Het is alweer een tijdje terug dat mijn vorige blog de lucht in ging. En ik was echt van plan om sneller te schrijven. Maar helaas zinc er in mijn buurt zeer weinig internetcafes te vinden (volgende keer foto's, echt!). En ben ik nu dus stiekem onder schooltijd (vandaag heb ik toch niks te doen) even aan het bloggen. Alweer vele nieuwe ervaringen sinds mijn vorige blog rijker…

Nu moet ik jullie eerst wat saais vertellen. Daarna word het leuker. Het opstarten in Thailand viel mij bestwel tegen. Als je reist kom je op veel toeristische plekken waardoor je met veel lotgenoten in contact komt. Als je werkt op een school als deze zul je ook veel andere buitenlandse mensen ontmoeten maar veel besluiten hier te blijven. Zij hebben dus al huisje, boompje, beestje en vooral geen zin om op zaterdag nog in een of andere zweterige stampclub te staan met een tien jaar jongere collega. Ook na ‘t werk gaat het anders dan in Nederland waardoor het erop neer kwam dat ik de eerste week(en) alleen doorbracht. Daarna heb ik op koh samet wat leuke andere jonge leraressen ontmoet waardoor het ineens heel snel ging. Ergens geloof je natuurlijk altijd dat het goedkomt maar het moeilijkste vond ik dat je niet even kan vluchten en dat je je soms onbegrepen voelt. Toen ik dit met een collega uit de Filipijnen besprak vertelde ze mij dat ze de eerste maand elke nacht gehuild had. Ze was ook heel moe want ze kon niet slapen omdat ze in de Filipijnen altijd met haar moeder en zusje op de kamer sliep. En in je eentje op een kamer slapen lukte haar niet. Ze was altijd erg bang en deed geen oog dicht. Inmiddels kon ze wel beter slapen maar wel met het licht aan. Ze was nog altijd wel bang ‘s nachts. Ik was hier erg van onder de indruk en realiseerde me ineens dat ik hier voor mijn plezier kwam. En dat ik dus ook als het even niet zo makkelijk was me moest realiseren dat voor anderen hierkomen noodzaak was en ik het getroffen had ondanks dat dat niet altijd zo voelde.
Goed nu voor het leuke gedeelte…

De eerste week heb ik twee dingen gedaan die voor veel van mijn leeftijdsgenoten de normaalste zaak van de wereld zijn maar die ik nog nooit eerder gedaan had. Namelijk overwerken en andermans billen afvegen. Ik was de enige lerares in de klas terwijl een kindje vanaf de wc FINISHED!! Roept. Eerst hoop ik nog het te kunnen ontkomen dus besluit te wachten op een andere leraar die binnenkomt. Maar nadat dat ik dat kind 20 minuten lang op de pot heb laten zitten vind ik het ook wel zielig worden. Het probleem is dat in Thailand met een slang gebruikt dat mijn locale vriendinnen de Bum gun noemen. Deze benaming zegt denk ik genoeg over de functie van dit voorwerp. Maarja ik ben een westerse lerares moet ik nu de spuit of de rol gebruiken? Over verdere details zal ik hier niet uitwijden.

Ik heb een nieuwe vriendin gemaakt onder mijn collega’s. Kathy heet ze en ze komt uit de Filipijnen. We maken foto’s voor onze documenten bij een fotograaf. Zodra mijn foto op het scherm verschijnt begint de fotograaf eraan te klussen pukkeltje hier weg, mond roder, tanden witter, huidskleur word aangepast. Haar pluisjes eruitgefilterd alles. Zonder te vragen word mijn halve foto verbouwd. Ik ben eerlijk gezegd een beetje beledigd dat deze meneer het nodig vind om zeker bijna tien minuten aan mijn foto te klussen. Maar Kathy vertelt dat in Thailand dit gratis is bij de foto service en standaard. Ik ben alweer meer opgelucht dat ze bij haar ook zeker tien minuten nodig hebben. Ik vertel haar dat in Nederland niemand dat doet en dat je gewoon voor officieele documenten je eigen brakke kop vast legt en daar geen wijzigingen meer in aanbrengt. Ze zegt: "Ja misschien willen wij meer op jullie Europeanen lijken." Tja... Daar ben ik het niet mee eens. In Europa kun je ook lelijk zijn.

De dag daarna besluit ik in mijn kokerrok op de scooter naar mijn werk te gaan. Dat is lastiger dan je denkt. Vlak voor school val ik met een snelheid van 3 km p/u  om. En probeer maar eens elegant een scooter weer omhoog te duwen in je kokerrok. Dat gaat dus niet. Een Thaise man rijdt langs op zijn scooter. Het blijft een interessant de Thaise cultuur denk ik, terwijl hij mij vriendelijk glimlachend aankijkt en voorbij rijdt terwijl ik op de grond lig en de scooter van mij af probeer te duwen.

Een ander scooter debacle deze week had ik toen er weer zo’n harde regenbui was. Een bewaker bij mij appertement houd mij resoluut staande als hij ziet dat ik met dit weer op de scooter wil stappen zonder regenjas. Ik probeer hem met handgebaren duidelijk te maken dat het om ongeveer 500 meter naar de winkel gaat dus dat het echtwel meevalt. Hij besluit dat het het beste is voor mij om met een paraplu tussen mijn schouder en gezicht geklemt naar de winkel te rijden. Dat is natuurlijk het veiligst. Want je zal maar nat worden! En omdat deze man zo ontzettend attent en vastberaden is (en het maar 500 meter is) en de taalbariere vrij hoog besluit ik maar te luisteren naar hem. Ik vraag hem nog of ik niet beter kan lopen met de paraplu, maar hij vindt van niet.

Het laatste opmerkelijke incident is dat ik me voor wil stellen aan de buurman. Ik bel aan vol goede moed en stel me vriendelijk voor. Ik vertel dat ik nieuw ben in de wijk. Een uiterst ongemakkelijke man kijkt me vragend aan. Dus ik vertel dat dat is waar ik voor kwam. De man reageert met Oh, Thank you, knikt en doet de deur weer dicht, zonder zijn naam te zeggen. Dat ging niet helemaal hoe ik het verwacht had...

30-09-2013 om 09:13 geschreven door Amanda