Vandaag voor het eerst reactie gekregen van een patiënte! "Mag ik nu eens iets vragen...? Ben je zwanger?" Hoe schattig!!
Je ziet ze allemaal wel kijken, maar echt vragen stellen durven ze precies toch niet :) Of via een verpleegkundige: "Is Tineke van de psychologen zwanger?" Ze zijn er dus toch wel mee bezig.
Ik ben al blij. Voor t zelfde geld denken ze dat ik gewoon heel erg verdikt ben! Halleluja...
Dit weekend naar Aken geweest met Hanne, Joke, Ellen en Emmilie. Heerlijk weer en zalig getetterd.
En bangelijk nieuws! Emmilie is ook zwanger! Nu 9 weken. Kei tof!!! PROFICIAT EMMI EN WILLEM!! Ik zie onze kindjes al samen spelen met "grote broer Olaf" (van Hanne) in de Zoo of de Efteling of ... Oooh... *vertederd*
Amaaai, dit weekend VGZ van Hanne achter de rug. Hevig uitgeweest en op luchtmatrasjes in een chirolokaal geslapen. Ik denk dat ik 3uur geslapen heb in totaal. Helemaal geradbraakt dus.
Maar het was wel een plezante avond. Hard gedanst en gelachen. Als je maar met vriendinnen bent he :) Leuke reacties ook op mijn buik. De meesten waren verbaasd dat em al zo groot was :) Ja, dat komt met schokskes precies. Ploep, en ineens is dat daar. Vreemd, ook voor mij! Ik verschiet er zelf van als ik in de spiegel kijk
En dan ... FRANKRIJK! Aaaah, la douce france... Weken heb ik hier naar uit gekeken. Op naar de zon, de maïsvelden, de zonnebloemen, het goeie leven...
Mijn buikje begint nu echt al wel op te vallen en ik zie de mensen ook kijken. Wel schattig :) Op het strand pronk ik ermee in mijn nieuwe bikini (de oude is al te klein!). Toch wat bedekt gehouden bij het zonnen. Dat kleine hummeltje mag niet te zeer opwarmen!
Eindelijk ook eens tijd om over namen na te denken. Net voor ons verlof naamboekje gekocht. Aangezien we niet echt dezelfde smaak hebben, hebben we elk onze favorieten opgeschreven door heel het boekje te doorbladeren. Eerst voor jongens en daarna voor meisjes. Wat een opdracht! Op de terugweg naar België hebben we onze lijstjes dan maar naast elkaar gelegd, en guess what! We hebben eindelijk een selectie!! Toch een doorbraak, al zeg ik het zelf! Een definitieve beslissing is er niet gekomen, maar dat moet nog niet. Nog 22 weken...
3e echo viel wat tegen. Dokter (vervanging) nam niet echt de tijd en daarom weten we het geslacht nog steeds niet! Grrrr! Het hummeltje lag met z'n poep naar de camera, dus konden we niet tussen de beentjes zien. Nog 4 weken (!) wachten dus! Niet zo tof...
De berekeningen en metingen waren wel in orde. Oef... :) 12 cm en 140g. Onwezelijk toch?
Geen foto's deze keer. Je herkent er toch niets op :)
En dan kunnen we nu eindelijk heerlijk van 2 weken verlof genieten. *zucht van opluchting* Even weg van de drukte op het werk. Let the sun shine!!
1e week gebruiken we om de kinderkamer op te knappen. Nu ja, Dries en z'n broer eigenlijk :) Er wordt geschilderd, geschuurd en vernist. Het resultaat mag er zijn! Al was er toch de discussie over de kleur. Pfff ... op dat vlak lijken we toch niet echt overeen te komen. Enfin, Dries heeft de kleur gekozen. Ik mag de aankleding doen. (hier worden deals gesloten hoor!) Heb al heerlijk behangpapier gezien op http://www.dutchkiddies.nl/, echt een zalige website en bangelijke stijl. Voor stoere baby's. ;)
Bij Ikea niet echt leuke meubeltjes gezien, maar dekentjes, knuffels, lakens, ... zijn er wel kei schattig. Ik moet dringend nog eens terug :) Dries heeft er wel al dé lamp gevonden: de klassieke papieren bol. Nostalgie zegt hij (goedkope brol denk ik). Enfin, als hij er blij mij is, dan ik ook :)
Aaaaah, al heel de week zenuwachtig! Opt werk nood gehad om te ventileren. "Maar bel dan toch!" Bezorgde collega's proberen mij wat moed in te spreken, maar mijn uitstelgedrag neemt telkens de overhand. Uiteindelijk bel ik dan toch, wat afgezonderd in een bureautje.
"Sorry mevrouw, de resultaten zijn nog niet binnen. U zal morgen terug moeten bellen." AAAAAAAAAAAAAAAAHHHH! Kakkers!
Volgende dag: "Ah, de resultaten zijn nog niet binnen, maar ik bel even naar het labo..." Aansluitend een welgekend irritant muziekje. Grrr...
"Ja, mevrouw? De resultaten zijn goed hoor. Zelfde waarde, maar geen antistoffen aangemaakt. Ne vals positieve dus." Alsof mijn hart nog harder kon slaan!
We hebben chance gehad! Ik word vanaf nu nog voorzichtiger...
Woensdag mag ik bellen voor de uitslag van de bloedname bij de vorige echo.
Alles lijkt in orde, alleen ... licht positief op het CMV, een virus dat je kan oplopen via snot van kleine kindjes Natuurlijk begin je weer vanalles op te zoeken. Ik word er heel ongerust van. Gelukkig blijf Dries kalm en slaagt hij erin mij gerust te stellen...
Binnen 2 weken moet ik opnieuw een bloedname laten doen ter opvolging. Een lichte verhoging kan niks zijn, maar voor de zekerheid wil men het toch checken. 26 juli ga ik terug. Nu al stres...
Daar liggen we dan weer! Gel op mijn buik en hop, ons kleintje verschijnt al gauw weer op het scherm. Man wat is ie beweeglijk! Hij draait en schopt, maar ik voel er niks van. Bizar! En dat mondje! Op een gegeven moment hapt ie als een visje. Zo schattig!
En dan valt het plots stil. Hij/zij ligt niet zo goed voor de metingen die moeten gebeuren :) Er wordt dan maar op mijn buik gepord in een poging om hem/haar wakker te krijgen. Ik moet ook hoesten. "Hallo lieverd! Wake up, please!" De gyn ziet wel een maag, niertjes, neusje, hersenen (zien we ook!), ruggegraat, voetjes, handjes, ... Alles erop en eraan. Alleen het geslacht blijft voorlopig nog geheim. Doeme toch...
Gelukkig gaat ie er na een minuut of 5 weer helemaal voor. De nekplooimeting van 1mm = perfect en neusbeentje is aanwezig. Aanzienlijk kleine kans om mongolisme dus. Chanceke... Hij/zij meet nu 5,5 cm. Wat aan de kleine kant precies (moest ie al niet 8 cm zijn? zo zegt mijn babyboek...) Gyn lijkt in ieder geval tevreden. Wij dus ook...
Krijgen opnieuw mooi echofotootje mee. Ooooh, dat neusje... (Hij/zij ligt op rug, met neus en mond naar boven. Je ziet ook een klein stukje van zijn/haar borst.)
De vrienden worden met mondjesmaat ingelicht. Het is zo moeilijk om iedereen samen te krijgen! En je wil natuurlijk niet dat men het via via hoort.
Sommigen hadden het helemaal verwacht, anderen vallen compleet uit de lucht. Maar allemaal zijn ze blij voor ons. Gelukkig maar :)
Je ziet ze (de ene al wat stiekemer dan de andere) naar mijn buik staren en grijpen. Op 12 weken is er nu nog niet zoo heel veel te zien. Een bultje zeg maar :) Maar het fascineert nu al. Dat belooft...
Spannend! Vandaag onze 2e echo en een bloedname!
