Vorige week was het Thanksgiving. In normale (Belgische) omstandigheden zou dit geen post op mijn blog waardig zijn. De Amerikaanse gemeenschap is hier echter zo groot dat iedereen betrokken werd bij Thanksgiving, zelfs als ze dat niet wilden. Voor ik toestemde om vrijwillig in een nest vol Amerikanen te springen, wou ik toch even weten wat we juist vieren met Thanksgiving. Ik heb het aan verschillende Amerikanen gevraagd en niemand leek echt zeker van hun antwoord. Elk antwoord was bovendien totaal verschillend! Het grappigste (en dus het meest geloofwaardige) is dat de Amerikanen in hun eerste jaar in the New World ternauwernood aan de hongerdood zijn ontsnapt dankzij gulle schenkingen van de indianen. Ze waren hiervoor zo dankbaar dat ze het jaar daarop de Indianen een paar ton kogels kado deden, en de rest van het verhaal is gekend. Niemand kan zich dus echt goed herinneren waar we nu weer dankbaar om moeten zijn, en dit is net hetgeen dat de Amerikanen bindt met Thanksgiving. Ik was dus klaar om me te laten onderdompelen in onwetendheid en Americana decadenzia! Het inspiratieloze thema voor elk Thanksgiving feest is eten, veel en goed eten. Ze maken er zelfs een sport van om om ter strafste schrans verhalen te tappen, en ik moet toegeven dat ik niet kon tippen aan hun beschamende kronieken. Het is de gewoonte dat elke gast een gerecht meeneemt. De keuken was dan ook volgestauwd met maïsbrood, risotto, zoete aardappelpuree, gewone puree, sauzen, cake, appeltaart, Yorkshire pudding en verdacht weinig groenten. Centraal in de ruimte pronkte de meer dan 20 pond (= veel!) wegende kalkoen, inclusief vulling en knapperig bruin ovenvelletje. Vreemd genoeg was elke combinatie van deze ingrediënten zalig, indien je het verdrinkt in een aanzienlijke hoeveelheid vette vleessaus. We aten onze buikjes rond, tot driemaal toe, waarna drie porties desserts volgden. Iedereen had trouwens ook één of meerdere flessen wijn mee, waardoor we 26 flessen deelden onder 12 personen. Verdacht veel flessen per persoon dus! Maar het effect viel wel mee gezien de enorme hoeveelheden voedsel die we verzetten, en de tijd die we hiervoor namen. Achteraf gezien is Thanksgiving een gezellig schransfeest met vrienden en familie. Niet echt verschillend van ons kerstfeest dus. Met dat verschil dat de Amerikanen niet de moeite doen een excuus te verzinnen om zich lekker rond te eten.
The Crown The Mitre The Stag's Head The Hobbit Jesters' The Dolphin South Western Arms The Junction The Bridge Inn The Highfield The Plough (London) The Cowherds The Guide Dog The Bent Brief The Royal Oak (Winchester) Alfie's (Winchester) The Bishop on the Bridge (Winchester) The Wykeham Arms (Winchester) The Black Boy (Winchester)
