Donderdag was er een klein feestje in de keuken omdat Rotem, onze collega, zijn verjaardag te vieren had. Ze hadden lekkere salades e.d. voorzien, en Vered had een chocolade-taart gemaakt. Ephraim en Aharon waren ook nog eens in Newe Ya’ar, onze werkplek. Aharon kwam er werken aan een ontwerp voor een nieuw individueel voersysteem, en Ephraim kwam de voortgang van ons werk overschouwen. Deze keer hadden we een productieve meeting met hem gehad. Toen ze weer naar huis wilden gaan, bleef Aharon nogal lang hangen bij zijn constructie, waarop Ephraim opmerkte: “Geef een ingenieur of technieker een stuk metaal, en hij kan er uren over blijven praten.”

We zijn onze kleine vriend, het Baladi-kalf, ook nog eens gaan opzoeken. Ze hebben hem op het werk gedoopt tot “Vlad”. Hij heeft nu toch al normale proporties aangenomen. Hij heeft daarmee wel wat van zijn schattigheid ingeleverd, met het blijft toch ne koddige!

Donderdagavond hebben we ‘Life of Pi’ gezien in de cinema (Valentijn!). Speciale film..

Vrijdag was het DRINGEND nog eens tijd voor de schoonmaak! Na een paar uurtjes poetsen ploften we welverdiend in de zetel!

Zaterdag reden we naar Yagur om onze lege flessen binnen te doen. Al sinds september 2010 verzamelden we onze lege wijn- en bierflessen boven op de kast. Een tijdje geleden was onze kast echter vol en moesten we naar een oplossing zoeken. In onze eigen supermarkt nemen ze enkel Israëlische bierflesjes terug. Dus op naar Yagur. Met onze collectie van 20 flessen –valt best mee voor 29 maanden eh ;-) – verzamelden we toch  6 NIS leeggoedgeld..

Toen we van onze flessen verlost waren, reden we verder naar Tel Yodfat. Deze Tel wordt ook wel Massada van Galilee genoemd. Het was een verstevigd joods dorpje sinds de Ijzertijd. Josephus Flavius heeft de belegering en verwoesting in 67n.C. beschreven. Vespasianus en drie Romeinse legioenen belegerden Yodfat, maar de Joden verweerden zich stevig. Na 47 dagen viel de stad door verraad en Josephus beschrijft het einde van 40 000 Joden en hoe 1200 vrouwen en kinderen als slaven werden verhandeld. Op de berg was niet veel meer te zien dan wat stenen, maar de wandeling eromheen was wel de moeite!

Door de regen van de afgelopen dagen, weken, maanden was het paadje wel erg glad geworden! We beklommen een berg vanwaar we een uitzicht hadden over de hele omgeving. We zagen dat de hele vallei onder water stond, wat erg indrukwekkend was!

16-02-2013 om 18:21 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagavond vertrokken we op weekend. We hadden een studio geboekt via AirBnB in Motza Illit. Na een hartelijk onthaal en suggesties over de beste restaurants en de mooiste wandelroutes, reden we naar Abu Gosh. Dit plaatsje staat bekend als de hummus-hoofdstad van Israël.

Een man uit Chicago won de lotto en besloot terug te keren naar zijn geboortedorp en daar een restaurant te openen. Enkele jaren geleden heeft het restaurant ook een Guinness World Record gehaald met de grootste hummusschotel ooit, maar die titel waren ze na enkele maanden al kwijt aan een restaurant uit Libanon. Justin Bieber had het restaurant ook een bezoekje gebracht. En nu zaten wij hier.. Machteld wilde van die beroemde hummus proeven, terwijl Tom een steak-brochette bestelde. Het fijne aan Arabische restaurants is dat ze je nooit op je honger laten zitten. Zodra je binnenkomt krijg je al olijven en augurken voorgeschoteld!

Na het eten nam Machteld nog een duik in het zwembad. Jaja, decadent als we zijn hadden we een studio met zwembad geboekt. De eigenares van de studio is een zwemlerares en heeft daarom een zwembad aan huis laten leggen. In de uren dat er geen zwemles wordt gegeven, komen er ook mensen uit het dorp even plonsen, en ook wij mochten gebruik maken van het zwembad. Met een watertemperatuur van meer dan 30 graden niet echt ideaal om baantjes te trekken, maar wel heerlijk relaxend!

Vrijdag reden we de Judean Hills in. We waren heel verwonderd over dit stukje Israël waar we nog niet eerder geweest waren. We maakten een wandeling die goed bergop en –af ging!

Onderweg kwamen we de Soreq Cave tegen. Deze grot staat vol met stalactieten en stalagmieten, heel indrukwekkend! Enkele stalagmiet-en-stalactiet-combinaties werden een naam toegekend, zoals de “Romeo-en-Julia” (twee die elkaar net niet aanraken), “Sneeuwwitje en de zeven dwergen”, “De Leeuw” en veel meer.

Tijdens onze wandeling zagen we ook dat vele bloemen en bomen opnieuw zijn beginnen bloeien. De lente is hier dus al terug in het land!

Na onze hike van meer dan 4u stopten we nog even bij een restaurantje onderweg waar Tom een ijsje at en Machteld een stukje kaastaart

Na de wandeling reden we terug naar onze studio om te douchen en een dutje te doen. ’s Avonds dineerden we in Ein Kerem. Volgens de christelijke traditie is dit het geboortedorp van Johannes de Doper. Het is een heel gezellig dorpje met veel restaurantjes, knusse straatjes en kunstgalerijen.

Zaterdag reden we naar Sataf. Sataf was een Arabisch dorpje totdat het verwoest werd tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog in 1948. Men heeft er ook overblijfselen van een dorpje uit de Kopertijd ontdekt (ca. 4000 v.Chr.). Na een gesprekje met de parkwachtster over de ‘beste’ route, trokken we eropuit. We hadden een route van 8 km gekozen met enkele omwegjes.

Na 4 km weken we van onze route af om een bron te gaan zoeken. Die vonden we een stuk lager als een gat in de grond met een koord. Blijkbaar worden zulke bronnen soms door orthodoxe joden gebruikt om in te baden voor hun rituele mikveh. We wilden toch even voelen hoe koud het water was

Terug op onze route, maken we nog een omwegje langs een geitenboerderij. Het omwegje bleek een hele omweg te zijn met vooral stukken die steil naar beneden gingen, maar de geitenkaas als beloning maakte wel wat goed! We kozen 3 zachte en 2 harde kazen en smikkelden dit lekker op met versgebakken pita. Na onze eet- en rustpauze moesten we de gigantische berg weer op om onze route te vervolledigen.

We liepen ook nog even om langs 2 bronnen, waar een bende Israëlische families zich verzameld had. Bij deze bronnen was ook te zien hoe men vroeger het water via riolen, kanalen en terrassen geleidelijk van de berg laten lopen. Deze techniek bevorderde de landbouw op de bergwand. Ook nu waren er nog veldjes te zien op de terrassen waar groenten geteeld werden. Uiteindelijk was ons tochtje van 8 km er een van 14 geworden

Terug in de studio maakten we van het zwembad gebruik. Heerlijk ploeteren in het warme water, onze spieren waren er ook blij mee! Net voor zonsondergang maakten we nog een wandelingetje naar een groot reservoir beneden aan de berg. En we dineerden opnieuw in Ein Kerem.

Omdat we zondagmorgen in Bet Dagan moesten zijn, besloten we om de nacht in Motza Illit door te brengen. Op die manier konden we een uur langer slapen en moesten we maar 40 min rijden ipv 1u20

In Bet Dagan aangekomen werden we weer direct met de voetjes op aarde gezet: aan het werk!

11-02-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vrijdagmorgen sliepen we lekker uit. Rond de middag trokken we naar het Carmelgebergte. We parkeerden de auto en gingen op zoek naar een wandelpad. Dat vonden we nabij Isfiya, een druzendorp. Onderweg kwamen we haast niemand tegen, en het viel ons ook op hoe proper het was, ook een aanwijzing dat het pad niet druk bewandeld wordt. Het was wel een hele mooie wandeling, we plaatsen hem zeker in onze top10! Pas tegen het einde van de tocht door het bos, kwamen we andere mensen en ook meer afval tegen. Het laatste stuk moesten we over de weg afleggen. Het leek niet zo ver op de kaart, maar in werkelijkheid viel het toch tegen..

Zaterdag genoot Machteld buiten van het zonnetje en een boekje. Ze zag ook de hele familie van de huisbaas en de rabbi voorbijkomen, allemaal mooi gekleed van het feest in de synagoge; het was immers Tu Bishvat.

Maandag en dinsdag was Machteld een beetje ziek, wat resulteerde in namiddagen in bed. Saai!

26-01-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

De cursus begon met lunch. Nooit slecht eh

De volgende dagen bestonden uit lezingen van gastsprekers, presentaties van de deelnemers, eten, slapen, groepswerkjes, discussies, ...

Op woensdagavond kwam er een politiehondentrainer met zijn hond op bezoek om uit te leggen hoe politiehonden gekozen en getraind worden. Hij toonde dit vooral aan de hand van video’s en later volgde buiten ook een demonstratie. Hij had een bloedstaal en een stukje haar verstopt. De hond, Hector, vond dit haast zonder problemen. Ik had gedacht dat de koude en de laag sneeuw hem wel parten zou spelen, maar de hond was heel enthousiast

Er stond ook een uitstap naar de zoo op het programma. Woensdagavond kregen we wat meer uitleg over hoe men omgaat met stress in de Randers Rainforest Zoo. Daarna kregen we een rondleiding. De zoo bestaat uit 3 gebouwen, en in ieder gebouw werd een ander werelddeel nagebootst: Zuid-Amerika, Afrika en Azië. Hun ideologie is om mensen de natuur te leren kennen en hen ervan te laten houden. Dieren zitten daarom niet in kooien, maar zijn ‘vrij’ in het gebouw en leven ook allemaal door elkaar. Het was dus overal lekker warm, maar helaas werden we op veel plaatsen ook begroet door kakkerlakken en vleermuizen. Maar dat hoort erbij eh

Op donderdag bezochten we de onderzoeksboerderij in Foulum. In de voormiddag kregen we presentaties over het onderzoek dat daar uitgevoerd wordt en in de namiddag werden we in groepjes gedeeld om oefeningen te maken. Ik zat in een groepje met 4 Deense meisjes en een Noors meisje. Onze opdracht bestond eruit om stalen te nemen in de fistels van de koeien en om hun gedrag te observeren in emissiekamers.

Donderdagavond was al de laatste dag van de cursus, en die werd dan ook afgesloten met een heus banket. Wat later op de avond werd er zelfs gedanst

Vrijdagmiddag was de cursus afgelopen. In de namiddag maakte ik met Ilan een wandeling naar het nabijgelegen meer. Het meer was bedekt met een dun laagje ijs en de hele omgeving was wit, heel mooi! Ik wandelde in m’n eentje nog een stukje verder, tot een nabijgelegen gezellig dorpje. Daar werd ik opgepikt door een vriendelijke Deen die me een lift gaf tot aan het hotel Hij had zelf de wereld afgereisd en vaak vertrouwd op liften als vervoermiddel. Nu wilde hij iets teruggeven aan de wereld. Werd een gezellig babbeltje!

Rond 17u verliet ik het hotel om aan de terugreis te beginnen. Ik wandelde terug naar het station, onderweg stoppend in Hobro centrum om een koffie te drinken. De trein was afgelast, waardoor ik een hele tijd moest wachten. Het plan was om in Aarhus nog een hapje te eten alvorens weer naar Kopenhagen te reizen, maar in Aarhus was het stevig aan het sneeuwen en waaien, waardoor ik bij de MacDonalds belandde voor mij avondmaal. Om 22u stapte ik op de trein, om 2u20 kwam ik aan in de luchthaven. Daar heb ik me nog een paar uurtjes op een bankje gelegd, tot ik om 7u in kon checken voor mij vlucht naar ‘huis’.

21-01-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Na omwegjes langs de Misrad Harishui (het ministerie van transport waar we onze rijbewijzen moeten laten vernieuwen) die deze keer wel open was, en een restaurantbezoek in Herzliya (omdat we de afslag gemist hadden van het shoppingcenter in Netanya), zette Tom Machteld netjes 3u op voorhand af in de luchthaven voor haar tripje naar Denemarken. De security nam zijn tijd en bleef maar vragen stellen.. Wat heb je in Marokko gedaan? Heb je nog contact met mensen daar? Waar heb je geslapen daar? Wat heb je gezien daar? Wat ben je in Turkije gaan doen? Heb je nog contact met mensen daar? ... Wat ben je in Jordanie gaan doen? ... Kan je bewijzen dat je werkt bij ARO? – Normaal heb ik altijd een brief bij van Ilan (Echt waar!). Toevallig deze keer niet, want er is nog nooit naar gevraagd en ik vind het nogal stom om onnodig te printen. Maar je kan hem bellen.. – Wat doe je bij ARO? Waar woon je? Met wie woon je daar? Hmm, Van Hertem? – Ja, hij is ook een Belg! - Hoelang ga je weg? Waarom kom je dan terug naar hier? Je bent toch nog maar net hier?  Hoe lang ben je nog van plan om te blijven? Okee, stuur de bagage maar door de scanner.. Howla juffrouw, die bagage moet gecontroleerd worden.. Een enthousiaste homo kreeg die eer. Bij het zien van lingerie met een klein beetje kant, kon hij de ‘Oelala’ niet onderdrukken! Ook bij de handbagage: Ah nee, dit gaan we nog eens extra controleren. Ga daar maar zitten. Om dan uiteindelijk afgehaald te worden door een andere securityman die je helemaal tot aan de gate brengt omdat je dringend je vliegtuig op moet. Je wordt gewoon gestraft als je overdag vliegt en 3u op voorhand in de luchthaven bent! En dan vragen ze zich af waarom mensen problemen kunnen hebben met Israel..

Iets na elven kwam ik aan in Kopenhagen. Vertrouwend op mijn richtinggevoel (ja, ook in het donker en in een vreemde stad) liep ik richting hostel. Op de kaart die ik onderweg tegenkwam toch maar even mijn gevoel geverifieerd In het hostel was het heel druk (wie had dat gedacht in januari?), heel luid, maar heel gezellig! Ik belandde op een kamer met 9 jongens (daar kwam ik pas ’s morgens achter), van wie er enkelen pas om 5u binnen kwamen en sommige anderen heel goed konden snurken.

’s Morgens rende ik door Kopenhagen met Lena van Running Tours Copenhagen. Een pittig rondje van 8,5 km. Ik werd toch wel verrast door de koude! We liepen langs het standbeeld van Hans Christian Andersen, het parlement, het koninklijk paleis, de kleine zeemeermin (uiteraard), Tivoli en over Stroget, de langste autovrije winkelstraat in Europa. Met de nodige tussenstops om op te warmen uiteraard.

Na de tour ging ik douchen en opwarmen in het hostel. Tot mijn verbazing lag nog steeds iedereen te slapen! Het was intussen 11u.

Tijd voor een telefoontje naar vriendlief! Tijdens een internetbreak geraakte ik aan de praat met een Nederlands meisje, Willeke. Zij was net toegekomen en moest wachten om in te kunnen checken. We spraken af om elkaar ’s avonds weer te treffen.

Na het telefoontje ging ik op zoek naar iets eetbaars. Ik had gelezen over de Torvehallern en aangezien ik marktjes altijd leuk vind (en ook minder eng om alleen te eten) liep ik daar naartoe. Onderweg kwam ik langs Somods Bolcher, een snoepwinkel waar het heerlijk zoet rook. Hier kocht ik een pakje snoep voor de collega’s en zag ik het proces van snoepjes maken.

In de Torvehallern kocht ik een quiche’ke met broccoli en zalm en een beker versgeperst sinaasappelsap. Hmmm! Daarna wandelde ik nog wat verder door Norrebro om nog wat streetart te spotten.

Op de terugweg wandelde ik door de botanische tuinen – waar in de winter niet zo heel veel te zien is, maar het lag op de weg – naar Nyhavn. Nyhavn is waarschijnlijk het meest gefotografeerde plekje van Kopenhagen, op de zeemeermin na misschien. Gekleurde huisjes, boten, gezellige restaurantjes waar de dekentjes al klaarlagen, ...

In Kopenhagen zijn er ZOVEEL leuke winkeltjes! ‘Gelukkig’ had ik niet veel plaats over in de bagage, want anders zou de bankrekening niet zo blij zijn geweest Ik stopte ook nog bij Agnes Cupcakes om, jaja, een cupcake te eten. Ik koos er eentje met bosbessen en dronk er een dirty chai latte bij. Zalig om zo even op te kunnen warmen! Ik deed nog enkele winkeltjes aan, zag de Ronde Toren, deed nog wat winkeltjes en kwam uiteindelijk bij het hostel uit.

Willeke had zich ook laten verrassen door de koude en was ook alweer binnen. We gingen samen dineren en lieten ons verleiden door de hamburgers met Deens vlees. Na nog wat gedronken te hebben in de hostelbar en afspraken gemaakt te hebben voor de volgende dag, dook ik mijn hostelbed in.

De volgende dag wandelden we richting Christiana. Het viel ons direct op dat het bruisende Kopenhagen in het weekend wat later op gang komt. In Christiana was het heeeeel rustig. We besloten dan maar te gaan ontbijten. Zo belandden we bij de biologische bakker, waar ik lekkere Deense broodjes verorberde en een vers sinaasappelsapje dronk. Daarna wandelden we via ‘Klein Amsterdam’ naar de Opera. Blijkbaar stond er iets te gebeuren in het operagebouw, want het was er een enorme drukte van gezinnen met kinderen! Na ons 3 minuten binnen opgewarmd te hebben, wandelden we weer terug naar Christiana. Christiana is een vrijstaat binnen Kopenhagen. Het staat vooral bekend om het tolereren van wiet in de zogenaamde Green Light Zone. Het blijft toch gek om vrouwen om 11u ’s morgen bier te zien drinken.. Maar het was er nog steeds heel rustig. Ik was toch blij dat ik iemand bij had, want ook al is de graffiti wel chic (zelfs de vuilkar is omgetoverd in een graffiti-vuilkar) en zullen de mensen vast vriendelijk zijn, het is toch een ander type mensen.. Nu leek het ook zo doods.. We vonden er wel een gezellig winkeltje waar ze ijzerwaren verkochten en ook een taverne waar we de mogelijk goedkoopste koffie van Kopenhagen dronken (9 DKR).

Daarna brachten we een bezoekje aan de bibliotheek, ook wel de zwarte diamant genoemd. We wandelden hier even rond (opwarmen!), keken naar de studerende studenten en krantenlezende zestigers. Daarna trokken we weer naar het hostel. Ik ging een hotdog halen bij ‘Jan en Ann’ als middagmaal. Vervolgens stond er nog wat winkeltjes-kijken op het programma.

Rond 17u nam ik de trein naar Aarhus. Ik had hier een verblijf gearrangeerd via AirBnB, een website die je in contact brengt met mensen die een kamer in hun huis verhuren. Ik had verschillende redenen om dit voor mij onbekende systeem eens te testen:

-          Hotels in Aarhus zijn duur en hostels zo goed als onbestaande, zeker in de winter

-          Ik was bang dat ik in Kopenhagen niemand zou tegenkomen en dus 2 dagen niet zou kunnen praten. Bij iemand thuis verblijven leek me een gemakkelijke manier om te kunnen praten

-          Ik was ook gewoon benieuwd hoe het systeem werkte

Dus, eens aangekomen in Aarhus pleegde ik een telefoontje naar mijn gastheer om te vragen in welk huis hij precies woonde. Ik had, op goed geluk, de straat al gevonden. Ik werd hartelijk verwelkomd, werd rondgeleid in het huis, kreeg de lijst wat-te-doen-in-Aarhus opgesomd, ... Toen moest ik toch even naar Tom bellen

De volgende ochtend bezocht ik AroS, een kunstmuseum. Eerst ging ik naar de Edvard Much tentoonstelling. Vond ik heel goed! Meestal snap ik kunst niet zo, maar bij deze tentoonstelling werd een beeld geschetst van het leven van Munch en waren de meeste schilderijen of schilderijenreeksen voorzien van informatieborden. Ik vind het altijd leuker als een museum een verhaal vertelt dan om ‘gewoon’ naar schilderijen te kijken.

In het museum was er ook een leuke giftshop waar ik enkele Deense design-items insloeg. Ik at ook een hapje in het museumrestaurant: een salade met zalm, noten en blauwe bessen. Lekker!

Aan het tafeltje langs mij zaten 4 ‘prince charmings’, zo weggelopen uit een romantische film. Blond en strak in ’t pak.. Ik begon Tom te missen Dat viel me trouwens ook echt op in Denemarken: ofwel zie je ‘rockers’ met lang haar en T-shirts met bands erop, ofwel de prince charmings. Mijn gastheer was van het rockers-type trouwens

Ilan had gearrangeerd dat we samen zouden gaan eten bij mevr. Munksgaard en haar man. Mevr. Munksgaard is een bekende onderzoekster in ons domein, en als het netwerken je zo op een schoteltje wordt aangeboden kan je dat natuurlijk niet weigeren. Ik nam dus de trein naar Langa, waar Ilan, Lene en Peter me zouden opwachten. Hoe moeilijk kan het zijn op een klein station? Behoorlijk moeilijk blijkbaar Maar enkele minuten na aankomst zaten we met z’n allen in de auto op weg naar het huis van Lene en Peter. Heel leuk om ook iets van het Deense platteland te zien, met toeristische informatie er gratis bovenop! Maar natuurlijk nog veel leuker om in een Deens huis uitgenodigd te worden en echt iets te kunnen leren over de cultuur! Het was een gezellige avond met veel en lekker eten!

Nog net op tijd werd ik terug op het station afgezet om m’n trein naar Aarhus te kunnen halen!

14-01-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Gelukkig Niewjaar!

Na onze vakantie in Belgie, werden we weer direct met de voetjes op aarde gezet. Nieuwjaarsdag werd er gewerkt! Daar ging Machteld haar romantisch idee van ‘verjaardag vieren’ i.p.v. dat opgeklopte Nieuwjaarsfeest.. Oudjaarsavond besloten we dan maar een hapje te gaan eten bij de Italiaan, een filmpje (‘the silver linings’) mee te pikken en een glaasje cava te gaan drinken boven de Bahai Gardens. Er waren precies meer mensen met dat idee Tot onze grote verbazing was er veel vuurwerk te zien in de benedenliggende wijken Wadi Nisnas en German Colony. Beetje gek om naar beneden te kijken om vuurwerk te zien.. Ook in de omliggende steden zoals Akko en Nazareth knetterde het erop los! We lieten ons vertellen dat Russische joden grote fans zijn van Nieuwjaar, met peperdure diners en veel vuurwerk. Ook de Arabische christenen kunnen er wat van. En verder ook de nieuwe immigranten uit landen waar Nieuwjaar ook groots gevierd wordt, zoals de Verenigde Staten. Onze collega’s hadden er geen flauw benul van: Hoe, is dat vandaag? Oh, een dag als een andere..

Nieuwjaarsdag waren wij dan ook gewoon op kantoor. Ephraim kwam langs om onze vooruitgang te bespreken. Met onze gedachten waren we toch op de familiefeesten.. Machteld had altijd gedacht dat verjaren op Nieuwjaarsdag haar een levenslange vrijstelling op werken zou geven, maar dat was dit jaar dus niet het geval. 1x en nooit meer!

Vrijdag trokken we naar de World Press Exhibition in het Eretz Israel Museum in Tel Aviv. Naast de World Press Photos was er ook een exhibitie van lokale fotografen over lokale problematiek, zoals de vele vluchtelingen uit Soedan en Eritrea in de buitenwijken en parken van Tel Aviv. Schrijnend.. We bezochten ook een tentoonstelling met foto’s van gezinnen. Heel mooi! En grappig ook wel Het museum is wel totaal niet buitenlander-vriendelijk, met haast alleen maar wegwijzers in het Hebreeuws..

Na het museumbezoek aten we onze picknick op in HaYarkon Park. Daarna wandelden we naar de haven, waar we fietsen huurden voor een fietstocht in het park. Het was ook behoorlijk warm, Tom fietste zelfs gewoon in T-shirt!

Zaterdag begon het te regenen en donderdag was het nog steeds niet gestopt. Toen Tom naar Bet Dagan moest voor een afspraak, stond hij een tijdje in de file. In Tel Aviv hebben ze een snelweg in een rivierbedding gelegd. 300 dagen per jaar staat deze ‘rivier’ droog, en in het verleden trad deze 1x om de 10 jaar uit zijn oevers. Dit jaar was de regen wel extreem (tot 100 l in paar dagen tijd) en was de snelweg overgestroomd, dus al dat verkeer moest omgeleid worden. In de loop van de dag zagen we ook veel foto’s op nieuwssites en facebook voorbijkomen van de waterellende. Auto’s die voorbijdrijven, de politie die zich verplaatst met surfplanken, ... Dan viel het in onze regio nog mee. Hoewel.. Ook bij ons veranderen wegen in modderstromen bij het minste beetje regen.. En moeten we over beken springen om van ons kantoor naar de keuken of wc te gaan, of terug naar de auto.. Het is toch een beetje gek dat men hier totaal niet voorzien is op regen. Het regent per jaar zo’n 700mm in onze streek, wat niet zoveel minder is dan in Belgie (800 mm), maar hier valt het op 3 a 4 maanden ipv gespreid door het jaar. Modderstromen, overstromingen, ... tot gevolg.

We blijven het ook vreemd vinden dat huizen hier geen verwarming hebben. Wanneer het kouder is dan 20 graden is het toch direct fris in huis. Het gebrek aan isolatie zorgt er immers voor dat het buiten en binnen ongeveer dezelfde temperatuur is. Dus dan kruipen we maar met een dekentje op de zetel, ook gezellig

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op het werk is nu ook een heel klein kalfje geboren. Het is een Baladi-kalfje, die zijn zowiezo al wat kleiner als normale kalveren, maar deze is echt wel petieterig klein. Hij komt zelfs niet boven onze knieën als hij rechtop staat. Ze weten niet precies of hij te vroeg geboren is (kunnen het ook niet weten want natuurlijke bevruchting), maar ze nemen aan van niet aangezien alles in orde lijkt. Deze week hebben ze hem ook eens op de weegschaal gezet. Voor ze het gewicht bekend maakten, waagden we eerst nog allemaal een gokje. Zijn gewicht kwam uit op maar 13.4 kg! Jammer genoeg hadden wij twee zijn gewicht overschat.

Tijdens de week werden we op kantoor ook aangesproken over de stank die er ronddwaalde. Wij zelf werden het niet zozeer gewaar, waarschijnlijk omdat we er steeds in zaten. Maar op woensdag was het bijna niet meer te harden. Samen met Rotem besloten we dan maar eens een kijkje te nemen op het (valse) plafond. Gelukkige voelde Rotem zich geroepen om te kijken. Op het eerste zicht was er niets te zien. Het was er donker, maar stinken deed het wel. Tot Rotem uiteindelijk boven Machteld haar stoel een dode rat zag liggen. Hij zag nu wat hij al vreesde, en moest toch even slikken. Hij vertelde ons: “Gaan jullie maar eten, dan zorg ik dat het opgeruimd is. Daarna kom ik ook wel mee aan tafel zitten, ten minste als mijne appetijt niet verdwenen is.” Toen we even aan het ontbijt zaten, vervoegde Rotem ons, en vertelde dat de klus geklaard was. Wij plaatsten de valse plafond terug en namen het opkuiswerk op ons.

In het weekend trokken we er nog eens met ons tweetjes tussenuit. We vertrokken op donderdag in de vroege avond al richting het noorden. We hadden een vakantiehuisje (zoals in Erperheide) geboekt in Nofe HaBashan, een kibbutz gelegen op de grens van de Upper Galilee en de Golan hoogte. De huisje waren prachtig aangelegd in een grote tuin, waar ook een beekje door liep en de wandelpaden aangelegd waren met houten planken.

In de namiddag werd er koffie, thee en gebak voorzien voor de gasten, maar voor een deftige maaltijd werden we doorverwezen naar een tankstation 10-15 minuten verder. Een tankstation in Israel gaat meestal vergezeld van enkele restaurants of koffiebars en winkeltjes. We vonden er een gezellig restaurantje om onze lege magen te vullen.

Na een uitgebreid ontbijtbuffet trokken we de volgende dag naar de Golan hoogte. Het weer was wisselvallig, met vele grijze wolken en af en toe een buitje. Net zoals in Belgie dus. Om 11.30 hadden we een rondleiding geboekt in het Golan wijnhuis. Op deze plaats maken en verdelen ze alle wijnen van de Golan. We kregen er een rondleiding van een van origine Franse vrouw, die het interessant kon uitleggen. Na de rondleiding mochten we natuurlijk ook enkele wijnen proeven. En ze vielen alle drie in de smaak!

“Wijn na bier geeft plezier, maar bier na wijn geeft venijn” is het gezegde, of anderen maken er van “Bier na wijn geeft festijn!” Dat wilden we toch ook eens proberen en dus trokken we naar de brouwerij in Katzrin. Hier werd het Bazelet bier gebrouwen, en in het bijhorende restaurant proefden we van de 4 verschillende bieren (2 blonde en 2 bruine) die men hier brouwde. Omdat we niet overdreven, geeft het voor ons dus festijn .

Onderweg namen we nog een korte tussenstop aan de Ayit (“Arend”)-waterval. We wilden zien of dat er nu met de regen van de laatste dagen meer water uit de lucht viel. Maar op het eerste zicht was er weinig verschil te zien met ons vorige bezoek aan de waterval in het voorjaar.

Vervolgens zetten we onze weg verder naar Har Bental, een van de mooiste uitkijkpunten in de Golan. Maar voor een uitkijkpunt moet het weer natuurlijk ook wat meezitten. En dat viel helaas wat tegen voor ons. Maar dat deerde de pret niet. Want op deze berg lag een bistrootje genaamd ‘Coffee Anan’, wat zoveel wil zeggen als ‘koffie in de wolken’. In ons geval konden we dat dus ook letterlijk nemen.

Naast deze bistro was er op de top ook nog een openluchtmuseum dat enkele scenes uit de Golan oorlogen nabootste. Er waren ook loopgraven te zien en je kon een bunker binnengaan.

Wanneer je door de Golan rijdt, valt het ook op hoe verlaten het hier is. De dorpen liggen hier ver uiteen, en hier en daar vind je nog  ruines terug van verlaten huizen. Het landschap is er ook totaal anders, want je rijdt er op een plateau. Het is dus relatief vlak eens wanneer je boven bent, en je ziet er vele stenen/rotsen liggen in vele weien die er liggen. Er zijn dus vele koeien te zien, maar op de afrasteringen staat wel vaak: “Pas op, mijnen!”. Tot op de dag van vandaag is de Golan-hoogte nog steeds niet internationaal erkend Israelisch gebied, maar Israel en Syrie hebben wel een soort onderlinge overeenstemming gevonden.

Op de terugweg daalden we af van de Golan-hoogte naar de Jordaanvallei in de Upper-Galilee, en daar genoten we van het uitzicht op de vallei.

Op zaterdag gingen we naar Metulla, het meest noordelijke Israelische stadje in de Upper Galilee. Daar gingen we eerst kijken naar de watervallen. Door het slechte weer konden we ze niet allemaal bereiken. Het pad was immers overspoeld. Een waterval konden we toch  van dichtbij bewonderen, en dat blijft toch spectaculair om zoveel water ineens te zien vallen. Machteld ging ook eens een kijkje van dichtbij nemen, maar kwam kletsnat terug . De dame aan het loket verwees ons ook naar de noordelijke toegangspoort om de andere watervallen te zien, maar eenmaal daar kwamen we voor een gesloten poort te staan. Ook de parkwachter was nergens te bespeuren, dus besloten we het erbij te laten en onze weg verder te zetten.

In Metulla ligt ook het Canada sportcentrum. Daar zijn we eerst gaan schaatsen, en daarna gaan zwemmen. Het was toch al weer een poosje geleden dat we nog eens geschaatst hadden, dus het was even aanpassen. Tom heeft een keer kennisgemaakt met het ijs van dichtbij, gelukkig net uit het gezichtsveld van Machteld. Zonder erg gelukkig, dus deden we rustig verder. Het is en blijft toch ook leuk om andere mensen hard op hun bek te zien gaan

Op de terugweg naar huis maakten we een tussenstop in Rosh Pina, waar we in een de Macaroni Grill House een maaltijd nuttigden. Toch wel tot onze verbazing stond er op de kaart weinig pasta gerechten, maar goed dat we alles eten!

Afgelopen week verraste Ilan ons op zondag met zijn aanwezigheid op het werk. Hij zou normaal gezien deze week in Barcelona moeten zijn, maar had zich van vertrekdag vergist. Hij vertrok nu dus pas maandagmorgen. Zondag kwam ook Ephraim naar Newe Yaar, onze werkplek, om met ons de verdere stappen in ons werk te bepreken. Het werd dus een drukke dag waar we dus niet echt op voorbereid waren .

Dit weekend zijn we naar Tel Aviv geweest voor kerst inkopen. We hebben in de oude haven de winkels afgeschuimd, en in HaTachana (het oude treinstation) en op de ‘craftsmarket’ in Nahalat Binyamin. We hebben niet alles gevonden wat we zochten, maar kunnen er toch weer even mee door.

15-12-2012 om 12:29 geschreven door Tom en Machteld  

02-12-2012 om 19:17 geschreven door Tom en Machteld  

We waren blijkbaar héél erg moe van de experimenten, want vrijdag sliepen we tot *slik* 12u! Weg vrijdagplannen! Dan maar zaterdagplannen..

Zaterdag kon 1 van de 2 weer maar moeilijk uit bed, dus we vertrokken pas rond 11u30 richting Taborberg. We probeerden eerst via het dorpje Iksal – volgens routeplanner zou dat de kortste weg zijn – maar we konden de weg niet vinden. Dan maar via een omweg.

We parkeerden de auto bij het bezoekerscentrum van de Taborberg en wandelden in de andere richting. De Taborberg heeft ons immers al eens aardig in het zweet gezet, dus nu stapten we richting Mount Deborah.

Onderweg zagen we gedomesticeerde dromedarissen in het bedoeienendorp Shibli. Shibli is een van de 16 erkende bedoeïendorpen/-steden in de Galilea-gebied. We kwamen er helaas wel achter dat de batterij van onze camera niet opgeladen was.. We hebben wel een paar foto’s genomen met Tom zijn gsm, om jullie toch een beetje een idee te geven.

Tijdens de wandeling viel het op hoe groen het overal was! Regen doet toch mooie dingen met dit droge land! Ook de bloemetjes komen weer piepen.

We beklommen Mount Deborah en waren lang niet de enigen met dit idee! Vanop de berg hadden we een uitzicht over de vallei, zagen we de Taborberg en ook Nazareth in de verte.

Na de klim en een korte pauze, wandelden we terug richting auto. Nu leidde de route ons via Deburiya, een Arabisch dorp aan de voet van de Taborberg. Daar liepen we even verkeerd, wat enkele kilometers extra in de benen  opleverde.

Net voor zonsondergang waren we terug thuis. Een warme douche later waren we klaar voor een avondactiviteit. Al was het eerder het gebrek aan goesting om te koken, dat ons naar de BBB bracht. Een hamburger zo nu en dan, lekker!

01-12-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Doordat we nog een beetje moe waren van het experimenteren, besloten we het weekend rustig te houden. Zaterdag reden we naar het Zwitsers bos aan het Meer van Galilea. Een kronkelweggetje, prachtig ruw landschap met zicht op het meer, een klein zonnetje, ... Wat moet een mens meer hebben! We maakten een kleine wandeling en genoten. Weer een attractie die voor veel toeristen onbekend is, maar zeker een omwegje waard is!

Op de terugweg besloten we wat binnenwegen te nemen. We maakten een tussen stop in Kfar Tabor, een dorpje aan de voet van de Tabor-berg. Hier bezochten we het marsepeinmuseum. Wat een creaties!

Jammer genoeg stelde de marsepeincollectie in het aangrenzende winkeltje niet zoveel voor. We nestelden ons op een terrasje voor een dessertje en een drankje (granaatappelsap, mmmm!) voor we naar huis reden en ons klaar maakten voor een nieuwe avond experimenteren.   

25-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Zaterdagavond begon er een nieuwe experimentenronde van Tom. Aangekomen op de boerderij, zagen we dat er een dode koe vlak bij onze filmlocatie lag. Beetje chaos voor de werkers, want de voorbijkomende koeien vonden een dode koe natuurlijk interessant. We voelden ons niet echt welkom (begrijpelijk) en zijn maar terug naar huis gereden. Zondag begonnen we dan echt! We moeten toegeven dat het toch een vermoeiend ritme is: slapen – werken – avondeten – werken - ... Donderdagavond regende en bliksemde het echter, dus konden we een avondje uitrusten en vroeg het bed in!

De dag erna stonden we weer paraat, voor nog eens 7 avonden filmen – als het weer het toelaat.. Waarom we precies nú deze experimenten doen, heeft alles te maken met het bezoek van de klauwkapper (pedicure voor koeien) aan de boerderij. In 10 dagen tijd komt hij elke koe hier behandelen. Het gaat dan meestal om het preventief bijknippen en -schaven van de hoeven (zoals ons nagels knippen).

Het pedicure proces in 4 stappen: bijschaven, bijknippen, (eventueel) bijslijpen, en het resultaat

Maar voor sommige koeien is er ook een behandeling nodig als er een probleem is in de klauw zelf. Vaak voorkomende problemen in de boerderij zijn ontstekingen (zoals digitale dermatitis (DD): een huid ontsteking achter of tussen de hoeven), zoolzweren, ingegroeide steentjes of stukjes metaal, vergroeiingen aan de hoef (zoals Duckie, koe 966 die 4 zwemvliezen lijkt te dragen omdat haar hoeven zo vergroeid zijn) etc.

Voorbeelden van problemen: een klein steentje dat de hoef binnengedrongen was, en een zoolzweer

De klauwkapper en zijn assistent werken behoorlijk snel. De koe wordt in de kapbox gejaagd en vervolgens vastgezet met 2 riemen. Dan wordt de kapbox op haar zij gedraaid zodat de koe ook op haar zij ligt en de poten vrij zijn voor de behandeling.

Als de koe geen klauwproblemen heeft, duurt dit hele proces ongeveer 3 à 4 minuten. Na deze behandeling lopen veel koeien wat meer kreupel doordat de hoeven meer gevoelig zijn. Dit effect is maar van korte duur en verdwijnt zodra de klauw terug voldoende is aangegroeid. Tom hoopt dan ook in deze periode veel veranderingen te zien in zijn koeien, wat nuttig is voor zijn experimenten.

Deze klauw was net behandeld voor DD, en de koe zet haar volle gewicht nog niet op de klauw.

Het werk op de boerderij is niet alleen erg vermoeiend, maar eigenlijk ook echt heel leuk! De afwisseling met het vele bureauwerk, de werkers met hun praatjes, de buitenlucht, de koeien, ... Als het werk erop zit, drinken we nog met z’n allen koffie. We worden ook wel geapprecieerd, want als Machteld achter de koeien zit gaat het vaak wat sneller dan als de koeien op zichzelf moeten komen

23-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Donderdagmorgen was het de beurt aan het jaarlijkse onderhoud van de auto. Machteld sprong uit bed en bracht de auto naar de garage in Nesher. Ons Hebreeuws is al niet echt om over naar huis te schrijven, maar wanneer het over auto-termen gaat is het allemaal nog een graad erger Groot onderhoud. Ok. En keuring. Ok. En het knopje om het raam open te doen werkt niet. Ok. En de ruitenwissers. Ok. En de band staat een beetje plat. Ok. Pfieuw! Bleek dat ze Tom zijn paspoort nodig hadden om naar de keuring te kunnen gaan; daar hadden we niet aan gedacht.. Dan maar geen keuring.

Omdat we voor het onbijt waren uitgenodigd bij Moush, nam Machteld de bus terug naar het werk. Een gigantische file zorgde er echter voor dat ze te laat kwam. De file was trouwens niet eens zo gigantisch, het duurde gewoon 40 min om 500 m te rijden. Verschrikkelijk! Een half uur te laat pikten Ilan en Tom haar op, en reden we alsnog naar Moush waar de andere collega’s ons al opwachtten.. We werden onthaald in een bijgebouw. Moush is afkomstig van een bedoeienenstam, en ook al hebben de bedoeienen zich hier in het noorden van het land wel gesetteld, toch blijft de traditie om een soort hut/tent te bouwen buiten hun huis. Een bijgebouw dus, want de versie van Moush is wel erg luxueus. De familie brengt hier veel tijd door. Ze hebben buiten zelfs een hele keuken!

Het eten.. Waaw.. Wat kunnen we meer zeggen? De hele tafel stond vol met verschillende salades, verse kazen, avocado, gefrituurde bloemkool... Ter plekke werd pita gebakken, en ook kleine pizza’s en pita’s belegd met za’atar. Waaw, HEERLIJK!

Na het ontbijt nam Machteld opnieuw de bus naar Nesher. Ze ging het paspoort van Tom brengen, want intussen was gearrangeerd dat ze nog naar de keuring konden gaan als ze het paspoort hadden voor 13u. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl de auto gekeurd werd, maakte Machteld van de gelegenheid gebruik om te gaan winkelen in de nabijgelegen mall. Intussen zijn we immers helemaal aangepast aan het klimaat en hebben we een truitje nodig zodra het minder dan 25 graden is ;-) Bloesjes met lange mouwen werden dus geshopt en verborgen kortingen waren zeer welkom! “Als je voor 450 ILS koopt, moet je maar 250 ILS betalen”. M.a.w. haast dubbel zoveel kopen voor dezelfde prijs. Terwijl de halve winkel sowieso al 1 kopen 1 gratis of 2 kopen 1 gratis was. Machteld kan de winter dus weer door! Moe geworden van al dat winkelen, wandelde Machteld terug naar de garage. Aangezien de auto nog niet terug binnen was, mocht ze wachten in een kamertje dat was uitgerust met een computer, een tv, een koffieapparaat, ... Een paar duizend shekel armer, maar de auto is weer zo goed als nieuw!

22-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Omdat we stilaan door de grote toeristische trekpleisters van Israel beginnen te raken, moeten we soms op zoek naar minder evidente weekenduitstapjes. Dit weekend bracht ons dit in Moshav Arbel. We wandelden een stuk langs de ‘Jesus Trail’. Dit is een wandelroute van 65 km die gaat van Nazareth naar Capernaum, gespreid over enkele dagen. De uitdaging voor ons is een route zoeken die ons uiteindelijk laat uitkomen bij de auto.

Met een stevig tempo vertrokken we richting Nebi Shu’eib, een enorm moskee-achtig gebouw aan de voet van de hoornen van Hittin. Onderweg kwamen we de ruïnes van een moskee tegen. Deze moskee toont de vroegere locatie van het Arabische dopje Hittin aan. Hittin was een van de 400 Arabische steden en dorpen die na de oorlog van 1948 verwoest of leeg achtergelaten werden. Sommigen zeggen dat ze gedwongen werden hun huizen te verlaten door het Israëlische leger en dat ze na de oorlog konden terugkeren. Anderen vertellen dat ze vluchtten uit angst, maar dat ze de intentie hadden om na de oorlog terug te keren. Weer anderen beweren dat het Arabische leger dat vocht tegen de nieuwe staat Israël hen gebood het dorp te verlaten tot na de strijd. Volgens sommige geschiedkundigen was de depopulatie van de dorpen een plan van het Israëlische leger om van de niet-joodse populaties af te geraken. Andere geschiedkundigen houden het op een neveneffect van de oorlog. Alleszins, veel Arabische inwoners vluchtten of werden verplicht weg te gaan, en velen van hen konden nooit terugkeren naar hun dorp. Sommigen verblijven in vluchtelingenkampen in Syrië, Libanon of in de Palestijnse gebieden, anderen verblijven in Jordanië, nog anderen wonen in Arabische steden die overbleven - zoals Nazareth - en hebben Israëlische staatsburgerschap, en een laatste categorie emigreerde.

Overblijfselen van deze dorpen kan je verspreid over het noorden van Israël vinden. Doet je toch weer even stilstaan bij de geschiedenis van het land en de mensen die hier generaties lang woonden..

In Nebi Shu'eib kan je de tombe van Jethro, schoonvader van Mozes, vinden. Jethro wordt in de traditie van de Druzen beschouwd als een profeet, die regels over rechtvaardigheid en gerechtigheid aan Mozes doorgaf. We maakten een praatje met een Druzische wachter met de kenmerkende enorme snor, pofbroek en witte tulband. Om het gebouw te bezoeken zullen we echter nog eens moeten teruggaan met meer kleren aan.

We wandelden verder naar de hoornen van Hittin, vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over de omgeving. De hoornen van Hittin zijn vulkanische formaties, die met een beetje fantasie lijken op de hoorns van een stier. In 1187 vond de slag bij Hattin plaats, net onder de hoons. Deze strijd werd uitgevochten door de Frankische kruisvaarders onder leiding van koning Guy de Lusignan en de moslimtroepen onder leiding van Saladin van de Ayyubid Dynastie. In die tijd was de macht van de kruisvaarders aan het afnemen, terwijl de moslims zich steeds meer verenigden en hun territorium uitbreidden.

Het kruisvaardersleger verzamelde in Akko. Om de kruisvaarders uit hun tent (of beter: versterkte burcht) te lokken, belegerde Saladin Tiberias. De kruisvaarders liepen in de val en verplaatsten zich naar het oosten, naar Zippori en dan in de richting van Tiberias. Het kruisvaardersleger stopte niet bij een waterbron, maar bleef verder gaan ook al was het al laat op de dag.

Nadat Saladin Tiberias ingenomen had, trok hij met zijn leger in de richting van de kruisvaarders. Hij stuurde twee brigades langs achter om de kruisvaarders af te snijden van de waterbron. De kruisvaarders werden daardoor genoodzaakt om de nacht door te brengen op een plateau zonder water, voedsel, zonder versterking en omringd door het leger van Saladin. In de ochtend van 4 juli 1187 werden de kruisvaarders wakker van de rook van de vuurtjes die gestookt werden rondom hun kamp. Een hevige strijd volgde, waarbij sommige kruisvaarders overliepen naar het andere kamp of vluchtten.

Deze overwinning van het moslimleger luidde de ondergang van de kruisvaarders in de regio in alsook het einde van de tweede kruisvaardersperiode. In de volgende weken vielen haast alle belangrijke kruisvaardersplaatsen (burchten en havens). Uiteindelijk veroverde Saladin met zijn leger Jeruzalem op 2 oktober van hetzelfde jaar 1187.

Even verder waren een joods orthodoxe en een Arabische familie olijven aan het oogsten. Onder iedere boom wordt een net geplaatst, waarna familieleden op ladders klimmen en aan de boom beginnen te schudden zodat de olijven in het net vallen.. Onze collega Ali heeft al verse olijfolie meegebracht naar het werk. Dat is toch heel iets anders dan wat we normaal in de winkel kopen! We zagen trouwens ook pas een reportage uit Volt - lang leve de videozone van deredactie.be - waarin ze op zoek gingen naar de beste olijfolie. Toch geleerd dat de 'vierge' of 'virgin' dient om te koken en de verse olie gebruikt wordt voor salades.

Terug naar onze wandeling: We sprongen over de beek, kwamen een verlaten huis tegen, en puften onze weg weer naar boven naar een  synagoge uit de vierde eeuw. 17 km in de benen, niet slecht..

18-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Dinsdagmorgen vertelden de buitenlanders wat meer over zichzelf en hun werk, wat gevolgd werd door een barbecue met het hele departement. Het enthousiasme van buitenlanders werkte aanstekelijk!

Woensdag gaven we een afscheidsfeestje voor Moush, die na meer dan 50 jaar bij dezelfde werkgever op pensioen ging.

Ook de familie van Moush was aanwezig.

De vrouw van Moush had magloubah gemaakt, een rijstschotel met kip en het lekkerste eten ooit!

We aten onze buikjes dus goed rond op dit feestmaal! Moush was erg aangedaan van de vele toespraken die er gegeven werden.

Hij nodigde ons prompt uit om eens te komen ontbijten bij zijn familie! En hij bracht een grote baklava-schotel naar het werk: een cadeautje. Dat konden we natuurlijk wel apprecieren!

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Geladen met onze fietsen, reden we zaterdag naar de Alexander Rivier. In het Hebreeuws Nahal Alexander. Een ‘nahal’ staat in Israel vaak droog of het is echt een zielig beekje/grachtje. Dus we waren blij verbaasd dat de Alexander ook daadwerkelijk een rivier was! Al kon het natuurlijk niet tippen aan onze Maas. In de rivier kan je weekschildpadden vinden. Onze vriend Wikipedia zegt daarover: “De weekschildpadden onderscheiden zich van andere families door het ontbreken van hoornige beenplaten op het rugschild waardoor het schild aan de bovenzijde erg zacht en flexibel is. Het ontbreken van beenplaten heeft als voordeel dat het schild lichter is en het huidoppervlak gestroomlijnder. Dit vergemakkelijkt het zwemmen, alle weekschildpadden zijn sterk aan water gebonden en komen er zelden uit.”

De schildpadden kunnen tot 1m groot worden en tot 50 kg wegen. De vrouwtjes graven in mei-juni hun eitjes in in de rivierbanken en 2 maanden later komen de kleintjes uit.

In 1991 was er een overstroming in dit gebied, waardoor heel wat schildpadden naar de zee dreven en stierven. Ook vervuiling eiste zijn tol. Eitjes kwamen niet meer uit of leverden misvormde schildpadjes. Daarom werd er een red-de-schildpad-project opgesteld. De eitjes worden verzameld en pas wanneer de kleintjes groot genoeg zijn worden ze in de rivier gezet. Vandaag konden de resultaten van het project duidelijk zien. Interessante beestjes! We fietsten verder langs de rivier tot aan het strand in Yannay, waar de zonnekloppers en Russische toeristen zich hadden verzameld. We fietsten een heel stuk over het strand – heel vermoeiend zo door het zand – en vonden op goed geluk onze weg terug naar de auto.

Begin november was Ilan een paar dagen in Milaan voor zijn werk, dus wij werden eens een weekje niet opgejaagd. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we stil zaten!

Machteld gaf een presentatie aan een groep buitenlanders, afkomstig uit Azie, Afrika en Zuid-Amerika, over ‘smart sensing in dairy cows’. Dit houdt in dat men met behulp van sensoren en technologie gedrag, gezondheid, welzijn, prestaties en economische waarde van elk individueel dier wil observeren en meten. Want ‘meten = weten!’ ;-) De buitenlanders zijn hier voor een 3 weken durende cursus over ‘technologie in de landbouw’ georganiseerd door ons departement. Machteld zag het als een hele uitdaging om 2u les te geven, want -ook al praat ze heel graag- meestal duren haar presentaties maar 10 a 20 minuten. Het was een leerrijke ervaring! Heel leuk om mensen hun enthousiasme over technologie te zien! Wij zijn intussen alles al zo gewoon en staan er niet meer bij stil hoe wonderlijk technologie eigenlijk is!

Na de presentatie van Machteld vervoegden we de groep voor een boerderijbezoek met Ephraim. We hebben de boerderij van onze onderzoeksinstelling natuurlijk al meermaals gezien, maar Ephraim kan telkens iets nieuws vertellen, waardoor we toch steeds iets bijleren!

Woensdagavond stond een nieuwe filmpjes-sessie op het programma. Nadat we de hele constructie ineengezet hadden, bleek de stroom niet te werken in het nodige stopcontact. Het defect was ontstaan tijdens een onweer twee weken geleden, en nog steeds niet hersteld dus. En de melkers beschikten niet over de sleutel van het werkhuis. Frustrerend! Maar morgen is een nieuwe dag! Dus donderdag waren we weer daar! Tom was overdag al gegaan om er zeker van te zijn dat we ’s avonds stroom zouden hebben. Hij ontplooide zijn talenten als elektricien, en wonderwel hadden we ’s avonds stroom!

Vrijdag regende het. Het is officieel gedaan met onze jaloersmakende mailtjes over de warmte hier. Nope, hier is het vanaf nu winter. De regen viel met bakken uit de lucht. De hemel lichtte op door de vele bliksemschichten. Hier en daar een ferme donderslag. Geen weer om een hond door te laten. Onze weekendplannen vielen daardoor een beetje in het water. Gelukkig hebben we de ‘luxe’ om hier te wonen, dus we kunnen dat nog wel inhalen. ’s Avonds trokken we naar Jaffa. We aten een hapje in restaurant Kalamata. Een restaurant waar je niet naartoe moet gaan als je honger hebt! Daarna zochten we een cafeetje voor koffie, thee en dessert. Hmmm!

Maar we hadden natuurlijk geen 100 km gereden voor een hapje en een drankje. Om 22u woonden we de Momentum-show van Mayumana bij! Mayumana is een Israelische dans- en percussiegroep die wereldwijd optreedt. Zo zijn ze ook in Belgie geweest deze zomer...

Het was een heel interactieve en afwisselende show en we vonden het echt de moeite om een keer te zien!

Zaterdag probeerden we tussen de buien door een jogsessie in te lassen, maar het werd maar een kort rondje o.w.v. de aanhoudende stortbuien.. Helaas pindakaas, morgen beter!

Zondagmorgen gaf Machteld een rondleiding op de boerderij in Nahalal aan de buitenlandse groep. Gyora, de boer daar vertelde heel fier dat hij vannacht opa was geworden! Sooo cute

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

In de week van 21 tem 25 oktober waren we vaak op de boerderij in Yifat te vinden voor de experimenten van Tom. Omdat de gebruikte camera niet optimaal werkt bij daglicht, wordt er ’s nachts gefilmd. Rekening houdend met de volgorde van melken van de koeien in de boerderij, komt het erop neer dat we 4 dagen op rij van 21u tot 1u filmpjes maakten. Dit houdt in dat Tom aan alle passerende koeien een locomotiescore geeft. Deze score geeft een indicatie voor de kreupelheid van de koeien. 1 betekent heel gezond, 5 betekent heel kreupel. Voor het toekennen van een score wordt rekening gehouden met de snelheid van de koe (kreupele koeien wandelen trager), de lengte van iedere pas (kreupele koeien zetten kleinere stapjes), de kromming van de rug (kreupele koeien buigen hun rug vaak) en de gewichtsverdeling over de 4 poten (kreupele koeien aarzelen om gewicht op hun pijnlijke poot te zetten). Ook zwiepen kreupele koeien vaak meer met hun hoofd dan gezonde koeien. Het is een erg tijdrovend karweitje en ook helemaal niet zo simpel. Sommige koeien hebben een kromme rug uit zichzelf, andere koeien zijn heel nieuwsgierig en stoppen de hele tijd om rond te kijken, sommige koeien zijn heel nerveus en lopen vlak achter een andere koe alsof ze zich proberen te verstoppen. Dit maakt het scoren allemaal wat moeilijker. Intussen worden de koeien gefilmd. Ook het bedienen van de camera’s is een taakje voor Tom. Wat doet die Machteld daar dan vraagt u zich misschien af. Buiten de bevallige assistente spelen, probeert ze er ook voor te zorgen dat de koeien 1 voor 1 passeren. Concreet wil dit zeggen: heel veel op en af lopen.. Natuurlijk proberen we het gewone boerderijwerk zo weinig mogelijk te verstoren, dus als de koeien verder gejaagd worden door een melker die ze terug naar hun stal brengt, dan laten we hem gewoon doen. (Deze boerderij heeft ca. 1000 melkkoeien in 12 verschillende groepen met ongeveer elk hun eigen stal).

Opgenomen beeld tijdens daglicht in de boerderij

Na het melken nodigden de melkers ons telkens uit voor koffie. Heel gezellig, zo genieten van de rust in het holst van de nacht en praatjes slaan met de melkers! Minder gezellig toen ’s morgens de wekker weer afliep.. Want onze bureautaakjes mochten niet lijden onder onze nachtelijke activiteiten.

Een van de melkers is afkomstig van Tel Aviv, een stadsjongen dus. Hij vertelde dat hij al zijn hele leven droomde van leven in een kibbutz in het noorden. ‘Kijk eens hoe mooi deze vallei is’. En inderdaad, we mogen niet klagen over ons dagelijks uitzicht! ‘Belgie, hoe saai is dat? Plat en groen, OVERAL’.. En toch missen we die groenigheid! En denken we dat lopen of fietsen toch een pak gemakkelijker is als alles plat is

Onnodig te zeggen dat we op het einde van de week stik-aan-de-pin (wordt dit verstaan door iedereen? Zo nee, ‘vervang stik-aan-de-pin’ door ‘uitgeteld’ of ‘doodop’ ;-)) waren.

Vrijdag gebruikten we dus om uit te slapen. Met andere woorden: wakker worden om 7u30 ipv 6u30.. De rest van de dag hebben we lekker geluierd: filmpjes kijken, boekjes lezen, spelletjes spelen, beetje poetsen, ...

Zaterdag reden we naar het ‘park van de hangende bruggen’ in Nesher. Dit is vrij dichtbij voor ons, maar toch hadden we er tot vrijdag nog nooit van gehoord! Een mooi stukje natuur, zo dichtbij grootstad Haifa!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorig weekend zijn we naar zee geweest. Want deze tijd van het jaar, wie weet kan het de laatste keer van het jaar zijn. En blijkbaar waren wij niet de enigen met dit idee! Elke parking was dubbel bezet, en op het strand krioelde het van de mensen. Gelukkig vonden wij toch nog een plekje om ons neer te zetten.

Op vrijdag redeneerden we hetzelfde als de week ervoor: laten we naar het strand gaan nu het nog kan. En deze week was het kalm aan de kust, heel kalm. Al met al lagen we daar met 30-40 mensen aan het strand. Ook de reddingspost al gesloten. Misschien dat dat de reden was waarom er vorige week zoveel volk was: de officiele sluiting van het strandjaar. En dat terwijl het ’s middags nog steeds over 30°C warm is! Toen ik het thuis tegen de huisbaas vertelde dat we waren gaan zwemmen, keek de zoon ook al verbaasd aan met het horen dat we ook effectief in het water waren geweest. “Dat is toch te koud!” zei hij. Naar Israelische normen zijn we dus ook al echte ijsberen Ons niet gelaten, meer plaats voor ons op het strand.

Machteld profiteerde van de rust en maakte er een strandloop bovenop.

We zijn er gebleven tot het donker werd zodat we ook de zonsondergang konden zien.

Op zaterdag zijn we naar Ramat HaNadiv geweest, een natuurpark in Zichron Yaakov.

We hebben er een wandeling gemaakt, die ons leidde door het dorre landschap, over woeste heuvelruggen en langs steile kloven. We wandelden ook op het plateau van de berg, dus je had een uitgestrekt uitzicht over de omgeving. Zo had je in het westen de valleien, en in het oosten de Middellandse Zee. Onderweg passeerden we ook weer ruïnes van een oude Romeinse nederzetting.

20-10-2012 om 21:03 geschreven door Tom en Machteld  

De zondag nadien zijn we naar het filmfestival in Haifa geweest. Op deze dag stonden er drie nederlandstalige films geprogrammeerd: eentje uit Belgie, en twee uit Nederland. Omdat de filmzalen wat ver uiteen lagen, besloten we er eentje over te slaan, en dan die twee andere film te volgen. De eerste die we zagen was “Hemel”, een Nederlandse film over een verward meisje. Deze film was niet zo goed, met een heel open einde. Daarna gingen we een hapje eten in de Giraf in Haifa, waar ze een Aziatische keuken voorschotelden. Lekker exotisch! De tweede film was de Belgische drama-film “Lena”. Deze was iets beter om volgen. Beide films waren dus niet zo goed, maar het was nog eens fijn om Nederlands te horen. We moesten nu ook oppassen wat we zeiden tegen elkaar, want nu zaten er nog meerdere nederlands sprekenden in de zaal. We zijn het nu al zo gewoon dat niemand ons kan verstaan, dat we er vaak zomaar dingen uitflappen .

09-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Tijdens afgelopen weekend zijn we naar Jerusalem afgezakt, om van daaruit door te trekken naar Ramallah in de Westbank. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto van bij ons thuis naar Jerusalem. We parkeerden de auto bij het Israel Museum, omdat we daar een exhibitie bijwoonden van de Hassidische Joden, een groepering van ultra-orthodoxe joden. De exhibitie gaf met documenten, voorwerpen, foto’s en video’s  een inkijk in de wereld van deze mensen. Elke groepering (‘court’) heeft zijn eigen (Oost-Europese) oorsprong en bijhorende rabbi, en de verschillen tussen de courts is zichtbaar door de subtiele verschillen in kledingsstijl (vb. hoedenrand, hoedenpels, kleuren van kledij,…). De video’s toonden ook aan deze mensen veel dansen en zingen tijdens hun bijeenkomsten. De eerste schooldag voor de kleine kinderen is ook een heel evenement, want op deze dag wordt hun hoofd geschoren zodat ze enkel nog hun krullen overhouden. De mannen besteden hun tijd aan Bijbelstudie, het maken van religieuze objecten en kledij etc. terwijl de vrouwen vaak buitenshuis werken om een inkomen te vergaren. De kroost is vaak ook groot, en de ideale leeftijd om te trouwen is 18 jaar. Het is ook belangrijk voor hun om afgeschermd te blijven van de mondaine wereld, daarom dat ze vasthouden aan hun eeuwenoude tradities. Wat we misten in de exhibitie was een groter inzicht in het dagelijkse leven van deze mensen, en het waarom van sommige tradities (vb. waarom pijpekrullen?)

Om van het ene uiterste naar het andere over te gaan, besloten we naar de Ramallah te gaan, het diplomatieke centrum van de Westbank. We namen de bus vanuit Jerusalem aangezien dit de makkelijkste vervoerwijze is. Deze bracht ons via de Kalandia checkpoint naar het centrale busstation in Ramallah. Na enkele korte omzwervingen vonden we ons hotel toch in een opgebroken straat. Ramallah leek wel een grote bouwwerf. Aan de receptiedesk van het hotel werden we opgewacht door de 12-jarige zoon van de eigenaar, die zijn huiswerk zat te maken op de computer. Hij sprak heel goed Engels en deed de volledige check-in voor ons.

Aangezien het nog steeds licht was, trokken we nog even de stad in. We maakten eerst een toer langs enkele bezienswaardigheden zoals het leeuwenstandbeeld op het Al-Manara plein, en de kolom op het Yasser Arafat-plein.

Daarna zochten we cafeetje op (Sangria’s), waar we een sangria en het lokale bier proefden terwijl we aan een waterpijp lurkten. Later zochten we ook nog het Pronto Resto-Café op waar we een Pecin-noten met  vijgenjam dessert oppeuzelden.

Op zaterdag morgen trokken we naar de begraafplaats van Yasser Arafat in Ramallah. Dit was een zeer modern, en mooi opgetrokken gebouw zo’n 2 kilometer uit het centrum.

Zaterdag is ook weer een gewone dag, en dus was er nu veel meer leven en beweging op straat. De binnenstad stond vol marktkraampjes en auto’s reden elkaar vast op de straten. Ons was verteld dat Ramallah meer auto’s dan mensen heeft

Tijdens het uitchecken was er even onduidelijkheid over de lokale tijd. De eigenaar zei ons dat men nog in zomertijd zat, terwijl in Israel de wintertijd al is ingegaan. Even later op de bus hoorden we dat ook hier de wintertijd al was ingegaan. Zo zie je maar hoe belangrijk de tijd is voor sommige mensen…

Op de middag trokken we naar Taybeh. In het busstation ontmoeten we nog enkele Europese toeristen die op weg waren naar het bierfestival van Taybeh. Bij ons in de bus zaten nog 2 Zweedse jongeren die politieke studies deden in Stockholm, maar in Ramallah vrijwilligerswerk deden. Ook 3 Duitse jongeren stapten op, net als 1 Deen en nog een koppeltje Europeanen. De lokale jongeren op de bus keken hun de ogen uit op de bus, en lachten dikwijls om een of andere onbeduidende reden in hun vuistje. Nog een opmerkelijk weetje over ons busje was dat de ramen ‘made in Belgium’ waren .

In Taybeh wordt nu al 8 jaar een Oktoberfest georganiseerd door de lokale brouwerij. Taybeh is een christelijk dorpje, vandaar dat deze Arabieren hun eigen bier brouwen.

Op het gemeenteplein stond er een podium opgebouwd, waar verschillende groepjes kwamen optreden. Er was een band van Italie, een groepje uit Duitsland, meer bepaald van Beieren (dus inclusief lederhosen!), en ook nog enkele lokale bandjes en dansgroepen. Wij bleven zitten om de Duitsers bezig te horen. En dat was best gezellig, zeker ook al omdat enkele Duitse toeristen voor de sfeer zorgden.

Tussen de optredens door genoten we van het lekkere eten, en natuurlijk ook van het bier dat rijkelijk uit de tap stroomde.

Het publiek was redelijk divers te noemen: je had natuurlijk de lokale bevolking, vele Europese toeristen, ook veel diplomaten en bijgevolg ook wel wat security-mensen, en dan had je ook nog de nonnen uit de aanliggende kerken die een kijkje kwamen nemen.

Na het optreden van de Duitsers brachten we een bezoek aan de brouwerij  van Taybeh. Die dag werd er elk uur een geleid bezoek georganiseerd. De rondleiding stelde op zich niet zo veel voor aangezien alles onder een dak te vinden was. Eerst kregen we een promo-filmpje te zien, en daarna gidste een vrouw ons door de fabriek. De gids sprak ook nog eens zeer snel (sneller dan haar schaduw ), waardoor de rondleiding afgerond was in 5 minuten. Zoveel speciaal was er nu ook niet te zien: het gewone brouw proces. Wat wel speciaal was, was dat ze hun grondstoffen importeerden: graan uit Tsjechie, hop uit belgie,… Ook enkele machines waren overgebracht van enkele Europese brouwers.

In totaal produceert men hier ongeveer 600000 liter/jaar. Op een van de kasten in de fabriek hingen ook enkele krantenartikels, en wij ontwaarden er eentje van het Belang van Limburg, gedateerd uit de jaren ’90 bij de lancering van het bier.

De gids vertelde ons ook de moeilijkheden die ze ondervonden om het bier te exporteren, aangezien alles door Israel heen moet, aangezien Palestina geen eigen haven of luchthaven heeft.

Toen we terug naar het festival wilde gaan, bleek dat men inkom was beginnen vragen. De security zag precies een bron van extra inkomsten en nam gebruik van deze gelegenheid. Omdat we toch al alles gezien hadden op de site, en we van plan waren niet lang meer te blijven, besloten we maar weer terug te keren naar Jerusalem. We sprongen in een taxi-busje dat ons naar Ramallah terugbracht, en van daaruit konden we weer een bus nemen naar Jerusalem. Deze bracht ons door het checkpoint aan de grens met Israel. In de file voor de checkpoint stapte plots iedereen af, enkel de oudjes en de nietsvermoedende toeristen bleven zitten. De anderen deden dit blijkbaar om tijd te winnen en zo aan de file te ontsnappen.

Wij bleven echter zitten en reden met de bus door de checkpoint. Een soldaat kwam er onze identiteit controleren, en liep eens verder door de bus om te kijken of alles in orde was. En dat was natuurlijk het geval. Na het checkpoint werd de bus afgeleid naar een parking, waar we moesten overstappen op een andere bus. Daar kwamen we ook weer terecht tussen de andere mensen van bij ons in de bus, die door de strengere controle van het checkpoint geraakt waren. Deze bus bracht ons van het checkpoint naar Jerusalem busparking.

Tevergeefs hoopten we dat de Shabbat over was. De tram reed nog niet, dus besloten we te voet naar onze auto te lopen. Onderweg hielden we even halt in de stad om een hapje te eten in een restobar, waar een jolige ober ons van voedsel en drank voorzag. Na een omweggetje kwamen we terug bij onze auto terecht, die moederziel alleen op de grote parking van het Israel Museum stond.

07-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op maandag zijn we nog eens een fietstochtje gaan maken in onze omgeving. Ondanks de dreigende onweerslucht vertrokken we toch voor een tochtje naar Bet Lehem HaGelillit. Daar kwamen we uit bij de Spice Farm, een plaats waar we al veel over gehoord hadden, maar die we nog niet bezocht hadden. Nu hielden we dus toch even halt om eens binnen te piepen. En we waren niet de neige daar! Er heerste weer een drukte van jewelste in deze kruidenwinkel. De winkel geurde heerlijk naar alle verschillende kruiden en planten die er verkocht werden. Toen we terug wilde vertrekken, begon het wel even te stortregenen, dus schuilden we even onder een plantenboog. Na 5 minuten was de regen weer overgetrokken, en zetten we onze fietstocht verder. Onderweg werden nog even achternagezeten door een drietal honden, en werden we ook nog getrakteerd op enkele wind- en regenvlagen.

Deze week is de tijd van het joodse Sukkot feest, oftewel het loofhuttenfeest aangebroken. Voor vele mensen is deze periode ook een periode van reizen en feesten. Daarom worden er over het hele land verschillende evenementen georganiseerd. In Haifa wordt er bijvoorbeeld een filmfestival gehouden. Op maandag trokken we dus naar Haifa, waar we eerst een hapje aten in een Engelse pub. Het eten viel eerlijk gezegd wel wat tegen, maar de drank was goed.

Daarna trokken we naar het park in Haifa waar het optreden van Asaf Avidan zou doorgaan. “Wie?” zullen misschien velen onder jullie zeggen, maar toch zullen jullie hem herkennen van de radio. Hij had een paar weken geleden immers een nummer 1-hit in Belgie met “One day”. De mensen begonnen toch al toe te stromen, maar gelukkig vonden we nog een leuk plaatsje tussen de massa. Avidan stelde er voornamelijk zijn nieuwe cd voor, maar bracht toch ook enkele (voor de Israeliers dan toch) bekende meezingers. Ondanks de dreigende wolken, werd het toch een leuk optreden.

Op woensdag kwamen Ephraim, Aharon en Daniel nog eens naar Newe Ya’ar. Ephraim kwam nog eens met ons samenzitten om onze progressie te bespreken, en de volgende stappen uit te stippelen. Deze gesprekken met Ephraim zijn altijd wel leerrijk en interessant.

’s Avonds zijn we dan samen nog eens naar de boerderij gegaan om een van Tom zijn experimenten uit te voeren. Machteld was in dit geval de bevallige assistente . Het was al een poos geleden dat we nog eens daar waren door onze tripjes naar Europa. Ook nu liepen er weer enkele nieuwe gezichten rond. Het verandert hier toch allemaal snel. Op donderdag morgen werd Tom gevraagd of hij Ali en Rotem kon helpen met kalveren wegen. Natuurlijk ging dat! Drie groepen van kalveren moesten gewogen worden. Dit houdt in dat de groep naar de weegbrug gebracht moest worden en dan de waarden opgeschreven moeten worden. Zo’n weegbrug is toch een handig systeem, zeker wanneer de kalveren er al vertrouwd mee zijn. Hier worden ze om de 23 dagen gewogen om de groei op te volgen, en nablijvers worden apart gezet om beter in de gaten te kunnen houden.

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld