Van mijn kleuterjaren kan ik me nog nauwelijks iets herinneren.

Behalve dat ik eens mijn bank heb ondergespuwd, en dat ik met een vriendje dikwijls door de haag kroop, om dan over de dikke gele lijn er terug door te kruipen, zodat we konden spelen met de oudere kinderen.

(Hoeveel kinderen van Kerkbrugge-Langerbrugge zouden zich die dikke geel lijn nog herinneren?

Eens de lagere school begint heb ik wel herinneringen. En gelukkig zijn dat er op een paar na meestal leuke.

Ik zat op de lagere school in het Sint-Amandusinstituut in Gent.

En alles verliep daar zoals het iedere ouder graag zou hebben.

Ik had veel vrienden, en had heel goede cijfers.

En eigenlijk ging ik toen meestal ook graag naar school.

En als we ons boterhammen eens vergaten, dan bracht ofwel de mama die wel achter, ofwel werd er door de vrienden gedeeld.

Ik herinner me zelfs dat ik eens op mijn pantoffels ben vertrokken, en dat pas op aan de schoolpoort doorhad.

En maar wenen. Maar mama stond een uurtje later aan de klas met mijn schoenen.

En ook heel levendig herinner ik me een Japanse jongen. "Kentaro" was zijn naam. Die zat plots in onze klas, waarschijnlijk omdat zijn papa voor het werk naar België was gekomen. Hij werd een zeer goed vriend van me.

En plots een ongevalletje op school. Tijdens basketten kwamen Kentaro en ik in botsing, en had ik heel veel pijn aan mijn elleboog.

En toen kwamen alle groten mensen vragen of het wel waar was dat het een ongelukje was, en of die jongen mij niet expres had geduwd. NEEN, dat was niet zo. Hij was mijn vriend, en het was echt een ongeval.

Het heeft wel lang geduurd voor ze vonden wat er mankeerde aan mijn elleboog. Op de foto's was nooit iets te zien.

Tot de huisdokter eens voelde, mijn arm achter mijn rug omdraaide, dat ga een "krak", en alles was weer in orde.

Eindelijk kon ik terug spelen. Want mama had zich wel al zorgen gemaakt dat ik die ene arm (waar volgens de specialisten niks aan mankeerde) niet meer gebruikte. Ook niet tijdens het spelen.

Zo zie je maar dat een huisdokter soms meer kan dan een specialist. 

(Over die paar negatieve ervaringen die ik me van toen herinner, ga ik het voorlopig niet hebben. Misschien dat ik ze later nog bijvoeg, want op de één of andere manier zijn ze toch wel belangrijk geweest).