Om twintig na zeven vond Aibar dat we lang genoeg hadden geslapen. De dekens werden afgegooid en het licht werd aangedaan. We (Kelly en ik) volgden hem en maakten ons klaar.

Met ons drieën zijn we vervolgens op stap gegaan. We zijn naar de Silk Way City gegaan om nog wat boodschappen te doen.  Het was duidelijk dat Aibar nog niet heel veel winkelervaring had. Alles wat hij zag wilde hij aanraken en in onze winkelkar leggen. Het was wel plezierig dat we vaststelden dat wanneer we neen zeiden hij het door hem aangeprezen goed liet liggen.

’s Middags zijn we iets gaan eten in caffee delia. Aibar wordt op restaurant gaan al goed gewoon.Zijn lievelingskost hier blijkt te bestaan uit chocolade croissants. We hebben ook geleerd dat we in frisdranken het ijs best verwijderen. Aibar blijkt nog wat gevoelige tandjes te hebben. Dat is uiteraard een klein probleempje gezien de expertise die wij in huis hebben.

Tijdens onze maaltijd vernemen we dat we om vier uur in ons appartement dienen te zijn omdat men dan papieren aan ons zal komen overhandigen.  

Stipt om vier uur kwam B. het paspoort brengen van Aibar. Morgen worden we verwacht op de Nederlandse ambassade voor het één of ander administratief gedoe.

’s morgens hebben we met de onderburen een kort wandelingetje gemaakt wat net goed genoeg was om ons even te oriënteren. Elke keer dat we in Almaty komen, krijgen we namelijk een andere plaats om te overnachten.

We doen onze eerste aankopen in Silk Way City en ik herinner me nu dat ik eigenlijk de hele dag (tot ’s avonds) niets anders zal eten dan twee donuts. Waarschijnlijk zijn het de zenuwen die toch een beetje parten spelen. We weten namelijk dat we vandaag Aibar zullen terugzien, maar weten niet om hoe laat we naar het weeshuis kunnen afreizen.

Het zal tot ergens rond de drieën duren voordat we het verlossende telefoontje krijgen. An. komt ons oppikken om half vier om richting Aibar te rijden.

Wanneer An. aankomt, lijkt het wel een kleine volksverhuizing. We hadden namelijk naast nieuwe kledij en speelgoed voor Aibar ook nog kadootjes en twee reuzentaarten bij voor de mensen van het weeshuis.

In het weeshuis worden we ontvangen door de directrice. We dienden de kadootjes en de taarten op de tafel voor haar te leggen. Op dat moment kwam Aibar de ruimte binnen. Anders dan tijdens ons eerste bezoek aan het weeshuis, bleef hij nu wat beteuterd staan. Hij begon zelfs te wenen. Waarschijnlijk werd het hem nu duidelijk dat hij vandaag dient afscheid te nemen van de woning die meer dan vijf jaar zijn  thuis was en van de mensen die gedurende die zelfde tijdsperiode zijn familie en vrienden waren.

Aibar was opvallend veranderd in die bijna vier maanden tijdens welke wij hem niet meer gezien hebben. Hij is gegroeid en zijn haren zijn kort geknipt!

De opvoedster die bij Aibar was kleedde hem aan.  Hij bleef maar wenen waarop de opvoedster ons vroeg om hem zijn nieuwe jas aan te doen. Raar maar waar, wanneer hij zijn jasje aan had, werd Aibar rustiger.

In de autorit van het weeshuis naar ons appartement werd hij met de minuut en de kilometer rustiger. Bij ons appartement aangekomen, kreeg hij evenwel terug schrik. Misschien herinnert u zich nog dat wij hem tijdens ons vorige bezoek een boekje met foto’s van zijn nieuwe thuis en familie hadden meegegeven? Hij in ieder geval wel; want hij hield het goed vast in zijn beide handen. Het gebouw waar we voor stonden leek op de verste verte niet op de woning van zijn foto’s. Verder was er voor hem blijkbaar nog één duidelijk verschil met de hem getoonde foto’s; er ontbrak iemand in het plaatje. In ons appartement begon hij namelijk naar Ymke te zoeken (zelfs onder het deken van het opgemaakte bed). Toen dat bleek dat zijn zus niet aanwezig was, wist hij wel zeker dat hij was beetgenomen.

We hebben hierop B. telefonisch gecontacteerd en hem gevraagd om aan Aibar uit te leggen dat dit maar een tijdelijk onderkomen is en dat Ymke op ons zit te wachten in België. Een goede beslissing van ons zal blijken, want van dan af liep alles van een leie  dakje.

’s Avonds zijn we iets gaan eten en drinken in de kleine caffee delia. Zonder dat we het met elkaar hadden afgesproken, bleken alle in Almaty (voor een adoptie) verblijvende Belgen daar verzameld te hebben.  Ervaringen werden uiteraard uitgewisseld. En Aibar? Die gedroeg zich alsof we al jaren met elkaar hadden doorgebracht.  Toch één ding dat we hem moeten afleren: het is niet de bedoeling in een restaurant dat je alle tafels mee help afruimen.

Wanneer we ’s avonds terug in ons appartement aankwamen, hebben we Aibar in bad gezet. Ik had eigenlijk gedacht dat dit één van de moeilijke punten ging zijn, maar neen …  geen enkel probleem. Aanvankelijk was hij niet erg gesteld op de schuim die we in het bad hadden gedaan, maar al snel zag hij het leuke er van in.

Vervolgens deden we hem zijn nieuwe pyama aan. Aibar in bed krijgen  viel niet mee. Hij wilde namelijk nog zoveel ontdekken. Het plan was dat Kelly en Aibar in het bed in de slaapkamer zouden slapen en dat ondergetekende in de living op zo een uittrekbed zou slapen. Een plan dat niet kon worden uitgevoerd omdat ik absoluut niet kon slapen op dat ‘bed’. Ik ben dan Aibar en Kelly maar gaan vervoegen in de slaapkamer.   Aibar en ik hebben alvast goed geslapen. Kelly daarentegen had of te weinig plaats of was te zenuwachtig.

Het welgekende projectiel is door het vergruisde instituut. Zondag 10 oktober 2010 vetrekken we naar Almaty om Aibar eindelijk te gaan halen. Het is ondertussen al weer meer dan drie maanden geleden dat we hem voor het laatste hebben gezien. Ik blijf steeds dat laatste beeld van hem voor mij zien; Aibar die de deur van de wagen terug opendoet omdat hij ons terug wil zien.
Gelukkig weten we nu dat als hij volgende keer de deur van de auto opendoet, hij gewoon mee instapt.
Weweten op dit moment nog niet wanneer we de terugreis kunnen aanvangen. Er bestaat blijkbaar nogal wat onenigheid over over hoe lang na het bekomen van het visum we de vlieger al terug op kunnen.
We hebben ondertussen al aan het Nederlandse consulaat in Kazachstan laten weten, dat we hun eens een bezoekje komen brengen. Ik vind het op zijn minst gezegd zeer vreemd dat wij zelf vanuit België een afspraak dienen te maken. Maar ja, een adoptie is altijd een beetje van de ene verbazing in de andere vallen zekers?

Om zes uur in de morgen zou ons moeder ons komen halen. Zou zeg ik wel, want net vandaag heeft ze zich voor de eerste keer in haar leven overslapen. Het gevolg hiervan was dat we tegen een veel te hoge snelheid richting Antwerpen centraal station zijn moeten rijden. We hadden in dit station immers een afspraak met de trein van 06.38 uur, richting Brussel Noord.

We hebben het gehaald, maar het scheelde echt geen haar.

In Brussel Noord hebben we de NMBS trein ingeruild tegen de snellere Duitse HST richting Luchthaven Frankfurt.

Aangekomen in Frankfurt zochten we meteen de incheckbalie op, terwijl we wisten dat we op deze luchthaven toch enkele uren zouden moeten vertoeven. Toen we aan het aanschuiven waren, kwam een man van Turkish Airlines (de vliegmaatschappij waarmee we gingen vliegen) of we passagiers waren voor Istanbul. Uiteraard niet zei ik, maar werd prompt onderbroken door mevrouw Janssens. Blijkt dat we wel naar Istanbul vliegen, we hebben namelijk een fijne tussenlanding in ons reisschema. WTF?!

Allez we zochten dan na enkele uren doelloos ronddolen in de luchthaven gate 56 op. Het viel me op dat we daar ergens in een achterhoekje van de luchthaven werden geduwd en dat er bijzonder veel  Afrikanen rond ons zaten. Omdat ik het raar vond dat er zo veel donkere medemensen plots naar Istanbul wilden gaan, ging ik eens  een stapje in de wereld zette. En wat ontdekte ik …? dat  ze het op Frankfurt blijkbaar een goed idee vonden om ons te laten vertrekken vanaf gate 55, zonder dit af te melden. Bovendien gaven ze ons ook nog eens een vertraging van anderhalf uur mee.

Uiteindelijk zijn we dan toch op het vliegtuig geraakt. Ik moet het zeggen, het was een fijne vlucht. Bij de incheckbalie hadden ze er voor gezorgd dat wij aan de exit  zaten. We kregen ook allemaal een menuutje waarop we onze keuze voor onze maaltijd konden doen. Ik kan het vlees ten zeerste aanbevelen. Het was zeker één van de beste ‘vliegtuigmaaltijden’. Spijtig voor Kelly had ze er voor gekozen om net op dat moment zieke te spelen.

Aangekomen in de luchthaven van Istanbul, is onze eerste reactie dat de Duitsers een serieus puntje kunnen zuigen aan deze bijeenkomst van vliegtuigen van over de hele wereld. Een groot winkelgedeelte dat netjes en modern was en allesbehalve kil zoals dat van de Frankfurters.

Na 22  uur onderweg te zijn geweest, bereiken we eindelijk ons hotel. Kazzhol heet het, wat ik niet echt een aantrekkelijke naam voor een hotel vind. Het blijkt het hotel te zijn waar Ymke en Kelly tijdens onze vorige doortocht hebben gezwommen.

B. is ons van de luchthaven komen halen en heeft ons gezegd dat we in de loop van de dag een telefoontje mogen verwachten van de vertaalster.

Dat telefoontje kregen we inderdaad. Ze kwam naar ons hotel, waar overlopen werd welke vragen we mochten verwachten. Het waren de verwachtte als: wie zijn jullie, waarom adopteren, waarom Kazachstan, ...

Vervolgens nam ze ons mee naar het kantoor van de notaris. Daar dienden we enkele papieren te handtekenen, die zo de toelating geven aan een aantal medewerkers om in onze naam de papieren van Aibar al in orde te brengen.

In de vroege namiddag naar Cafee Ddelia gegaan, waar het een bijeenkomst van Belgen leek te zijn. Met vier koppels waren we goed vertegenwoordigd.
' Avonds zijn we in het restaurant van ons hotel gaan eten. Tegen een fijn prijsje hebben we geweldig gegeten.
Na het avondeten wilde ik nog een filmpje zien, maar dat is er echt niet van gekomen. Te moe. Kelly daarentegen heeft van de stress meerdere filmkes gezien.

30 juni 2010 – laatste dag eerste doortocht Almaty

Vandaag is het de laatste keer dat we Aibar kunnen bezoeken. Vannacht of liever gezegd morgenvroeg nemen we het vliegtuig richting Brussel.

We wachten op hem in de gang van het weeshuis. We zien hem komen aanrennen en hij wil het gebruikelijke kamertje binnen. Pas als hij binnen is, ziet hij wat wij al lang gezien hadden: er zitten daar twee vreemde (lees Franse) dames. Ze durven nogal.

We zijn dan ook ‘genoodzaakt’ om naar buiten te trekken. In een klein speeltuintje eet Aibar eerst zijn banaan, zijn zelfgeplukte krieken, een wortel, drinkt hij water en appelsap enz.

Hij rent vandaag weer heen en weer. Hij wil iedereen die hem passeert iets zeggen, precies of hij denkt dat het weldra niet meer zal kunnen.

Om de één of ander onverklaarbare reden stapt er een man verkleed als Donald Duck de muren van het weeshuis binnen. Hoewel de man zeker twintig of dertig meter van ons is verwijdert, is Aibar duidelijk onder de indruk. Hij gaat op zijn hurken zitten en bespiedt de man; die na enkele minuten het domein verlaat. We maken ons de bedenking dat het geen goed idee zal zijn om direct Donald zijn vriendjes te gaan bezoeken in Disneyland.

Iets voor dat ons bezoekuur verstrijkt, worden we aangesproken door An. en de opvoedster van Aibar. Ze vertellen ons dat we afscheid dienen te nemen van Aibar. Aan Aibar zeggen ze, wordt verteld, dat wij morgen gewoon zullen terugkomen. Als wij waarschijnlijk al lang in de lucht hangen, zullen ze hem dan vertellen dat het nog even zal duren voor hij ons zal terugzien en mag meevliegen naar België. We vinden het een vreemde manier om afscheid te nemen. Protesteren kunnen we niet; in welke taal zouden we Aibar immers kunnen duidelijk maken dat we hem morgen niet terug kunnen komen bezoeken en dit ook nog eens  zonder de jongen in verwarring te brengen dat we hem nooit meer komen opzoeken?!

Hoewel we het spel meespelen, heeft hij blijkbaar door dat dit niet zo maar een afscheid is altijd. Hij staat erop ons te begeleiden naar de auto.  We geven hem een knuffel en stappen in. Maar de deur moet toch nog terug even open. We zien hem nog eens lachen en werpen hem enkele kushandjes toe. Het is de eerste keer gedurende ons bezoek dat hij niet onmiddellijk naar binnen loopt. Hij blijft bij zijn opvoedster staan. Het kan niet anders of hij weet dat er iets anders is. Slim bazeke, maar dat heeft hij van zijn vader.

’s Middags even vlug iets gegeten en ons kot aan kant gemaakt. Twee maanden scheiden ons nu nog om van een drie- in een vierkoppig gezin te veranderen. Het zullen, dat weten we nu al, twee zware maanden worden. Elke dag zal weer afgeteld worden. Elk document zal weer aanzien worden als een overwonnen hindernis. Maar, we willen toch positief eindigen, er is licht aan het einde van de (Kazachsche) tunnel.  

29 juni 2010 voorlaatste dag

We zijn terug een beetje onder de levenden. De maag blijft tegenwerken en geweldige acties ondernemen zit er nog niet in vandaag. Zelfs met mijn alomgekende superkrachten zou ik niet weten wat ik vandaag anders zou moeten doen dan Aibar te gaan bezoeken.

’s Morgens zijn we dan ook naar het weeshuis gegaan en hebben we Aibar voor de voorlaatste keer van onze stage in Kazachstan bezocht. Hij kwam naar ons kamertje aangelopen. Daar maakte hij het internationaal gekende gebaar om aan te geven dat hij het te koud vond om naar buiten te gaan. Ik ben geen Frank de Boosere, maar ik denk dat het zo midden de twintig graden is en dat er geen wolkje aan de hemel te zien is. Na enkele ‘versnapperingen’ uit het rugzakje te hebben binnengespeeld, gaan we toch naar buiten.

Sinds gisteren hebben we er een nieuwe activiteit bijgevonden, namelijk krieken plukken. Dat wil zeggen Ymke, Aibar en ik plukken ze en hij verzamelt ze in een plastiek doosje. Het doosje neemt hij dan samen met een flesje water mee  in een klein huisje in de speeltuin, waar hij ze opeet en de pitten in het wilde weg wegspuwt. Hij bijt erbij verdorie op zijn lip, die onderzocht dient te worden door ons Kelly.  Hij vraagt mijn zonnebril. In plaats van deze op te zetten gebruikt hij hem als spiegel om zijn gehavende lip voor alle zekerheid ook nog eens aan een eigen onderzoek te onderwerpen.

We hebben voor hem een fotoboekje gemaakt met foto’s van zijn nieuwe thuis en familie. Iedereen moet van hem het boekje bekijken. Als we hem zeggen dat hij het fotoalbum mag houden, geeft hij het terug. An. zegt ons dat hij bang is dat de andere kinderen van het weeshuis het zullen afpakken of kapotmaken.

We spelen de hele tijd in de speeltuin: bellen blazen en iets in de lucht schieten (het klinkt spectaculairder dan het is); de kinderen amuseren zich.

Wanneer  we afscheid nemen, begint hij bijna te huilen. Aibar denkt dat we weggaan en niet meer terugkomen. We stellen hem gerust. Hij wil ons begeleiden naar onze auto. Wanneer hij aan het hek van het weeshuis komt, krijgt hij echter bang. Er komt een wagen langsgereden tegen ‘normale’ snelheid, maar dat vindt hij blijkbaar beangstigend. Aibar rent dan terug binnen de veilige muren van zijn thuis. Dat gaat wat geven wanneer wij hem binnen enkele weken mee naar buiten nemen en hem ‘moeten’ confronteren met het rijgedrag van zijn landgenoten.

In de namiddag gaan we met Inge en Adri naar één of ander gedoe dat gekend is voor  souveniers.  Laten we het erop houden dat ik niet echt onder de indruk was van het gene ik zag. Het lag allemaal wat tussen kitsch en gebrek aan fantasie van de ontwerper. Gelukkig zijn we daarna iets gaan eten in restaurant Zigzag. Mijn maag was van het chinees getinte eten impressed, want ze begon weer te protesteren. Na de koffie zijn we dan ook naar ons appartement getrokken.

Vandaag dan zijn we gestart aan de laatste bezoek week.Tom nog een beetje zwak, is toch meegegaan.

We dachten dat we terug binnen moesten, dus Ymke is weer bij Adrie en Inge gebleven.

Maar eindelijk mogen we een beetje lopen waar we willen, moeten we niet in een bepaald kamertje blijven of buiten op dat bepaald stukje terrein blijven….echt een verademing en dat was ook aan A. te merken….

Op advies van hier reeds aanwezigen ,hadden we buiten een appel en een flesje water geen eten bij…wat speelgoed betreft, gewoon bellenblazer, ballonnen en het autootje op afstandsbediening dat door het vele gebruik hier zijn beste tijd reeds gehad heeft…en dit bleek goed advies.

Na even binnen gespeeld te hebben, zijn we dan met hebben en houden naar buiten getrokken.

A.Gaf ons beiden een hand en deed een toertje rondom heel het weeshuis,zodat iedereen hem goed gezien had….daarna hebben we een rustig plekje in de schaduw gezocht ,bellen geblazen tot de zeep op was en daarna met een potje allerlei fruit gaan verzamelen…het was niet te eten, maar soit, hij had er plezier in de hoogste kersen te willen plukken,zodat tom hem telkens moest opheffen….en voor de eerste keer eigenlijk is de tijd vooruitgevlogen.

We zitten nu thuis , Tom heeft na 3 dagen bed zich wat te veel ingespannen, en ligt er nu terug in, ons Mieke is Tv aan het kijken en zal waarschijnlijk zoals steeds seffens  een paar uurkes slapen….want ’t is hier terug warm…maar liever dit weer dan de stortvloed van regen van afgelopen week.

Ik doe terug verslag, met Tom gaat het veel beter, maar hij voelt zich nog zwak, vandaar.

Op zondag zijn Ymke en ik met Adrie en Inge naar Koktobe geweest (als ik het goed voorheb)…de kabelbaan naar boven,voor degenen die Almaty kennen.

In de kabelliftjes hebben we niet gezeten, want voor 400 tenge bracht de chauffeur ons helemaal naar boven….daar moesten we nog een busje naar boven nemen en dan…..hadden we een adembenemend zicht over de stad…en hadden we ook een zicht op “uptown” met de chique villa’s met zwembad….een heel ander Almaty dan waar wij verblijven….dat ziet er echt vervallen uit(een beetje zoals de achterbuurten zoals je ze ziet in Amerikaanse films…en de eerste keer als we ons appartement zagen verschoten we ons een hoedje),maar we voelen ons niettegenstaande veilig hier.En het appartement waar we nu verblijven is ,éénmaal je binnen bent, proper en licht en een prachtig zicht op de besneeuwde bergen van Almaty.

Boven op de berg hebben Ymke en ik  een rit gedaan in de bobslee….hetgeen voor haar het hoogtepunt was natuurlijk….en ik heb moeten beloven dat we dit de laatste dag zeker nog eens gaan doen…hopelijk samen met Tom.

Verder zagen we ook boven op de berg een stelletje in trouwkleren…trouwen is hier “hot”,want er gaat geen weekenddag voorbij zonder ettelijke versierde auto’s (hummers , 4x4’s ,limousines) of koppeltjes die een fotoreportage laten maken….maar dit bruidje vond ik het mooiste tot nu toe.

Normaal vult Tom de blog aan, nu ga ik het moeten proberen.

Vannacht heeft Tom geweldige buikkrampen gekregen en hij kan niet mee op het bezoek naar het weeshuis.het was nochtans de eerste dag dat we eens buiten mochten.

Eénmaal thuis bleek de toestand van Tom danig verslechterd dat we naar een ziekenhuis dienden te gaan….ik verstond niets van wat onze tolk/chauffeur aan het regelen was…uiteindelijk bleek dat hij de privékliniek met westerse benadering te duur vond ,de gewone kliniek vertrouwde hij gelukkig niet…Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een Kazachse privé-kliniek…..als ik dit beschrijf, dan zou ik niet willen weten hoe diegewone  Kazachse kliniek eruit zag….en had ik het geweten had toch aangedrongen op de Westerse kliniek.

We kwamen terecht in een proper ziekenhuis met veel personeel…maar we zaten precies in het decor van een ziekenhuis uit een film van de jaren ’40…..We werden de hele tijd bijgestaan door een soort verpleegster die gelukkig Engels kon…maar ze stond bij ons als een Russische directrice van een tuchtschool ,als je begrijpt wat ik bedoel (in haar doen was ze uiteindelijk wel vriendelijk, we waren alleen een beetje onder de indruk van haar)Vrij snel konden we binnen bij de chirurg(stond op het naambordje)…en ik wou direct rechtsomkeer maken.

Een vrij oude doctor met een hoge groene kap aan stond zijn instrumenten van de vorige behandeling nog proper te maken….ik dacht dat ze tom dadelijk op de operatietafel zouden leggen.

Na bloedafname(enkele druppels uit de vingertop) ….dan pas kreeg hij iets tegen de pijn ingespoten….hetgeen een beetje een verkeerde uitwerking had, want de pijn verminderde allesbehalve en hij begon ook nog enorm te zweten….nadat hij in de wacht-gang 45 minuten had liggen creperen van de pijn,was de uitslag gekend…en kreeg hij iets laxerend toegediend en nog een paar andere medicamenten waarvan de naam hier niet te typen is.

Terug thuis toch maar contact opgenomen met het thuisfront….om zeker te zijn dat het niet iets is waar directe repatriëring voor aangewezen is.

Nonkel Raymond had me enigszins toch gerustgesteld en aangeraden welk medicijn ik beste zou geven….leg dat maar uit hier in de apotheker….’s Avonds nog eens met schoonzus gechat en zij vermelde hetzelfde medicijn….maar dat hadden we dus niet.

We wilden de nacht afwachten….het is voor Tom allesinds een moeilijke nacht geweest, de 2^de op rij met weinig slaap….Tegen de morgend was de ferquentie van de pijnscheuten minder, maar te hevig om deel te nemen aan de geplande uitstap….Maar hij was liever alleen onder de omstandigheden, daarom hebben ymke en ik aan de uitstap alleen deelgenomen….en hij was echt ten zeerste de moeite !

We zijn traditioneel Kazachs gaan eten in een Yurt….Ons Ymke was verkocht aan het plaatselijke eten en zeker aan de manier van eten….zittende op zachte kussens in de koelte van de yurt.

Ze noemen haar hier een echte Kazachse omdat ze verkocht is aan alle vleessoorten…vooral het schaap viel bij haar inde smaak…daarvan heeft ze mijn portie ook maar ineens verorberd.

Daarna was er aan ons beloofd om naar Almaty-lake te gaan…maar men was aan het werken aan de weg daarnaartoe ,we konden wandelen, maar dat zou 15km omhoog klimmen betekenen, hetgeen teveel is van het goede voor de 3 kinderen in ons gezelschap (We waren met4 gezinnen, waarvan er 2 pas deze nacht waren toegekomen)Ons Ymke was wel blij met het gezelschap van de kinderen van Toon en Winde .

Deze 2 laatsten bleken bovendien Neus-keel-oorarts en Chirurg als ik het goed voor heb….hetgeen dus voor Tom de dag ook een beetje maakte zonder dat hij het wist , ideaal zijn ze voor ons hier een dag te laat…maar Toon had in zijn medicijnkoffertje het medicijn dat Tom echt nodig had…thuisgekomen raadden ze me aan dadelijk een dubbele dosis te geven en bij problemen…hulp is voor ons nu maar een telefoontje en een taxirit verwijderd….hetgeen als een opluchting voelt na de afgelopen 2 dagen waarop ik ettelijke keren gereed stond met de telefoon in de handen om Tom naar huis te laten repatriëren…we zien wel hoe volgende nacht verloopt.

Thuisgekomen heeft Tom toch kunnen genieten van de mooie foto’s die we genomen hebben.

Bijlagen:
069.JPG (163.8 KB)   
081.JPG (169.9 KB)   
114.JPG (117.6 KB)   

De vorige dagen hadden we eigenlijk niet veel te vertellen. We bezochten in de voormiddag Aibar en in de namiddag konden we door het slechte weer  niet veel doen.

Gisteren tijdens het bezoek aan Aibar waren we getuige van de Kazachsche opvoedingsmethodes. Ze haalden er twee opvoedsters bij die Aibar even gingen duidelijk maken dat hij niet echt een brave jongen was. Beeld u veel geroep en getier voor en doorspek dit met heel wat bedreigingen aan zijn adres en u kan zich ongeveer voorstellen waar wij getuige van waren. We waren hier serieus van onder de indruk. Op een bepaald moment ging Aibar zelf op straf staan; waarschijnlijk hopende dat dat geroep zou eindigen.

Al dat geroep en getier heeft blijkbaar een serieuze indruk op hem gemaakt. Wanneer wij hem vandaag bezochten was hij nog altijd bang. We dachten dat hij op een bepaald moment ging huilen. We hebben hem even met rust gelaten, terwijl wij zaten te spelen. Wij dat wil zeggen Kelly en Ik. Ymke was op bezoek bij Adri en Inge, want zij werd zo wat zot om steeds in dat kleine kamertje te moeten zitten.

Na een tijdje kwam Aibar zich terug moeien. Hij begon mee te kleuren en te puzzelen. Naar zijn groen etenszakje ging hij pas na een dik uur op zoek. Hij at de inhoud natuurlijk weer helemaal op.

B. wilde hem wat Nederlandse woordjes leren. Hij vond het een goed idee om Aibar onze kleuren aan te leren door middel van stiften die we bij hadden. B. zei de kleur voor in het Nederlands aan Aibar en deze  herhaalde het. Het ging eigenlijk zeer goed. Natuurlijk na de tiende kleur te hebben voorgezegd was Aibar vergeten welke stift nu weer de groene stift was.

Hij is op Kelly haar schoot gaan zitten en haar beginnen te omhelzen. Wanneer Kelly even recht stond, vroeg hij haar terug te gaan zitten, zo dat hij terug op haar schoot kon gaan zitten. En ik dan? Wel, blijkbaar heeft hij een beetje veel schrik van mannen omdat hij er niet gewend aan is. In het weeshuis lopen namelijk geen mannen rond. Dit nu wetende, ga ik hem dan ook niet onnodig forceren.

We leren ook dat hij vegetariër is en dat hij niet echt houdt van speelgoed als auto’s en poppetjes.

In de namiddag ben ik gaan slapen, ik voel me al de hele dag allesbehalve lekker. Ymke en Kelly zijn dan gaan zwemmen. Dat wil zeggen ze zijn naar een hotel met een zwembad gegaan, hebben er gezwommen en zijn vervolgens ongewild op verkenning gegaan in Almaty door gebrek aan kennis van de weg terug naar het appartement.