens ik het een paar keer heb meegemaakt en het allemaal goed is verlopen zullen die zenuwen natuurlijk verdwijnen.
Gisteren ging ik samen met mijn ouders naar Leuven voor een gesprek met de chirurg. De chirurg bracht heel slecht nieuws en stelde ons voor een keuze : de tumor laten bestralen of hem operatief laten verwijderen. Beide behandelingen hebben veel nadelen .
Als ik kies voor de operatie gaan ze in een heel lange chirurgie eerst de tumor verwijderen, daarna halen ze het bot dat aangetast is door de tumor er uit + 2 cm er rond om zeker te zijn, vervolgens bestralen ze dat bot met een heel hoge dosis stralen zodat alle tumorcellen gedood zijn. Dat heeft als nadeel dat ook mijn kraakbeen (wat er voor zorgt dat ik mijn gewrichten kan bewegen) stuk gaat. Daarom steken ze een kunstheup in de plaats. Uiteindelijk steken ze het bestraalde bot terug in mijn lichaam en maken ze alles vast met ijzeren pinnen. Na de operatie moet ik maar liefst 6 maanden met krukken lopen en het gaat nog langer duren vooraleer ik nog beter herstel. Het ergste is dat ik nooit nog dezelfde mogelijkheden zal hebben op het vlak van sport en bewegen .
De tweede optie bestraling houdt in dat ik 6 weken lang, 5 dagen per week naar het ziekenhuis moet gaan voor het bot met de tumor te laten bestralen. Ze zorgen er dan voor dat enkel die plek bestraald wordt zodat andere lichaamsdelen zo weinig mogelijk gevolgen ondervinden. Van die bestraling zal ik huidproblemen krijgen, mogelijk last krijgen met plassen, heel vermoeid worden, misselijk zijn en stijve spieren krijgen. Gelukkig zijn die gevolgen maar tijdelijk en zal ik later voor 90 tot 100 procent terug herstellen. Dat is een veel beter cijfer dan bij de operatie. Het grootste nadeel is echter dat bestraling in zeldzame gevallen ook tumoren kan veroorzaken en er is een grotere kans dan bij de operatie dat de tumor terug komt.
Het voelt voor mij alsof ik moet kiezen tussen een kwalitatief leven en risico nemen op hervallen, of een minder kwalitatief leven en geen risico nemen ! Het is ongetwijfeld de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen want ze zal heel mijn toekomst bepalen. Ik voel me ook veel te jong en niet wijs genoeg om zo'n immense beslissing te nemen maar ben wel blij dat ik hier inspraak in heb en de chirurg beide opties heeft voorgesteld.
Wat ik ook kies, ik zal altijd blijven optimistisch zijn en me niet schuldig voelen als het achteraf voelt dat ik de verkeerde keuze genomen heeft. Een mens is immers niet gemaakt om zulke verschrikkelijk moeilijke keuzes te maken.
.
.
.
