Ben vandaag naar mijn psycholoog geweest. Het was de 1ste keer dat ik een maand niet bij hem op gesprek ben geweest. Nu pas ... !
Voordien ging ik om de veertien dagen èn nog langer geleden elke week!
Nu kan ik die termijn overbruggen, maar vanaf het begin dat ik met hem ging 'praten', heb ik me heel fel vastgeklampt aan hem.
Vanaf de 1ste afspraak was er een klik.
Hij was de enige die mij leek te begrijpen!
Door die klik voelde ik me enkel daar, tijdens 'mijn' uur, volledig op mijn gemak ...
Daar mocht of kon ik mezelf zijn, even volledig weg van de buitenwereld.
Het uur dat ik daar ben, is nog steeds véél te snel om. Ik ben wel blij dat ik eindelijk de hunker niet meer voel dat ik naar ginder wil 'om mij goed te voelen'.
Vele emoties zijn daar de revue gepasseerd: vaak huilen, wanhoop, ...
Het was telkens best vermoeiend om de sessies te doorstaan.
Op dit ogenblik kan ik veel rustiger met hem praten over alles wat mij bezighoudt.
Ik merk zelfs de laatste tijd dat er afspraken voorbij gaan, waarna ik denk: wat heeft dit uur me 'opgebracht' ...
Toch ben ik nog niet onmiddellijk van plan om geen afspraken meer te regelen. Die stap kan/wil ik nog niet zetten.
Vandaag heeft hij weer enkele goede adviezen gegeven, dus probeer ik de volgende 4 weken alleen te overbruggen en ga dan verslag uitbrengen over het dagelijks verloop.
Ik merk wel al heel lang en duidelijk dat het ALLEEN is, dat ik vooruit dien te geraken.
Iedereen kan de beste adviezen, meningen, ... geven, toch ben ik het met mijn eigen lichaam en geest die vorderingen moet maken. Helemaal niet zo evident. De ene dag kan ook heel anders aanvoelen dan de andere dag.
Soms is het zelfs nog geen dag, maar kwestie van 'momenten'.
Wat ik ook nu heel goed aanvoel, is dat ik mijn nachtrust echt nodig heb! Daar was ik vroeger ook véél te nonchalant in ...
Omdat ik weet dat morgen de wekker weer vroeg afloopt, ga ik ook weer mijn bedje opzoeken.
Als ik 's morgens niet goed uitgeslapen start, sleep ik dat nog doorheen de dag met me mee. Geen fijn gevoel!
Dus: voor nu: Slaap lekker en tot het volgende bericht.
Ikzelf zit zowat in de fase dat mijn burn-out me precies wil 'testen' ...
Ik heb al meerdere moeilijke momenten gevoeld de laatste tijd dat ik dacht: er mag nu toch wel iets positiefs of rustgevends gebeuren, want anders kan het wel eens zijn ... dat ik herval.
Gelukkig is dit nog niet gebeurd, maar ik voel me nog echt labiel.
Volgens mij ben ik voor mezelf, door dit zo aan te voelen, toch al sterker geworden.
Ik heb vorige week beslist om een grens te stellen! Dat is de 1ste keer in mijn leven dat ik dit ZELF heb beslist!
Ik voelde weer teveel druk rond en bij mezelf, dat ik een 'activiteit' aangaande het werk een half jaar heb uitgesteld in onderling overleg. Dan ben ik misschien weer sterker om die draad verder op te pikken, maar NU nog niet.
Eerlijk gezegd was ik best trots op mezelf dat ik het aanvoelde dat ik terug over mijn limiet ging gaan èn dat ik er daadwerkelijk iets voor gedaan heb!
Ik wil mijn verloop van 'beterschap' zelf zoveel mogelijk in de hand houden en niet meer verder en verder gaan, om achteraf te moeten merken dat ik over mijn eigen schreef ben gegaan.
Niet gemakkelijk, maar volgens mij wel de beste manier om je eigen, haalbaar, leven te leren leiden!
Gelukkig heb ik weer even een moment gevonden voor het slapen gaan om een bericht te delen.
Het was een vrij drukke dag. Ik heb nog altijd moeite om alle 'informatie' die op me af lijkt te komen, te plaatsen en jaag me nog veel te snel op naar mijn zin ...
Hopelijk is ook dit een kwestie van geduld èn oefening om rustiger te worden voor mezelf en mijn directe omgeving.
Zij hebben het tenslotte ook helemaal niet gemakkelijk met een partner/mama die al langer dan twee jaar 'anders' reageert op alles, dan ervoor!
Ik heb het, eerlijk gezegd, "als mama" altijd moeilijk gevonden om te genezen ...
Vanaf het moment dat ik in theorie moest rusten en als advies kreeg van de huisdokter om fijne dingen voor mezelf uit te zoeken, werd de praktijk al weer snel anders ...
Een 'zorgenkind' dat veel aandacht eist, dient blijvend begeleid te worden. Ik heb ook nog altijd geen kaboutertjes gevonden om het huishouden te doen, terwijl mijn man gewoon verder moest gaan werken ...
Jammer genoeg hebben we in onze omgeving geen familie wonen, waar we in tijden van 'nood' zelfs maar even op kunnen terugvallen.
Het enige 'geluk' dat ik had toen ik mijn burn-out kreeg, was dat de grote vakantie juist begon! Zoonlief moest niet op tijd klaar gemaakt worden om naar school gebracht te worden & terug te halen!
Hij heeft deelgenomen aan verschillende kampjes, zodat de situatie thuis toevallig toch een stukje rustiger was!
Wat heb ik die tijd goed kunnen gebruiken!
De 1ste maand van mijn burn-out heb ik hele dagen in bed gelegen en ZO DIEP GESLAPEN, dat ik zelfs het lawaai van de stofzuiger langs mijn bed NIET hoorde.
's Nachts sliep ik mijn gewone slaap, zoals altijd. Ik was volledig 'van de buitenwereld ' afgesloten!
Mijn lichaam had dus zeker en vast het juiste signaal gegeven: het was ... leeg!
Dit is mijn 1ste bericht op een voorlopig nog wit blog ... SPANNEND!
Het is echter mijn bedoeling om deze blanco ruimte te gebruiken om ervaringen te delen over mijn burn-out. Daarmee hoop ik oprecht andere personen, die een gelijkaardige situatie meemaken of meegemaakt hebben, te informeren, adviseren, tips aan te reiken die voor mij hielpen/helpen.
Wees er zeker van: mij is het nu aan het lukken om stapje voor stapje opnieuw een pad te zoeken, waar IK me goed bij voel. Waar je ook zeker van mag zijn: als het mij aan het lukken is, lukt het jou ook! Ik heb heel lang gedacht dat ik nooit meer uit mijn negatieve spiraal kwam!!!
Voor mijn burn-out 'werd' ik volledig geleefd.
Ik heb zò diep gezeten, dat ik één ding zeker weet: nu is het aan mij om zo veel mogelijk keuzes te maken in mijn leven!
Ik ervaar dit elke keer als een heel zware opgave, maar bij de kleinste verandering ben ik TROTS!
Dat kende ik voor mijn burn-out ook niet: trots zijn op MEZELF.
Daar was ik me allemaal niet bewust van.
Leven, maar vooral 'overleven': daar was ik totaal onbewust mee bezig ... tot mijn lichaam aangaf: STOP, "terug naar start", zoals in het monopoly spel.
Toen wist ik nog niet hoe rampzalig ik me ging voelen gedurende een heel lange tijd!
Ik ben van plan om nog veel meer neer te schrijven.
Al is er maar 1 iemand geholpen of gesteund door mijn ervaringen, dan maak ik een sprongetje vanbinnen.
Ik wil personen, die een burn-out kennen, verder helpen, omdat ik uit eigen ervaring weet hoe ontzettend hard het is om mee te maken!
Onthoud 1 ding, ook al geloof je er nu misschien geen snars van, HET KOMT GOED!
Nu heb ik dringend, zoals iedereen, gezonde rust nodig!
