Na een periode van een "writers block" ben ik er weer. Er zijn heel wat weken verstreken sinds mijn laatste blogberichtje, dus is er ook wel wat gebeurd. Ik ben intussen aan mijn laatste stagedagen op NPICU bezig en heb ook hier enorm veel bijgeleerd. Mijn vroedvrouwenhart ligt nog steeds in verloskamer en materniteit, maar de mensen van NPICU hebben hun plaatsje toch ook verovert. Meer dan ooit kwam ik mezelf hier tegen, ik werd ook constant gedwongen om aan mezelf ...euhm... te werken. Ik moest hiervoor meermaals mijn comfortzone verlaten om over mijn gevoelens te praten. Zo heb ik ook geskyped met een docente om alles een plaatsje te geven. Toegegeven, dat was in het begin redelijk ongemakkelijk omdat ik nu mezelf een stuk moest blootgeven (way out of the comfortzone!) maar achteraf was ik wel opgelucht: ik ben geen blijt of watje, wat ik ervoer was normaal (oef). Wat ik hier ook geleerd heb, is op commando in slaap vallen. 's nachts mag ik 2u slapen en die heb ik echt wel nodig. Het zien van een kussen en witte lakens heeft tegenwoordig dan ook een vreemd effect op mij. De voorbije weken had ik vlagen van heimwee, nu het einde in zicht is lijken de dagen net iets langer te duren. Toch had ik vandaag een heel ander gevoel: ik was bang. Ik besefte dat ik hier al drie maanden zit, ik heb dan wel heel wat bezoek gekregen maar toch leefde ik steeds "op mezelf". Ik heb mijn eigen stekje, kijk steeds uit om te mogen gaan werken en heb mijn eigen ritme. Wat gaat dat geven als ik plots weer thuis ben? En vooral, wat gaat er allemaal verandert zijn?
