Mijn levensverhaal

Alleen heeft dat ook één heel groot nadeel. Het toenmalige PMS (nu CLB) zegt dan bij je studiekeuze dat je alles aankan, maar dat je ervoor zal moeten werken. Mijn oudste broer die toen Latijnse volgde in Sint-Barbara was net gebuisd. Vraag was of hij daar zijn jaar zou herdoen, of overschakelen naar Sint-Levenscollege waar het (volgens ons vader) makkelijker zou zijn.

Aan mij werd niks gevraagd. Ik durfde enkel zeggen dat ik geen Latijn wou doen in Sint-Barbara. Wat wist ik toen af van al die richtingen?! Eigenlijk wou ik met de meeste van mijn vrienden verdergaan op Sint-Amandus, maar dat was geen optie voor mijn vader.

Als de oudste broer dubbelde in Sint-Barbara zou ik daar "Moderne" doen, als hij naar Sint-Lievens ging werd het te makkelijk en moest ik daar ook "Latijnse" volgen. Ik vond geen van beide opties goed, maar wat durfde je in die tijd als kind van 12 in te gaan tegen je ouders? Mama had vorig jaar al eens gedreigd dat ze niet naar mijn plechtige communie zou komen nadat we een discussie hadden gehad.

En zo ben ik dus op 01/09/83 tegen mijn zin begonnen aan de "Latijnse" op een school waar ik niet wou zitten. En als je dan de eerste speeltijd rond 10.00 uur zo'n klein plastieken voetballetje in je aangezicht krijgt, en die grote jongens duwen je weg omdat je hun bal hebt gepakt, ....................... (Denk niet dat ik daar een tekeningetje moet bij maken).

Ik herinner me nog goed dat we de eerste dagen elke dag 10 Latijnse woorden uit het hoofd moesten kennen. Ik had nog nooit moeten studeren, en ik had geen benul hoe ik het moest doen. De eerste paar dagen ging dat nog redelijk goed, maar na één week zag ik het al niet meer zitten. Samen met het feit dat ik mijn vrienden miste, en ik in de klas niet echt nieuwe vrienden kon maken.

Gelukkig was mijn grote broer ook op school. Hij had wel al enkele vrienden gemaakt, en ik herinner me dat ik hem meermaals rond 10.00 uur al wenend ging opzoeken op de speelplaats omdat ik het niet leuk vond, omdat ik het niet kon, en omdat ik naar huis wou. En elke keer zei hij hetzelfde (Met de beste bedoelingen). "Als je deze middag nog naar huis wil, dan gaan we naar het secretariaat". Jammer genoeg was tegen de middag meestal het grootste verdriet over. Of wou ik mijn broer niet opnieuw lastig vallen? Geen idee.

En dan weet ik nog dat ik na een paar weken op mijn kamer zat te huilen toen mama binnen kwam. Ik zei dat ik het niet kon, dat ik wou stoppen, en dat ik kok wou worden. En toen zei ze dat als ik goede punten had aan de kerstvakantie ik mocht veranderen, en kok mocht worden. En ik herinner me nog goed dat ik 58% haalde, en dat ik (denk ik) zelfs op geen enkel vak was gebuisd. Maar tevreden waren ze blijkbaar niet, want na nieuwjaar zat ik nog steeds in diezelfde klas. En dankzij dat nog redelijke eerste trimester was mijn jaartotaal nog boven de 50%, waardoor ik mits 3 herexamens en een vakantiewerk zou kunnen overgaan naar de tweede Latijnse.

En die grote vakantie herinner ik me nog heel levendig. Elke dag moest ik om 09.00 uur achter mijn bureau zitten, en studeren tot 12.00 uur. In de namiddag mocht ik dan doen wat ik wou. Elke dag van de vakantie 3 uur tegen je zin moeten studeren, en dat tot ergens half augustus? In het eerste middelbaar? Ik laat iedereen vrij hiervan te denken wat hij wil.

Maar toen mama mij betrapte dat ik een boekje zat te lezen in plaats van te studeren was er snel een oplossing. Ik moest niet meer studeren op mijn kamer, maar aan een soort aanrecht in de berging van de apotheek.

Eigenlijk kan ik me van het tweede middelbaar niet zo heel veel herinneren. Ook niet echt leuke zaken. Het moet blijkbaar een saai jaar zijn geweest. Op het internaat ging het voor mij ook niet. Ik kreeg namelijk geen zakgeld mee van thuis, omdat je op het internaat alles krijgt wat je nodig hebt. Maar eens een cola, of op de kicker spelen in de speelzaal kon niet, want ik kreeg geen geld mee, en die zaken waren te betalen. Uit verveling ging ik dan met anderen maar een beetje kattenkwaad uithalen, waar dan dikwijls weer straf voor kregen.

Wat ik me wel herinner van dat jaar internaat is dat we op "chambretten" sliepen. Een soort houten constructie opgedeeld in kleine kamertjes, en zonder dak. Volgens mij slechter uitgerust, en kleiner dan in de gevangenis.

En omdat sommigen 's avonds soms op hun bed stonden om met de buurman te praten, dan had je veel kans de begeleiders van het internaat het hadden gezien, (ze stonden dan op een stoel tussen 2 blokken chambretten in) en dan kon je op woensdag de ganse namiddag straf schrijven in plaats van mee te doen aan de ontspanningsactiviteit.

En daarvan herinner ik me één ding heel goed. Omdat ik eens voor 24.00 uur naar toilet moest, keek ik toch even boven de chambretten om te zien of er geen begeleider stond. Ik moest dringend, maar dat mocht niet, omdat we altijd voor het slapengaan naar toilet moesten gaan. En geloof het of niet, ik werd gepakt, mijn uitleg bracht niks op want was toch gelogen, en ik kon op woensdagnamiddag straf schrijven.

En of het internaat heeft geholpen om te studeren? Neen hoor. Alweer twee herexamens en een vakantiewerk. En met hetzelfde regime als het jaar voordien ben ik er alweer door gesparteld, en kon ik naar de derde moderne trekken. In een school die ik haatte, waar ik nauwelijks vrienden had in de klas, en waar ik allicht wel weer zou buizen!

Of ik op dat jaar op 1 september vol goede moed ben vertrokken weet ik niet meer, maar ik kan het me echt niet voorstellen? Volgens mij was er maar één vraag! Zou ik herexamens hebben in juni, of direct een C-attest. Als ik me goed herinner waren er dat jaar 6 met een C-attest. En uiteraard was ik daarbij. Met een ei in mijn broek naar huis, want vader zou wel weer staan brullen. (Alsof het onverwachts was?) Toen papa uiteindelijk begon over de anderen die hij kende van Evergem in mijn klas had ik geluk. Hij noemde ze één voor één op (Er waren er drie) en zei "Die zijn wel gslaagd zeker?" Waarop ik dan kon antwoorden: "Neen, die heeft ook een C-attest!" en toen kreeg ik enkel nog naar mijn hoofd dat het erg was dat ik als slimste thuis was gebuisd in de moderne. Daarna weet ik nog dat de rust terugkeerde.

In de grote vakantie kwam er dan een vriend van Bart spelen bij ons. 's Avonds kwam die zijn mama hem halen, en dat bleek de dame van het PMS te zijn van Sint-Lievens. Mijn verhaal kwam ter sprake, en die Mevrouw zei dat ik eens naar de handelsschool moest gaan. Die was veel kleiner, gezelliger, en een gans andere sfeer dan Sint-Lievens. En tevens kon ze er eventueel voor zorgen dat ik terecht kwam in een klas met een meester die heel veel deed voor zijn leerlingen, die hen kon motiveren. Alleen had de Handelsschool eigenlijk geen goede naam in de buitenwereld. Maar toch. Ik geloofde die Mevrouw op de één of andere manier wel. Ik weet niet waarom ze in dat korte gesprek mijn vertrouwen had gewonnen. Met mama ben ik dan eens gaan kijken, en tegen de zin van mijn vader mocht ik me daar inschrijven. Ik was er niet echt gerust op hoor. Zou dit nu wel lukken? Zou ik het hier wel kunnen? Maar goed, ik moest iets doen. En misschien moest ik het maar een kans geven.

Maar er is nog iets wat dat jaar, (of was het zelfs een jaar eerder?) moet vermeld worden. Vooral omdat het voor mij nog steeds in mijn geheugen staat gegrift. Het was op één of andere avond, geen idee meer welke dag hoor. Maar de bel aan de voordeur was gegaan. Als kind stond ik er niet bij stil wie het was, of waarvoor. Tot we glasgerinkel hoorden tot in de living. Blijkbaar was papa met iemand in zijn bureau in de apotheek, en was er daar om de één of andere reden ruzie. En daar herinner ik me nog zo levendig dat we plots allemaal het huis uit moesten, en dat we bij de buren moesten gaan.

Om een lang verhaal kort te maken: toen we terug thuiskwamen, en ik vroeg aan papa en mama wat er nu was gebeurd, dan kreeg ik het antwoord dat ik al zoveel had gekregen, en dat ik (hopelijk) zelf zelden ga gebruiken bij mijn kinderen. "We zullen u dat eens uitleggen als je een beetje ouder bent"!

Maar als er u dan op maandagmorgen (of was het een andere dag) een wagen klem rijdt in de file op de wiedauwkaai in Gent, je papa zijn venstertje (nog manueel) opendraait, en je hoort "Wees gelukkig dat ik je kinderen heb gezien, want anders had ik je vermoord", dan gaan er allicht vele koude rillingen over je lijf. Ik weet nog dat de wagen aan de kant werd gezet, dat we moesten blijven zitten, en dat papa na een lange discussie met een andere man opnieuw instapte, niks zei, en ons verder naar school bracht alsof er niks was gebeurd.