Ik ben Tom
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 01/01/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ik speel voetbal.
Dit is mijn blog voor het vak esthetica.
Er staan verschillende activiteiten op dat ik heb gedaan.
Zo staan er ook rec
Esthetica: Porfolio
02-06-2010
Museum: Hallepoort: Brussels Calling
Museum: Hallepoort: Brussels Calling
Inleiding.
Als laatste opdracht voor esthetica ben ik nog eens naar een museum gegaan. Dit heb ik gedaan omdat wegens ziekte niet meer op museumdag gegaan ben met school. Vorige keer had ik een modern museum, dus koos ik nu eens voor iets anders. We gingen naar de tentoonstelling in de Hallepoort in Brussel op zondag 30 mei 2010.
Een korte uitleg over de Hallepoort?
De Hallepoort is een voormalige stadspoort in Brussel. De poort staat in de Kleine Ring van Brussel, aan het einde van de Hoogstraat en het begin van de Waterloosesteenweg. Ze werd gebouwd in 1381 en is de enige Brusselse stadspoort die bewaard is gebleven In de 18e eeuw werd de stadsomwalling afgebroken en werd enkel de Hallepoort bewaard. In 1847 werd er het Musée Royal d'Armures, d'Antiquités et d'Ethnologie (Koninklijk museum voor wapens, oudheid en volkenkunde) in gevestigd. Het gebouw werd gerestaureerd en vergroot voor zijn nieuwe functie, waarbij het uiterlijk van de poort sterk werd aangepast door onder andere torens toe te voegen en een neogotisch dak. In 1889 was de collectie van het museum dusdanig gegroeid dat er in de Hallepoort alleen ruimte voor de wapenverzameling overbleef. Op 6 juli 2008 werd het museum heropend na een nieuwe serie renovatiewerkzaamheden. Inmiddels doet de Hallepoort, als onderdeel van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, weer dienst als museum.
Een beetje meer informatie over de tentoonstelling.
De tentoonstelling 'Brussels calling!' vindt plaats in de Hallepoort van 5 mei tot 29 augustus 2010. De titel verwijst naar het Eurovisie songfestival, een bij uitstek multicultureel evenement. Er wordt werk geëxposeerd van tien kunstenaars, afkomstig uit België en uit het buitenland, die allen op een moment in hun leven aangetrokken werden door Brussel. Gastcurator is de Nederlander Berend Hoekstra. Hij kwam tot het concept van de tentoonstelling toen hij nadacht over hoe verschillend de origines zijn van de in Brussel verblijvende artiesten en hoe uiteenlopend hun uvre zich ontwikkelt. De keuze van de werken is subjectief en persoonlijk, zonder specifiek thema, maar met artistieke kwaliteit als criterium. De stukken roepen allerhande associaties op. Een intellectueel spel is het echter niet. Het gaat om een duik in een wereld waar oog en geest vrij kunnen reizen. Het is een ode aan de menselijke geest. De kunstenaars bespelen uiteenlopende thema's zoals godsdienst, het abstracte, de verleiding van het Oosten, de geometrie en de lichtheid van het Westen. Er worden bruggen geslagen met de creaties van grote meesters uit het verleden zoals James Ensor, George Minne en Edgard Tytgat. Speciale aandacht gaat naar een triptiekje van de school van Rogier Van der Weyden. Bijna elke artiest kan gelinkt worden met een ouder kunstwerk. Zij hebben niet enkel een passie voor Brussel maar ook voor zijn rijke verleden.
Hoe ben je naar daar gegaan?
Ik ben met mijn papa en Xavier naar daar gegaan. Het was op 30 mei 2010. We zijn naar daar gegaan met de auto, voor het gemak, want we moesten om een bepaald uur terug in Halle zijn, dus hebben we voor de zekerheid de auto genomen in plaats van trein en metro. Want net aan de Hallepoort is ook dicht in de buurt een metro station.
Wat vond je van het museum?
Ik vond het museum helemaal niet goed, ik had er niet veel van verwacht en wou men grenzen wel eens verlengen. Maar ik wist niet dat ik het zo slecht zou vinden. Ik hield al niet echt van museums en het is er met dit museum zeker niet op verbeterd. Ik denk niet dat ik de persoon ben om naar museums te gaan, want dat is kijken en het schilderij of het kunstvoorwerp bekijken en beoordelen en blijven naar kijken. Maar als ik naar een kunstwerk kijk, kan ik er niet langer dan een minuut naar kijken, ik zie echt niks in dit soort kunst. Misschien moet ik volgend jaar beter eens een museum doen met moderne meubels of iets in die stijl, ik denk dat dit mij beter zal liggen. Maar naar dit soort museums zoals een kunstmuseum van geschiedenis zal ik zeker niet meer opnieuw doen.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik heb zeker mijn grenzen verlegt, want ik ben naar een museum geweest wat ik anders nooit zou doen. Het is nu wel tegen gevallen maar had ik dit nooit gedaan had ik nooit geweten dat dit soort museums of museums in het algemeen mij gewoon niet echt ligt. Ik denk dat museums en dit soort kunst mij gewoon niet ligt omdat ik er niet in geïnteresseerd in ben. Uiteindelijk vind ik dus wel dat ik mijn grenzen verlegt heb omdat ik kennis genomen heb met dit soort kunst.
Ik ben als opdracht voor esthetica naar een concert van Selah Sue gegaan in AB te Brussel. Ik had er veel van verwacht en deze verwachtingen zijn ook ingelost. Het was een zeer geslaagde avond, vol plezier. Ik heb zeker mijn grenzen verlegt want voordien was ik nog nooit naar een concert geweest.
Korte informatie over de Ancien Belgique.
De Ancienne Belgique, ook wel kortweg de AB genoemd, is een gebouw en concertzaal in Brussel, gelegen aan de Anspachlaan. Het gebouw wordt beheerd door de gelijknamige vzw.
Dit gebouw werd in 1857 een spektakelzaal en rond de jaren 1930 werd deze zaal zeer populair in het Brusselse nachtleven. Andere steden zoals Gent, Luik en Antwerpen hadden in die periode overigens ook hun Ancienne Belgique, uitgebaat door dezelfde familie Mathonet. Het theater in Antwerpen en Gent had officieel de naam "Oud België", maar de Franstalige naam werd ook in die steden veelvuldig gebruikt. Begin jaren 70 moest de zaal sluiten na jaren van verval. Hij werd gekocht door de Vlaamse Gemeenschap, en werd pas in 1980 weer geopend. Daarna volgde nog een volledige renovatie. Tegenwoordig wordt de zaal gebruikt voor concerten van lokale en internationale artiesten en groepen. Tegenwoordig wonen er jaarlijks zo'n 300.000 mensen een concert bij in de AB.
Wie is Selah Sue?
Selah Sue is een Vlaamse zangeres en is geboren op 3 mei 1989. Ze is een Belgische singer-songwriter. Ze is geboren in de Vlaams-Brabantse stad Leefdaal. Ze leerde op haar vijftiende op de akoestische gitaar spelen en begon toen ook al eigen liedjes te schrijven. Op haar 17de trad ze als jongste en enige vrouwelijke artieste op tijdens het opensongcontest Open Mic-avond in Het Depot in Leuven. Organisator en zanger Milow, of Jonathan Vandenbroeck, merkte haar op en vroeg haar op te treden in zijn voorprogramma. Later speelde ze ook nog in het voorprogramma van Jamie Lidell in Londen en Parijs en stond ze met Novastar in het Amsterdamse Paradiso. Twee van haar bekendste nummers zijn het akoestische 'Mommy' en 'Black part love'. Deze laatste werd in december 2008 als haar eerste single uitgebracht.
Hoe ben ik naar het concert geweest?
Ik ben met de auto tot daar gegaan. Samen met vrienden ben ik naar daar gegaan. Zij hebben me afgezet en ook terug meegenomen. Met vrienden is dat altijd veel leuker dan alleen en mijn vrienden kennen veel van dat soort muziek. Het concert was op 12 maart 2010.
Wat vond ik er van?
Ik vond het een zeer geslaagde avond, vol plezier. Ik had er op voorhand wel al veel van verwacht van Selah Sue want ik weet dat het een goede muzikant is en dat ik haar nummers en muziekgenre graag hoor. Ook was de sfeer in de AB heel goed en was alles heel goed georganiseerd en geregeld. De zaal is ook een heel leuke zaal om naar toe te gaan, want er hing een leuke sfeer. Ik keek er wel naar uit want het was de eerste keer dat ik naar een concert ging, voordien had ik dat nog nooit meegemaakt. En ik moet zeggen dat het heel goed mee gevallen is, ik had het zo leuk niet verwacht. De stem van Selah Sue is subliem, het wordt binnenkort een grote topper. Ook al denk ik dat het te zien is van concert tot concert want het is niet zo dat ik een concert van een schlager zanger ook even leuk zou vinden. Een concert is pas leuk als je echt van de muziekgenre houdt en als de muzikant je ligt. En dit was het geval en ik ga zeker nog eens terug naar een concert. Ondertussen heb ik zelf al mijn tickets van Couleur Café in Brussel besteld, dat is een festival waar ze dezelfde muziekgenres draaien en Selah Sue zal er ook zijn.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik heb zeker mijn grenzen verlegt vind ik, want een concert had ik voordien nooit gedaan. Ik had misschien mijn grenzen nog meer kunnen verlegen door naar een schlager concert of iets in dat genre te gaan maar ik wist op voorhand dat ik dat helemaal niet leuk zou gevonden hebben. Dus ben ik blij dat ik dat concert hier heb gedaan, wat heel goed meeviel. Ik heb ook men grenzen verlegt omdat ik normaal niet veel naar muziek luister en zeker niet naar zo een evenement ga. Maar het is goed meegevallen en ik ga opnieuw, deze keer ga ik naar Couleur Café in de zomer. Dat is ook in Brussel en het is in dezelfde muziek genre en deze keer komt ook Selah Sue.
Extras
Fotos van het concert.
Zie skyblog voor de foto's. (Aangezien ik de foto's niet kon uploaden op deze blog.)
Ik heb een strip van kuifje gelezen omdat ik eigenlijk nooit strips lees en dat helemaal niet graag doe. De naam van het strip is het geheim van de Eenhoorn. Een beetje meer uitleg over kuifje. Kuifje is de naam van de (fictieve) hoofdpersoon in De avonturen van Kuifje, een serie stripverhalen gemaakt door de Belgische striptekenaar Hergé (pseudoniem van Georges Rémi). De eerste strip verscheen op 10 januari 1929 in het Frans bij de uitgeverij van Le Vingtième die de verhalen eerder had gepubliceerd in 'Le Petite Vingtième', een jeugdbijlage van dit blad. Het eerste stripalbum van Kuifje is Kuifje in het land van de Sovjets waarin Kuifje in het Frans 'Tintin' wordt genoemd. De afbeeldingen zijn volledig in zwart-wit. Na de uitgave van Tintin en Amerique neemt Casterman de uitgave op zich en pas later zullen de albums in kleur verschijnen. De eerste vertalingen van Kuifje in het Nederlands verschenen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Kuifje is een verslaggever die in Brussel woont. In de Nederlandse uitgave woont hij bij een hospita mevrouw Vink. In zijn eerste avontuur gaat Kuifje voor journalistiek werk naar de Sovjet-Unie. Ook in Kuifje in Amerika gaat Kuifje op avontuur om verslag te doen. Kuifje is een beoefenaar van de bokssport en heeft een zeer brede interesse in politieke en wetenschappelijke zaken.
Vooral de eerste albums hebben een politieke lading maar er is ook zeker plaats voor humor. Deze balans is kenmerkend voor de Kuifje-strips. De afbeeldingen van auto's, gebouwen, vliegtuigen en zelfs hele steden in de Kuifje-strips berusten allemaal op de werkelijkheid. Maar de studie en onderzoek die dit vergde kostte Hergé een enorme hoeveelheid werk, waar hij geestelijk zelfs bijna aan onderdoor ging.
Een beetje meer uitleg over het strip zelf.
Het geheim van de Eenhoorn is een strip dat gaat over een maquette van een boot. Het verhaal begint op een rommelmarkt waar Kuifje een maquette van een boot koopt. Eens hij die maquette gekocht heeft zijn er verschillende personen die hem willen over kopen. Maar Kuifje wil hem niet verkopen, maar cadeau geven aan de kapitein. Eens thuis vraagt hij zich af waarom ze die maquette allemaal willen kopen. Later in het verhaal wordt er bij Kuifje tot twee maal ingebroken en ook bij de kapitein en de maquette van de boot is gestolen. Ze weten niet door wie en de politie ook niet ( de gebroeders Janssen). De politie is namelijk ook op zoek naar een meneer die portefeuilles steelt. Kuifje wordt nadien in het verhaal ontvoerd door twee mannen en die willen dat hij zegt waar Kuifje de twee perkamenten heeft verstopt, die in elk van de mast van 1 van de maquette zit verstopt. Want de voorvader van de kapitein heeft 3 maquettes gemaakt en elke maquette heeft 1 perkament, wie ze alle drie gevonden heeft en kan ontcijferen mag de schat hebben. Kuifje zegt niet waar ze liggen, want hij heeft er namelijk maar één. En hij probeert te ontsnappen en het lukt hem om te bellen naar de kapitein en hij zorgt ervoor dat de politie de 2 bandieten opnemen in het kasteel waar ze Kuifje naar ontvoerd hadden. Kuifje heef nu de drie perkamenten en kan het ontcijferen.
Wat vond je van het strip?
Ik vond het strip eigenlijk wel nog heel leuk, ik had nog nooit zo een strip gelezen. Ik dacht dat het zelfde ging zijn als een boek dat we voor Nederlands moeten lezen en dat het heel moeilijk leest. Dat je jezelf er ook moet doorsleuren om het einde van het boek te halen. Maar bij strips is het helemaal anders, het leest vlot, gemakkelijk en het is leuk om te lezen. Ook de prentjes maken het leuk, ze zijn mooi getekend en er zit in de strips van Kuifje wel een zeker spanning in gecombineerd met een beetje humor van de niet zo 2 slimme politieagenten ( Janssens). Ik zou zeker wel nog eens strips lezen van Kuifje want het is niet zo als en boek dat je er veel tijd mee verliest. Het leest snel en het is snel uit, zodat je snel aan een nieuw strip kunt beginnen. Want als ik lees dan lees ik niet graag lang, het moet kort zijn maar wel een zekere spanning inzitten. En dat hebben de strips van Kuifje wel. Ondertussen heb ik de kelder nog een aantal strips van Kuifje gevonden en ben ik ze ook al beginnen te lezen, zo heb ik de krab met de gulden scharen en de geheimzinnige ster ook al gelezen.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik vind wel dat ik deze keer mijn grenzen heb verlegt want het is normaal niet van mijn gewoonte om strips te lezen. Normaal gezien doe ik dat niet graag. Maar ik ben het beginnen te lezen en ik heb het in één keer uitgelezen. Ik vind het echt leuk om strips te lezen van Kuifje, misschien moet ik in de zomer zo eens een boek strip lezen. Dat lijkt me wel leuk, als het natuurlijk snel uit is, zodat ik snel aan een nieuw kan beginnen.
Enkele fotos van de kaft van het strip.
Zie skyblog voor de foto's. (Aangezien ik de foto's niet kon uploaden op deze blog.)
Ik ben op 28 mei 2010 naar de Jazz Marathon in Brussel gegaan. Samen met Maarten, Nele, Lotte, Emma, Laura en Xavier hebben we de trein naar Brussel genomen. Jazz is normaal een muzieksoort waar ik nooit naar luister, maar deze keer wou ik daar wel een uitzondering voor maken. Zo heb ik mijn grenzen verlegt.
Hoe ben je erop gekomen?
Ik moest nog een laatste opdracht doen voor esthetica en het moest iets met muziek worden. Een gewoon concert vond ik eigenlijk niets speciaals aan want dat kan je altijd wel doen. Het moest iets speciaal worden en als ik van de leerkracht hoorde dat er een Jazz marathon in Brussel was dacht ik eraan om daar naar toe te gaan. Dus besloot ik thuis eens te kijken op welke dagen we daar naar toe konden. Het was dus in het weekend van 28, 29, 30 mei 2010. Ik besloot er niet alleen naar toe te gaan en vroeg aan Xavier, Lotte en Maarten of ze mee wouden. Uiteindelijk zijn we met 7 mensen ernaar toe gegaan.
Waarom heb je dit gekozen?
Ik heb dit gekozen omdat ik wel eens wou weten wat Jazz eigenlijk is. Voor ik naar de marathon ben gegaan dacht ik dat Jazz relatief saai was en altijd hetzelfde was. Maar deze mening is verandert. Ik wou ook wel eens gaan omdat Jazz eens een ander muzieksoort is dan dat we in het dagelijkse leven horen op tv, radio, Het leek me een mooie uitdaging om mijn grenzen te verlegen.
Hoe ben je er geraakt?
We hadden zaterdag namiddag afgesproken aan het station. We hebben het in de namiddag gedaan zodat we morgens nog een beetje konden studeren en dan in de namiddag ons konden ontspannen. Maar in de namiddag begon het juist heel hard te regenen maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Eens we allemaal gearriveerd waren aan het station, namen we samen de trein naar Brussel, in de trein hebben we veel gelachen want we waren de hele tijd aan het zingen. Ook al zit ik niet graag op de trein en zeker niet naar Brussel maar het viel allemaal heel goed mee. Eens aangekomen in Brussel zijn we de Grote markt gepasseerd maar Lotte wou eerst ergens anders gaan omdat ze op internet gelezen had dat er op die andere plaats betere groepen kwamen. Dus zijn we naar daar gegaan. Op de terugweg hebben we wel nog even op de Grote Markt naar de groepen gekeken.
Een korte informatie over de Jazz Marathon.
De Jazz Marathon 2010 vond plaats in Brussel. Het werd er al voor de 15de keer georganiseerd. De Jazz Marathon 2010 had voor de speciale gelegenheid speciaal een ouderwetse danstent opgesteld op de Vismarkt. Dit jaar mocht de jonge groep LABtrio de aftrap geven van dit sfeervolle evenement.
Hoe is het in Brussel verlopen?
Eens we in Brussel waren zijn we meteen naar de plaats gegaan waar Lotte ons bracht, daar hebben we ons gezellig samen aan een tafel gezet dat was wel leuk. En dronken we er iets bij. Na daar een tijdje te zitten zijn de meisjes nog een pakje friet gaan kopen en ben ik even vooraan gaan kijken om van dichter fotos te nemen. Nadien zijn we nog even naar de Grote Markt gegaan om te kijken wat daar was.
Wat vond je van de Jazz Marathon?
Ik vond de Jazz Marathon eigenlijk niet echt heel speciaal. Ik had van de muzieksoort zelf niet veel verwacht en dacht wel dat het me niet zou liggen maar dat viel eigenlijk wel nog goed mee. Ik had Jazz eerder saai en inspiratieloos gevonden maar eens ik het daar hoorde was het nog wel vrij goed. Het is geen muziek om elke dag naar te luisteren maar wel zo een keer per maand. Ook is het helemaal niet inspiratieloos want er zit veel variatie in door de verschillende instrumenten. Dus de muziek Jazz zelf vind ik eigenlijk wel nog goed. Maar de marathon zelf vond ik niet helemaal geslaagd. Ik vond het vrij onprofessioneel en had er veel meer van verwacht. In het begin kwamen er steeds foute en krakende geluiden uit de boksen, nadien ging het beter. Ik had eerder gedacht aan iets groot waar veel volk zou op afkomen. Maar dat was niet het geval, het podium was wel nog vrij groot maar niet voor te zeggen dat het enorm groot was voor zo een evenement. Er was ook wel volk aanwezig, maar niet echt veel, er waren geen massa mensen aanwezig. Het was eerder een volksfeest, je zag wel aan de mensen dat ze gelukkig waren en dat ze het plezant vonden. En er was wel een aangename sfeer onder de mensen zelf, vooraan zaten de mensen mee te zwaaien met hun armen in de lucht. Dus vond ik het eigenlijk meer een volksfeest dan een evenement dat al 15 jaar mee gaat en waar elk jaar veel mensen op afkomen. Misschien had dat ook wel te maken met het weer, want het had net hard geregend en het was nog steeds lichtjes aan het regenen. Had de zon gestraald werd alles natuurlijk wel veel leuker en mooier. Maar al bij al vond ik het wel geslaagd dat ik geweest ben want zo heb ik de muzieksoort Jazz leren kennen en dat vind ik nog een vrij goed muziekgenre.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik vind van mezelf dat ik mijn grenzen ook deze keer heb verlegd want zonder deze opdracht was ik hier nooit naar toe gegaan en had ik de muzieksoort Jazz nooit leren kennen. Wel zou ik er niet opnieuw naar toe gaan want ik vond het echt niet zo professioneel. Maar de muzieksoort Jazz zal ik zeker nog eens opzetten en als ik een gelegenheid zie om nog eens naar Jazz concert te gaan zal ik dat zeker doen. Zo heb ik vernomen dat op de Gentse feesten ook Jazz wordt gespeeld, misschien ga ik deze zomer daar wel eens naar toe. Ik vind dus dat ik mijn grenzen heb verlegt want ik heb de muzieksoort Jazz ontdekt. Wel vind ik zo een evenementen niet echt leuk en speciaal maar dat zal aan mij liggen omdat ik dat gewoon niet graag doe.
Recensies: Krantenartikels
Krantenartikel voor Jazz Marathon.
zondag 30 mei 2010
Brussel - Dit weekend stond Brussel volledig in het teken van jazzmuziek. Van vrijdagavond tot zondagavond waren er optredens op vier grote podia en in talloze café's en clubs. De Jazz Marathon werd al voor de vijftiende keer georganiseerd. Bekijk het sfeerverslag. [1 reactie]
De jonge muzikanten van LABtrio gaven zaterdagnamiddag de aftrap op de Grote Markt. Vorig jaar won deze groep de eerste prijs van de jazzmarathon voor jonge muzikanten. Het hele weekend was Brussel weer in de ban van jazz. Er stonden vier grote podia en er waren talloze optredens in cafés en clubs. Speciaal voor deze vijftiende editie stond er een ouderwetse danstent op de Vismarkt. Bezoekers konden er een hele dag komen dansen, Jacobien Tamsma (organisatie Jazz Marathon): "Oorspronkelijk werd jazzmuziek gebruikt om op te dansen. Jazzlegende Louis Armstrong trok met zijn big band naar allerlei tuinfeesten. Voor de vijftiende editie van de Jazz Marathon wilden we er een danseditie van maken." Zaterdagmiddag zat het weer mee en kwamen er heel wat bezoekers langs. De Jazz Marathon heeft een publiek van kenners en liefhebbers maar ook van nieuwsgierige ontdekkers.
Brussel - De Brussels Jazz Marathon is dit jaar aan zijn vijftiende editie toe. Dit weekend zijn er zo'n 125 concerten op soms verrassende locaties in Brussel. Allemaal gratis.
Dit weekend kan u gratis jiven, swingen en grooven op niet minder dan 125 concerten, op meer dan 60 locaties. Jazzliefhebbers uit de hele wereld verenigen zich in de hoofdstad om te genieten van jazz... vooral uit eigen land. "90 procent van de muzikanten komt uit België," zegt organisatrice Jacobien Tamsma. "Het festival is een soort visitekaartje van wat er hier muzikaal leeft. En dat is heel veel. Ik denk dat er in België meer muzikanten per vierkante kilometer zijn dan in welk land ook." Het programma is gevarieerd met invloeden uit blues, funk, soul, latin en pop. Bovendien het festival ook dit jaar helemaal gratis. "We zijn dankbaar dat we het gratis kunnen houden want dat trekt veel mensen aan die misschien minder met jazz vertrouwd zijn," aldus Tamsma.
Ik zocht nog een tweede opdracht voor dit trimester. Ik was er wel meteen al uit dat het een museum ging worden. Alleen wist ik niet goed hoe ik er moest aan beginnen. Na een tijdje te zoeken op internet, had ik uiteindelijk ook niets interessant gevonden. Want het moest iets zijn dat enerzijds vernieuwend was en anderzijds modern was. Het moest dus een modern museum zijn, waar meer was dan een schilderij tegen de muur. Na een tijdje denken en erover te praten met vrienden, had er iemand een idee om naar Wiels te gaan. Ik heb eens op de site gaan kijken, schreef het adres op en vertrok er meteen naar toe.
Hoe ben je naar daar gegaan?
Ik dacht eerst eens met de trein en de metro te gaan, maar uiteindelijk heb ik toch gekozen voor de auto. Het is eenvoudig en snel, net wat ik nodig had. Eens de bestemming bereikt, het museum is gelegen in Vorst. Een beetje meer uitleg over het gebouw zelf. Op het eerste zicht vond ik de buitenkant van het museum helemaal niet mis. Het is een klassiek gebouw met moderne accenten in. Het is gelegen in Vorst en heeft een parking wat wel handig is. Eens binnen kom je in een soort van restaurant terecht. Nadien heb je een trap, waar je terecht komt op de ticketverkoop. Het is een relatief goedkoop museum. We betaalden voor 3 personen 10 euro. Ik heb nu wel niet meteen een idee van hoeveel een museum ongeveer kost, maar dit lijkt me een schappelijke prijs.
Een beetje meer uitleg over het museum.
Het museum stelde de werken van Ann Veronica Janssens tentoon.
Ann Veronica Janssens experimenteert met het ongrijpbare. Toch probeert de kunstenares eerder te experimenteren met de verschillende vormen en verschijningen van het ongrijpbare dan ze werkelijk vast te houden. Haar werk is gebaseerd op de zintuiglijke ervaring en op het samenkomen van het lichaam en de ruimte. Ann Veronica Janssens gebruikt licht, kleur, geluid als tastbare materialen voor haar experimenten rond perceptie van de ruimte en beweging. De bezoeker die ze desoriënteert/verwart door de wijziging/deconstructie van de gekende ruimte wordt geïntegreerd in haar installaties. Alle zintuigen worden aangesproken om het immateriële zichtbaar en tastbaar te maken.
Van deze experimenten van fenomenen die zich moeilijk laten vatten worden in Wiels verschillende excessen, verschuivingen en grensgevallen getoond : retinale verblindingen, lichtbombardementen, uithollingen, hoogtevrees, oververzadiging, knipperen, constant geluid, vertragingen... Tussen deze fenomenen die zich op de rand van de visuele en auditieve stabiliteit bevinden, worden een tiental nieuwe sculpturen getoond, waaronder zes grootschalige displays die een ware onderdompeling vormen, bestaande uit licht-, kleur-, geluidsbaden.
De meeste sculpturen zijn niet te fotograferen ... maar te ervaren.
Ik vond het museum echt niet interessant. Je komt toe in de eerste zaal, daar zit je in een donkere kamer. Waar een scherm hangt en daar wordt een cirkelvorm op geprojecteerd, dit heb je toch op een minuut gezien. Daar is nu eens niets echt interessant aan. Dan zijn er mensen die daar zich neerzetten en daar een 20 minuten naar zitten te kijken. Dit vind ik niet normaal, die mensen keken daarnaar terwijl als ik gedaan had met gans het museum te bewonderen, want ongeveer een 30 minuten geduurd heeft, zaten die mensen daar nog steeds naar dat doek te hangen. Eens in de tweede kamer vond ik het eigenlijk nog slechter, daar lag een soort balk in een grote kamer en in de hoek had je dan twee grote baffels waar een soort geruis uit kwam. Dit vond ik ook weer geen nut hebben, wat valt daar nu aan te zien. Eens op de tweede verdieping kreeg het museum net iets meer waarden van me, het begon te beteren. Met men boekje in men hand waar de uitleg van elk werkstuk op stond, zette ik men tocht verder. In de volgende kamer was er een soort balkje dat licht gaf, je zou het zien reflecteren op een andere muur, dit zag ik dus niet. Dan had je een kamer die echo vrij was en waar je in kon. Dit vond ik wel leuk, als je niks zei hoorde je niks en daar kan je tenminste eens van genieten van de stilte. En waar er niks rond je een is, niemand kan ons horen en wij hoorde niemand. Het volgende stuk was een steen die aan een koord hangt dit had volgens mij geen enkele betekenis, dit kan toch iedereen maken en heeft toch geen extra waarden. Uiteindelijk waren er nog een paar werkstukken. Tot in de voorlaatste kamer, daar waren weer baffels met oorsuizingen. Dit deed bij mij echt wel pijn aan mijn oren, ik wou er zo snel mogelijk uit want ik kreeg er hoofdpijn van. Uiteindelijk wouden we naar de laatste kamer gaan, maar die was al afgesloten en kon je niet meer bezoeken. Dat vond ik wel spijtig omdat het de leukste kamer ging zijn had ik gehoord van een vriend.
Heb ik mijn grenzen verlegt?
Ik vind wel dat ik mijn grenzen verlegt heb omdat ik normaal gezien nooit naar een museum ga. Dat was misschien de derde keer dat ik een museum geweest ben. De andere twee keren waren met school. Ik doe dat gewoon niet graag denk ik, of ben er niet echt geïnteresseerd in. Misschien zou dit wel het geval zijn moest het echt iets heel speciaals zijn. Maar dit museum had wel niet allemaal schilderijen wat eigenlijk een positief punt is, maar het had werken dat echt op niets sloegen. Uiteindelijk vind ik wel dat ik mijn grenzen verlegt heb en heb ik kennis genomen met kunst. Ik heb geleerd dat kunst niet enkel een schilderij kan zijn, maar ook veel modernere dingen kunnen zijn.
Ann Veronica Janssens is een beeldhouwervan het licht, van het geluid en vande ruimte. Ann Veronica Janssens gaat bijna altijd op minimale wijze te werk zonder echt bij deminimal art te horen. Dat haar werk echter wel eens met deminimalistische stroming in verband wordt gebracht komt door dehelderevormgeving en de materiaalkeuze: transparant, glanzend of juist verdicht en schijnbaar ontoegankelijk.
Het materiaal waarmee ze werkt is zeer uiteenlopend van aard. Soms gebruikt ze betonblokken, bakstenen al dan niet verpakt in aluminium folie, glas, spiegels. Dikwijls weerkaatst het licht en ook de omgeving en dit zorgt voor een verrassend optisch effect. Ze gaat zelfs nog een stap verder en vult een tentoonstellingsruimte met 'lucht' onder de vorm van stikstofdamp. Ze creëert banken waarin door lichaamswarmte de afdruk verschijnt van de persoon die erin zit. Ook met klank kan ze haar accent op de ruimte laten doorwegen, kan ze de ruimte bezetten. In andere kunstwerken gebruikt ze dan weer enkel woorden die aan het geheugen en de associatie van de toeschouwers appelleren.
Maar het belang van de relatie van deze voorwerpen tot de gegeven ruimte is kenmerkender. Ann Veronica Janssens werkt altijd in situ en haar werk heeft altijd betrekking op de ruimte: een open of gesloten ruimte, vol of leeg, klein of uitgestrekt. In elke tentoonstellingsruimte brengt ze minuscule maar soms ook complexe ingrepen aan. Veel van die manipulaties staan in correlatie met de architectuur van het gebouw of plaats waar ze tentoonstelt. De toeschouwer kijkt zo op een heel andere manier naar die omgevende ruimte, ervaart ze op een andere wijze. Zij doet met haar vluchtige en vaak tijdelijke werken een beroep op de zintuigen van de toeschouwer. Wat overblijft is een impressie, die uit het subtiele samenspel tussen waarneming en verbeelding is gevormd.
Waarneming, ervaring, ruimte, leegte, tijd, (on)stoffelijkheid en oneindigheid zijn de sleutelbegrippen in haar minimalistisch geïnspireerde oeuvre. Door het immateriële zichtbaar en voelbaar te maken, leidt de kunstenares de gedesoriënteerde bezoeker binnen in een universum van onbekende ervaringen. Anders dan de conceptuele kunst, die juist afstand nam van de esthetische ervaring van het object, prikkelt Ann Veronica Janssens juist de zintuigen in haar kortstondige installaties waarin zij de bezoeker tot acteur maakt. Beleven, bewegen, aanraken wordt middels haar werk gevoeld in lijf en leden. Tijd en tijdelijkheid worden gematerialiseerd doordat zij de voorwaarden schept. Wellicht geeft zij daarmee ook een andere kijk op dat verre verleden toen de meesters van de illusie met hun wolkenhemels de mens meevoerden naar de grens tussen hemel en aarde, tussen het nu en het hiernamaals. Paradoxaal genoeg worden de elementaire werken van Ann Veronica Janssens daarom wel barok genoemd.
sculpturen, De situaties die Ann Veronica Janssens de bezoeker aanbiedt zijn sculpturen in de eigenlijke zin van het woord. Haar ruimtelijke ensceneringen zijn nooit vanaf een enkel punt te overzien, of het nu gaat om haar werk met holle spiegels of met minder tastbare materialen als geluid, licht, rook of mist.
Ann Veronica Janssens maakte eens een stapeling glasplaten waarin de kleuren groen, blauw en purper zichtbaar werden op de grens van lucht en glas Belgicisme - Objet dard, 1988.
Of zij articuleert een ruimte met spiegels en soms versterkt zij de illusie door de spiegel een bijzonder vorm te geven. De kijker wordt verleid hem aan te raken maar weet niet meer of hij nu convex (bolrond; naar de rand aflopend) of concaaf (holrond; naar rand oplopend), opaak (ondoorschijnend) of transparant (doorschijnend) isCorps noir, 1994.
licht, kleur, vorm > ruimte, Het werk Phosphènes, 1995, toont op een conceptuele manier haar affectie hiervoor. Fosfenen zijn lichtverschijningen die men kunstmatig kan oproepen door met de vingers op de oogbol te drukken maar ook in bepaalde bewustzijnstoestanden kan waarnemen als verschillende vormen.
Soms laat zij het bij een enkel woord als zij de bezoeker via simpele naambordjes in de museale ruimte alleen maar de volgende tekst meegeeft: Tien centimeter boven de grond vibreert het licht.' Openstelling Openmuseum, Hasselt1997.
De angst voor de leegte wordt lichamelijk voelbaar als zij een ruimte vult met een dichte mist Horror Vacui, 1999.
In L'Espace Infini , 2002. De oneindige ruimte, wordt de figuur geabsorbeerd door het licht en de ruimte, zoals mystici op zoek naar een absolute beleving zich door het goddelijke licht laten overstralen.
Het rodeobject RAL 3002, 2002, verleidt en werkt in de ruimte door de vorm en vooral ook door de kleur.
2003 - In het paviljoen van De Verbeelding toont Ann Veronica Janssens een foto, een object en daarnaast een DVD met 5 filmpjes van haar en één filmpje over haar, gemaakt door Hans Theys. Op internet is eveneens een kort filmpje over haar te zien gemaakt door Hans Theys. Bekijk ook het filmfragment http://www.verbeelding.nl/
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Als eerste opdracht ben ik naar de bioscoop geweest. Normaal gezien ga ik zelden naar de bioscoop en doe ik dit echt niet graag. Maar ik heb men grenzen verlegt en ben met mijn vader, broer en mezelf naar de bioscoop geweest. We zijn de film De helaasheid der dingen gaan kijken in de bioscoop de Kinepolis.
2. Hoe ben je erop gekomen?
Ik besloot dat ik voor mijn eerste opdacht naar de bioscoop ging gaan. Alleen wist ik niet goed naar welke film ik ging kijken. Ik vroeg eens rond om te horen welke films goed waren en welke niet, uiteindelijk hoorde ik van mensen zeggen dat de film De helaasheid der dingen een goede film is. Van andere mensen hoorde ik dan weer dat deze film helemaal niet goed is. Dus besloot ik zelf eens te kijken wat ik er van vond. En de film had ook genoeg sterren in de krant De Morgen. Dus kon de opdracht doorgaan.
3. Waarom heb je dit gekozen?
Ik heb dit gekozen omdat ik eigenlijk helemaal niet graag films bekijk en al zeker niet graag naar de bioscoop ga. Ik word daar zenuwachtig van. Maar omdat een onderdeel van de opdracht is dat je u grenzen moet verlegen heb ik uiteindelijk besloten om de film te gaan bekijken.
4. Hoe ben je er geraakt?
De film ben ik met mijn vader, broer en ik gaan bekijken. We vertrokken van thuis naar de bioscoop te Brussel. We dachten dat dit niet lang zou duren om van bij ons thuis naar de bioscoop te gaan. We vertrokken dus een halfuurtje op voorhand. Ik dacht wie gaat er nu op een zaterdagavond naar de film gaan kijken? Flink vergist dus, op de autosnelweg was het al van dat de eerste files. Daar stonden we een dikke 10 minuten stil, dan op de weg naar de bioscoop zelf, aan de Heizel en de Expo dus, was er ook weer een lange file. Uiteindelijk eens op de parking was het zoeken naar plaats, het leek wel of iedereen net vandaag naar de film ging kijken. We hebben ergens helemaal vanachter op de parking plaats gevonden. Ik was al op van de zenuwen omdat ik ten eerste al niet graag naar een film kijk, ten tweede een bioscoop haat en ten derde al dacht dat we het eerste stuk van de film gingen missen, door die files en parking. Ik had er al meteen geen zin meer. Maar we moesten nu wel gaan omdat we onze tickets al via internet gekocht hadden. Een geluk dat we dit hebben gedaan of we hadden geen plaats meer. De bioscoop zaal was uitverkocht op een paar lege zitjes na. Uiteindelijk was de film nog niet bezig en konden we ons klaarmaken voor een Vlaamse film te kijken.
5. Een korte informatie over de film.
De film De helaasheid der dingen is een Vlaamse film van de regisseur Felix Van Groeningen. Het is een verfilming van het boek De helaasheid der dingen van de auteur Dimitri Verhulst. De film heeft al tal van prijzen gewonnen. Zo heeft het op het filmfestival van Cannes een prijs gewonnen. Namelijk de prijs: Prix Art et Essai. Dat is een onderscheiding van de organisatie die 3.000 onafhankelijke bioscoopzalen wereldwijd groepeert. Maar ook tal van andere prijzen. De première vond plaats op 7 oktober in België en Nederland.
6. Een korte inhoud van de film.
De film gaat over 4 broers die samen wonen en een zoon van één van de broers. Ze wonen in een huis dat iets te klein is voor hun allemaal samen en dat niet echt meer in goede staat is. Het is een familie dat er niet mee inzit dat de deurwaarder alles meeneemt. Ze helpen elkaar en doen alles voor elkaar zolang je maar een echte Strobbe bent. Één van de broers heeft een zoon, die Gunther noemt. Maar Gunther ziet zijn moeder niet meer omdat zijn ouders uiteen zijn. En hij noemt zijn moeder dan ook een vuile hoer. De broers en Gunther amuseren zich vaak door op café te drinken, te roken en onnozel te doen. Maar daardoor zijn de resultaten op school bij Gunther ook minder en moet hij vaak straf schrijven omdat hij vaak te laat op school komt. Hij moet dan ook vaak bij de directeur op bezoek en die vraagt hem of het niet beter is dat hij op internaat gaat. Maar dat wilt Gunther niet en hij wil bij zijn nonkels en vader blijven. En leert een nieuwe vriend kennen, die pas nieuw op school is. Maar na een tijdje mag hij zijn nieuwe vriend niet meer zien van de vader van zijn nieuwe vriend omdat hij de familie een marginale familie vind en denkt dat de nieuwe vriend van Gunther ook aan de drank en sigaretten gaat zitten. Gunther is helemaal van slag en legt het thuis uit. De vader van Gunther heeft weer veel te veel gedronken en is zichzelf niet meer. Hij slaat Gunter en de dag nadien als hij beseft dat hij fout is laat hij zich opnemen in een afkickcentrum en Gunther gaat op internaat. Na een tijdje is de vader verlost van zijn drankprobleem. Tijdens de film zie je ook momenten hoe Gunther is als hij volwassen is. Hij heeft de zelfde fout als zijn vader gemaakt en heeft ook een kind bij een vrouw. Gunther wil een zeer bekende schrijver worden en dat lukt hem ook. Hij verkoopt tal van boeken. Maar zijn vader is ook gestorven.
7. Wat is jouw mening van de film.
Ik vond de film zeker niet slecht. Ik had al van veel mensen gehoord dat de film niet zo goed was. Maar dat viel nog wel redelijk goed mee. Het ging wel vaak over kakken, drinken en roken. En dat was soms een beetje te veel van het goede. Het was altijd hetzelfde over kakken, Er zat wel humor in de film, wat volgens mij wel belangrijk is bij een film. Die humor was ook wel grappig, het was een andere soort humor, dan je gewoon bent in een film. In de film zat ook wel niet echt een verhaal. Je had Gunther die uiteindelijk wel nog een goed leven lijd. Maar voor de rest zat er weinig spanning in, dat mocht er voor mij wel een beetje meer inkomen. Uiteindelijk alle positieve en negatieve punten bijeen genomen was het een redelijk goede film. Het was ook een Vlaamse film, waar humor inzat en zo een films zie ik wel graag.
Heb je u grenzen verlegt?
Ik vind van mezelf wel dat ik mijn grenzen heb verlegt. Omdat ik normaal nooit naar de bioscoop ga. Het is zeker al een paar jaar geleden dat ik nog eens naar de bioscoop ging. Films zie ik ook zeker niet graag, thuis kijk ik misschien 2 maal per jaar een film. En dat is dan als ik helemaal niet weet te doen. Maar meestal ben ik die film dan al beu na een halfuurtje. Hier was ik na een paar minuten al mee met de film en vond ik het wel geslaagd de film. Ik had ook niet het gevoel van nu wil ik weg en kreeg ook totaal geen zenuwen van de film. Dus ik vind van mezelf dat ik mijn grenzen heb verlegt en zal ik de toekomst iets vaker na de bioscoop gaan, maar nu ook weer niet elke maand.
8. Extras
8.1 Een recensie van de film De helaasheid der dingen.
Onze Zuiderburen hebben ons de laatste jaren vaak bijzonder verwend met fraaie stukjes cinema. Heerlijk absurdisme, verrukkelijke komedies, maar ook hyperrealistische sociale drama's bereiken ons in overvloed. Ook De helaasheid der dingen' is weer zo'n lekker sappig stukje Vlaamse cinema dat ons Nederlanders goed smaakt.
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Dimitri Verhulst. Dat was, ook in Nederland, een flink succes en is nu - overigens sterk bewerkt - verfilmd door regisseur Felix van Groeningen, die bij het Filmfestival van Cannes de nodige publiciteit wist te verkrijgen door de wedstrijd naaktfietsen uit de film in levenden lijve op de boulevard in Cannes te herhalen. Het verhaal gaat over de samenleving in de - wat we in Nederland zouden noemen - kansarme' achterstandswijken en speelt zich af in het fictieve Vlaamse dorpje Reetveerdegem.
We zien het verhaal van de film door de ogen van de jonge Gunther. Het gezin Strobbe, waarvan hij deel uitmaakt, wordt al schipperend bijeengehouden door Moeder Meetje. Haar volwassen zoons, waaronder Gunthers vader Celle, wonen nog bij haar in. Die zijn allen aan de drank, versieren aan de lopende band vrouwen, maar hun relaties lopen ook steeds weer stuk. Zij leven er vrolijk op los, verzuipen bijna al het geld en de deurwaarder is kind aan huis. De jonge Gunther is slim en beziet de wereld door zijn eigen ogen. Door zijn lage sociale afkomst heeft hij het moeilijk op school. Gunther wil niet zo eindigen als zijn vader en ooms. Hij wil ontsnappen aan het milieu dat hem naar beneden trekt. Voor hem hoeft het leven niet alle dagen carnaval te zijn. Kan hij daarin slagen en wie moet hem helpen?
Moeder Meetje blijft altijd kalm onder de uitspattingen van haar zoons. Het leven heeft haar gehard. Ze laat het maar een beetje lopen en probeert alles bij elkaar te houden. Zij schippert tussen alles door en weet zo te overleven. Zij ziet dat haar kleinzoon Gunther het in zich heeft om zich aan dit droeve bestaan' te onttrekken. Hoe moet deze vrouw, die zo door het leven is getekend, hem aan deze neerwaartse spiraal laten ontkomen? Gunthers vader Celle is een man van uitersten. Hij drinkt bovenmatig en is gek op vrouwen, bij voorkeur dronken cafébazinnen. Hij is een man van uiterste stemmingen: dan weer is het dansen en zingen, de volgende dag slaat hij alles kort en klein.
In het verhaal lopen verschillende tijdslijnen door elkaar. We volgen Gunther in zijn jonge jaren, maar eveneens als hij 28 is en aan zijn afkomst is ontsnapt. Hij is na 12 ambachten en 13 ongelukken redelijk terecht gekomen, heeft wel een kindje ergens gemaakt, maar is daarna met een andere vrouw gelukkig geworden. Hij wil schrijver worden en probeert zijn manuscript - waarin zijn ervaringen en familierelaas is neergelegd - gepubliceerd te krijgen. Telkens ontvangt hij afwijzende briefjes van uitgevers. Zal zijn boek met een rauwe, maar humoristische schets over de dorpse plattelandssamenleving uiteindelijk een plekje bij een uitgever weten te vinden?
De familiale setting staat uiteraard garant voor een boerenbont geheel met bijna Breugheliaanse toestanden. Dit is door de regisseur uitermate kleurrijk weergegeven en de gebeurtenissen volgen elkaar in soms wel erg hoog tempo op, zodanig dat de trein af en toe bijna in volle vaart over je heen raast. De manier waarop Gunther op zijn leven en zijn familie terugblikt, gaat gepaard met fraaie spot. De verpaupering en het - eufemistisch uitgedrukt - non-conformistisch gedrag, wordt scherp geobserveerd en becommentarieerd. Met rake humor en vaak milde spot en soms grote absurditeit wordt de draak gestoken met de levenswijze van zijn familie en de soms bizarre gebeurtenissen die hun treffen. In de ogen van de familie zelf is er overigens weinig mis, die vermaakt zich uitstekend. Lang leve de lol! De lokale bierdrinkwedstrijden, de wedstrijd naaktfietsen, de vreselijk kale buurtcafés, het is allemaal prima neergezet, maar soms ook wat uitvergroot. Een licht punt van kritiek is dat het accent wel zwaar op de rauwe grappen en grollen ligt. Die grappen zijn in dit milieu nu eenmaal niet subtiel en vaak weinig fijnzinnig, maar zo is het leven in die omstandigheden.
Naarmate het verhaal vordert krijgen meer serieuze aspecten en beschouwende trekjes een kans de film toch meer inhoud te geven dan alleen die kant van de rauwe volkse humor. Andere kanten van het familieleven krijgen dan meer aandacht, waardoor het verhaal toch nog wat diepgang krijgt die het nodig heeft. Het camerawerk is fraai, de locaties zorgvuldig gekozen. Alle acteurs beelden met verve hun personages uit. Vooral het spel van Kenneth Vanbaeden (Gunther in zijn jeugd) is overtuigend, maar ook Valentijn Dhaenens beeldt hem eenmaal volwassen prima uit. Een speciale vermelding voor Koen de Graeve, die vader Celle wel heel levensecht vertolkt. De helaasheid der dingen' is een film met veel humor en nog veel meer vaart.
8.2 Een paar krantenartikels over de film De helaasheid der dingen.
-'De Helaasheid der Dingen' lokt al 250.000 bezoekers
De cast van 'De Helaasheid der Dingen'.
Al meer dan 250.000 mensen zijn in de bioscoop gaan kijken naar de film "De Helaasheid der Dingen". Dat meldt Kinepolis Film Distribution vanavond in een persbericht. Ook in Nederland doet de film het goed, daar staat de teller al op 40.000.
De film van Felix van Groeningen kwam op 7 oktober in de zalen. "De Helaasheid der Dingen", naar het gelijknamige boek van Dimitri Verhulst, vertelt het tragikomische verhaal van de 13-jarige Gunther Strobbe die samen met zijn vader en drie nonkels bij zijn grootmoeder inwoont. "Het gezin leeft er in het smerigste kot van Reetveerdegem onder het motto 'God schiep de dag en wij nietsnutten ons er doorheen'", aldus Kinepolis.
"Aangenaam verrast" De hoofdrollen zijn onder meer voor Koen De Graeve, Johan Heldenbergh, Wouter Hendrickx, Valentijn Dhaenens, Gilda De Bal en nieuwkomer Kenneth Vanbaeden in de rol van de jonge Dimitri.
Felix van Groeningen en producent Dirk Impens zijn volgens Kinepolis "aangenaam verrast" door de massale belangstelling. In een eerste reactie verklaarden ze minstens even verbaasd te zijn door de spontane reacties die de film uitlokt. "Onder meer de reacties van mensen actief in de bijzondere jeugdzorg zijn soms ronduit aangrijpend na het zien van de film." (belga/ka)
-'Helaasheid der Dingen' valt alweer in de prijzen
'De Helaasheid der Dingen' heeft op het Europees Filmfestival van Cinésonne in Parijs drie prijzen in de wacht gesleept. De film van regisseur Felix van Groeningen won de prijs voor 'Beste Film', acteurs Koen De Graeve en Kenneth Vanbaeden deelden de prijs voor 'Beste Mannelijke Acteur' en de film kreeg ook de publieksprijs.
Eerder haalde 'De Helaasheid der Dingen' ook de 'l'Amphore d'Or' voor Beste Film op het Festival du Film Grolandais. Daarmee staat de teller momenteel op negen prijzen. In Frankrijk komt de film op 23 december in de bioscoop, zowel in de originele ondertitelde versie als in de gedubde Franse versie. (anp/svm)
