06-07-2009 om 22:06 geschreven door Tom  

01-07-2009 om 14:31 geschreven door Tom  

09-05-2009 om 13:33 geschreven door Tom  

De oogst dit jaar was zes … zes paaseieren.

Volgens mij kan je het succes van Pasen afleiden wanneer je je paaseieren oogst. Ik heb het dan niet enkel over de kwantiteit, maar evenzeer over de kwaliteit van de chocolade, de context waarin de eieren worden uitgedeeld en de vergelijking met de oogst van naburige eierboeren. In tegenstelling tot wat je zou denken staat meer eieren niet noodzakelijk gelijk aan een meer geslaagd Pasen. Als de chocolade niet smaakt dan wordt elk extra ei als een horde op de 200 meter sprint. Goede chocolade scoort uiteraard zeer hoog, en brengt ons aldus dichter bij de verrijzenis van Jezus. Een goed ei verdient echter een goede sfeer, een paasfeest waarin vrienden en familie bij het zoeken naar té grondig verstopte eieren gedachten uitwisselen over memorabele oogsten. “ Ik zeg het u Frank,’65 was een goed jaar, de klokken bleven eieren regenen tot we erin verzopen en pedalo verhuurders deden gouden zaken om de mensen drijvende te houden.” “Ja maar Frans, daarna kwam wel de crisis van de jaren ’70, met een ongekende eierdroogte. Ik zweer het u, het was zo droog dat België chocolade moest importeren uit Zwitserland, zo laag waren we toen gevallen!”. Een slechte paascontext is echter vreselijk voor de score: de beste chocolade smaakt slecht op een slecht feest en doet ons ook niet het leed van Jezus ervaren. Je moet bovendien in staat zijn om op een bescheiden manier op te scheppen over je oogst, op vlak van kwaliteit of kwantiteit. Als al je vrienden tonnen meer sappige paaseieren hebben binnengerijfd kan je de paassfeer op je buik schrijven. Je mag je omgeving zelf echter niet te hard overstijgen, anders krijg je last van je geweten (indien van toepassing).

Waarom in godsnaam paaseieren Tom? Legt toch eens eindelijk uit waar je naartoe wil?!

Wel vrienden en vriendinnen, mijn oogst was dus zes. Niet te veel niet te weinig. Eén minder dan zeven, wat ons dus niet op het niveau van Jezus himself brengt, maar duidelijk maakt dat we in dezelfde categorie spelen. Niet onbeheersbaar veel maar ook niet gênant weinig, perfect. De kwaliteit varieerde, waardoor de goede eieren des te meer tot hun recht kwamen. En de context?

Context 1 (2 eieren): na mijn avonturen in noord Engeland aan de rand van de beschaving, kwam ik terug naar het vertrouwde België. Geen barbaarse Britten, stinkende Schotten of rare Romeinen … enkel Belgen. De Belgen hebben een luchtvaartmaatschappij: SN Brussels airlines. Een strategische naam aangezien de meeste mensen België in zwart Afrika plaatsen en Brussel in oost Frankrijk, wat dichterbij is uiteraard. Het was de eerste keer dat ik met SN vloog en ik was zeer benieuwd over onze nationale luchthelden. Maar uiteindelijk bleek het allemaal zeer Belgisch te zijn: een klein vliegtuig, met een klein aantal bescheiden schuchtere mensen op weg naar een klein landje, dromend van een GROTE pint. Ik kreeg mijn eieren echter niet op het vliegtuig. De volgende dag ging ik naar huis, en na een avondje GROTE pinten, volgde een paasochtend met sandwichkes en twee prachtig gevormde eieren van superieure kwaliteit. Het was rustig die ochtend en iedereen respecteerde mijn ochtendhumeur, wat een snufje respect aan de smaak van de eieren toevoegde. Bovendien mocht ik zelf de koffie zetten die me als een vliegtuig vol extremisten uit de toren van de ochtendrust kegelde. Een context naar mijn zin. Eierscore: 9!

Context 2 (4 eieren): diezelfde dag gingen we naar de familie om te vieren dat Jezus was gestorven aan het kruis om daarna plots terug te keren waardoor hij iedereen goed had liggen. Iedereen was er en ik deed mijn verhaal een paar keer, waarna ik interesse veinsde in wielrennen. Tom Boonen was gewonnen maar mijn Bompa vond dat hij vals had gespeeld. Na de koers aten we spaghetti bolognaise, van het soort waarvan ik alle paasfeesten van de laatste 23 jaar voorbij zie flitsen en een beetje weemoedig wordt. De zon scheen, en de bloemetjes stonden in bloei. Toen het tijd was om de paaseieren te zoeken moest ik twee nichtjes inschakelen om de mijne te vinden, om daarna te doen alsof ik helemaal niet lui ben en zelf met de eer van een goede eierjager ga lopen. Het waren twee eieren en een grote chocolade hen, wat uiteraard voor twee telt, vier dus. Toen we naar huis gingen gaf ik mijn chocolade aan de nichtjes die me hielpen zoeken, wat me deed denken aan de parabel van de barmhartige samaritaan … neen, niet echt, maar ik voelde me er wel goed bij. Eierscore: 9!

Conclusie: mijn Pasen was een dikke vette NEGEN!!!

28-04-2009 om 23:02 geschreven door Tom  

De University of Southampton is een instelling die streeft naar academische perfectie via een leerprogramma dat uitmuntende intellectuelen aflevert, waardoor de wereld van vandaag voorzien wordt van de wereldleiders van morgen. Bij een dergelijk streven naar perfectie hoort, volgens het beleid van de Universiteit, een vier weken durende paasvakantie. EEN MAAND VAKANTIE ZONDER REDEN ! Tijd om op reis te gaan dus !

Samen met Annika plande ik een vijfdaagse wandeltocht langsheen de muur van Hadrianus, een defensieve structuur die in de tijd dat de Romeinen dachten zaken te hebben in Engeland de grens voorstelde tussen het Romeinse Rijk en de barbaarse wildernis van Schotland. Het zuiden van Engeland werd rond 50 v.C. door Julius Caesar veroverd, en doorheen de daaropvolgende eeuw deelden de Romeinen in het noorden met gulle hand beschaving uit aan iedereen die het lustte en deportatie aan twijfelaars. Volgens de Britten is dit trouwens de enige keer waarop Engeland werd veroverd door een strijdmacht van het continent, wat een beetje overkomt als negationisme gezien de daaropvolgende veroveringen door de Germanen, Vikings, Normandiërs en de door zielen-honger gedreven Christelijke monniken. Maar de Duitsers zijn er vorige eeuw niet in geslaagd ! Dat is waarschijnlijk de belangrijkste boodschap die Britse historici willen verspreiden in tijden waarin conflicten worden uitgevochten in beurzen, banken en de media. Slagvelden waarin de Duitsers door hun verdomde werk-ethiek en Grüntlichkeit een strategisch voordeel hebben op de door tea-time verlamde Britten.

Keizer Hadrianus was niet de typische « verkrachting, moord en plunderen ! » roepende Romein. Hij was een filhelleen, een liefhebber van de Griekse cultuur, een levenswijze die de Romeinen zich 200 jaar eerder hadden eigengemaakt, meer dankzij de overtuigingskracht van hun speerpunten dan die van hun redenaarstalent. Als liefhebber van de Griekse cultuur was Hadrianus dus vooral een denker en voelde hij de nood zijn mening over driehoeksverhoudingen en de opwarming van de aarde te delen met de ganse wereld. Een beetje een hippie avant-la-lettre dus ; van het politieke slag als een Bert Anciaux maar dan oprecht. Zijn voorganger onder de keizerlijke kroon was Trajanus, een Spaanse militair die zijn temperament losliet op het huidige Roemenië, Marokko, Sinaï, Oost-Turkije, Engeland en Irak. Als een Romeinse toreador wervelde hij over deze gebieden, danste rond de stierlijke vijand die nadien werd afgemaakt door verdacht veel ruiters met speren. Hoezeer Hadrianus ook opkeek naar deze Spaanse Adonis, zijn gevoelige hart kon dergelijke slachtingen niet aan waarop zijn hypocriete tong een boodschap verspreidde van consolidatie en vrede.

Tijd dus om muren te bouwen aan de grenzen van het rijk, dacht hij dan maar, terwijl hij een rechte lijn trok op een inaccurate kaart van Engeland. Hadrianus stuurde vier legioenen naar dit gebied om het werkje op te knappen, want volgens de archeologen waren Romeinse soldaten bovendien goede metsers en loodgieters. Het westelijke en oostelijke deel schoot goed op, de muur werd opgetrokken uit turf en steen in vlakke gebieden langsheen de natuurlijke bescherming geboden door een stroom of een agressieve boer. Het legioen uit Gallië dat het middelste deel van de muur moest bouwen was echter minder tevreden. Op deze plaats is het land extreem heuvelachtig en de rechte lijn die Hadrianus zorgeloos trok in de vertrouwelijke omgeving van zijn vergriekst paleis in Rome bleek de toppen van een dagzomend kalksteenmassief te volgen. De Galliërs zwoegden om een muur te bouwen waar ze het nut niet van inzagen ter verdediging van een rijk waar ze zich geen deel van voelden, en dit maakte hen een beetje melancholisch.

Ze zouden zich echter beter hebben gevoeld wetende dat tweeduizend jaar later twee archeologen hetzelfde pad zouden volgen in vol ontzag voor de schaal en vernuftigheid van het bouwwonder. Elke mijl werd een fort gebouwd en tussen elke twee forten bevonden zich twee wachttorens. De muur zelf was vijf meter dik en vijf meter hoog en op elke dagmars bevond zich een legioenkamp (= indrukwekkend grote archeologische speeltuin met veel stenen muren). We hebben twee dagen doorheen dit heuvellandschap getrokken steeds langsheen de Romeinse muur. Soms konden we enkele onopgegraven torens of forten als grote symmetrische sporen onder het gras ontwaren, maar als archeologen zien wij natuurlijk graag dingen die er niet zijn. Op de derde dag deden we het wat rustiger aan en ontdekten we (naast het standaard Romeinse fort) een Engelse kruidtuin, de Middeleeuwse abdij van Hexham en een goed restaurant (=zeldzaam) ! We kwamen bovendien twee grappige oude Amerikaanse vrouwtjes tegen die ons met de wagen op bestemming brachten. Ze waren rond de 70 jaar en deden dezelfde wandeling als wij, 25km bergop-bergaf, verkeerd lopen niet bijgerekend … ik had daar wel ontzag voor.

Na een dag het prachtige Romeinse stadje, Middeleeuws kasteel en de betere coffeeshop van Corbridge te hebben bezocht, bleven we nog een dag in Newcastle. Deze laatste paar uur bleken minder makkelijk te vullen. Newcastle is een down-to-business stad van middelmatige grootte met middelmatige bewoners en een meer dan middelmatig voetbalstadium en shoppingcentrum. De stad is bezaaid met prachtige monumentale gebouwen uit de 19de eeuw en vroeger, maar deze zijn zo slecht geplaatst en omringd door een kakofonie van stijlvolle en stijlloze bouwsels waaraan de stedelijke planning van Brussel zelfs niet kan tippen. Een parel in deze op eerste zicht oninteressante stad was het Baltic museum voor hedendaagse kunst, ondergebracht in een gerenoveerde industriële hal die sterke invloeden vertoonde van de betere Sovjet architectuur.

De muur van Hadrianus is dus een bouwwonder in een prachtig landschap dat zeker een bezoek waard is. Ik hoop een van de dagen foto’s op facebook te kunnen plaatsen, maar ga er maar vanuit dat ik een accuraat beeld heb geschetst van de streek en haar geschiedenis.

16-04-2009 om 16:04 geschreven door Tom  

31-03-2009 om 17:20 geschreven door Tom  

Het langverwachte vervolg op vorig bericht:

De examenperiode was dus aangenaam maar slopend, en een break was noodzakelijk. Coudy kwam dat bewuste weekend naar Southampton en we trokken er samen op uit. We besloten the Isle of Wight te gaan verkennen, een groot eiland op enkele kilometers voor de kust van Southampton. Het eiland kent een landschap met glooiende groene heuvels en nauwelijks bomen. Mijn theorie is dat deze bomen kapot gebombardeerd zijn door de Duitsers in WOII, aangezien Wight op de frontlinie lag in de Battle for Britain ... meningen verschillen echter. In de 19de eeuw had queen Victoria hier haar favoriete buitenverblijf/kasteel met uitgestrekte tuinen, wat nu omgetoverd is tot een pretpark en een Country Club. Niet alleen dit koninklijk optrekje werd echter vercommercialiseerd, het ganse eiland is één vakantieoord met amusementsparken, historische sites, badplaatsen, toeristische wandelingen, én Bungalowparken geschikt voor de laagsten der Nederlanders.

Wij bezochten dit vakantie-eiland echter in de winter, wat een zeer vreemde indruk van het eiland op ons naliet. Op onze wandeling langsheen de noord-west kust passeerden we ontvolkte bungalowparken, verlaten badplaatsen en gesloten recreatiegebieden. We liepen gans alleen door de straten en met uitzondering van de rukwinden die onze oren teisterden was het muisstil. Het was precies alsof we door een verlaten western landschap liepen. Elk moment kon er een Sheriff van achter een hoek tevoorschijn komen die ons op een schijnbaar nonchalante toon zou aanspreken: "we don't like your kind here boys". De enigste beweging tussen de bungalows waren de dorre bolle struikjes die voorbij rolden, en stof dat in kleine wervelwinden ronddwaalde. Dit landschap nodigde dan ook uit om als cowboys met O-benen door de straten te slenteren, handen klaar om bliksemsnel colts uit de holsters te  trekken. Zo trokken Sheriff Tom en Deputy Coudy door het wilde westen van Wight, in verhitte discussies over de geologische opbouw van het eiland en recente Western films.

Aangezien we nogal laat op onze wandeling waren vertrokken werden we halverwegen overvallen door de schemering. We stonden op dat moment net op een plateau met grasvelden vol konijntjes, aan de rand van 100 meter diepe krijtkliffen. We stapten wat sneller door langs dit pad in de hoop een dorpje te bereiken aan de westpunt van het eiland. Net toen we aan de afdaling wilden beginnen gaf de zon volledig op, en moesten we onze weg verderzetten in het licht van onze GSM's. Tot overmaat van ramp bleek dat het afdalingspad niet echt eenduidig te volgen was. Het splitste op in enkele zijwegen en we dienden te ontdekken welke we best konden volgen. Sommige paden waren verdacht steil en waren eerder het gevolg van steenval dan bewuste wegenbouw. Andere paadjes waren blijkbaar aangelegd door de konijnen, en waren te smal en te verwarrend om ons op een veilige manier aan de voet van de kliffen te brengen. Na het doorkruisen van een stuk wildernis in een willekeurige richting kwamen we een aanvaardbare helling tegen die ons naar de westpunt van het eiland leidde.

We hoopten hier enkele restaurants of bars aan te treffen, maar het bleek weer een verlaten cowboydorp te zijn. We namen dan maar de laatste bus (6u!!!) naar het dichtstbijzijnde stadje om alsnog een kans te maken op een maaltijd. We vonden een lokale pub waar ze heerlijke versgevangen vis serveerden, en we genoten van de Britten die wild werden van een Dartsspel op TV. Na een gevaarlijke tocht op een onverlichte baan zonder voetpad kwamen we terug aan op het hotel, waar we Earl Grey thee dronken, een documentaire zagen over Desmond Tutu en Nelson Mandela, en flarden van Troy en Planet of the Apes in ons opnamen.

09-03-2009 om 00:54 geschreven door Tom  

Bijlagen:
VIC_EntryPort_Total_1.pdf (297.9 KB)   

15-02-2009 om 22:46 geschreven door Tom  

11-02-2009 om 00:36 geschreven door Tom