Eén van de jongetjes was zo lief om eens goed aan zijn vinger te lekken en die vinger dan goed in dat wondje te draaien… ik (die tegen veel kan van degoutanterijen, maar dat was er nu toch net over) was net te laat om zijn goeie daad te voorkomen, maar goed, ik verzocht die kleine vriendelijk om dat nooit meer opnieuw te doen! EN als ik e goed herinner heb ik de boel wel ontsmet 's avonds.

De week ging verder, zonder nieuwe wondjes, enkel wat oude Sherborne-wonden die maar niet willen genezen, door de hitte en zo waarschijnlijk.

En dan, deze week woensdag rond een uur of vier begon die voet verdorie pijn te doen, meer bepaald rond de wonde… Dat kleine, te verwaarlozen, bijna niet waard zichzelf een wondje te noemen wondje, begon wat op te zwellen en een rood kleurtje aan te nemen.  Ik besloot wat vroeger de school te verlaten omdat die voet als maar meer pijn deed. En dan kreeg ik ‘s avonds barstende koppijn, voelde mijn hoofd en die voet verdacht warm aan en kon ik er nog amper op stappen.

Aangezien internet de hele week al plat lag (zie vorig bericht) belde ik even naar België, meer bepaald naar de Holdaal 30 – tweede verdiep, om te laten weten dat ik nog leef maar echter wel vreemde verschijnselen heb aan die speekselvoet. Er werd mij vriendelijk verzocht daar toch maar eens naar te laten kijken. Ik kroop die woensdagavond vroeg onder de wol (onder de airco in feite).

Donderdagmorgen was mijn voet er nog, zo ook de wonde, de roodheid, de zwelling, het moeilijk stappen en dus het speeksel.

Op aanraden van zowat iedereen en mijn eigen verstand ging ik dan naar de dokter (de dokter die de SCADkindjes gratis komt onderzoeken), opnieuw een hele ervaring (ware het niet dat ik fraai zeker was van het feit bij een goeie dokter terecht te zijn gekomen, anders had ik me toch ietwat op mijn ongemakken gevoeld in dat toch ietwat louche en donkere huis). Een zeer vriendelijke en bekwame man dus (die van het vlaggebeuren op 15 augustus).

Hij scheen even met een zaklamp (daar het een nogal donker kot was) op mijn voet, stelde een paar vreemde vragen, hij lachte om het speeksel en zei dan “don’t worry, don’t worry”. Ik moet mijn antibiotica nemen en binnen twee dagen zou die zwelling over moeten zijn... Ook al vertrouw ik die man wel en geloof ik in zijn bekwaamheid, voor de zekerheid liet ik viavia mijn eigen huisdokter toch even raadplegen (bedankt voor het snelle antwoord Walt!).

Wanneer ik Thiyagu over het voorval vertelde moest die ook lachen! Hij zei dat ons speeksel “helende” enzymen bevat die het genezingsproces bevorderen, en als je een wondje hebt mag je daar dus je speeksel op doen… Jaja… je EIGEN speeksel! Grapjas!

Ondertussen kreeg ik tweemaal elektrotherapie (jaja!!) en neem ik flink de antibiotica zoals beide dokters me vertelden en de zwelling is al aan het verminderen, zo ook de pijn! 

Donderdag vroeg Pauline (één van de therapeuten) of ik elektrotherapie wou om de pijn te verzachten en het herstel te bespoedigen… Ik dacht “waarom ook niet é” en zo kreeg ik dus mijn eerste elektrotherapie. Jullie daar nu niet teveel bij voorstellen hoor, me niet op een elektrische stoel zien zitten! Het gaat hem over een bakje met een draad aan, met daaraan een douchekop zonder gaatjes. Op mijn huid wordt zo’n gel gewreven en dan met die douchekop wrijven. Heel veel voel je er niet van, ze gebruikte dan ook maar een zachte “lading” hihi. Maar hoe dan ook, de zwelling en de pijn is wel beter, of dat nu dankzij de antibiotica, de elektrotherapie, de kleinen zijn speeksel of … is, dat doet er niet zo heel veel toe é!

Tot daar het spannende verhaal van de kleinen, zijn speeksel, mijn wondje, de Indische dokter en de elektrotherapie. :-)