Wie gaat mee om IEPER te bezoeken.
Onze gids "Greet" zal ons door deze mooie en verrassende stad rondleiden met een woordje uitleg over de geschiedenis.
Om 16u bezoeken we "Flanders Field"-museum dat onlangs volledig vernieuwd is.
info museum
Daarna gaan we een hapje eten.
Tegen 20u vatten we post aan de Menenpoort
voor de dagelijke ceremonie.
Zie ook deze link : bezoekers last post voor meer info over de verenigingen die die dag aanwezig zullen zijn.
Inschrijven voor deze daguitstap kan via
deze link :
inschrijvingsfiche
Moderne kunst t Is niet iedereen zijn ding. Vaak ontgaat ons de intentie van de kunstenaar, soms vinden we dat we dat zelf ook wel zouden kunnen maar er niet zouden opkomen. Maar natuurlijk weten we allemaal wel wat mooi of origineel is of ons pakt. De Kunstwandeling Kortrijk Vlaandert met gids Marij heeft in elk geval veel meer dan onze voorzichtige verwachtingen ingelost.
Niet alles was even toegankelijk voor leken van ons kaliber, maar op onze weg door de stad ontmoetten we toch aardig wat werken die onze bewondering opwekten of zelfs naar adem deden snakken.
De schilderijen van Ronald Ophuis bijvoorbeeld verkochten je al meteen een opdoffer van jewelste: de weergave van de extreme omstandigheden waarin mensen in conflictgebieden moeten leven(foto 2 van een man die zijn moslimbroeder draagt in Irak).
In de Halletoren vonden we van de hand van de met geur werkende kunstenaar Peter De Cupere een telescoop, gericht op een kanonskogel in de gevel van het stadhuis, die een niet te miskennen buskruitgeur verspreidde (foto 3 met Lea aan het werk).
Of de zoektocht van Nick Ervinck naar een interactie tussen virtuele constructies en reële beeldhouwwerken, wat resulteert in met 3D print- en softwaretechnieken geschapen sculpturen die onmogelijk met de hand te vervaardigen zijn (foto 4).
De kunstwerken stonden bovendien opgesteld op zeer aantrekkelijke locaties: van de prachtig gerenoveerde Budafabriek over de door de stad aangekochte paardenstallen tot het stemmige begijnhof (foto 5).
We konden er niet genoeg van krijgen en toch Oef, blij dat we daar vanaf zijn, liet ik me laconiek ontvallen na ons laatste bezoek aan het museum. t Was immers al na vijf uur en een pak kunst op zo korte tijd. Gelukkig kon iedereen - en vooral Marij - er smakelijk mee lachen.
Van smakelijk gesproken... We hadden een wel zeer memorabele lunch. De patron en chef-kok van dienst van 'De Dingen', waar Marij had gereserveerd, daagde gewoon niet op. We dropen dan maar af naar de Grote Markt, waar jobstudenten vanwege de grote drukte prompt de verkeerde croque afleverden, onze drank compleet vergaten en daarna thee serveerden zonder suiker of lepeltjes.Van de regen in de drop dus, maar dat is wel de enige regen die we die dag hebben gezien.
Onze allergrootste waardering gaat niettemin uit naar onze onvermoeibare gids Marij, die ons vakkundig van het ene riante hoekje van Kortrijk naar het andere leidde om ons tot slot een heerlijk avondmaal voor te schotelen, waarvoor onze hartelijke dank.
Nostalgie van krasse zeventigers voor krasse vijftigers en zestigers...
De laatste zondag van juli beleeft Olen zijn 'day of fame' met het kleinkunstfestival. Lea is grote fan en had dit jaar enkele leden van onze reisgroep uitgenodigd. Tine,zelf bewoonster van het dorp met de pot met drie oren van Keizer Karel (of is het de pot van Keizer Karel met drie oren?), deed er nog een schepje bovenop en inviteerde ons bij haar thuis voor een lichte lunch.
We waren uiteindelijk met zijn zessen, Lea, Tine, Lucienne, Chantal, Martina en ikzelf. En het was de moeite. Op het menu stonden Miek en Roel, Armand en Guido Belcanto.
Het geheel werd aaneen gepraat en gezongen door Jelle Cleymans (een heel klein ventje) die heel erg zijn best deed maar het toch moest afleggen tegen al deze bejaarde (en in het geval van Armand, behaarde) artisten.
Als echte groupies stonden we op de eerste rij, fotoapparaat in de aanslag, met onze neus tussen het traliewerk. We werden teruggekatapulteerd naar de jolige jaren zestig, met peace, love and flowers in your hair en - het mag gezegd - over het algemeen minder zure gezichten. Geweldig!
Vier
vrouwen die voor het eerst met elkaar op stap gaan, kun je je
voorstellen hoeveel decibel dat produceert? Het begint al in de auto
van Olen naar Borsbeek, groeit aan op weg naar Deerlijk en eindigt in
een waterval van gespannen reisverwachtingen in het huis van Monique
waar we overnachten voor de grote overtocht naar de Britse Eilanden.
Die
vier vrouwen, dat zijn Lea, de wereldreiziger, Marina, de
impressionist, Monique, de stapper, en ik.We moeten ons nog wat
aanpassen aan het samenreizen. Voor elke beslissing zijn er vier
meningen en nog veel meer pro's en contra's. En er zijn heel wat
beslissingen te nemen. Wanneer gaan we eten? En waar? Wat kopen we
samen aan? En hoe regelen we de betaling ervan? Wie is de co-piloot?
Moeten de autoraampjes open? Of dicht?
Marina
overleeft de zeereis en Monique pakt het links rijden moedig aan.Brighton,
onze eerste stopplaats, is gehuld in een dikke mist. De fameuze pier
ontdekken we pas de volgende morgen en van het reuzenrad is slechts
de onderste helft zichtbaar. De volgende dag bezoeken we The
Pavillon, een luisterrijk paleis in exotische stijl, met draken en
figuren uit een fantasywereld, een lust voor het oog, maar je mag er
niet aan denken hoeveel dit gekost heeft. We picknicken op de pier in
de dichte mist en verwonderen ons over de vele Engelsen die zich
ondanks alles installeren voor een dagje aan het strand.
In
deze snode badstad, moeten we ook op onze tellen passen voor de
Oost-Europese maffia die ons goedkoop hotelletje uitbaat. We zijn
bijna opgelicht, maar na het uitdenken van verschillende scenario's
inclusief telefoneren naar 999 en na het hardnekkig inpraten op het
personeel krijgen we alles uiteindelijk geregeld. Ha, ze hebben ons
niet liggen gehad. We zijn er niet rouwig om dat we deze hectische
stad moeten verlaten.
De weg
naar The New Forest is druk. De Engelsen zijn erg vriendelijke
mensen, behalve als ze achter het stuur zitten. De stress van de rit
valt van ons af als we in East Boldre toekomen, een vredig gehuchtje
vlak bij Beaulieu (spreek uit bjoelie) De paardjes en
ezeltjes grazen rustig langs de kant van de weg. Greycott Cottage
wordt gedurende een week onze thuis in het midden van het
natuurreservaat. Voor elk een eigen slaapkamer, wat een luxe. Cathy,
onze gastvrouw, is een ietwat bizarre dame, met veel Britse humor,
die sterk tot onze verbeelding spreekt, vooral nadat we haar woning,
en niet te vergeten haar husband Neil, hebben leren kennen.
De
temperaturen stijgen elke dag, onze kleding wordt steeds lichter, het
tuintje wordt druk gebruikt. 's Morgens vroeg gaan we naar het lokale
winkeltje in de Post Office, waar de eerste klant in de rij een
grijze ezel is. Hij wacht op zijn dagelijkse wortel, Marina bedient
hem op zijn wenken, met veel plezier.
We
worden steeds beter in het plannen van onze boodschappen, de
besluitvorming wordt routine, en we eten lekker en zuinig, heerlijke
maaltijden aan onze ronde wiegende tuintafel onder de klimroos en de
kamperfoelie.
Voor
mij betekent een week in een vakantiehuisje: niets moet, alles mag,
relax. Maar dat is blijkbaar niet voor iedereen zo. Vroeg opstaan
wordt een wedstrijd die ik elke dag met glans verlies. Er worden to
do lijstjes aangelegd, boodschappenlijstjes, waslijstjes,
puntenlijstjes. En ik koester in mijn tas een lijstje van boeken die
ik hier wil kopen.
De
wandelingen van de eerste dagen verzadigen ruimschoots ons verlangen
naar groen en rust, naar paardjes en planten. Maar op de uitgestrekte
heide brandt de zon op onze hoofden en schouders, en we zoeken de
schaduw van de bossen op. Bovendien zien de schoenen erg af. Marina's
zolen zijn er gewoon afgesleten, en Lea's schoenen zijn kletsnat en
bemodderd, na een tocht door het moeras.
In de
cottage is er geen wifi, en het wordt stilaan een frustratie voor
Monique en mij. We rijden naar de pub East End Arms om het nodige op te
zoeken: de winnaar van de Ronde van Frankrijk (voor Marina), de
geocaches (voor Monique), e-mail (voor mij) en info over Exbury
Gardens, Beaulieu Motor Museum en bussen in de regio.
Op
maandag bezoeken we Salisbury, de schitterende kathedraal waar jammer
genoeg net het orgel gestemd wordt en snerpende fluittonen de stilte
in de gothische ruimte en in ons hoofd verscheuren.In de namiddag
krijgen we van elkaar een vrije middag die grotendeels besteed wordt
aan shoppen, Marina en Lea voor schoenen of kleren, en ik, ja wat
dacht je, recht naar Waterstone's, waar ik mij verlies in zalig veel
boeken.
De
volgende dagen werken we in ploegen. Na een groepswandeling langs de
River Beaulieu gaat Marina naar het Motor Museum, Lea en ik keren
terug naar huis en Monique gaat alleen wandelen. Maar o ramp, Monique
maakt een iets te ambitieuze sprong over een greppel en verrekt een
spier in haar linkerkuit. Er zit niets anders op dan te rusten, been
omhoog.Zo komt de geplande cachewandeling in het gedrang, maar ik ga
alleen op verkenning. Nu heb ik het zitten:ik kom naar huis
geflapperd met loshangende zolen. Nog een stel schoenen stuk. 's
Avonds maak ik de wandeling deels opnieuw met Monique, haar been is
al veel beter, en we vinden toch nog twee caches.
Zaterdag
de laatste dag van ons verblijf in Engeland, de laatste zondoorbakken
wandeling in Wye, ons laatste avondmaal in La dolce vita, onze
laatste munten tellen en spenderen, het laatste glas heffen op onze
reis en, ja natuurlijk, op Marina's verjaardag. Ha, nu nog de
terugreis overleven met een full English Breakfast in onze maag. En
dan pas krijgen we ons diploma...
De eerste uitgebreide ontmoeting van Samen Reizen zit erop.
Met dertien trokken we afgelopen weekend richting Lille. Tien bleven
overnachten in het hotel Ibis Lille Centre Gares nabij het station Lille
Flandres. Na een korte kennismaking vond iedereen een kamergenoot en konden we
inchecken.
De voor sommigen eerder droge lunch (wegens geen sla of
ander verkwikkend groen) werd gevolgd door een stadsbezoek onder leiding van
Bertin (met dank aan de organisatie van Monique). Hij gaf ons een alternatieve
rondleiding, met veel anekdotes en weinig jaartallen, wat gezien ons aller
leeftijd en de ermee gepaard gaande toestand van ons geheugen door de meesten erg
op prijs werd gesteld. Lille is een mooie en aangename stad geworden met
prachtige gevels en aantrekkelijke winkels. De lang verwachte zon had zowat
alle inwoners naar buiten gelokt en pleinen en straten gevuld met muziek en vrolijke, blije mensen.
Voor ons grand diner had alweer Monique gereserveerd in
een Italiaans restaurant, waar we op de duur werden buiten gekeken wegens
teveel enthousiasme en dito decibels. Niet getreurd, voor de laatopblijvers was
er nog altijd de bar van het hotel
De tweede dag brachten we een bezoekje aan het filiaal van het Louvre in Lens. Een
prachtig glazen gebouw in een pas aangelegde tuin, die nog moet groeien om
volledig tot zijn recht te komen. We bezochten de grote Galerie du temps: een
chronologische opstelling van beeldhouwwerken, schilderijen, sarcofagen en
andere kunstwerken en het kleinere Pavillon de verre met als thema Le temps
à loeuvre en waar je handpalm je zowaar een persoonlijke boodschap meegaf. Een
aanrader voor wie dit museum nog niet heeft bezocht. <
Met zeven overblijvers bezochten we in de namiddag nog het
ex-mijnwerkersstadje Lens, kwestie van even de benen te strekken na al dat
geslenter tussen de kunst. Tot onze verrassing was Lens na het teloorgaan van
de industrie niet ingedommeld. Het kerkje werd in de Eerste Wereldoorlog gebombardeerd
en in 1926 (oei, toch nog een datum onthouden!!) weer opgebouwd en het stadje
bezit een lieflijk klein art-deco-stationnetje en enkele opvallende art-deco-gevels.
Deze eerste grote activiteit heeft in elk geval
iedereen zin gegeven in meer!
Heb je een reis gemaakt met een ander lid? Samen een activiteit gedaan? Schrijf dan een kort verslagje en voeg er wat foto's bij. Zo blijft iedereen op de hoogte van wat er reilt en zeilt in onze reisvijver. Je kan je verslagje met de foto's opsturen naar Monique, Tine of Marina, die zorgen er dan voor dat alles op onze blog komt. Ook toekomstige reisplannen, uitnodigingen of voorstellen voor activiteiten kunnen hier aangekondigd worden.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Marina stuurde mail ivm de afspraken. Wie gaat mee in de namiddag (nà de gidsbeurt in het oude stadsdeel) naar "La Piscine" te Roubaix ? We kunnen met de metro. Korting als we met meer dan 10 pers een toegangsticket aankopen.
Tine's reizen
De tweede dag brachten we een bezoekje aan het filiaal van het Louvre in Lens. Een
prachtig glazen gebouw in een pas aangelegde tuin, die nog moet groeien om
volledig tot zijn recht te komen. We bezochten de grote Galerie du temps: een
chronologische opstelling van beeldhouwwerken, schilderijen, sarcofagen en
andere kunstwerken en het kleinere Pavillon de verre met als thema Le temps
à loeuvre en waar je handpalm je zowaar een persoonlijke boodschap meegaf. Een
aanrader voor wie dit museum nog niet heeft bezocht.
< 
Marina stuurde mail ivm de afspraken. Wie gaat mee in de namiddag (nà de gidsbeurt in het oude stadsdeel) naar "La Piscine" te Roubaix ?
