Het nieuws dat we een tweeling krijgen is ondertussen een beetje doorgedrongen. Al zijn er nog ochtenden waarop ik naar de echo moet kijken om er zeker van te zijn dat het er wel degelijk twee zijn. De misselijkheid hangt nu af van dag tot dag. Ik kreeg wel medicatie voorgeschreven, maar ik probeer me zonder medicatie te redden. Als ik na 12 weken nog misselijk ben, zal ik het wel innemen. We hebben het al aan onze ouders en broers en zussen verteld. Voor de rest van de familie en vrienden willen we nog even wachten tot de 12-weken echo. Daarom gebruik ik ook nog geen namen op deze blog, kwestie van nog een beetje anoniem te blijven. Ze waren allemaal heel blij maar ook een beetje ongerust. Ik heb niet zozeer zorgen over de zwangerschap. Ik heb echt het gevoel dat ik dit wel aankan. Ik maak me wel zorgen over daarna. Zorgen voor twee baby'tjes en dan ook nog eens kijken dat we ons oudste zoontje niet uit het oog verliezen, daar vrees ik vooral voor.
Maar hier een vergelijking van de twee zwangerschappen op dit punt (10 maanden):
Ik ben zeker misselijker dan bij mijn eerste. Dit wilt niet zeggen dat dit voor iedereen zo gaat zijn. Ik ken vrouwen die veel misselijker waren als ik nu ben, en die verwachtten maar 1 kind. Ik heb twee dagen geleden voor het eerst moeten overgeven in een zwangerschap. Ik heb me nog nooit zo belabberd gevoeld.
Mijn buik is meer aanwezig dan bij de vorige. Oke, het is mijn tweede zwangerschap en dat kan zeker ook meespelen. Toch heb ik op 10 weken een buik die ik bij mijn eerste pas op 12 weken of zelfs iets later had. Mijn gewone jeans passen niet meer. Voorlopig draag ik vooral joggings.
Ergens ben ik blij dat ik nu moet thuiswerken, dan kan ik zelf mijn uren wat regelen naar mijn misselijkheid en ziet er niemand dat ik al een buikje krijg.
Mijn vriend is vooral bezorgd of alles wel goedkomt, hij kan niet wachten tot de volgende echo om bevestiging te krijgen dat het nog goed gaat met allebei de kindjes. Hij vraagt me vaak of ik het zou voelen, moest er iets mislopen. Ik denk van wel maar ben niet zeker, dus ik kan hem ook niet geruststellen.
We zijn stilletjesaan de derde slaapkamer in orde aan het maken. Dit is de kleinste slaapkamer en als de tweeling er is, gaat ons mannetje daar slapen. Dan kunnen we de kinderkamer die er al is, blijven gebruiken om 's nachts luiers te wisselen of in de zetel te zitten om borstvoeding te geven.
18 mei heb ik mijn volgende echo, dan ben ik 11+6. Dan zal ik weer een update geven.
De lockdown begon nog maar net, de niet noodzakelijke winkels sloten en ik moest dus een zwangerschapstest online kopen (Dankjewel Bol).
Samen met mijn vriend en zoon wachtten we het resultaat af. Positief! Ons kereltje krijgt er een broertje of een zusje bij!
Meteen voel ik dat deze zwangerschap anders is. Nog maar 2 dagen na de test voel ik me constant misselijk en heb ik hoofdpijn. Ik moet gelukkig niet overgeven, maar het is echt een constante, sluimerende misselijkheid die me een beetje beperkt in mijn doen en laten. Mijn vorige zwangerschap verliep heel soepel, zonder kwaaltjes, het was echt 9 maanden puur genieten van het leven dat in me groeide. Dit is iets heel anders. Mijn vriend hoopt dat dit wilt zeggen dat het een meisje is, maar ik geloof niet dat daar per se een verband is, elke zwangerschap is gewoon anders en de kans was klein dat ik 2x zoveel geluk ging hebben. Na een bevestigende bloedtest bij de huisarts, mijn ijzer was te laag (what else is new?), maak ik een afspraak bij de gynaecoloog. Met 8 weken en 2 dagen mag ik langskomen. De misselijkheid blijft aanhouden en al grappend zeg ik tegen mijn vriend: stel dat het een tweeling is? Hij trekt een beetje wit weg bij de gedachte maar wuift het dan weg, wat is de kans? Het zit niet bepaald in mijn familie en ik ben ook nog maar 28 (hoe ouder, hoe meer kans op een tweeling). Desondanks droom ik die nacht wel van 2 kindjes in mijn buik.
Door de Corona-maatregelen mag mijn vriend niet mee, hij moet werken op dat moment en vraagt dus geen verlof aan. Mijn zoon mag ook niet mee dus ik heb ook opvang nodig die dag. Ik vraag aan mijn mama of ze wilt rijden, ik ben daar namelijk te misselijk voor. Dan kan ze tijdens mijn consultatie met mijn zoontje in het bijgelegen park wandelen. Ik doe mijn mondkapje om en ga de praktijk binnen. Het is hier veranderd, er zit niemand in de wachtzaal (er werd ons gevraagd stipt op tijd te komen) en er staat een plexiglas voor het bureau van de medisch secretaresse. Ze kent me nog van de vorige zwangerschap. Ze vraagt om mijn handen te wassen en naar de eerste onderzoekskamer te gaan. Daar word ik gewogen en wordt mijn bloeddruk genomen. Alles is prima. Ze vraagt hoe het met mijn zoontje is. De sfeer wordt wat aangenamer en ik merk dat ze hier nog even hartelijk zijn, ondanks de Corona. Na een tijdje komt mijn gynaecologe binnen. Ze zegt dat ze mij nog niet had verwacht. Achja, ons zoontje is nu 9,5 maanden maar wel al een flink kereltje dus mijn vriend en ik vonden het wel leuk dat de kindjes kort op elkaar zouden zitten.
8 weken is een grensgeval voor een echo. Het kan een uitwendige echo zijn, maar als ze niets zien, wordt het toch een inwendige. Ik hoop op een uitwendige. Ze hoeft mijn buik amper aan te raken met haar echo-apparaat en ik zie al twee zakjes verschijnen op het scherm. Ze zegt: Ik heb nieuws voor je. Ik antwoord: Ik zie het. Het ziet eruit als twee zakjes en in elk van die zakjes zit een boontje. Ze zijn mooi gescheiden met een dikke wand tussen: twee-eiig. Ook al had ik hiervan gedroomd en al een voorgevoel gehad, dat is toch anders dan het ook effectief met eigen ogen zien. Ik moet even bekomen. Eenmaal buiten bel ik mijn vriend. Ik vraag of hij neerzit, hij wordt meteen bezorgd. Hij is net op zijn werk en zit neer. Ik vertel hem dat er twee kindjes op komst zijn. Hij begint te lachen en komt niet meer bij. Waarschijnlijk ook vanwege de zenuwen. We zijn allebei heel blij dat we gezegend zijn met twee kindjes, maar hoe gaan we dit in godsnaam allemaal doen?
