Heb je een reis gemaakt met een ander lid? Samen een activiteit gedaan? Schrijf dan een kort verslagje en voeg er wat foto's bij. Zo blijft iedereen op de hoogte van wat er reilt en zeilt in onze reisvijver. Je kan je verslagje met de foto's opsturen naar Monique, Tine of Marina, die zorgen er dan voor dat alles op onze blog komt. Ook toekomstige reisplannen, uitnodigingen of voorstellen voor activiteiten kunnen hier aangekondigd worden.
Zaterdagmorgen 26 september 2015 niet te vroeg (toch niet voor ons die hier in de buurt wonen).
Het belooft stralend weer te worden na een periode van overvloedige buien. En deze belofte wordt ingelost !
We vinden elkaar aan het station van Kortrijk. Zeven deelnemers : Lut en Jo van Brugge, Marie-José en Marina van Antwerpen, Monique (organisator), Marie-Ange en Marij uit het Kortrijkse. Niet iedereen kent elkaar maar dat duurt niet lang.
Monique heeft alles tot in de puntjes voorbereid, met documentatie in een fel geel mapje (zo kan ze ons gemakkelijk terugvinden als we zouden verdwalen).
Zaterdag bezoeken we : Nécropole nationale de Notre-Dame-De-Lorette, Deutscher Soldatenfriedhof Neuville-Saint-Vaast, Tours du Mont-Saint-Eloi en Canadian National Vimy Memorial. Stuk voor stuk indrukwekkende getuigen van de gruwel van honderd jaar geleden. We overnachten in de buurt van Arras en genieten van een rustige avond met lekker eten.
Zondag is het tijd voor de stad zelf. We staan paf van de Grand Place en de Place des Héros met de chique gevels en galerijen. In de voormiddag beklimmen we het belfort (grotendeels met de lift), we dalen af in de 'boves' (kalksteengroeven) en wandelen naar de citadel Vauban aan de rand van de stad. In de namiddag krijgen we een rondleiding door een enthousiaste jongedame (een 'greeter') die ons laat kennis maken met minder bekende pleinen, straten, monumenten, huizen en hun geschiedenis.
Arras en omgeving : onbekend maar nu zeker bemind ! Dit ontdekken in aangenaam gezelschap, met prima gidsen, heerlijk weer, ... bleek een garantie voor een heel geslaagde tweedaagse !
Wanneer? 10-24 juni 2014
Waar? New York (1 week), Philadelphia (3 dagen), Washington (4 dagen)
Luchtvaartmaatschappij: Jet Airways (lagekostenmaatschappij, vliegt dagelijks van Mombay naar Brussel naar Newark en terug)
Reizen in de VS: Megabus en Greyhound
Over zoete invallen en eerlijke taxichauffeurs...
10 juni 2014... Tine en ik treffen elkaar op het perron van onze nationale luchthaven. De plannen zijn ambitieus, de verwachtingen groot. Wij meten ons meteen de Amerikaanse stijl aan.
New York, Philadelphia, Washington. Het bleek een goede keuze te zijn, want het zijn drie totaal verschillende steden. In volgorde: overweldigend en druk, druk, druk; lieflijk, gezellig en makkelijk te voet te ontdekken; majestueus en statig, de brede lanen doen Tine wat aan Parijs denken.
In New York logeren we in het appartement van een kennis van mij, een schrijfster. Het woonblok werd in de jaren vijftig ondergebracht in een oude fabriek van Bell Telephone en was uitsluitend bedoeld voor kunstenaars. Het ligt in Greenwich Village, de wijk van bohemiens en artiesten, met zicht op de Hudson en het Empire State Building en waar geen wolkenkrabbers zijn toegelaten. Het is altijd weer leuk om oude vrienden terug te zien, de eerste dag doen we dan ook niet veel anders dan wat rondrijden en kletsen. Maar vanaf de volgende dag zijn we aan ons lot overgelaten. We hebben vijf volle dagen om deze unieke stad in al zijn facetten te ontdekken.
Tine is hier voor de tweede keer en dat is een meevaller, want in tegenstelling tot de overzichtelijke metro's van Londen en Parijs is de New Yorkse subway een heus studieproject Ik laat haar dan ook de honneurs waarnemen en kijk goed uit mijn ogen, zodat ik er de laatste dag toch op mijn eentje in slaag niet in een verkeerde trein te belanden.
In New York hebben we een pasje (New York Pass - prijs naargelang het aantal dagen - 200$ voor 7 dagen) zodat het lijkt alsof we nu overal gratis kunnen van genieten. We reserveren dan ook een plaatsje voor een paar geleide wandelingen (de Slavery and Underground Railtour, de High Line, de Gospel Tour). Ik vergaap me aan de hoogte van de gebouwen, Tine verdrinkt zich in de etalages van de vele vintage shops. We ontdekken de pracht en praal van het Grand Central Station, belanden op het dak van het Rockefeller Center (70 verdiepingen), schuimen het Metropolitan museum af (Tine voor period rooms en oude meesters, ik voor impressionisten), en huren fietsen voor een namiddagje in Central Park. En we gaan elke avond lekker eten, internationaal en vegetarisch staan bovenaan ons menu, maar na het eerste glas wijn (12$ + taks) bestuderen we de volgende dagen eerst de wijnkaart voor we gaan zitten.
17 juni 2014... We reizen met de bus voor 3$ elk naar Philadelphia. Maar niet vóór onze taxichauffeur 10 minuten nadat hij ons had afgezet, weer de straat indraait, hevig gesticulerend: 'You left your bag in my car!' Ik had het nog niet eens gemerkt.
In Phily logeren we in het Holiday Inn Express waar je 's morgens zelf je pannenkoekje mag bakken en Tine zich volledig kan overgeven aan haar zoete invallen.
Philadelphia is de eerste hoofdstad van de VS en hier gaan we de geschiedenistour op: in de oude Independence Hall met het standbeeld van president Washington ervoor krijgen we van Rangers een gedetailleerde uitleg over het ontstaan van het land, de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring en het opstellen van de Grondwet. De grootte van de Liberty Bell (met beroemde barst) stelt ons wat teleur maar we zijn des te enthousiaster over de Barnes Foundation, waar we ons een ganse dag verlustigen aan de vele schilderijen die worden gepresenteerd in "tableaux" zodat verschillende stijlen en stromingen met elkaar kunnen vergeleken worden. Een privécollectie om u tegen te zeggen (ze hebben niet minder dan 180 Renoirs, je zou er een indigestie van krijgen). De laatste dag gaan we apart op stap: Tine voor nog meer period rooms en oude meesters naar het grote Museum of Art, ik naar het charmante Rodin-museum.
20 juni 2014... Onze laatste vier dagen brengen we door in Washington. We logeren in een aangename residentiële wijk met veel leuke restaurantjes (o.a. B-too, het restaurant van Greet De Keyser en vriend, maar we zijn nog lang niet toe aan mosselen of stoofvlees met frieten). Ook Washington heeft het gemunt op ons kunst- en geschiedenisminnend hart en we lopen de poten van onder ons lijf. Om onze voeten wat rust te gunnen huren we een dag fietsen en peddelen onder een schroeiende zon (we zitten midden in een hittegolf) de Mall af, van Memorial naar Memorial (je zou denken dat de Amerikanen wel genoeg zouden krijgen van al die in steen gebeitelde soldaten, maar ze lopen er zonder verpinken in dichte drommen langs), het Witte Huis en de Obelisk voorbij tot aan het Capitool en weer terug. En dan is het alweer de allerlaatste dag van onze reis. Het verleden jaar geopende Newseum is voor Tine een heuse afknapper wegens té eenzijdig Amerikaans en ze gaat heil zoeken in de botanische tuin en de Sculpture Garden. Zelf ben ik zo geschokt door het compleet ontbreken van enige verwijzing naar de oorspronkelijke indianenbevolking dat ik prompt afsteven op het Museum of the Native American.
Voeg aan dit alles toe dat we twee rustige vluchten hebben gehad (vooral belangrijk voor een angsthaas als ik), de ergernisjes tot een minimum hebben kunnen beperken, hetzelfde reisritme hadden en elkaars behoefte om alleen op stap te gaan waardeerden, veel hebben gezien op weinig tijd en binnen het budget zijn gebleven (we hadden allebei nog geld over!!!!), dan is er maar één conclusie mogelijk: dit was een supergeslaagde reis.
Deelnemers: Lucienne, Marina, Tine, Marie-josé, Rita, Penny, Marij, Marie-Ange, Francine en Lea.
Om 10 uur verzameling aan het Steen. Ook de zon was van de partij, maar die hadden we dan ook speciaal besteld voor deze dag. En we mochten onze eerste buitenlandse gaste verwelkomen: Penny. Wat leuk toch dat onze groep altijd aangroeit en dat we steeds nieuwe gezichten mogen ontmoeten.
Na een korte uitleg over het Steen en dronkenmansstalker Lange Wapper zetten wij onze wandeling verder naar het eilandje voor ons volgend bezoek: het MAS. Deze mastodontale aanwezigheid in Antwerpen kan de bezoekers nog steeds imponeren. Voor sommigen onder ons, waaronder mezelf, was dit het eerste bezoek. Het panoramisch zicht over de grote koekestad van boven op het MAS is overweldigend. Dankzij het prachtige weer kon je zeer ver kijken. Er zijn daar aardig wat kiekjes genomen
Van het MAS ging het naar het Felixpakhuis en zo verder via de Hessenatie naar onze eerste koffiestop op een terrasje aan de Stadswaag.
Time flies when youre having fun, het was ondertussen al middag. Even na 12 uur is Francine er nog bijgekomen.
Na een snelle sandwich onderweg zetten we onze tocht verder richting Begijnhof.
Dit stukje Antwerpen bleek een wat vergeten kant te zijn, want voor velen was dit eveneens het eerste bezoek. Het is nochtans een vrij groot en verzorgd begijnhof rond een klassieke driehoekige tuin (alleen toegankelijk voor de huidige bewoners). Hier hebben we wel wat tijd doorgebracht want deze oase van rust viel bij iedereen in de smaak. In de kerk van het Begijnhof kan je een woordje of een wens in het gastenboek noteren. Iemand had er zelfs zijn " vurig verlangen om eens euromillions te mogen winnen" in opgetekend.
Na ons bezoek aan het begijnhof zijn we terug naar de binnenstad afgezakt. Tijd voor een volgende drink- en plasstop, op de binnenplaats van de Grote Witte Arend. Kers op de taart was het poortershuis in de Pelgrimstraat, een heuse stap terug in de tijd, omstreeks 1520. Alles staat er opgesteld zoals een gegoede middenstandsfamilie in die tijd leefde. Een boeiende gids nam zijn tijd om onze kliek van 10 kwakende, maar toch zeer geïnteresseerde vrouwen te voorzien van de nodige deskundige uitleg. Hij vertelde zaken die in de geschiedenislessen aan sommigen van ons waren voorbijgegaan. We hebben er veel van opgestoken, onze dank aan de begeesterde gids hiervoor.
Vlakbij bevindt zich ook nog de Vlaeykensgang en een bezoekje aan dit pittoreske steegje mocht dan ook niet ontbreken.
Het was meteen het einde van onze tour, zoals we hem hadden voorbereid. Het was ondertussen zowat 17.00 uur en we werden pas om 18.00 aan tafel verwacht. Tine heeft ons dat laatste uur nog meegetroond naar enkele plaatjes in de buurt die ook een bezoek meer dan waard zijn: een binnentuin aan het St-Elisabeth-ziekenhuis en de 'botanieken hof'.
En dan hebben we nog niet de helft gezien van wat Antwerpen te bieden heeft. Ik denk dat we makkelijk nog een tweede bezoek in mekaar kunnen steken, wie weet doen we dat volgend jaar wel
Om kwart voor zes ging het terug richting Blauwmoezelstraat (onder de toren van de kathedraal) waar we gereserveerd hadden in de Rosenobel, het restaurant waar Tines jongste zoon chef is. Een zeer verdienstelijke chef overigens, want het eten is er voortreffelijk.
Echt een aanrader voor wie van de vegetarische keuken houdt. We zaten zon beetje apart vooraan in het restaurant. En maar goed ook, want het ging er, zoals altijd trouwens, uitbundig aan toe.
Rond 21.00 uur zijn we dan, moe maar voldaan, zoals ze dat zeggen, naar huis gegaan.
Alweer een plezierige maar toch leerrijke uitstap op het palmares van ons kneuterig groepje. Mogen er zo nog vele volgen .
Lea
Deze keer had Monique het initiatief genomen voor een sterk geapprecieerd bezoek aan Ieper en Greet fungeerde als goed voorbereide en boeiende gids.
We startten aan het einde (of het begin) van wat in de volksmond de 'vesten' wordt genoemd, de vestingen die het werk waren van Vauban, de beroemde Franse architect van Lodewijk XIV. Met het meer dan aangename oktoberweertje werd het een ontspannen en heerlijke wandeling.
Het bezoek aan de Menenpoort met de duizenden namen van vermisten zorgde zoals altijd weer voor koude rillingen. Massa's doden in een zinloze oorlog waaraan nochtans velen deelnamen uit idealisme. Spijtig genoeg nog altijd een actueel thema.
Een klein kerkhof met witte grafstenen en prachtige rozen iets verderop is een minder imposante maar even pakkende getuige.
Bij de start van het stadsbezoek bleken de etalages een onweerstaanbare aantrekking uit te oefenen op een aantal deelnemers. Gelukkig kon Greet ons nog het Vleeshuis, de Lakenhalle, de St Maartenskerk en het fleurige Astridparkje tonen. Waarna de enige man (allé, jongen) in het gezelschap absoluut een smurfenijs wou (dat had hij toch echt verdiend) en de dames een koffie (ook verdiend natuurlijk).
Het Flanders Fields museum kon nog een drietal toeristen bekoren, de rest kon de lok van de winkelstraten niet langer weerstaan. Ondergetekende bezocht het museum in sneltempo maar een uur was waarlijk te kort. Het museum is sterk gericht op de menselijke kant van de verschrikking en zeker een aanrader, maar misschien is het eerder iets voor een regenachtige dag.
Monique had geboekt in een aardig restaurant waar we ons te goed deden aan originele slaatjes en dito spaghetti. De naam 't Leetvermaak (ja, dit is de schrijfwijze) slaat allicht niet op het feit dat de gerechten duurder waren in 't echt dan op hun website Maar het was lekker en dat is het belangrijkste.
The Last Post was de afsluiter van ons goedgevulde programma en we waren er niet alleen. Je vraagt je af waar al dat volk plots vandaan komt. Door de massa konden we niets zien van de ceremonie maar we hoorden wel de hoornblazers, een Engels koor en de stilte. Indrukwekkend! Vanaf volgend jaar worden Ieper en de Westhoek overspoeld met mensen die 'den Grooten Oorlog' zullen herdenken. Het kunnen er niet genoeg zijn.
Wie gaat mee om IEPER te bezoeken.
Onze gids "Greet" zal ons door deze mooie en verrassende stad rondleiden met een woordje uitleg over de geschiedenis.
Om 16u bezoeken we "Flanders Field"-museum dat onlangs volledig vernieuwd is.
info museum
Daarna gaan we een hapje eten.
Tegen 20u vatten we post aan de Menenpoort
voor de dagelijke ceremonie.
Zie ook deze link : bezoekers last post voor meer info over de verenigingen die die dag aanwezig zullen zijn.
Inschrijven voor deze daguitstap kan via
deze link :
inschrijvingsfiche
Moderne kunst t Is niet iedereen zijn ding. Vaak ontgaat ons de intentie van de kunstenaar, soms vinden we dat we dat zelf ook wel zouden kunnen maar er niet zouden opkomen. Maar natuurlijk weten we allemaal wel wat mooi of origineel is of ons pakt. De Kunstwandeling Kortrijk Vlaandert met gids Marij heeft in elk geval veel meer dan onze voorzichtige verwachtingen ingelost.
Niet alles was even toegankelijk voor leken van ons kaliber, maar op onze weg door de stad ontmoetten we toch aardig wat werken die onze bewondering opwekten of zelfs naar adem deden snakken.
De schilderijen van Ronald Ophuis bijvoorbeeld verkochten je al meteen een opdoffer van jewelste: de weergave van de extreme omstandigheden waarin mensen in conflictgebieden moeten leven(foto 2 van een man die zijn moslimbroeder draagt in Irak).
In de Halletoren vonden we van de hand van de met geur werkende kunstenaar Peter De Cupere een telescoop, gericht op een kanonskogel in de gevel van het stadhuis, die een niet te miskennen buskruitgeur verspreidde (foto 3 met Lea aan het werk).
Of de zoektocht van Nick Ervinck naar een interactie tussen virtuele constructies en reële beeldhouwwerken, wat resulteert in met 3D print- en softwaretechnieken geschapen sculpturen die onmogelijk met de hand te vervaardigen zijn (foto 4).
De kunstwerken stonden bovendien opgesteld op zeer aantrekkelijke locaties: van de prachtig gerenoveerde Budafabriek over de door de stad aangekochte paardenstallen tot het stemmige begijnhof (foto 5).
We konden er niet genoeg van krijgen en toch Oef, blij dat we daar vanaf zijn, liet ik me laconiek ontvallen na ons laatste bezoek aan het museum. t Was immers al na vijf uur en een pak kunst op zo korte tijd. Gelukkig kon iedereen - en vooral Marij - er smakelijk mee lachen.
Van smakelijk gesproken... We hadden een wel zeer memorabele lunch. De patron en chef-kok van dienst van 'De Dingen', waar Marij had gereserveerd, daagde gewoon niet op. We dropen dan maar af naar de Grote Markt, waar jobstudenten vanwege de grote drukte prompt de verkeerde croque afleverden, onze drank compleet vergaten en daarna thee serveerden zonder suiker of lepeltjes.Van de regen in de drop dus, maar dat is wel de enige regen die we die dag hebben gezien.
Onze allergrootste waardering gaat niettemin uit naar onze onvermoeibare gids Marij, die ons vakkundig van het ene riante hoekje van Kortrijk naar het andere leidde om ons tot slot een heerlijk avondmaal voor te schotelen, waarvoor onze hartelijke dank.
Nostalgie van krasse zeventigers voor krasse vijftigers en zestigers...
De laatste zondag van juli beleeft Olen zijn 'day of fame' met het kleinkunstfestival. Lea is grote fan en had dit jaar enkele leden van onze reisgroep uitgenodigd. Tine,zelf bewoonster van het dorp met de pot met drie oren van Keizer Karel (of is het de pot van Keizer Karel met drie oren?), deed er nog een schepje bovenop en inviteerde ons bij haar thuis voor een lichte lunch.
We waren uiteindelijk met zijn zessen, Lea, Tine, Lucienne, Chantal, Martina en ikzelf. En het was de moeite. Op het menu stonden Miek en Roel, Armand en Guido Belcanto.
Het geheel werd aaneen gepraat en gezongen door Jelle Cleymans (een heel klein ventje) die heel erg zijn best deed maar het toch moest afleggen tegen al deze bejaarde (en in het geval van Armand, behaarde) artisten.
Als echte groupies stonden we op de eerste rij, fotoapparaat in de aanslag, met onze neus tussen het traliewerk. We werden teruggekatapulteerd naar de jolige jaren zestig, met peace, love and flowers in your hair en - het mag gezegd - over het algemeen minder zure gezichten. Geweldig!
Vier
vrouwen die voor het eerst met elkaar op stap gaan, kun je je
voorstellen hoeveel decibel dat produceert? Het begint al in de auto
van Olen naar Borsbeek, groeit aan op weg naar Deerlijk en eindigt in
een waterval van gespannen reisverwachtingen in het huis van Monique
waar we overnachten voor de grote overtocht naar de Britse Eilanden.
Die
vier vrouwen, dat zijn Lea, de wereldreiziger, Marina, de
impressionist, Monique, de stapper, en ik.We moeten ons nog wat
aanpassen aan het samenreizen. Voor elke beslissing zijn er vier
meningen en nog veel meer pro's en contra's. En er zijn heel wat
beslissingen te nemen. Wanneer gaan we eten? En waar? Wat kopen we
samen aan? En hoe regelen we de betaling ervan? Wie is de co-piloot?
Moeten de autoraampjes open? Of dicht?
Marina
overleeft de zeereis en Monique pakt het links rijden moedig aan.Brighton,
onze eerste stopplaats, is gehuld in een dikke mist. De fameuze pier
ontdekken we pas de volgende morgen en van het reuzenrad is slechts
de onderste helft zichtbaar. De volgende dag bezoeken we The
Pavillon, een luisterrijk paleis in exotische stijl, met draken en
figuren uit een fantasywereld, een lust voor het oog, maar je mag er
niet aan denken hoeveel dit gekost heeft. We picknicken op de pier in
de dichte mist en verwonderen ons over de vele Engelsen die zich
ondanks alles installeren voor een dagje aan het strand.
In
deze snode badstad, moeten we ook op onze tellen passen voor de
Oost-Europese maffia die ons goedkoop hotelletje uitbaat. We zijn
bijna opgelicht, maar na het uitdenken van verschillende scenario's
inclusief telefoneren naar 999 en na het hardnekkig inpraten op het
personeel krijgen we alles uiteindelijk geregeld. Ha, ze hebben ons
niet liggen gehad. We zijn er niet rouwig om dat we deze hectische
stad moeten verlaten.
De weg
naar The New Forest is druk. De Engelsen zijn erg vriendelijke
mensen, behalve als ze achter het stuur zitten. De stress van de rit
valt van ons af als we in East Boldre toekomen, een vredig gehuchtje
vlak bij Beaulieu (spreek uit bjoelie) De paardjes en
ezeltjes grazen rustig langs de kant van de weg. Greycott Cottage
wordt gedurende een week onze thuis in het midden van het
natuurreservaat. Voor elk een eigen slaapkamer, wat een luxe. Cathy,
onze gastvrouw, is een ietwat bizarre dame, met veel Britse humor,
die sterk tot onze verbeelding spreekt, vooral nadat we haar woning,
en niet te vergeten haar husband Neil, hebben leren kennen.
De
temperaturen stijgen elke dag, onze kleding wordt steeds lichter, het
tuintje wordt druk gebruikt. 's Morgens vroeg gaan we naar het lokale
winkeltje in de Post Office, waar de eerste klant in de rij een
grijze ezel is. Hij wacht op zijn dagelijkse wortel, Marina bedient
hem op zijn wenken, met veel plezier.
We
worden steeds beter in het plannen van onze boodschappen, de
besluitvorming wordt routine, en we eten lekker en zuinig, heerlijke
maaltijden aan onze ronde wiegende tuintafel onder de klimroos en de
kamperfoelie.
Voor
mij betekent een week in een vakantiehuisje: niets moet, alles mag,
relax. Maar dat is blijkbaar niet voor iedereen zo. Vroeg opstaan
wordt een wedstrijd die ik elke dag met glans verlies. Er worden to
do lijstjes aangelegd, boodschappenlijstjes, waslijstjes,
puntenlijstjes. En ik koester in mijn tas een lijstje van boeken die
ik hier wil kopen.
De
wandelingen van de eerste dagen verzadigen ruimschoots ons verlangen
naar groen en rust, naar paardjes en planten. Maar op de uitgestrekte
heide brandt de zon op onze hoofden en schouders, en we zoeken de
schaduw van de bossen op. Bovendien zien de schoenen erg af. Marina's
zolen zijn er gewoon afgesleten, en Lea's schoenen zijn kletsnat en
bemodderd, na een tocht door het moeras.
In de
cottage is er geen wifi, en het wordt stilaan een frustratie voor
Monique en mij. We rijden naar de pub East End Arms om het nodige op te
zoeken: de winnaar van de Ronde van Frankrijk (voor Marina), de
geocaches (voor Monique), e-mail (voor mij) en info over Exbury
Gardens, Beaulieu Motor Museum en bussen in de regio.
Op
maandag bezoeken we Salisbury, de schitterende kathedraal waar jammer
genoeg net het orgel gestemd wordt en snerpende fluittonen de stilte
in de gothische ruimte en in ons hoofd verscheuren.In de namiddag
krijgen we van elkaar een vrije middag die grotendeels besteed wordt
aan shoppen, Marina en Lea voor schoenen of kleren, en ik, ja wat
dacht je, recht naar Waterstone's, waar ik mij verlies in zalig veel
boeken.
De
volgende dagen werken we in ploegen. Na een groepswandeling langs de
River Beaulieu gaat Marina naar het Motor Museum, Lea en ik keren
terug naar huis en Monique gaat alleen wandelen. Maar o ramp, Monique
maakt een iets te ambitieuze sprong over een greppel en verrekt een
spier in haar linkerkuit. Er zit niets anders op dan te rusten, been
omhoog.Zo komt de geplande cachewandeling in het gedrang, maar ik ga
alleen op verkenning. Nu heb ik het zitten:ik kom naar huis
geflapperd met loshangende zolen. Nog een stel schoenen stuk. 's
Avonds maak ik de wandeling deels opnieuw met Monique, haar been is
al veel beter, en we vinden toch nog twee caches.
Zaterdag
de laatste dag van ons verblijf in Engeland, de laatste zondoorbakken
wandeling in Wye, ons laatste avondmaal in La dolce vita, onze
laatste munten tellen en spenderen, het laatste glas heffen op onze
reis en, ja natuurlijk, op Marina's verjaardag. Ha, nu nog de
terugreis overleven met een full English Breakfast in onze maag. En
dan pas krijgen we ons diploma...
De eerste uitgebreide ontmoeting van Samen Reizen zit erop.
Met dertien trokken we afgelopen weekend richting Lille. Tien bleven
overnachten in het hotel Ibis Lille Centre Gares nabij het station Lille
Flandres. Na een korte kennismaking vond iedereen een kamergenoot en konden we
inchecken.
De voor sommigen eerder droge lunch (wegens geen sla of
ander verkwikkend groen) werd gevolgd door een stadsbezoek onder leiding van
Bertin (met dank aan de organisatie van Monique). Hij gaf ons een alternatieve
rondleiding, met veel anekdotes en weinig jaartallen, wat gezien ons aller
leeftijd en de ermee gepaard gaande toestand van ons geheugen door de meesten erg
op prijs werd gesteld. Lille is een mooie en aangename stad geworden met
prachtige gevels en aantrekkelijke winkels. De lang verwachte zon had zowat
alle inwoners naar buiten gelokt en pleinen en straten gevuld met muziek en vrolijke, blije mensen.
Voor ons grand diner had alweer Monique gereserveerd in
een Italiaans restaurant, waar we op de duur werden buiten gekeken wegens
teveel enthousiasme en dito decibels. Niet getreurd, voor de laatopblijvers was
er nog altijd de bar van het hotel
De tweede dag brachten we een bezoekje aan het filiaal van het Louvre in Lens. Een
prachtig glazen gebouw in een pas aangelegde tuin, die nog moet groeien om
volledig tot zijn recht te komen. We bezochten de grote Galerie du temps: een
chronologische opstelling van beeldhouwwerken, schilderijen, sarcofagen en
andere kunstwerken en het kleinere Pavillon de verre met als thema Le temps
à loeuvre en waar je handpalm je zowaar een persoonlijke boodschap meegaf. Een
aanrader voor wie dit museum nog niet heeft bezocht. <
Met zeven overblijvers bezochten we in de namiddag nog het
ex-mijnwerkersstadje Lens, kwestie van even de benen te strekken na al dat
geslenter tussen de kunst. Tot onze verrassing was Lens na het teloorgaan van
de industrie niet ingedommeld. Het kerkje werd in de Eerste Wereldoorlog gebombardeerd
en in 1926 (oei, toch nog een datum onthouden!!) weer opgebouwd en het stadje
bezit een lieflijk klein art-deco-stationnetje en enkele opvallende art-deco-gevels.
Deze eerste grote activiteit heeft in elk geval
iedereen zin gegeven in meer!
Tine's reizen
Maar het was lekker en dat is het belangrijkste.
De tweede dag brachten we een bezoekje aan het filiaal van het Louvre in Lens. Een
prachtig glazen gebouw in een pas aangelegde tuin, die nog moet groeien om
volledig tot zijn recht te komen. We bezochten de grote Galerie du temps: een
chronologische opstelling van beeldhouwwerken, schilderijen, sarcofagen en
andere kunstwerken en het kleinere Pavillon de verre met als thema Le temps
à loeuvre en waar je handpalm je zowaar een persoonlijke boodschap meegaf. Een
aanrader voor wie dit museum nog niet heeft bezocht.
< 
