Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek...en alvast dank u. ben heel benieuwd naar jullie reacties
E-mail mij
met specifieke opmerkingen/ vragen, wat u ook maar wil kan u me alvast mailen.
een stapje in de 'goede ' richting
of iets dat er op zou moeten lijken
28-10-2007
vrouw zijn
wat is het toch eenvoudig van een vrouw te zijn. Je groeit op en droomt eenvoudigweg van de prins op het witte paard terwijl jij in je toren lekker lui zit te wachten tot hij je komt bevrijden. De jaren gaan voorbij en de droom blijft nooit ver achterwege (hoewel enkel de vrijgezelle hopeloze daar nu en dan bij blijven stilstaan en het is diezelfde groep die het hele 'prins'-concept maar bullshit vinden). Het merkwaardige is dat je in je jeugdjaren nooit gaat gaan stilstaan bij de details van dat hele gedoe. Denk je nou echt dat die prins zomaar voorbijdraaft op een mooie lentedag en tegen zichzelf zegt van :'hey, laten we maar vandaag de vrouw van mijn leven gaan wegkapen!' ?? Staat de mooie prinses dan die ene dag op met de gedachte: 'tjens, vandaag moet ik me extra mooi maken omdat want het is eindelijk zover!' En daar hebben we dan al een deel van het punt waar ik ertoe wil komen vandaag. Eens de jongste jaren voorbij dient elke vrouw, die zich als dusdanig respecteert, zich als dusdanig gaan gedragen. Een vrouw hoort klassevol te zijn, lekker vrouwelijk, met de knipperende oogleden en de volle mascara wimpers die er nog voller uitzien dat het stinkdier in bambi, met hakken die zo onhandig lopen dat mannen waarschijnlijk straten met kasseien hebben uitgevonden om ze erop al glimlachend te zien struikelen. Vrouwen dienen echt te zijn maar toch een beetje gemaakt, om te bewijzen dat ze attent is op haar eigen lichaam. Alsof dat een kwaliteit is. Wordt er dan als man gedacht: 'Ze is verzorgd dus ze zal me ook wel verwennen?' Is het hele gedoe met die kledij, de schmink en de mooie nagels allemaal maar een vorm van paraderen als pauwen... Zijn al die attributen onze vlaggen en wimpels waarmee we onze prinsen aantrekken? Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat ik nooit 'een vrouw' heb willen zijn. Klinkt dat dan niet belachelijk of maak ik mezelf nu iets wijs? Voor zover ik weet heb ik twee ontwikkelde borsten en een vagina. Ik heb eens om de 4 weken pijnlijke maandstonden. Hoef ik echt al die brol om me meer vrouw te voelen? Of: hebben we een man nodig om ons 'echt' te voelen'? Het is de weerspiegeling in andermans ogen waar het allemaal om draait, of we het nu willen of niet. Je kan jezelf in de spiegel aankijken en zeggen van 'Wauw, wat ben ik knap zeg!!!' Maar als niemand in de straat naar je omkijkt dan verdwijnt je zelfadoratie vroeg of laat als sneeuw onderde zon. Een onbekende die je zou zeggen van 'Man, wat zie jij eruit als een kwal' kan een vrouwenhumeur voor minstens een week verpesten al zeg je braaf en nukkig tegen jezelf: 'Ik ben best tevreden met mezelf hoor !!'. De vrouw die best tevereden is met zichzelf moet nog uitgevonden worden want onze vlaggen en wimpels staan uit: of om de prins te vinden, of om te dromen dat een andere prins even gedag zou kunnen zeggen (gewoon om onszelf geflatteerd te voelen al maakt heet ons voor de rest geen bal uit), of om zeker te zijn dat onze prins niet te veel elders heen zou gaan reizen met zijn stom wit paard. Ik ben persoonlijk bang van paarden dus moet ik mss wat minder (of net meer) op mijn verschijning letten wanneer ik zoek ga naar die prins die incognito rondwandelt. Want hoe herken je een prins zonder zijn wit paard? Waar zal dit individu op letten wanneer hij me aankijkt? Moet mijn boezem opgewaardeerd worden in een mooie decolleté? Moet ik lachen om elk van zijn grappen? Moet ik een rokje aandoen en mooie ondraagbare schoenen om zijn ogen zich op mij te voelen ? Moet ik hem strak en verleidelijk aankijken als een hongerige hond en knipperen met mijn ogen alsof ik morse praat om zijn weg de mijne te laten kruisen? Zijn wij, vrouwen, niet meer dan een product die op zijn best moet staan om te kunnen verkopen? Ik zou zeggen van nee, want wij zijn, natuurlijk meer waard dan dat. Ik zou het met volle overtuiging en met een vleugje rebels feminisme kunnen hebben over onze innerlijke kwaliteiten, maar ik zou ook de eerste zijn die 1 uur nodig heeft om te kunnen beslissen wat ik aan moet trekken de volgende keer dat ik zal zien.
Wij zij op en top vrouwen, en misschien is het net dat, dat verkoopt.
In mijn jongejaren hoorde ik vaak de ouderen verhalen vertellen over het leven en de hoop die een geest moet koesteren om vooruit te geraken. Lang heb ik me de vraag gesteld of hoop niet gelijkstond aan illusies een utopieën. Nu en dan was er hoop en mijn hypothesen werden snel bevestigd... een mens kan niet hopen en leven tegelijkertijd. het wordt tijd dat ik mijn pessimisme een beetje leer te relativeren en die zeepbellen hoop in mij een plaats leer geven... een zinvolle plaats. Hoop is niet slecht, hoop duwt je niet weg van je route.. het begeleidt je hart en je zinnen. hoop zit in mijn handen en in mijn ogen. Hoop zit in mijn huid als ik ernaar verlang je te voelen. Hoop moet niet voor morgen zijn maar kan voor vandaag zijn. Hoop kan naast je staan en je kan hem in de ogen aankijken. hoop hoeft vandaag de dag niet meer iemand te zijn waarop je zo hard rekent dat hij zou kunnen gaan vluchten of verdwijnen in het niets. Hoop brengt me dichter bij iets wat ik niet ken en ik wens er klaar voor te zijn om de kansen waartoe hij me zal begeleiden met 2 handen aan te nemen.
emo-roetsjbaan... niet zien aankomen. als een slag in het gezicht, als een trein dat voorbijraast. Ik dacht dat het allemaal niets meer ging uitmaken, dat wie of wat dan ook nooit nog verschil zou kunnen uitmaken. het was uiteindelijk zo gezellig, net voor die zondag. Het voelde zo veilig en vertrouwd aan. Het enkel vertrouwen op zichzelf en niet de kracht moeten zoeken om de ander te vertrouwen en kracht voor 2 te vinden. Ik voelde me best goed alleen en zag daar echt niet meteen verandering in komen. Een volle acceptering van mijn vrijgezellenbestaan met zijn ups and downs maar op zijn best: alleen. Mijn hart was afgeschermd en veilig. niemand zou die nog ooit kunnen raken zonder me eerst te waarschuwen. Niemand zou die wanhoop zien, die onzekerheid, het kleine meisje dat ik eigenlijk wel niet ben met haar himalaya van angsten en haar oceanen van onzekerheden. Die zondag veranderde die standvastigheid en ik weet nu niet of ik moet vluchten of ik naar hem toe moet lopen. Mijn stabiliteit gaat naar de klippen en mijn muren zakken door elkaar. Moet ik dat nu toelaten of ertegen vechten? Moet ik het kunnen toestaan dat iemand het beste voor me wil en dat ook wil brengen? Moet ik het leuk vinden dat iemand voor me wil zorgen? ben ik tereht zo bang als een konijn voor koplampen?! Ik weet niet waar morgen me zal brengen maar ik hoop zoveel en kan zo weinig... ik moet tijd nemen en mijn zelfverdedigingstacktiek nog eens bezien want blijkbaar hield het me gisteren en vandaag echt niet.
beste vrienden, sommoge van jullie hebben heftig gereageerd ten opzicht van mijn laatste blog maar ik dacht dat jullie me beter kenden dan dat... symbolen mensen, symbolen. Ooit komt toch voor ieder van ons het einde en dt is niet zo erg maar daar gaat het nu gewoon niet over. Ik leef in een eigen wereld gelijk elk van jullie en ik bouw daaraan. Het is leven is mooi en vrolijk en spelen met die grenzen naar de afgrond hebben me geleerd wat het is te leven. Wees niet zo ba,ng van jullie grenzen want het zullen jullie leren wat het leven is. ik ben hoopvol en dacht dat jullie dat allemaal wel al wisten. Ik vecht en ja soms voel ik me alleen op de wereld maar ik heb er nooit over geklaagd. Dus geen bullsit meer over jeugdtrauma's en verloren gevechten want ik dacht dat jullie meer in me zagen dan een triest relaas van onsprookjesachtige verhalen... Ik ben meer als dat, veel meer... jullie vergeten de sterren in mijn ogen en mijn verlangen om te leven, de wereld te verkennen, mijn ambitie. Het leven brengt zoveel mooi verrassingen met zich mee dat t stom zou zijn het leven te laten voor wat het is... Ik hou gewoon van het idee dat er een grens is die gevaarlijk is te overschrijden want ik blijf aan de goede kant van de grens... ik heb dan het gevoel dat ik mijn grenzen beetje bij beetje ken en ik sterker ben dan het leven want ik ben mezelf, eindelijk echt mezelf. So rest in peace, I'm alive and kicking ;)
dus dit zal mijn laatste bericht op deze blog zijn.. als jullie gaan beginnen paniekeren om een wat negatiever tekstje dan hoeft dit echt niet voor mij. Ik kan pagina's vol onzin uitkramen en ja soms sip zijn, maar dan kennen jullie me echt niet een been ik nu degene die wat ontchoogeld is. Moet elke gedicht, elke regel waar zijn? NEE, het is een hersenspinsel, een rochel, een druppel zweet maar het definieert mee niet!!
"Waar ga ik in godsnaam naartoe?" is de vraag van de dag. Niet letterlijk maar figuurlijk. Ik denk aan al wat ik al gedaan heb, al wat ik al uitgespookt heb, al die zaken waar ik zogezegd geen spijt van heb maar die mijn levenspas verrijkt hebben. Het is gewoon vermoeiend van alsof te doen doelbewust door het leven te stappen. Nu en dan ben ik zo moe van tegen mezelf te vechten. zo kom ik terecht in een roetsjbaan van gevoelens en zelfdestructie... drank, drugs en nu jij. Ik zoek mijn evenwicht in wat niemand ziet,in wat niet is... zo kan niemand me ten minste dat afnemen.. ik droom enkel van redding.. hoe zielig dat ook is. Ik wens geluk en liefde, beschermende armen om me heen en minder tranen in de nacht. Ik weet dat daar allemaal op een dag een eind aan zal komen, op de dag die ik beslist zal hebben. Die dag zal ik ereen eind aan maken... ik hoop nu gewoon dat ik tussen die dag en nu, liefde zal gekend hebben. Ik ken mijn weg niet omdat ik de weg bijster ben... ik hoop dat t leven me wegneemt voor ik de lef heb het zelf te doen.
