Gisteren, alweer een onverwachte uitstap naar het U.Z.
Jaja....we krijgen wel afspraken om op controle te gaan maar we gaan liever wat eerder...
Aanleiding?
Dinsdagmiddag komt Tom naar huis met de mededeling dat zijn voet terug meer pijn doet en laat zijn sportschoenen uitvliegen. Mijn eerste reactie, " Ja Tommie, dat is allemaal normaal jongen..." Ik wil er niet direkt op ingaan.... Iets later, na nog een opmerking van hem besluit ik om zijn voet wat eerder te verzorgen.
Zijn voet zite dikker dan de vorige dagen, roder en heeft een warmte verschil. Mmm, niet zo best dus. Ik neem zijn koorts, die is normaal. Ik bel naar papa, overleg met hem wat we gaan doen, we besluiten om toch maar, voor alle zekerheid te bellen naar Dr. Francois. Ik leg hem de situatie uit en zeg ook dat ik niet in paniek paniek ben, dat we wel kunnen wachten tot donderdag, de dag van de afspraak. Hij is daar niet mee akkoord en wil dat Tom gezien wordt! Hij schrijft mijn nummer op en gaat me teug bellen. Aangezien hij zelf even aan de andere kant staat, hij was zelf opgenomen in het ziekenhuis, moet hij beroep doen op anderen. Na 10 min belt hij me terug. Hij heeft met de professor gebeld, die gaat hem zien, woensdag (gisteren dus) ochtend om 9 uur. Hij wist dat de vorige ontmoeting tussen mij en de prof nogal stroef verlopen was maar zei dat de prof wel de specialist is ter zake, op vlak van communicatie kan het misschien inderdaad wat beter.....maar ja, hij is degene die toch wel héél veel weet ivm botontstekingen! Ok dan.... Voor alle zekerheid ging hij er ook voor zorgen dat één van de assistente van de kinderafdeling, die Tom het meeste had gezien, ook ging langs komen en ze gingen ook een bloedname doen. Francois zei dat hij geen zekerheid kon geven ivm het verder verloop....opname...nieuwe operatie....we weten het niet. De moed zakt tot in de zolen van mijn schoenen.....nee, ik wil heel deze rompslomp weer niet meemaken....en zeker niet dat ze Tom teurg gaan opensnijden, tis pas allemaal genezen........heel mijn avond is eraan en zit in gedachten ver weg. Ik leg aan Tom alles uit en ook hij ziet het niet zitten......logisch.......vlak voor het slapen gaan maakt hij duidelijk dat hij bang heeft voor de prik en huilt..........
Woensdagochtend staat Tom redeljk goed gezind op...beetje stiller dan normaal maar werkt goed mee, hij wil niet te laat komen. In het ziekenhuis schrijven we hem in en gaan naar orthopedie...jaja we kennen de weg....oranje en lift naar twee....daar melden we ons aan en dan mogen we wachten. Een uur hebben we daar gezeten......het viel me op dat grote mensen totaal geen geduld hebben...jongens toch....Tom zit gewoon rustig te wachten zonder te zagen en te klagen zoals zijn buren die zich zelf boos maakten op de verpleging....
"Meneer Tom " werd afgeroepen, de verpleegster moet haar blik wat naar beneden richten en lacht vriendelijk.... in het "kabinetje" doet Tom alvats zijn schoenen uit en zijn kousen...voorbeeldige patiënt. De prof komt binnen en vraagt super vrinedelijke hoe het met zijne vriend is. Naar mijn bescheiden mening vond ik het er wat over maarja, objectief tov hem kan ik mezelf niet meer noemen......dus, ik hou mijn mond en let aandachtig op......De assistent kwam ondertussen al binnen gevlogen...Dat was fijn een vertrouwd gezicht...een zekerheidje. De prof ziet niet direkt iets alarmerend....de pijn.....tja..haalt zijn schouders op..." Hij is geopereerd hé". De assistente maakt hem duidelijk dat zijn voet toch gevoeliger is dan bij het ontslag. De prof staat er een beetje bij te staan, (dat is objectief!) en neemt een blad om een bloedonderzoek te vragen. De assistente neemt het blad bijna letterlijk uit zijn handen en vult de lijst aan van wat ze nog allemaal onderzocht wil zien....de prof stond erbij en keek er naar. Hij zei niets meer, ofwel was hij onder de indruk van haar resolute en kordate aanpak ofwel was hij onder de indruk van haar charmes ? De prof doet nog een poging met de vraag of we naar haar morgen bellen om de uitslag te hebben, nee zei ze, "ik neem ze mee naar de dagzaal", ze draaide haar rond en nam ons mee.....die zaal kennen we ook nog.....daar gaan ze bloedprikken en dan moeten wachten op de uitslag.
Twee verpleegsters komen Tom halen om te prikken.....We moeten eens niet vechten met Tom al laat hij zich niet zomaar doen natuurlijk, maar het lukt van de eerste keer. Omdat het niet duidelijk is of hij naar huis mag gaan of niet geven ze hem alvast een slotje......dat is ook weer bekend. Een van de verpleegster zegt dat hij mag kiezen waar hij gaat zitten ...of in de zetels aan de tv of in bed. Tom kiest, die ondertussen een verslagen indruk geeft, een bed. Op het bed gaat Tom liggen en is stil. We moeten wachten en wachten en wachten........ Zijn ziekenhuis Juf loopt voorbij en vraagt bezorgd waarom hij teurg is.....ze wil hem in ieder geval niet teurg in de klas, hij moet maar genezen.....!
Op de middag komt de assistente terug en opent het gesprek met "Goed nieuws", prachtige openingszin!!! Aan het bloed zien ze dat de AB werkt......Waar de pijn en het rood en het dik zijn vandaan komen weten ze niet zeker...ze houden op het meer aktief zijn van hem. Als hij toch koorts zou krijgen of veel meer pijn dan mogen we altijd terug bellen. We krijgen ook een nieuwe afspraak voor volgende week donderdag.....ik ben eens benieuwd of we die afspraak mooi gaan volgen...IK HOOP HET VAN HARTE!!! Voor de bloeduitslagen had ze telefonisch ook nog overlegd met Francois......Ik kan alleen maar zeggen dat de NAZORG SUPER is!
Ze komen Tom zijn slotje eruit halen en dan pakken we alles in onze, ondertussen vertrouwde stand-by-rugzak-met-het-overlevingspakket-in-voor-één-nacht, en we zijn weg. We rijden nog even langs het werk van papa, dan kan Tom daar nog even alles vertellen en we besluiten om plastieken krokodillen te kopen......een hype waar ik eigenlijk niet aan wens deel te nemen......iedereen loopt ermee rond...maar het is de enige schoen die voldoet aan de voorwaarden. Een schoen die open is en dus zijn hiel "met rust laat" en hopelijk terug kan ontzwellen en tegen het nat kan. Met gewone sloefen kan hij moelijk van auto naar school gaan, één plas en ze zijn kapot. Dus maar plastieken krokodillen gaan kopen in de A.S. Veel te veel keuze......na een tijd kiest hij toch voor het eerste paar dat ik niet zo mooi vind...maja.....ik leg me erbij neer , hij moet ze willen aandoen......
1 op de 2 zinnen vermeld hij op één of andere manier wel dat de krokodillen echt wel goed zijn en dat zijn neefje er ook heeft......jaja....die kroks toch (en nee ik wil het niet juist schrijven.....
's Avonds......de verzorging van zin voet..... hij maakt het ons niet makkelijk. Het vel waar tot nu toe het plakkerige gedeelte op geweest van de opsite, heeft het opgegeven en komt ermee vanaf met de plakker. Tom zijn voet ligt nu meer open en het wordt denkwerk om alles te verzorgen en geenplakkers te gebruiken maar toch alles vast te zetten.......we hadden twee keer gevraagd of hij in bad mocht nu....maar aangezien zijn voet nog rood ziet willen ze het nog "clean" houden......dus verder verzorgen.....Enfin, er zitten nuvier compressen op zijn voet en twee windels.....dat is stevig!
Vandaag is Tom teurg naar school gegaan.....zijn Juf was blij om hem te zien.....'s middag komt hij naar huis...moekes...én pijn...tja....wat moet ik nu doen? Afwachten zeker...hij heeft geen koorts......
Hip, vandaag is Tom voor de eerste keer terug naar school gegaan! Weliswaar een halve dag om hem niet direkt "de volle schoollaag" te geven. De juffen waren blij dat hij terug was en zijn klasgenoten waren op de speelplaats al aan het roepen, "Tom is terug!" Ik heb aan de juffen gezegd dat hij niet al te zot mocht doen, niet springen en dergelijke. Deze middag ben ik Tom gaan halen, hij had een beetje werk mee, niet zo erg, knutselen! Schaatsen in karton kleuren en uitknippen. Een beetje ambetant, morgen gaan ze schaatsen en hij mag niet mee. Maar hij heeft zijn kartonnen schaatsen mooi in zitten te kleuren. Morgennamiddag , dan is iedereen terug van het schaatsen,gaat hij terug. Zijn toetsen moet hij ook niet inhalen, de juf en mevrouw de direkteur hebben dat overeengekomen....fijn. Hopelijk haalt hij zijn leerstof redelijk snel in.
Rond een uur of vier waren Tom zijn batterijen helemaal leeg...werd bleekjes en wallen onder zijn ogen. Het zal nog even duren voor hij terug op volle toeren gaat kunnen mee draaien. Een langzame start lijkt me ideaal.......
Ben benieuwd voor de controle voor donderdag...de draadjes zijn uit zijn voet, alles lijkt toe maar toch. Wachten op de deskundig groene licht ! De plaats die rood ziet en pijnlijk was, is het nog steeds. Het rood is weliswaar minder rood maar de pijn blijft wel hetzelfde. Schoenen dragen is ook niet zo vanzelfsprekend. Hij had zijn stevige schoenen aangetrokken deze morgen maar dat was niet echt dat. Dan maar zijn sportschoenen aangedaan, die deze middag terug pijn aan zijn hiel. Het enige wat hij kan verdragen zijn zijn sandalen, maar ja, het weer heeft zich daar niet aan aangepast........
Voorlopig gaat alles goed met de nieuwe AB maar toch blijf ik duimen!
De rest van de week blijft hij halve dagen naar school gaan....
