Vrienden, sympathisanten en volgelingen: uw messias spreekt u toe!
Op deze megalomane toon open ik mijn eerste bericht van het nieuwe
semester. Want aan de andere kant van uw internetverbinding staat een
nieuw man. Een held die onmogelijke deadlines trotseert, een goddelijk
individu die de tijd naar zijn hand zet en proffen weet te manipuleren,
een meester van de oudheid en koene ridder van het heden, die op zijn
ros genaamd "Karakter" ten strijde trekt tegen polio en barbaarse
Britten met een verdraaide drinkcultuur, een avondklok, en geen keuken.
In dit bericht zal ik mijn recente heldendaden uit de doeken doen ...
vergeet me achteraf niet te bedanken voor mijn dienst aan de mensheid.
Elke student zat de laatste twee maanden boven zijn cursussen te bidden
dat stressgehalte evenredig is aan toenemende kennis. Tom niet.
Gedurende deze twaalf maanden durende opleiding moet ik geen enkel
examen afleggen, maar word ik geteisterd met constante taakjes. In de
examenperiode komen daar nog wat mastodonten van projecten bij, zodat
mijn klasgenootjes en ik de tijd weten te doden. Geen probleem echter,
ik kan dit allemaal aan ... ook al heb ik in mijn ganse opleiding
archeologie geen enkele taak moeten maken. Deze laatste vier jaren met
examens hebben me trouwens een strakke examen-mentaliteit opgeleverd:
waardoor ik me maar met één ding kan bezighouden, het niet erg vind dat
ik me er niet goed mee bezig ben, niet verbaasd ben dat ik alles na een
halve dag ben vergeten, en vaker op reis ga dan de rest van het jaar.
Deze gezonde levenswijze is nu echter niet meer houdbaar. De proffen
zijn hier zo vrijgevig met het rondstrooien van taakjes als de
Amerikanen met napalm. En geen student die zonder brandwonden uit de
vorige "examenperiode" kwam.
Ik ga jullie niet vervelen met een uitweiding over mijn meesterlijk
uitgevoerde en nog onbeoordeelde projecten, een korte samenvatting
volstaat: ik heb een 3D model gemaakt van de toegangspoort van de HMS
victory, zoals ik in een vroeger bericht al heb gemeld (zie
afbeelding en bijlage); ik heb een relationele databank gemaakt van verlaten
Middeleeuwse
dorpen op the Isle of Wight; en de bibliografische verwijzingen van een
artikel omgezet naar een formaat leesbaar voor bibliografische software
met behulp van XML; bovendien heb ik mijn eerste serieuze artikel
geschreven over kritische archeologische analyse van antieke
architectuur (klinkt serieus genoeg?).
Alles verliep vlot doorheen de examenperiode en zoals gewoonlijk kwamen
de klasgenootjes bij mij ten rade over hun projecten, gebrek aan
cultuur en huwelijksproblemen. In dergelijke situaties antwoord ik
altijd zeer kryptisch, bvb. "als een zoon van Kanaän een zoon van Judah
een eerste steen toewerpt, zal de tollenaar dan geen wijn serveren op
de bruiloft van zijn koning?"; waardoor ze me een blik toewerpen die
getuigt van ontzag en eerbied, en ik voor de rest van de dag gespaard
blijf. De week van de deadlines verliep alles echter wat spannender.
Geen seconde bleef onbenut, en geen maaltijd overtrof de status van
fastfood. Het probleem met deze computer taakjes is dat je niet echt
veel kan presteren in een paar dagen. Alles wat je hebt gedaan om tot
een bepaald stadium te geraken is bovendien direct af te lezen, en het
is dus de kunst zo dicht mogelijk bij "afwerking" te geraken eerder dan
in de waan te leven "afwerking" ooit te kunnen bereiken. De laatste dag
brachten we met de hele klas door in ons computerlabo. De lucht zinderde
van de angst en stress waardoor onze airco het bijna begaf, en ik dacht
een glimps van mededogen om deze waanzinnige situatie op te merken in
de ogen van de prof (ondertussen ben ik er zeker van dat het
leedvermaak was). Vier uur was de deadline. Om twee voor vier stootte
ik me af voor de laatste sprong richting secretariaat, in volle vlucht
niette ik mijn documenten samen, en landde voor de ogen van een
bureaucraat die me vriendelijk verzocht : "Vul formulier B43, veld 5
in. Plaats uw handtekening hier hier en hier. Alles dubbel!". De
documenten werden aanvaard en rustig ingevoerd op de computer, waarna
dit wezen zijn gevoelige handen voorzag van een laag dagcrème. Afgetikt
om 1 voor 4 (en hier is een minuut "a big deal"). Dit gaf me één minuut
de tijd om op adem te komen, en naar de pub te spurten waar een nieuwe
beproeving ons opwachtte : drank en vermoeidheid.
Dit bleek uiteraard geen probleem. Na het indienen van de projectjes
verdween al het kwade uit de wereld en konden we bij pint en vettige
maaltijd straffe verhalen uitwisselen over die tijd dat we hard moesten
werken. Twee pubs later waren de straffe verhalen zowat uitverteld, en
begonnen de zatte proffen naar huis te vertrekken. Ondertussen begonnen
de Belgen (Coudy die op bezoek was, en ik) wakker te worden en besloten
we naar mijn huis te gaan, waar de Bulgaren een party hadden
georganiseerd, Sofia-style! One-hit wonders van de jaren ´90 volgenden
elkaar op en muzikale vergissingen uit de jaren ´80 slopen in de
playlist. Bier, wijn en eigen-stook vloeiden rijkelijk, en Bulgaren
Belgen Duitsers Italianen Britten en Argentijnen gingen uit hun dak.
De volgende dag gingen we per ferry (waar ik wat moeite mee had) naar
the Isle of Wight, waar we een heldhaftige wandeling maakten, en chips
met versgevangen fish aten.
The Crown The Mitre The Stag's Head The Hobbit Jesters' The Dolphin South Western Arms The Junction The Bridge Inn The Highfield The Plough (London) The Cowherds The Guide Dog The Bent Brief The Royal Oak (Winchester) Alfie's (Winchester) The Bishop on the Bridge (Winchester) The Wykeham Arms (Winchester) The Black Boy (Winchester)
