Deze avond vertrekken we en aan de nieuwsbeelden te zien beloofd het weer spannend te worden. Spanje ligt bedolven onder een dik sneeuwtapijt. In eerste instantie hopen we dat onze vlucht doorgaat. In tweede instantie hopen we op niet te veel sneeuw zodat we goed kunnen doorwerken deze week. Maar geen grote zorgen, we rekenen erop dat alles vlot zal verlopen, zoniet, ook geen probleem want we zijn ondertussen meesters geworden in het bedenken van een plan B. Tot volgende week !
Gisteren kwamen Cindy, Karen en Aude op bezoek. Op 15 December vertrekken we naar Spanje en we vonden het toch aangewezen om eens met een degelijke plan te vertrekken. Ik weet niet hoe het komt maar als we elkaar zien raken we nooit uitgepraat en voor we het goed beseffen is het iedere keer erg laat. Dus nu ook weer, om 1uur 's nachts zijn we overgegaan tot de orde van de dag : "de planning". We beginnen er dan aan maar op één, twee, drie zijn we terug over iets anders bezig. We hebben dus een vage planning en kiezen er dus terug voor om voor verrassingen te komen te staan. We zijn aan deze verbouwing begonnen omdat we ons buikgevoel gevolgd hebben. Waarom zouden wij ons dus laten verleiden tot structuur en planning terwijl onze opzet was om in Spanje hieraan te ontsnappen....We hebben dus geen planning want : we weten, we verwachten, we geloven,....!
Van 15 december tot 22 december gaan we met ons vieren een weekje werken. Onze kroost laten we thuis zodat we er ongestoord kunnen invliegen. We gaan met het vliegtuig, het zullen dus werken worden waar we geen materiaal voor nodig hebben (riolering plaatsen, doorgangen maken in binnenmuren, deurgaten dichtmetselen, pleisterwerk afkappen,....). We hebben aan Manolo en Mark gevraagd om een kraan te voorzien om onze septische tank en regenwaterput te plaatsen. De waterput leegmaken en opnieuw waterdicht maken is ook een dringend werk wat we zeker in die week willen doen. Hiervoor hebben we wel enkele ketels dichtingsspecie nodig, die we met het vliegtuig niet kunnen meenemen. Vermits Nico's zus Freya momenteel de Camino naar Santiago aan het lopen is kwamen we op het schitterende idee om de 2 te combineren : een bezoek brengen aan Freya en de ketels afzetten in Tirig. Op 1 weekend hebben we dus de rit van 1400 km gemaakt naar Burgos om Freya te verrassen, vervolgens een rit van 600 km dwars door Spanje van de Atlantische kust naar de Middelandse zee naar ons huis om het materiaal af te zetten om de volgende dag een rit van 800 km te maken naar ons huis in Frankrijk (waar we het water moesten afsluiten en klaar zetten voor de winter) om vervolgens nog 800 km verder te rijden naar huis. De maandag hadden we dus 3600 km op onze teller staan en onze missie volbracht. God wat ben ik blij dat gek zijn geen pijn doet.
Tanya
Freya de pelgrim......suprise !!!!
De rit van Burgos naar Tirig was prachtig ! Op 40 km van ons huis kwamen we pijlen tegen van de camino, niet de Francia die Freya loopt maar de route doorheen Spanje : "Camino de Santiago Castellon". Blijkt dat deze camino tot op 4 km van ons huis loopt.
Manolo en Mark hebben woord gehouden : ze hebben verder gewerkt na ons vertrek en ons dak ligt erop. 't is geen ruine meer maar terug een huis.
Ik zou zo graag aan elk van jullie eens laten voelen hoe wij ons voelen als we na een tijd in België de oprijlaan naar het huis oprijden. Lachend, enthousiast, zenuwachtig, benieuwd, onbezonnen, gelukkig. Ik kan het het best vergelijken met het terugzien van een geliefde na lange tijd. Wij delen met ons vieren eenzelfde gevoel en dat maakt wat we hier ervaren zo uniek. Voor sommigen is het waarschijnlijk moeilijk te vatten dat wij zo tekeer gaan voor een hoop stenen. Toppunt van materialisme ? Zeker niet ! Het gaat niet om het verwerven van een eigendom maar om het durven gaan voor waar we in geloven , de vriendschap, de samenhorigheid, het samen werken, leven en beleven. De droom waar we het steeds over hebben is geen bezit maar een gevoel !
De tweede zondag hadden we net zoals de eerste zondag stevig doorgezakt. Gelukkig hoorde ik de maandag om 8 uur de telefoon : het waren onze Spaanse aannemers die aan het huis op ons stonden te wachten. Begin maar eens een telefoongesprek met een halve kater en de beperkte spaanse woordenschat die wij hebben.... "En demi hora nosotros vamos a la Masia." Terwijl we vliegensvlug in onze kleren schoten hoopten we dat ze begrepen hadden wat we wilden zeggen en dat ze niet zouden vertrokken zijn als we aankwamen. Oef, Manolo, Marc en Fannie stonden er nog. Ze begonnen al met ons te lachen omdat we te laat waren ...de trend was gezet. We hebben het enorm getroffen met onze spaanse werkmakkers. Ze hadden gevoel voor humor, waren enorm gedreven en werkten keihard door. Onze siësta 's middags konden we ook op onze buik schrijven want die mannen werkten alle dagen 9 uren door. We zagen het werk vooruitschieten.
We hadden eindelijk terug een dak Ons spaans was niet dat maar op die week tijd lukte het al aardig om ons verstaanbaar te maken
Platen en biplex daarop een isolerende chape
het zijn gerecupereerde pannen die terug op de traditionele manier moeten geplaatst worden. We waren toch blij dat we dat overgelaten hadden aan iemand met kennis van zaken. Onze vriend Manolo zei verschillende keren " Me gusta mucho" (het stond hem dus aan). Hij was gecharmeerd door het feit dat we alles zo origineel mogelijk wilden doen.
We waren dolgelukkig om terug pannen op ons dak te zien liggen. Nico en Cindy vonden zelfs nog de tijd om in de bestaande raamopeningen ramen te plaatsen.
Het plaatsen van de pannen was een zeer arbeidsintensief werk waar veel meer tijd in kroop dan we dachten. De pannen lagen er dus maar voor de helft op toen we vertrokken. Maar Manolo en zijn bende zouden de week daarop de klus afwerken. Marc, de zoon van Manolo had zelfs een "carpenteira" gevonden die onze bestaande voordeuren zou restaureren en namaken met planken van kapotte deuren.
Als alles volgens plan verlopen is is ons huis nu water- en winddicht. Yoehoe ons huis is terug een huis !
Al van toen Gilles nog klein was wil hij maar 1 ding : Motorcross. Natuurlijk net die sport waar ik mij totaal niet kan in vinden. Ik doe dus al van zijn 6 jaar verwoede pogingen om voor hem een sport te zoeken;. Voetbal, basketbal, turnen, judo, tennis : hij heeft het allemaal gedaan. Alles was goed voor mij als het maar geen motorcross was. Een 2-tal jaar terug, na een gesprek met mijn schoonzus ben ik dan bezweken. Ze liet mij inzien dat deze sport voor Gilles wel eens DE uitlaatklep kon zijn en dat het tijd werd om mijn angsten opzij te zetten. Sindsdien heeft hij zijn sport gevonden en het is inderdaad de ideale uitlaatklep voor hem maar vooral : het maakt hem gelukkig.
Spanje het motorcrossland bij uitstek. In een straal van 20 km rond ons huis zijn er al 4 cross-parcours. Spanje is op dat gebied voor Gilles het paradijs.
De caravan stond nog bij ons huis op de'n berg en hadden we de eerste dag naar de camping getrokken om er Marlies, Gilles en Gaëlle te slapen te leggen. Ik had hem uitgewassen en volledig geïnstalleerd voor de kids. De eerste dag kwam Marlies in paniek aangelopen : Gilles was door een beest gebeten en was compleet aan het flippen. Hij was aan zijn keel en borst tot 4 maal toe gestoken door een wesp. Bij inspectie van de caravan constateerden we dat er een wespennest zat achter één van de kastjes. 's Nachts waren de beestjes mooi stil maar overdag bij die hitte waren ze natuurlijk actief geworden. Gelukkig is er op de camping een hulppost van de brandweer (ze inspecteren het gebied voor bosbranden). De brave mensen hebben het nest dan weggenomen. Resultaat : Nico en Tanya verhuisden naar de caravan want Gilles zag het niet meer zitten om daar te slapen, wat normaal is natuurlijk. Zo verhuisden we van matras op de grond naar luchtmatras in caravan.
Aude had geen last van de vettige douches, die had gewoon haar eigen bad mee.
Na 1 week keerden Marlies en Gaëlle met het vliegtuig terug huiswaarts want ze vertrokken de week daarop op Chirokamp. De caravan was dan niet meer nodig, werd terug naar de'n berg getrokken en alles werd geïnstalleerd rond de chalets.
Ik moet eerlijk toegeven dat deze vakantie ook de eerste twijfels opdoken. Op een avond hadden we afgesproken met een koppel in San Mateu. Deze mensen waren ons op het spoor gekomen via deze weblog. het leek ons wel leuk om eens af te spreken om wat ervaringen uit te wisselen. Zij hadden een dorpshuis gekocht omdat naar eigen zeggen masias teveel risico's inhielden. Volgens hen zag het er niet zo goed uit voor ons : de gemeente zou een restauratie nooit goedkeuren omdat onze grond minder is dan 10.000 m², het immobiliënkantoor waaraan we gekocht hadden waren oplichters en ondertussen failliet, we zouden verplicht worden om onze eigen waterbron te boren, enzoverder.... Ik was enthousiast op onze afspraak verschenen maar tegen de tijd dat we afscheid namen stond het schreien mij nader dan het lachen. Nico en Cindy waren ervan overtuigd dat ze het mis hadden en waren er vree gerust op dat alles ok was. Ik kon die nacht de slaap niet vatten en voor het eerst stelde ik ons impulsief gedrag serieus in vraag. los van dit alles hadden Gaëlle en ik veel last van de hitte maar vooral van het feit dat we geen afkoeling vonden. Chalet en caravan waren meer zweethutten. Op het warmste van de dag, tussen 14u en 17u, was het zwembad op de camping gesloten. Doordat ik de eerste week op de camping bleef met Karen en de kinderen waren we een beetje ons gevoel met het huis kwijt en begon ik aan alles te twijfelen. Met weemoed dacht ik aan ons huis in Frankrijk met alle comfort en een heerlijk groot zwembad. Na jaren van verbouwen is het huis in de Auvergne eindelijk af en wat doen wij ??? We verhuren het en beginnen een nog veel groter project. Een mens zou zich voor minder beginnen afvragen waar men mee bezig is nietwaar ? Door de verhalen van Elia zijn we wel tot actie overgegaan en hebben via haar een afspraak gemaakt met de gemeentearchitecte van Tirig. We hebben haar ontmoet in Castellon. Daar kregen we positief nieuws : we mochten gewoon verder doen maar best wel een plannetje binnensteken bij de gemeente. Ze garandeerde ons dat we zeker de nodige vergunningen zouden krijgen. We waren danig opgelucht dat we onszelf trakteerden op een heerlijke dure lunch in een poepchic hotel. Al mijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. Weg dip...Hello Happy thoughts !
Nico en Cindy hadden een afspraak met een aannemer die ons zou helpen met het dichtleggen van het dak. We wilden perse de oude pannen recupereren en zijn niet vertrouwd met de manier waarop deze geplaatst worden vandaar we het verstandig vonden om hulp in te roepen. Manolo (vader) en Marc (zoon) waren stipt op tijd op de afspraak. Het lukte Nico en Cindy om met handen en voeten uit te leggen wat de bedoeling was. De maandag of dinsdag daardop zouden ze beginnen. Op die manier konden we een week samenwerken met hen om zo te zien wat voor vlees we in de kuip hadden. Maar daarvoor moest er nog heel wat gebeuren : de volledige ene kant van het gebouw moesten de balken nog uitgehaald worden en nieuwe gestoken worden, een zeer arbeidsintensief werk. Vermits we het vooraanzicht terug authentiek wilden moesten er vooraan terracota tegeltjes gemetseld worden. Het "canal" van de goot moest worden uitgemetseld en gecementeerd. Nog wat muren uitbreken, muren verstevigen en betonbalken gieten.
Het was snikheet die eerste week en Nico en Cindy besloten om 's morgens om 6 uur op te staan, over de middag een siësta te houden en na 17 uur terug te gaan werken. Op een bepaalde dag kwamen ze 's middags rond 12 uur op de camping en het was 41,5° in de schaduw, het warmste van de dag moest dan nog komen !
Dag twee begon met een kater...inderdaad we hadden onze vakantie de avond voordien goed ingezet. We gingen door tot 5 uur en er vloeide menig wijntje. Vorig jaar was Cindy een beetje teleurgesteld dat we tijdens onze vakantie geen enkele keer uit de bol gegaan waren. Dit kan ze van deze vakantie dus niet zeggen.
Tegen de middag zijn we dan naar het huis gereden. Onnodig te zeggen dat het terug "thuiskomen" was. Al ons materiaal stond nog mooi in de schuur van José Miguel. Cindy begon direct vol enthousiasme het gras te maaien. Na een lange periode van droogte waren het meer stoppels geworden.
We verhuisden al het materiaal van bij de buurman terug bij ons zodat alles klaar stond voor de eerste werkdag. Onze kater speelde ons toch een beetje parten vandaar dat de eerste werkdag verschoven werd naar de volgende dag. We trokken die middag naar Vinaros voor een middag zon, zee en strand.
Nico volledig uitgeteld
De golven waren super ! Kindjes blij, wij ook blij.
Freya de pelgrim......suprise !!!!
Ik zou zo graag aan elk van jullie eens laten voelen hoe wij ons voelen als we na een tijd in België de oprijlaan naar het huis oprijden. Lachend, enthousiast, zenuwachtig, benieuwd, onbezonnen, gelukkig. Ik kan het het best vergelijken met het terugzien van een geliefde na lange tijd. Wij delen met ons vieren eenzelfde gevoel en dat maakt wat we hier ervaren zo uniek. Voor sommigen is het waarschijnlijk moeilijk te vatten dat wij zo tekeer gaan voor een hoop stenen. Toppunt van materialisme ? Zeker niet ! Het gaat niet om het verwerven van een eigendom maar om het durven gaan voor waar we in geloven , de vriendschap, de samenhorigheid, het samen werken, leven en beleven.
Onze fantastische buitenkeuken !
Nico volledig uitgeteld
