7 weken ver zijn we nu, net over de helft dus. Hoewel de eerste 6 weken voorbij zijn gevlogen, ging de 7de week heel traag voorbij. Ik had voor het eerst ook echt last van heimwee en miste het thuisfront enorm. Enkele Skype-sessies later was het weeral wat beter.
Ik ben intussen ook gestart op NPICU (Neonatal and Pediatric Intensive Care Unit), waar ze ook heel vriendelijk en studentgericht zijn. De eerste dag werd ik meteen met geconfronteerd met een zwaar mishandelde peuter, hij had meteen een spoedoperatie ondergaan maar men vreesde dat de peuter hersendood zou zijn. De aanblik van een anderhalfjarige in coma, verbonden met allerlei draadjes en tubes deed mijn hart breken. Ik wist dat dit wel eens een mentaal zware stage zou kunnen zijn, maar eens ook echt geconfronteerd met zoveel leed raakte het me veel dieper dan gedacht. Voor het eerst in heel deze stage had ik spijt dat ik alleen gekomen was.
Intussen zijn we een week verder, ik heb op enkele dagen tijd veel bijgeleerd maar heb nu toch veel meer behoefte om mijn verhaal te delen dan op verloskamer. Ik ben de uitvinder van Skype dan ook heel dankbaar .
Nu heb ik mijn Paasvakantie: 10 dagen lang vakantie houden met wel heel leuk gezelschap Daarna sta ik nog 4 weken op NPICU en dan zit mijn stage er al op, in juni ga ik waarschijnlijk zeggen dat dit heel avontuur voorbij gevlogen is
.
